26 верасня

1580 год — бры­тан­скі ма­ра­пла­вец і пі­рат Фрэн­сіс Дрэйк на ча­ты­рох­мат­ча­вым флаг­ман­скім га­ле­о­не «За­ла­тая лань» вяр­нуў­ся ў Плі­мут з кру­га­свет­на­га па­да­рож­жа. Мэ­тай яго пла­ван­ня бы­лі по­шу­кі но­вых зя­мель і пад­рыў мар­ской ма­гут­нас­ці Іс­па­ніі. Прай­шоў­шы ўздоўж Ці­ха­акі­ян­ска­га ўзбя­рэж­жа Паўд­нё­вай Аме­ры­кі, Дрэйк за­ха­піў ба­га­тую зда­бы­чу і на­нёс ве­лі­зар­ную шко­ду іс­пан­ска­му мар­ско­му ганд­лю. Ка­ра­ле­ва Анг­ліі Елі­за­ве­та І, якая на­зы­ва­ла Дрэй­ка «мой да­ра­гі пі­рат», шчод­ра ўзна­га­ро­дзі­ла яго. Акра­мя та­го, яму бы­ло на­да­дзе­на ры­цар­скае зван­не. Ка­ра­ле­ва за­га­да­ла па­ста­віць «За­ла­тую лань» у спе­цы­яль­ным до­ку ў вус­ці Тэм­зы. Праз 100 га­доў з па­луб­ных до­шак галеона было вы­раб­ле­на крэс­ла, па­до­ра­нае ка­ра­лём Кар­лам ІІ Окс­фард­ска­му ўні­вер­сі­тэ­ту, дзе гэ­тая рэ­лік­вія зна­хо­дзіц­ца і ця­пер. Да­рэ­чы, па­вод­ле ле­ген­ды, ме­на­ві­та ад Дрэй­ка пайшоў ры­ту­ал ад­дан­ня вай­ско­вай чэс­ці, ка­лі пад­час пры­ёму ў ка­ра­ле­вы ён пры­крыў ру­кой во­чы, ні­бы ўра­жа­ны яе пры­га­жос­цю.

1896 год — у Мін­ску ад­кры­та пер­шая ў Бе­ла­ру­сі тэ­ле­фон­ная стан­цыя агуль­на­га ка­ры­стан­ня. Да тэ­ле­фон­най сет­кі бы­ло пад­клю­ча­на 57 апа­ра­таў, якія на­ле­жа­лі 53 абанентам. Агуль­ная пра­цяг­ласць лі­ній скла­ла 12 вёрст 114 саж­няў. Тэ­ле­фон­най су­вяз­зю ка­рыс­та­ла­ся вуз­кае ко­ла за­мож­ных га­ра­джан. Пла­та за аба­не­мент у ра­ды­у­се да 2 вёрст ад тэ­ле­фон­най стан­цыі вы­зна­ча­ла­ся ў 75 руб­лёў, а да­лей да гэ­тай су­мы на­баў­ля­ла­ся на кож­ную вярс­ту па 15 руб­лёў. А 75 руб­лёў — гэ­та пры­клад­на зар­пла­та кваліфікавана­га ра­бо­ча­га за паў­го­да ў тыя ча­сы. На стан­цы­ях та­ды пра­ца­ва­лі «тэ­ле­фон­ныя па­нен­кі». Яны па­він­ны бы­лі доб­ра ва­ло­даць за­меж­ны­мі мо­ва­мі, ва­ло­даць пры­ем­ным го­ла­сам і мець уяў­лен­не аб ро­дзе дзей­нас­ці і на­ват за­хап­лен­нях кож­на­га аба­не­нта. Акра­мя та­го, па­нен­кі да­ва­лі пад­піс­ку аб ня­ўдзе­ле ў якіх-не­будзь тай­ных ар­га­ні­за­цы­ях. Пер­шая тэ­ле­фон­ная су­вязь кант­ра­ля­ва­ла­ся па­лі­цэй­скі­мі пад­раз­дзя­лен­ня­мі. У 1911 го­дзе ўжо пра­ца­ва­ла між­га­род­няя тэ­ле­фон­ная сет­ка Мінск — Ба­ры­саў, ад­на з чатырох па ўсёй Ра­сіі.

1928 год — 85 га­доў та­му на­ра­дзіў­ся (вёс­ка Уголь­шчы­на Бя­лы­ніц­ка­га ра­ё­на) Ві­таль Фя­до­са­віч Мядз­ве­дзеў, бе­ла­рус­кі ву­чо­ны-эка­на­міст, член-ка­рэс­пан­дэнт НАН Бе­ла­ру­сі, док­тар эка­на­міч­ных на­вук, пра­фе­сар. Аў­тар больш як 300 на­ву­ко­вых прац, у тым лі­ку 8 ма­на­гра­фій. Яго пра­цы пры­све­ча­ны ме­та­да­ло­гіі да­сле­да­ван­ня, ма­дэ­ля­ван­ня і прагна­за­ван­ня раз­віц­ця рэ­гі­я­наль­ных эка­на­міч­ных сіс­тэм, вы­ра­шэн­ню кан­крэт­ных эка­на­міч­ных праб­лем доў­га­тэр­мі­но­ва­га і ся­рэд­не­тэр­мі­но­ва­га раз­віц­ця Бе­ла­ру­сі, пабудовы сіс­тэ­мы ін­фар­ма­цый­на­га за­бес­пя­чэн­ня на­ву­кі, тэх­ні­кі, вы­твор­час­ці. Пра­па­на­ваў сіс­тэ­му ме­та­даў і ма­дэ­ляў рас­пра­цоў­кі пра­гно­заў, схем раз­мя­шчэн­ня прадукцыйных сіл і комп­лекс­на­га раз­віц­ця на­род­най гас­па­дар­кі Бе­ла­ру­сі. Рас­пра­ца­ваў ма­дэль між­на­род­ных эка­на­міч­ных ад­но­сін Рэс­пуб­лі­кі Бе­ла­русь з су­свет­най супольнас­цю. Пад яго кі­раў­ніц­твам рас­пра­ца­ва­ны На­цы­я­наль­ныя пра­гра­мы раз­віц­ця экс­пар­ту, ту­рыз­му на ся­рэд­не­тэр­мі­но­вую перс­пек­ты­ву.