Э. Січыліяна. Жыццё Пазаліні

Шчыра кажучы, увесь жыццёвы шлях знакамітага паэта і рэжысёра нагадвае трагічны твор мастацтва. Нежаданае дзіця нашчадка старажытнага дваранскага роду, ён да апошніх дзён быў нежаданым дзіцём сваёй краіны. Італія яго не прымала, і гэта было ўзаемна. У адказ на абвінавачанні ў экстрэмізме і парнаграфіі Пазаліні выказваўся пра схаваныя да лепшых часоў чорныя кашулі ў шафах прадстаўнікоў італьянскага эстэблішменту. У сваім апошнім фільме ён абышоўся ўжо без намёкаў. У кішэні Пазаліні ляжалі запалкі, але бікфордаў шнур упарта на хацеў падпальвацца. Гэтая кніга — букет кветак на магілу аднаго з галоўных нонканфармістаў еўрапейскай культуры ХХ стагоддзя.  

Дэвід Фостэр Уоллес. «Бясконцы жарт»

Гэтая кніжыца (кніжышча: 1280 старонак) выйшла ў 1996 годзе, калі Уоллесу было ўсяго 34 гады, і адразу ператварыла аўтара ў суперзорку. Кніга прыцягвала ўвагу аб’ёмам, складанасцю, адсутнасцю галоўнага героя (хоць чытачы ўсё роўна выбіраюць якога–небудзь персанажа галоўным), колькасцю спасылак (спасылак у спасылках), неадназначнай канцоўкай (існуюць як мінімум чатыры распрацаваныя трактоўкі для канцоўкі). Прыцягвала, і прыцягвае, і будзе прыцягваць. Пра што гэтая кніга? Здаецца, пра залежнасць. І, ведаеце, з кожнай старонкай гэтая залежнасць выпаўзае за межы старонак, каб захапіць вас, каб вы марылі толькі пра адно: каб «Бясконцы жарт» ніколі не канчаўся.

Іва Залускі. Ген Агінскага

Прапрапраўнук Міхала Клеафаса Агінскага піша пра свайго продка як пра дыпламата, кампазітара і чалавека адначасова. У Іва Залускага як музыказнаўцы лепш за ўсё маглі б атрымацца разборы музычных твораў яго продка, аднак, спыняючыся на апошніх, ён не надта стараецца іх тлумачыць.