Праца над «Брамай памяці» ішла больш за сем гадоў.
На гэтым тыдні пра што думаць і пісаць, як не пра вайну? У канцы чэрвеня, мне здаецца, кожны нармальны чалавек на гэтай зямлі пра яе калі не думае, дык хоць бы ўспамінае. Генная памяць — ад яе нікуды не ўцячэш. Гэта яна людзям, якія нарадзіліся праз трыццаць гадоў пасля Перамогі, душнымі чэрвеньскімі начамі прыносіць сны пра гібель у жытнёвым полі ад фашысцкай кулі.
Першы крок у гэтым кірунку быў зроблены падчас рэспубліканскага суботніка.
«У рамках кампаніі «Добраўпарадкуем малую радзіму!».
Вялізны камень, расколаты на дзесяць частак.
Памятны знак «Масіў імёнаў» у мемарыяле «Трасцянец». Прысвечаны памяці больш як 10 тысяч грамадзян Аўстрыі, якія загінулі ў лагеры смерці ў
Штуршком да правядзення конкурсу вуснай гісторыі стала адкрыццё ў Мінску перасоўнай выстаўкі «Лагер смерці Трасцянец. Гісторыя і памяць».
Трагедыя Трасцянца — чацвёртага па велічыні лагера смерці ў свеце — стала адкрыццём для замежнай грамадскасці.