Сяброўка з сям'ёй па Еўропе раз'язджае. Былі ў Авіньёне, зараз у Фландрыі на ўзбярэжжы Ла-Манша вецер ловяць.
Углядаючыся ўдалеч, вельмі лёгка не заўважыць тое, што зусім побач.
Тое, што адбываецца сёння ля Курапатаў, падобна на тэатр абсурду. Маю на ўвазе найперш маральны бок усяго гэтага дзейства, які, па сутнасці, і з'яўляецца самым галоўным.
Прыязджаю на мінулыя выхадныя дадому ў вёску, а там каля суседняй Гарошчышынай хаты фургон стаіць ды нейкія людзі завіхаюцца, цягаюць у яго няхітры бабулін нажытак.
Ужо каторы дзень я блукаю па ўсіх сацыяльных сетках у пошуках аднаго чалавека.
Такі сваяк знойдзецца сёння, напэўна, ці не ў кожнага.
«У калегі на мінулым тыдні скралі грошы. Цынічна і бязбожна — у царкве. Жанчына прыйшла туды ў вялікім горы — памерла маці, трэба было купіць усё, што належыць, для пахавання...»
«Калі-небудзь я, напэўна, напішу пра гэта кнігу. Сцішыцца боль, эмоцыі зменяцца на халодныя разважанні, усё стане на свае месцы...»
«Бабулю гэту я заўважыла ў напаўпустым з прычыны выхаднога дня і ранняга часу тралейбусе яшчэ па дарозе з дому. Дзівакаватая была бабка, занадта лёгка апранутая для ранняй вясны...»
