Нядаўна з дарослай пляменніцай сядзелі на кухні пры свечках, інтэлігентна так пацягвалі з кубкаў глінтвейн і прыгадвалі сваё вясковае дзяцінства. Як весела было заўсёды без камп'ютараў і смарфонаў, якія былі цікавыя прыгоды круглы год.
Напэўна, няма больш у свеце такога пачатку лістапада, як у Беларусі. Тры традыцыі — дзвюх асноўных канфесій і народная — настолькі шчыльна перапляліся ў нашай свядомасці, што адну ад другой ужо не аддзяляеш.
У Спаса-Праабражэнскім саборы Мірожскага манастыра — самым старажытным храме старажытнага Пскова — захаваліся дзівосныя фрэскі ХІІ стагоддзя.
Пра дробязі, якія робяць жыццё цікавейшым, восень — цяплейшай, а думкі — філасофскімі (што восенню якраз дарэчы).
Восень, як заўсёды, прыходзіць неяк нечакана — з раннімі прымаразкамі, ад якіх чарнеюць яркія вяргіні і пушыстыя аксаміткі, з туманнымі досвіткамі і настылымі цёмнымі вечарамі, з палахлівымі чародамі нейкіх маленькіх мітуслівых птушачак і адзінокім, як наканаванне, крумкачом у шэрым небе, з празрыстымі і такімі нетрывалымі павуцінкамі на бабіным леце...
Самотны белакрылы птах панадзіўся напрыканцы ліпеня начаваць на вільчыку даху на суседняй дачы.
