Яна табе не пара!

або Як бу­да­ваць ад­но­сі­ны з ня­вест­кай

Мно­гія жан­чы­ны су­ты­ка­юц­ца з гэ­тай праб­ле­май: вы­хоў­ва­еш, га­ду­еш сы­ноч­ка, на­чэй дзе­ля яго не спіш, пра­цу­еш за два­іх, каб за­бяс­пе­чыць лю­бі­ма­му дзі­ця­ці ві­та­мі­ны і аду­ка­цыю, і рап­там з'яў­ля­ец­ца ней­кая рас­тро­па, і вось — ён ужо не ва­ша кры­ві­нач­ка, сы­но­чак не­на­гляд­ны, а ЯЕ МУЖ, а вы — не ма­ці вы­дат­на­га сы­на, а ЯЕ СВЯК­РОЎ!

Мож­на, вя­до­ма, ска­рыц­ца. У рэш­це рэшт, дзе­ці ж рас­туць, і сы­ну, як нар­маль­на­му ча­ла­ве­ку, па­трэб­на сям'я. І рас­тро­па, ка­лі пры­гле­дзец­ца, не та­кая ўжо і дрэн­ная дзяў­чы­на. І на­огул, зу­сім не аба­вяз­ко­ва ад­чу­ваць ся­бе свек­ры­вёй. Прос­та коль­касць дзя­цей па­вя­лі­чы­ла­ся: быў адзін хлоп­чык, а ця­пер — адзін хлоп­чык і ад­на дзяў­чын­ка. Зноў жа, уну­кі пой­дуць. Зу­сім доб­ра!..

Але па­ко­ра — гэ­та для сла­бых. Моц­ная жан­чы­на, са­праўд­ная ма­ці па­він­на зма­гац­ца за свай­го сы­на, а не ад­да­ваць яго без­агляд­на ўся­кай там, якая толь­кі і ма­рыць пра ква­тэ­ру, да­чу і да т.п. або прос­та — ку­пі­ла на­іў­на­га хлоп­чы­ка сва­ёй па­ста­ян­най га­тоў­нас­цю да ней­кіх там су­мнеў­ных уцех, якія цал­кам мож­на бы­ло б атры­маць менш да­ра­гой ца­ной (гэ­та зна­чыць не здрадж­ва­ю­чы род­най ма­ме). Не, вы, вя­до­ма ж, не су­праць жа­ніць­бы ў цэ­лым. Ад­нак на­вош­та так спя­шац­ца? На­вош­та быць та­кім не­пе­ра­бор­лі­вым?..

У гэ­тай сі­ту­а­цыі вый­сце ад­но: па­ка­заць сы­ну на аса­біс­тым пры­кла­дзе (бо толь­кі вам дак­лад­на вя­до­ма, як трэ­ба хар­ча­вац­ца, апра­на­цца, ад­па­чы­ваць і г.д.), ЯКОЙ па­він­на быць ідэа­льная жон­ка. Ра­бі­це ўсё ні­жэй­пе­ра­лі­ча­нае ў пры­сут­нас­ці ня­вест­кі, і яна так­са­ма змо­жа за­ры­ен­та­вац­ца: хут­ка вы­пра­віць свае па­мыл­кі. Без­умоў­на, ідэа­льнай ёй усё роў­на не стаць, але, маг­чы­ма, яна ста­не хоць бы «ну­мар два» (пас­ля вас, зра­зу­ме­ла). Та­кім чы­нам, ка­лі вам са­праў­ды не­абы­яка­вы лёс ва­ша­га дзі­ця­ці, — дзей­ні­чай­це!

* Дом сы­на — гэ­та ваш дом! Вось і ад­чу­вай­це ся­бе там як до­ма. На­прык­лад, не за­бы­вай­це, толь­кі пе­ра­сту­піў­шы па­рог, ад­ра­зу ж пе­ра­апра­на­цца, на­прык­лад, у ха­лат ня­вест­кі: так вам бу­дзе зруч­ней. Для пе­ра­апра­на­ння ка­рыс­тай­це­ся спаль­няй.

