Міт­ра­па­літ Па­вел асвя­ціў храм у Ма­гі­лё­ве

Не­вя­ліч­кі храм у го­нар Свя­тых цар­скіх па­кут­ні­каў і ўсіх но­ва­па­кут­ні­каў і спа­вед­ні­каў ХХ ста­год­дзя, у якім ад­бы­ло­ся ўра­чыс­тае на­ба­жэн­ства, на­ват не змог змяс­ціць усіх ах­вот­ных. Але лю­дзі ме­лі маг­чы­масць па­чуць яго праз ды­на­мі­кі, якія бы­лі ўста­ля­ва­ны звон­ку хра­ма. Пад­час асвя­чэн­ня царк­вы міт­ра­па­літ Мін­скі і Слуц­кі Па­вел, Па­тры­яр­шы Эк­зарх усяе Бе­ла­ру­сі, уру­чыў уз­на­га­ро­ды Рус­кай пра­ва­слаў­най царк­вы ўсім, хто ўнёс уклад у яе бу­даў­ніц­тва. Ся­род іх — мэр Ма­гі­лё­ва Ула­дзі­мір Цу­ма­раў.

— Тыя лю­дзі, якія сён­ня бу­ду­юць хра­мы і ах­вя­ру­юць на іх, са­дзей­ні­ча­юць ад­ра­джэн­ню ду­хоў­нас­ці, — ад­зна­чыў міт­ра­па­літ. — Сён­ня ня­ма га­нен­няў на царк­ву, але мы пе­ра­жы­ва­ем но­вую спа­ку­су — спа­ку­су сва­бо­дай. Лю­дзі спа­ку­ша­юц­ца сва­бо­дай, ма­тэ­ры­яль­ны­мі вы­го­да­мі, ула­дай. Гэ­та ўсё ад без­ду­хоў­нас­ці. Ка­лі ба­ліць це­ла, мы ідзем да ўра­чоў, а ка­лі ду­ша — трэ­ба іс­ці ў храм.

Ма­гі­лёў — гэ­та пер­шы го­рад, які міт­ра­па­літ Па­вел на­вед­вае за ме­жа­мі сва­ёй епар­хіі. Ён ад­зна­чыў, што па­чы­наць сваё слу­жэн­не як Эк­зар­ха з асвя­чэн­ня ме­на­ві­та гэ­та­га хра­ма, які на­ват сва­ёй наз­вай сім­ва­лі­зуе ад­ра­джэн­не, — для яго вель­мі доб­ры знак.

— Тое, што ад­бы­ло­ся ў ХХ ста­год­дзі, тыя га­нен­ні на царк­ву — гэ­та гіс­то­рыя, — пад­крэс­ліў ён. — Лю­дзі ад­да­лі­лі­ся ад Бос­кай лас­кі, і лёс іх па­ка­раў. Але ўсё мя­ня­ец­ца. Я не­ад­на­ра­зо­ва ка­заў, што і з кан­фе­сі­я­мі, і з біз­не­сам, і з прос­ты­мі людзь­мі бу­ду су­пра­цоў­ні­чаць у кі­рун­ку ства­рэн­ня. Ча­сам лю­дзі пы­та­юц­ца, ці ёсць у мя­не во­ра­гі. Я ад­каз­ваю: іх не бы­ло і ня­ма. На­ват тыя, хто са мной спра­ба­ваў ва­ра­га­ваць, — не во­ра­гі мае, а даб­ра­дзеі. Яны на­строй­ва­лі мя­не на ма­літ­ву, ву­чы­лі не дра­маць, а дзей­ні­чаць дзе­ля Сла­вы Гос­па­да.

Нэ­лі ЗІ­ГУ­ЛЯ.