15 кастрычніка

1814 год — на­ра­дзiў­ся Мi­ха­iл Лер­ман­таў. «Про­за Лер­ман­та­ва — цуд. Яшчэ боль­шы цуд, чым яго вер­шы», — за­хап­ляў­ся Леў Гу­мi­лёў. «Пуш­кiн — дзён­нае, Лер­ман­таў — нач­ное свя­цi­ла рус­кай паэ­зii», — та­кое вы­зна­чэн­не да­ваў Дзмiт­рый Ме­раж­коў­скi. А Ган­на Ахма­та­ва ў ар­ты­ку­ле аб Лер­ман­та­ве пi­са­ла: «Сло­вы, ска­за­ныя iм пра за­ка­ха­насць, не ма­юць са­бе роў­ных нi ў ад­ной паэ­зii све­ту. Гэ­та так прос­та, так не­ча­ка­на i так бяз­дон­на. Пуш­кiн i Лер­ман­таў — гэ­тыя два iм­ёны злi­лi­ся ў на­шай свя­до­мас­цi са школь­ных га­доў. Але якiя яны бы­лi роз­ныя! У ар­ты­ку­ле « Ра­мяст­во паэ­та» Ва­ле­рый Бру­саў ад­зна­чаў, што Пуш­кiн пра­ца­ваў над вер­ша­мi, ра­бiў iх, а ў Лер­ман­та­ва вер­шы вы­хо­дзi­лi з га­ла­вы ўжо га­то­вы­мi. Пуш­кiн жа­даў, каб чут­ка пра яго прай­шла «па ўсёй Ру­сi вя­лi­кай». Лер­ман­таў жа за­дум­ваў­ся над тым, цi не лепш бы­ло б па­кi­нуць свае ма­ры на­заў­сё­ды ў глы­бi­нi ду­шы, бо ня­ма ў мо­вы сiл, каб вы­ка­заць па­та­ем­ныя ду­мы — «вер­шам мер­ным i сло­вам ле­дзя­ным не пе­рад­асi ты iх зна­чэн­ня».

1953 год — 60 га­доў на Мiн­скiм трак­тар­ным за­вод­зе вы­раб­ле­ны пер­шы ко­ла­вы трак­тор «Бе­ла­рус».

1953 год — на­ра­дзiў­ся (г.п. Пле­шча­нi­цы Ла­гой­ска­га ра­ё­на Мiн­скай воб­лас­цi) Мi­ка­лай Яфi­ма­вiч Ся­мен­чык, бе­ла­рус­кi гiс­то­рык, док­тар гiс­та­рыч­ных на­вук. Да­сле­дуе гiс­то­рыю пар­тый, пра­фе­сiй­ных, на­цы­я­наль­ных ар­га­нi­за­цый i ру­хаў пад­час Лю­таў­скай i Каст­рыч­нiц­кай рэ­ва­лю­цый 1917 го­да, пе­ры­я­ду аку­па­цыi Бе­ла­ру­сi гер­ман­скi­мi i поль­скi­мi вой­ска­мi ў 1918-1920 га­дах.

Бра­нi­слаў Та­раш­ке­вiч, пiсь­мен­нiк, лi­та­ра­ту­раз­на­вец, пуб­лi­цыст, ву­чо­ны-мо­ва­зна­вец:

«Сён­ня не быць сля­пым — i на заўт­ра мець га­то­вую дум­ку».