Замкнуўшыся ў кабінеце, я прыхілілася да сцяны і заплакала — зусім па-дзіцячы, размазваючы па шчоках ручайкі з рэшткамі тушы.
«Людзі, якім я расказваю пра нашы з мужам адносіны, паціскаюць здзіўлена плячыма: маўляў, як ты церпіш?»
На жаль, не заўсёды людзей аб'ядноўвае каханне.
Напэўна, кожнай з нас знаёмая сітуацыя, калі пры тваім з'яўленні на парозе кабінета калегі, якія толькі што гучна балбаталі, раптам спыняюць гаворку.
Вось так заўсёды. Калі ты ні з кім не хочаш размаўляць, з табой чамусьці хочуць усе. Разгар працоўнага дня, чарговы тэлефонны званок...
Днямi ад устрывожанай матулi даведалася, што Iна, мая сяброўка дзяцiнства, выйшла замуж.
...На тое шэрае мышаня з бледным тварыкам не паставiў бы i закончаны крэцiн.