* Асноў­нае, што звы­чай­на ад­роз­ні­вае быт усіх ма­ла­да­жо­наў, — гэ­та яго ад­сут­насць. Імк­лі­ва пе­ра­мяс­ціў­шы­ся да плі­ты з танц­пля­цоў­кі, на­ва­спе­ча­ная жон­ка ва­ша­га не­на­гляд­на­га сы­ноч­ка пра­цяг­вае ўсё ра­біць пры­тан­цоў­ва­ю­чы — гэ­та зна­чыць так-сяк. Пэў­на, плін­ту­сы ў яе не пра­цёр­тыя, у ва­зо­нах — па­за­ле­таш­няя зям­ля, а што­ры не мы­лі ўжо ме­ся­цы два. Не­зра­зу­ме­ла, як вы на­огул цер­пі­це дум­ку аб тым, што ў та­кіх умо­вах жы­ве ва­ша кры­ві­нач­ка! Не­ад­клад­на вы­пра­ві­це гэ­тае ста­но­ві­шча. Прый­шоў­шы ў гос­ці да ма­ла­дых, тут жа па­чы­най­це зай­мац­ца гас­па­дар­кай, на­ват ка­лі вас аб гэ­тым і не пра­сі­лі. За­трым­лі­вай­це­ся там як ма­га даў­жэй, каб па­спець пе­ра­ра­біць па­больш спраў. Вы­мый­це ра­ка­ві­ну, на­вя­дзі­це па­ра­дак у ша­фах, рас­клаў­шы рэ­чы на свой густ. Яшчэ лепш — пры­бя­ры­це­ся ў спаль­ні, змя­ніў­шы там па­сцель­ную бя­ліз­ну, не­за­леж­на ад яе све­жа­сці. Ідэа­льны ва­ры­янт — каб у вас быў ключ ад ква­тэ­ры і вы маг­лі б так­тоў­на і не­на­зой­лі­ва зай­мац­ца ўсім гэ­тым, ка­лі сям'я сы­на ад­сут­ні­чае. А ка­лі яны вяр­та­юц­ца — су­стра­каць іх ка­ля па­ро­га з поў­най спра­ва­зда­чай аб пра­ве­дзе­най ра­бо­це. Ну, зра­зу­ме­ла ж, яны бу­дуць вель­мі ра­ды і па­дзя­ку­юць вам. Што? У вас ня­ма клю­ча? Дык па­пра­сі­це!

* Ідзём да­лей. Бес­пе­ра­стан­на са­чы­це за тым, што ма­ла­дая жон­ка ро­біць не так. Да­па­ма­гай­це ёй хут­чэй ужыц­ца ў ро­лю гас­па­ды­ні: да­вай­це па­ра­ды! На тое і іс­ну­юць ста­рэй­шыя, каб дзя­ліц­ца до­све­дам і ву­чыць мо­ладзь жыць. Праў­да, ста­но­ві­шча сур'­ёз­на ўсклад­ня­ец­ца, ка­лі вам тра­пі­ла­ся са­праў­ды гас­па­дар­лі­вая ня­вест­ка — у наш век ге­не­тыч­ных му­та­цый і та­кое бы­вае. Мо­жам даць вам эфек­тыў­ныя рэ­ка­мен­да­цыі і на гэ­ты вы­па­дак.

* На­ва­спе­ча­ныя жон­кі, як пра­ві­ла, вель­мі ня­дбай­на ста­вяц­ца да рас­па­рад­ку дня сва­ёй сям'і. Па вы­хад­ных яны пра­чы­на­юц­ца пас­ля 12, ка­лі ў пры­стой­ных да­мах даў­но ўсе «на на­гах», а кла­дуц­ца звы­чай­на вель­мі поз­на, ка­лі ў тых жа да­мах ужо ідзе па рас­кла­дзе «сон». Да­па­ма­жы­це ма­ла­дым за­ры­ен­та­вац­ца ў ча­се. Па вы­хад­ных тэ­ле­фа­нуй­це ім га­дзін у во­сем ра­ні­цы і лас­ка­ва га­ва­ры­це ў труб­ку штось­ці на­кшталт: «Пеў­ні­чак даў­но пра­спя­ваў» або «Хто ра­на ўстае, та­му Бог па­дае». А ве­ча­рам, ка­ля 21.00 — ад­звонь­вай­це­ся, каб на­га­даць, што «ўжо даў­но трэ­ба чыс­ціць зуб­кі і іс­ці спаць».

* Ня­дбай­насць улас­ці­вая ма­ла­дым і ў ежы. Ка­лі вы, зна­хо­дзя­чы­ся ў гас­цях у сы­на, уба­чы­це, што ня­вест­ка неш­та жуе «па-за рас­кла­дам», рэ­агуй­це не­ад­клад­на! Тут жа спы­тай­це ва­ша дзі­цят­ка: «Дзі­мач­ка, а ты ўжо еў?» Ка­лі ма­ла­дая жон­ка хоць неш­та ця­міць, яна, хут­чэй за ўсё, ад­ра­зу ж пач­не збі­раць на стол. За абе­дам пад­кла­дай­це сы­ноч­ку леп­шыя ка­ва­лач­кі са сва­ёй та­лер­кі — не­вя­до­ма, як яго кор­мяць у ва­шу ад­сут­насць, а так, пры­нам­сі, пра­кант­ра­лю­е­це яго ра­цы­ён, па­куль у вас ёсць маг­чы­масць! Асоб­на за­ўваж­це ня­вест­цы: у што­дзён­ным ме­ню ма­ла­до­га муж­чы­ны ў да­стат­ко­вай коль­кас­ці па­він­ны пры­сут­ні­чаць бял­кі, тлу­шчы, вуг­ля­во­ды, а так­са­ма мік­ра­эле­мен­ты, ві­та­мі­ны А, D, С і — да­лей па спі­се. Не за­будзь­це­ся і пра гру­пу В — яна вель­мі ка­рыс­ная для нер­ваў, а нер­вы ва­ша­му сы­ну спат­рэ­бяц­ца жа­лез­ныя.

