Данііл Гранін. Іду на навальніцу

Адліга, фізікі і лірыкі, але, на жаль, пра гэтыя часы больш згадваецца ў “кукурузным” кантэксте. Навука і рамантыка – гэта, як высветліцца, складнікі адной формулы, а не дзве паралельныя ў разліках. Здаецца, у тыя часы было цікавей. Цяжэй, больш рызыкоўна, але цікавей. Спрэчкі за праўду і пра жыццё, справядлівасць і барацьба з лысенкаўшчынай. І, як і заўсёды, побач з людзьмі ходзяць інтрыгі, зайздрасць, непаразуменне і ўсялякае “як бы чаго не выйшла”. Але ідэалізм, жаданне дамагчыся сваёй мэты негледзячы на ўсе перашкоды — натхняюць і сёння. Тым больш, што перашкоды і непаразуменні ў асноўным застаюцца ўсё тымі ж. Андрэй Кулеш

Дорыс Лесінг. Найсаладзешая мара

Кнігу “Найсаладзешая мара” нобелеўская лаўрэатка Дорыс Лесінг напісала, калі ёй было ўжо 82 гады. Феміністка, летуценніца і былая камуністка стварыла сагу пра сям’ю Ленаксаў (усіх, хто так ці інакш станавіўся яе часткай на працягу 20 гадоў) і ўдыхнула туды свае ўспаміны і мары. У эпахальнае палатно ўплецена столькі герояй, што лёгка заблытацца, аднак у кожнага з іх прапісаны і пазнавальны характар, які раскрываецца з наступнай старонкай, як новы знаёмы з кожным днём. Гэта раман ад імя дзяўчынак, дзяўчын і жанчын (хоць мужчыны там, безумоўна, таксама прысутнічаюць). Вы пазнаёміцеся з трыма пакаленнямі на фоне лонданскага свінгу ў эпоху сексуальнай рэвалюцыі і геданізму. І з асалодай пражывеце з імі наступныя 20 гадоў, назіраючы, як героі змяняюцца ці не змяняюцца, наколькі супрацьлеглыя думкі бацькоў і дзяцей і якім дзіўным чынам яны падобныя. Дорыс Лесінг перанясе вас у сталіцу Англіі мінулага стагоддзя, маленькую афрыканскую вёску, багемнае кафэ з тытунёвым водарам, за келіх віна ў арыстакратычны асабняк-“прытулак” для прагрэсіўных падлеткаў- летуценнікаў. І дзе б ні апынуліся, вы адчуеце сябе сваім. Гэты раман пра надзею, якая не памірае. Нездарма кніга і пачынаецца, і заканчваецца нараджэннем. І ў рэшце рэшт пра шчасце: “Ці чула ты гісторыю чалавека, якога спыталі, навошта ён ходзіць па берагу пасля кожнага шторму і кідае назад у ваду марскія зоркі, што вынесла на сушу: ён жа ўсіх не выратуе, тысячы зорак усё адно загінуць? Ён адказаў, што тыя некалькі, якіх ён усё-ткі выратуе, апынуцца зноў у моры і будуць шчаслівыя”.                                                                                                                                                                                                                      Ганна Варонка

А. Архіпава, Г. Кірзюк. Небяспечныя савецкія рэчы

Будынкі, выгляд якіх нагадвае свастыку, профіль Троцкага ўсюды, дзе можна, атручаныя джынсы, кітайскія дываны, што свецяцца ў цемры, каларадскія жукі, нібыта закінутыя самалётамі з ЗША, біятэрарызм ад замежнікаў, чырвоная плёнка для фотаапаратаў... Здаецца, гэта яшчэ не ўсё…І што аб’ядноўвае гэты дзіўны набор? Гарадскія легенды. Прапаную цікавую кнігу — «Небяспечныя савецкія рэчы». Якасны зборнік пра даследаванне савецкіх і постсавецкіх гарадскіх легенд. Тут расказваецца, як наогул нараджаюцца чуткі і, уласна кажучы, для чаго, а яшчэ раскрываецца пласт міфатворчасці. Мова… Надта многа метадалогіі. Калі не зломіце мозг , дык вывіхнеце дакладна. І ўсё вышэйпералічанае падмацавана крыніцамі, як мае быць. Толькі так і трэба кранацца падобных тэм. Што характэрна, з многімі міфамі мы сутыкаліся, а ў гэтай кнізе раскладзены іх прырода і механіка. Самае страшнае — многія дагэтуль жывыя ці знаходзяцца ў спячым рэжыме. І каб пазбегнуць заражэння, запрашаю на такі вось карантын! Андрэй Кулеш