Прызнаюся адразу: на гэты запамінальны фэст я трапіў выпадкова. Я не фанат выхавання нашых хвастатых сяброў, і сабакі ў маёй хаце няма. Але, гуляючы з унучкай па беразе Камсамольскага возера, я пагадзіўся з яе просьбай паглядзець куды гэта накіроўваюцца ўсе сустрэчныя з сабакамі на павадках. А сабакі тыя — усе былі самых розных парод і памераў. Вось таму мы разам завіталі у спарткомплекс «Дынама» на беразе возера.
Не шкадую, што правёў на гэтай выстаўцы некалькі гадзін. Убачыў, якім непараўнальным захапленнем ззялі вочы маёй пяцігадовай унучкі (і таксама ўсіх малых, якіх сярод гледачоў было не менш, чым дарослых). А яшчэ, назіраючы за дэманстрацыяй, як абяцала афіша, «сабак усіх парод», я значна пашырыў свае веды пра нашых чатырохлапых сяброў. Прыслухоўваючыся да слоў аўтарытэтных беларускіх і расійскіх экспертаў я зразумеў, што выхаваць сабаку так, каб з годнасцю паказаць яго знаўцам, — справа няпростая. Журы адзначае усе тонкасці такога выхавання.
А колькі папярэдніх клопатаў у саміх гаспадароў канкурсантаў! Напрыклад, цікава было назіраць, як у апошнія хвіліны перад паказам уважліва і пяшчотна з дапамогай цырульніцкага рыштунку ўкладваюць «прычоскі» прадстаўнікам сабачага племені.
Гледзячы, як я фатаграфую, адна аматарка з маленькай таксачкай на руках зрабіла заўвагу: «Вы зусім няправільна здымаеце! Фота рабіць трэба ў той момант калі пярэдняя лапка сабакі цвёрда стаіць на падлозе, а задняя трохі расслабленая. І за сабачымі вушамі уважліва назірайце, яны не павінны выглядаць няхайна!»
Ну што было ёй адказаць? Яна знаўца, а я на гэтым свяце — чалавект недасведчаны. Як кажуць, не ў тэме. І тым не менш, хачу з усімі падзяліцца сваімі фотаўражаннямі. Здаецца, што і вы з цеплынёй паглядзіце на гэтых сімпатычных чатырохлапых канкурсантаў і іх захопленых гаспадароў.
Яўген ПЯСЕЦКІ
Фота аўтара
А вместе с ними обучение, соцпакет и даже жилье.
«Мы заинтересованы, чтобы к нам приезжали».
Беларусь — один из мировых лидеров в области добычи и глубокой переработки торфа.
