«У калегі на мінулым тыдні скралі грошы. Цынічна і бязбожна — у царкве. Жанчына прыйшла туды ў вялікім горы — памерла маці, трэба было купіць усё, што належыць, для пахавання...»
«Калі-небудзь я, напэўна, напішу пра гэта кнігу. Сцішыцца боль, эмоцыі зменяцца на халодныя разважанні, усё стане на свае месцы...»
«Бабулю гэту я заўважыла ў напаўпустым з прычыны выхаднога дня і ранняга часу тралейбусе яшчэ па дарозе з дому. Дзівакаватая была бабка, занадта лёгка апранутая для ранняй вясны...»
Сустракаю сёння ў ліфце суседку, а яна мне на поўным сур'ёзе: «З Новым годам!» Я вачыма лыпаю: не выспалася, думаю, мая цёзка, ці што?
Вось цікава: у які момант чалавек раз і назаўсёды страчвае сваю шчырасць і непасрэднасць, закладзеную ў ім пры нараджэнні?
Аднойчы, даўно ўжо, у мінулым тысячагоддзі, мы з сяброўкай Светкай сядзелі на цёплай печы ў яе хаце і прыдумлялі гісторыі. У школу мы ў той дзень не пайшлі.
Ну што, дарагія абаронцы, са святам вас! Вы ж не будзеце спрачацца, што гэта ваша свята?
«Заўтра ў нашай школе, як і шмат-шмат гадоў было ў першую суботу лютага, — вечар сустрэчы выпускнікоў...»
«Жаданне патэлефанаваць ёй у мяне з'яўляецца толькі аднойчы на год — у Дзень яе анёла. Хочацца набраць даўно забыты нумар і сказаць: «Прывітанне, імянінніца!».
