Што змянілася з халоднай вясны 1999-га, а што засталося ранейшым.
У выкладанні такога патрэбнага сёння нам усім прадмета пад умоўнай назвай «экалагічная адукацыя» не хапае менавіта вось такіх, жывых, кранальных, прыкладаў.
Тэлефануе мне нядаўна з самай раніцы баранавіцкі кум і пытае: «Слухай, калі я па пашпарце — Яўген, дык дачка мая — Яўгенаўна?»
Пра тое, што на спаборніцтвах па школьных прадметах застаецца «па-за конкурсам».
Як так выйшла, што звычайныя і абсалютна простыя, як паветра, як хлеб, словы родных мясцін сталі для нашых жа дзяцей абсалютна незразумелымі — гэткай кітайскай граматай?
Калі ў школу — як у храм, дык настаўнік павінен быць на ўзроўні як мінімум святара.
Пакуль будзем маўчаць, хамы будуць адчуваць сябе гаспадарамі жыцця, а бюракраты весці рэй у многіх важных пачынаннях, зводзячы іх на нішто.