* Ка­лі прый­дзе­це ў на­ступ­ны раз (зра­зу­ме­ла, ка­лі па­клі­чуць), у воль­ную хві­лін­ку знай­дзі­це дзі­рач­ку ў ка­шу­лі сы­на і сядзь­це цы­ра­ваць яе на са­мае бач­нае мес­ца ў до­ме. Ка­лі дзі­ра­чак у адзен­ні сы­на ня­ма — зра­бі­це вы­гляд, што цы­ру­е­це. Ста­рай­це­ся быць не­пры­кмет­най, але так, каб усе ўба­чы­лі, чым вы зай­ма­е­це­ся. Так ня­вест­ка зра­зу­мее, як трэ­ба кла­па­ціц­ца пра му­жа.

* На вы­па­дак, ка­лі жон­ка ва­ша­га сы­на ня­стры­ма­ная ў эмо­цы­ях, май­це на­па­га­то­ве якую-не­будзь ра­зум­ную кніж­ку «ў тэ­му», якую вы ёй у тую ж се­кун­ду па­до­ры­це. Па­ды­дзе, на­прык­лад, пад­руч­нік па кан­флік­та­ло­гіі. Яшчэ больш моц­ны ўдар — спец­лі­та­ра­ту­ра па агрэ­сіі. На­ват, ка­лі гэ­та ўдар ні­жэй по­яса — ва­шай ня­вест­цы не па­шко­дзіць. (Да­рэ­чы, вам са­мой гэ­тых кніг чы­таць не­аба­вяз­ко­ва, вы і так усё ве­да­е­це.)

* Та­кім чы­нам, ка­лі вы бу­дзе­це аку­рат­на вы­кон­ваць гэ­тыя рэ­ка­мен­да­цыі, то цал­кам маг­чы­ма, што ма­ла­дыя пач­нуць сва­рыц­ца час­цей, чым ра­ней. Па­спра­буй­це ад­га­даць, што вам трэ­ба зра­біць, за­спеў­шы свар­ку? Пра­віль­на — не­ад­клад­на стаць на бок сы­на. Па­коль­кі сын у вас адзін, а ня­вест­ка, мяр­ку­ю­чы па ўсім, — да­лё­ка не апош­няя.

* І на­пры­кан­цы. Ад­на з ад­мет­нас­цяў усіх ня­вес­так — чор­ная ня­ўдзяч­насць. Яна ўсё яшчэ не аца­ні­ла ва­шы да яе ад­но­сі­ны? Ні ра­зу не ска­за­ла «дзя­куй»? Гля­дзіць ско­са? Ма­ла­дая яшчэ, не ве­дае ца­ны рэ­чам. Не тры­май­це на яе злос­ці. Мож­на хі­ба злёг­ку на­мяк­нуць ёй на тое, што яна не мае ра­цыі. Ні ў якім ра­зе не вар­та ра­біць гэ­та­га ў лоб — яшчэ сы­ну (з яе пра­ма­лі­ней­нас­цю) па­скар­дзіц­ца! Лепш зра­бі­це ёй які-не­будзь двух­сэн­соў­ны па­да­ру­нак. Па­ды­дзе скраб для ступ­няў, то­нік для праб­лем­най ску­ры або шам­пунь для тлус­тых ва­ла­соў. І ця­пер не ра­да? Ні­чо­га, ня­хай пой­дзе і пра ўсё доб­ра­нька па­ду­мае. Вам жа спя­шац­ца ня­ма ку­ды, ці не так? Што? У вас усё яшчэ ёсць ня­вест­ка? Вы збян­тэ­жа­ны? Ну, та­ды сядзь­це на ка­на­пу і дэ­ман­стра­тыў­на чы­тай­це гэ­ты ар­ты­кул у яе на ва­чах. За­тым — па­да­ры­це ёй га­зе­ту са сло­ва­мі: «Та­бе, між ін­шым, так­са­ма спат­рэ­біц­ца». Мо­жа, хоць на гэ­ты раз яна зда­га­да­ец­ца ска­заць вам «дзя­куй»...

Воль­га ЦЫ­БУЛЬ­СКАЯ