Нямала помнікаў ахвярам вайны стаіць у лясах, на ўзбочынах, на месцах былых вёсак. Іх даглядаюць нераўнадушныя суайчыннікі.
«У вялікай ступені кожны сам тварэц свайго настрою, ва ўсялякім разе, здольны паклапаціцца пра тое, каб настрой ніхто не сапсаваў».
«У панядзелак еду на працу. І літаральна праз прыпынак аўтобус спыняецца і доўга стаіць. У гэтым месцы ніколі не бывае затораў, таму пасажыры здзіўлена пазіраюць у вокны...»
«Думаю, суседскія адносіны можна лічыць паменшанай мадэллю грамадства ў цэлым. Якія мы суседзі, такія і грамадзяне».
«Раз увечары пераключаю кнопкі тэлевізійнага пульта ў спадзяванні за што-небудзь «зачапіцца» і на адным з каналаў заўважаю Уладзіміра Познера ў ролі героя інтэрв'ю...»
Укласці ў галаву падрастаючага пакалення аксіёму, што жыццё самае каштоўнае, цяпер не так і проста.
Час ад часу чытаю ў розных СМІ дыскусію наконт будучага заканадаўства пра абмежаванне курэння, ды міжволі ўсміхаюся. Не, усё правільна там гаворыцца. Толькі ёсць загваздка...
«Ледзь не штодня на якім-небудзь сайце мільгае паведамленне аб тым, што прапаў чалавек. Нярэдка гаворка ідзе пра пажылых людзей. А вось на справе давялося сутыкнуцца з гэтым упершыню».
40+-гадовая жанчына ніколі не разбудзіць цябе сярод ночы, каб спытаць: «Аб чым ты думаеш?» Ёй без розніцы, аб чым ты думаеш.
Сёння першы дзень зімы. Я села за камп'ютар, поўная рашучасці напісаць лірычныя нататкі пра снег.
Два з паловай гады таму ў нашай газеце расказвалася пра шматдзетную сям'ю з Брэстчыны, у якой прапала 9-гадовая дзяўчынка. Гэта гісторыя тады нарабіла шмат шуму.
У суд звярнуўся ветэран вайны, двойчы Герой Савецкага Саюза, які палічыў абразлівым запіс «горад-баязлівец Брэст».
