Гурыновіч Фёдар Фёдаравіч нарадзіўся 15 верасня 1950 года ў вёсцы Крывічы на Салігоршчыне. Скончыў факультэт журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (1981). Працаваў сакратаром камсамольскай арганізацыі будаўнічага ўпраўлення, мастаком-афарміцелем, карэспандэнтам раённай газеты, дырэктарам краязнаўчага музея. З 1986 г. — у газеце «Калійшчык Салігорска»: карэспандэнтам, адказным сакратаром, рэдактарам.
Аўтар кніг паэзіі і прозы для дарослых і дзяцей: «Хлеб і соль» (1980), «Шматгалосая кветка» (1983), «Вішня цвіце» (1992), «Пад знакам Дзіяны» (1995), «Птушыная азбука» (1997), «Сто хрустальных родничков» (2000), «Рэчка» (2003), «Застаецца вера» (2010), «Соловей» (2014) і інш.
Лаўрэат Літаратурнай прэміі імя Янкі Маўра (1997).
Фёдар Гурыновіч. Платы — як цымбалы…
Прысак
Стары канал, заціснуты ў хамут
Гарбатага мастка; вады істужка,
Андатрамі раскрытыя ракушкі,
Як пудраніц бліскучы перламутр.
Бабрамі спілаваны праз адну —
Таполі на пасадцы ўсцяж канала.
Над імі сонца позняе канае,
І за сабой я доўгі цень цягну.
Падыспадам пяшчотнага лісця
Таполяў вусны грэе хрыплы вецер.
І незабудкі — бы ўспамін аб леце —
Між ломкіх промняў рыжага трысця.
Злагоджаны цяплом цялячых пысак,
Бярэцца поплаў срэбраным імхом;
І сум шчымлівы навявае прысак,
Пакінуты вясковым пастухом.
Вугольчык тлее шчэ адзін-адзіны.
Я каблуком расшавялю яго
І пук травы сухой у попел кіну.
І ўдзячна заўсміхаецца агонь.
Кулік
Ён ляцеў, кастрычнікам сасланы,
З дзюбаю крывой цыбаты птах.
А пад ім руднік свяціўся слаба
І скрыпелі тросы на капрах.
Ён лажок пакінуў, дзе вясною
Па расе за маткаю хадзіў.
І цяпер над шахтай саляною
У бязмежжы шэрым плыў адзін.
Ён крычаў пранізліва, трывожна.
Мо сваіх суродзічаў гукаў? —
Бо ад чарады адстаў; а можа,
Гэта быў апошні з магікан.
Шчэрыліся, вострыя, як скалы,
Тэрыконы ў цемрадзі пад ім.
І атрутным воблакам пускалі
Трубы ў неба свой ружовы дым.
Толькі што закончылася змена.
Клець наверх ляцела з-пад зямлі,
І шахцёры ў горад свой каменны
Клопаты бясконцыя няслі.
Кашлялі, смакталі цыгарэты,
Тэхнара вінілі за пралік…
І ніхто і знаць не знаў, што гэта
Праляцеў над шахтаю кулік.
Спас
Няспешна Спас святочны настае.
Скрыль мёду ў белай місе на стале,
Як сплаў бурштыну з золатам чырвонам.
Нагадваецца Балтыка, Чурлёніс,
Шум хваляў і рухомыя пяскі,
І медны колер хвояў шапаткіх.
Аса кругі над місай наразае.
Васковых сотаў готыка скразная,
Нібы ў архітэктуры стыль мадэрн.
І ў той жа час, як вечная мадэль,
Зямлёй і небам створаная ў працы,
Чым Бог і нам дазволіў карыстацца…
Аддаць павагу Спасу і сталу
Прыйшоў пчаляр; і вілкаю з вашчыны
Дастаў замураваную пчалу,
Нібыта кулю ўрач аперацыйны.
Дапіў са шклянкі цёплае віно
І пакасіўся на асіны танец,
І пстрычкай ногця збіў пчалу ў акно.
І смачна аблізаў салодкі палец.
Асавякі
У асінніку шапаткім
Пад наміткаю дрэўцаў стрункіх —
Маладыя асавякі,
Крутабокія, як матрункі.
Са сцяжыны ў траве густой
Зробіш крок і знянацку айкнеш:
Гэты жоўты зусім, а той —
Велікодным чырвоным яйкам.
Мацакі ўсе — ну як адзін!
Зграбных шапак літая пругкасць.
Як азартна ў грыбы хадзіць!
І як весела іх абстругваць!
Як прыемна ў такім ляску,
Што даверыў свае сакрэты,
Перакласці з рукі ў руку
Таямнічую ношу гэту.
Да машыны ісці пасля,
Несці поўненькае вядзерца,
Уздыхаючы спакваля:
Ах, ці хутка зноў давядзецца…
Непагадзь
Зашкліла ўсю пространь
Жарства непагоды.
Дабіцца не проста
З нябёсамі згоды.
Галосіць і стогне
Усё наваколле.
Спалохана ў стойлы
Забіліся коні.
Пад музыку Баха
Раз’юшана ў бубны
Бляшаныя дахі
Грымяць, як трыбуны.
Здзірае кастрычнік,
Касцісты і юны,
З апор электрычных
Гітарныя струны.
Вятрыска галодны
Шматае ганебна
Тугія палотны
Суконнага неба.
Цярэбіць каралі
Рабінаў цыбатых
І перабірае
Платы, як цымбалы.
У гнёздах сарочых
Хіхікае й вые,
І ў хлеўчыку смокча
Каровіна вымя.
Перад зімой
У шэрані азіміна і поплаў,
І ўся далечыня ў дрымотным дыме,
Нібыта неастылы з печаў попел
Рассыпалі за вёскай гаспадыні.
Худыя дрэўцы ўхутаны ядлоўцам,
І выслана пасцель для вінаграду.
Ды толькі ўжо ні плугу, ні рыдлёўцы
Заснуўшая зямля зусім не рада.
Яна за плуг чапляецца і вязне,
Нібы яе змяшалі з алебастрам.
А пад акенцам пачарнелай лазні
Балюча нейк яшчэ бялеюць астры.
Каняга спатыкаецца раз-пораз
І ўсё губой пафырквае адвіслай.
І толькі чалавечы хрыплы голас
Яе ізноў вяртае ў рэчаіснасць.
Махрой араты пахне і сівухай;
Махае ён уладна хвосткай пугай…
І белыя ляцяць з нябёсаў мухі,
І ўжо не растаюць на ручках плуга.
Выбор саженца для садовода — тот момент, значимость которого сложно переоценить.
Концерт для детей и молодежи, пластический спектакль Егора Дружинина и «Рок-панорама».
Комментарии