А вы ўжо прыбралі навагоднюю ёлку? Так гучыць адно з самых папулярных пытанняў у сацыяльных сетках у гэтым месяцы. Мы сваю самаробную драўляную схавалі на антрэсолі толькі на мінулых выхадных. Разам з ёй знялі з вокнаў і сцен ды склалі ў скрыні да наступнага года рознакаляровыя агеньчыкі, папяровыя сняжынкі, падсвечнік з Дзедам Марозам...
Прыяцелька распавяла гісторыю пра тое, як яна паехала ў камандзіроўку, а сына пакінула з мужам. «Вусаты нянь» увесь вечар гуляў з малым, а потым, стаміўшыся, вырашыў уключыць яму за паўгадзінкі да сну мульцік. Сам жа тым часам прылёг адпачыць...
Пачаць сённяшнюю калонку хочацца з малітвы аўтара «Маленькага прынца» Антуана дэ Сент-Экзюперы: «Госпадзі, я прашу не аб цудах і не аб міражах, а аб сіле кожнага дня. Навучы мяне мастацтву маленькіх крокаў»...
Днямі я прачытала невялічкую навелу О. Генры «Дары вешчуноў». У ёй дзеянне разгортваецца перад Калядамі. Галоўная гераіня Дэла вельмі хацела парадаваць падарункам свайго мужа. Аднак у яе было настолькі мала грошай, што на іх немагчыма было набыць штосьці незвычайнае...
Недзе паўгода таму я зусім нечакана для сябе знайшла кавалачак дрэва, на якім быў намаляваны ўсмешлівы анёл з белымі крыламі. Яго прымацавалі да кары разгалістага дуба ў парку. Гэта было так незвычайна, што на душы стала вельмі светла.
Да самага казачнага свята года засталося ўсяго... пяць пятніц. Не ведаю, як вы, а я пачала ўжо рыхтавацца. Яшчэ напрыканцы кастрычніка купіла папяровыя пакуначкі для будучага адвент-календара.
Позняй восенню і ўзімку, калі сонца радуе ўсё радзей і радзей, здаецца, што вокны ў доме чыстыя. Але ў тыя рэдкія хвіліны, калі яно выглядвае і пачынае праз шкло казытаць твар сваімі праменьчыкамі, я заўважаю ўсе плямы і разводы.
Сын маёй сяброўкі сёлета пайшоў у першы клас. І вось нядаўна Таня распавяла гісторыю, якая расчуліла да слёз. «Ва ўсіх дзетак у класе аднолькавыя кашулі і камізэлькі. У чацвер Даня вярнуўся са школы вымурзаны. Плямы на кашулі я заўважыла толькі зранку, таму дала яму іншую — чыстую. Даніла расплакаўся, сказаў, што не будзе яе надзяваць, бо ў ёй ён зусім не падобны на сапраўднага школьніка. У выніку выйшлі з дома ў слязах. У мяне не было часу супакойваць сына, бо мы рызыкавалі спазніцца на ўрок.
Амаль у кожнай вёсцы ёсць свой дзівак. Валерый з іх ліку. Гэтаму надзвычай энергічнаму мужчыну — 68 гадоў. Больш за ўсё на свеце ён любіць гісторыю і пра нашы замкі, цэрквы ды касцёлы, здаецца, можа расказваць бясконца.
У вёсцы, дзе я нарадзілася, ёсць такі жарт: «Калі бульба не ўрадзіла — гэта гора. А калі ўрадзіла — яшчэ большае гора». Дык вось сёлета «Скарб» вырас на славу, таму на мінулыя выхадныя мы адправіліся на маю малую радзіму дапамагаць маці «гараваць». Бо (вясковыя людзі зразумеюць) сабрацца ўсёй сям'ёй на копку бульбы — гэта святое.
Неяк па дарозе на Віцебшчыну ўбачылі з акна машыны зараснікі баршчэўніку Сасноўскага. І я ўслых згадала сітуацыю, як год таму мы ўсёй сям’ёй паехалі на самазбор бружмелю ў Самахвалавічы. Было вельмі спякотна.
Часам, пакуль я хаджу на работу, сын застаецца з прабабуляй. Калі вяртаюся, Таццяна Віктараўна за гарбаткай распавядае мне, як прайшоў дзень. А нядаўна ледзь не з самага парога сустрэла фразай: «Ой, ты нават не ўяўляеш, што ў нас сёння было!» Аказваецца Таццяна Віктараўна варыла суп на кухні, а Сымон гуляў у суседнім пакоі. Праз нейкі час кліча: «Бабуля, ідзі сюды, я табе нешта пакажу».
Як мы бярозавік куплялі на гандлёвай пляцоўцы лясгаса і ў лясніцтве
Творчая вечарына народнага артыста Беларусі прайшла ў адной з мінскіх гімназій.