Прыйшлі знаёміцца з дзіцячым садком. Каля кабінета загадчыцы муж дае Антону апошнія інструкцыі: «Я адчыняю дзверы — ты вітаешся: «Добры дзень!» «Добры дзень», — паслухмяна паўтарае Антошка. Адчыняем дзверы…
— Не палохайся, я вельмі добры пірат! Я прыйшоў цябе ратаваць, — радасна паведамляе загадчыцы сын.
Дзякуй яшчэ, што не выканаў сваю любімую песню пра куфар мерцвяка і бутэльку рому! Падумалі б пра нас абы-што… Хаця, па шчырасці, гульні ў піратаў з выратаваннем прынцэс, пошукамі кладаў і ўяўнымі караблямі мне самой вельмі падабаюцца…
«Здаецца мне, што твой Антон у садок не пойдзе», — год таму сказала мне нявестка (дыпламаваны дзіцячы псіхолаг, між іншым), спасылаючыся на свой вопыт назірання за матулямі, якія выхоўваюць дзяцей адны. І сапраўды: свайго бацьку, які працуе за мяжой, Антошка бачыць лічаныя разы на год. Бабуль у нас няма. А ў госці да «іншагародніх» дзядуль мы выбіраемся пераважна летам… Як ні круці, увесь яго свет сканцэнтраваны вакол мяне. І я дакладна ведаю, што менавіта ў маёй кампаніі Антон пачувае сябе найбольш камфортна, што менавіта са мною яму цікавей за ўсіх іншых і што ні да каго больш ён не адчувае такой любові і даверу (хаця ён ніколі мне пра гэта не казаў). Але я не жадаю, каб так было заўсёды. Заставацца галоўным чалавекам у сынавым жыцці — не мая запаветная мара (у мужавым — яшчэ куды ні ішло). Толькі абставіны склаліся вось так…
Калі зусім шчыра, дык мне вельмі захацелася даказаць братавай жонцы, што не ўсё на свеце адбываецца па аднолькавых псіхалагічных сцэнарыях. Ледзь ці не пры кожнай нашай сустрэчы яна распавядала чарговую страшылку на тэму «адна маці і садок». Маўляў, ёй даводзілася кансультаваць сям'ю хлопчыка, для якога наведванне дзіцячага садка скончылася дыябетам — малы так і не здолеў прызвычаіцца да разлукі з любай матуляй. У іншай сям'і маці была вымушана ўладкавацца туды нянечкай, не вытрываўшы сынавых істэрык… Пасля падобных размоў папрасіць у нявесткі прафесійнай парады гонар ужо не дазваляў. І ўрэшце, хто ведае майго Антона лепш за мяне?
У свае два з паловай гады ён наведаў пяць краін. Цягнікі, караблі і самалёты бачыў не толькі на малюнках. Лёгка «падтрымліваў размову» з польскімі, латышскімі і шведскімі бабулямі. Ледзь не збег ад мяне, даганяючы такога, як сам, хлопчыка ў Празе. А ў Вільнюсе жадаў гучна спяваць усюды, дзе толькі чуліся спевы, нават у царкве… Так, я заўжды была недзе побач. Але Антон даўно перастаў панікаваць, калі я раптам знікала з яго поля зроку. Бо, як толькі сын навучыўся хадзіць, падчас прагулак пачала пакідаць яго на «абы-каго». Зрабіўшы выгляд, што забылася забраць дома нешта надта важнае, прапаноўвала яму пагуляць разам са старэйшымі дзецьмі альбо пасядзець на лавачцы побач з «пад'езнымі» бабулькамі. Хадзіла з сынам у суседнія двары, дзе былі малыя дзеці, і ладзіла з імі якую-небудзь гульню — Антон проста вымушаны быў далучыцца… Што-што, а трымацца за маю спадніцу ён даўно не імкнуўся. Я ўжо амаль палічыла, што «місія выканана», але тут мы завіталі ў госці да маёй даўняй сяброўкі, якая нарадзіла чацвёртае дзіця.
— Ты на яго крычыш хоць калі-небудзь? — сурова запыталася сяброўка. — Не? Дык трэба пачынаць. Рэдкая выхавальніца спраўляецца з імі без крыку, калі ў яе іх 30.
Тут я зразумела, што ў садок побач з домам мы наўрад ці пойдзем. «Іх» там дакладна не менш за 30…
Натуральна, знайсці адпаведную «дзіцячую ўстанову» (невялічкі ведамасны садочак) і дамовіцца наконт месца для Антона ўдалося не за адзін дзень. Але ўсё, што засталося зрабіць надалей, было ўжо «справай тэхнікі». Перавесці сына на «садаўскі» рэжым. Паглядзець разам з ім «Вусатага няня». Прывучыць да смаку «садаўскіх» страў (о, вы, напэўна, і не ўяўляеце, колькі народу сумуе па амлеце ці запяканцы «дакладна-як-у‑дзіцячым садку» і дзеліцца адно з адным рэцэптамі ў інтэрнэце!). Ну і нарэшце пазнаёміцца з выхавальніцай…
— Мама, мне вельмі патрэбны верталёт! — абвясціў сын, калі да «часу Х» заставалася тры дні. — Дзед Мароз мне яго прынясе?
— Хіба што праз год, — адказала я.
— Можа, папросім залатую рыбку? — прапанаваў Антон.
— І дзе мы яе зловім зімою?
— Значыць, трэба ісці ў магазін…
— Каб пайсці ў магазін, дарослыя спачатку ідуць на працу і зарабляюць грошы. Адны, без дзяцей. І калі ты дазволіш мне папрацаваць як след, будзе табе верталёт…
За тры дні ён выдатна засвоіў гэтую «формулу», і ў прызначаны дзень мы выправіліся ў садок. Па верталёт.
У групе Антон адразу паведаміў усім, што сёння ён зусім не страшны пірат, а добры верталёт. І прапанаваў пагуляць у «паветраныя гонкі»… Паназіраўшы за ім, выхавальніца параіла мне прыйсці па яго не раней, чым праз 5 гадзін. На такі працяглы час ён не заставаўся яшчэ ні з кім і ніколі! Так што на ўсялякі выпадак адыходзіць далёка ад садка я не стала. І дарэмна: нават следу хоць якога стрэсу ў яго вачах не было, калі мы сустрэліся зноў.
— Верталёт! — падбег ён да мяне, ззяючы ўсмешкай…
Назаўтра я выправіла Антона ў садок з мужам. На парозе сын азірнуўся і зазначыў:
— Цяпер мне трэба машына з крыламі.
«Машыну з крыламі» я таксама яму купіла… Але ўвечары нам адключылі інтэрнэт, і разам з Антонам я выправілася ў бліжэйшы інтэрнэт-клуб, каб адправіць некалькі важных лістоў. Вось па дарозе і патлумачыла, што грошы нам патрэбны не толькі на яго цацкі… Калі вярталіся дадому, Антошка раптам мяне спыніў:
— Мама, ты пошту не закрыла!
І праўда: пакідаючы інтэрнэт-клуб, я забылася скарыстаць функцыю «выйсці» ў сваёй электроннай пошце… А яшчэ нехта кажа, што да 5 гадоў не варта і спрабаваць тлумачыць дзецям, адкуль бяруцца грошы. Маўляў, не зразумеюць. Ды яны амаль з пялюшак ужо і не такое разумеюць!
Марына Беразенская
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».