Біятлоннны фурор беларусаў у Сочы адзначыўся не толькі залатымі вынікамі Дар'і Домрачавай, але і бронзавай узнагародай Надзеі Скардзіны. Індывідуальную гонку на Гульнях яна правяла, як заўжды, старанна, рупліва: кулямі закрыла ўсе мішэні і заслужана заняла трэцяе месца. Для ўраджэнкі Санкт-Пецярбурга «бронза» стала першым алімпійскім медалём у кар'еры. Пра сваю выдатную дачку беларускім журналістам распавяла Наталля Кібер, маці Надзеі, якая спецыяльна прыляцела ў Мінск, каб павіншаваць яе з узнагародай.
— Ад той гонкі ў мяне, натуральна, невымоўныя адчуванні! — эмацыйна кажа спадарыня Наталля, шматдзетная маці, уладальніца ордэна «Мацярынская слава». — Надзею падтрымлівалі ўсе: суседзі, увесь Сестрарэцк, дзе мы жывём зараз (невялічкі горад каля Санкт-Пецярбурга. — Аўт.). Адразу пасыпалася неверагодная колькасць званкоў, віншаванняў у інтэрнэце. У той момант увесь свет змяніўся. Людзі ўсміхаліся, віншавалі, радаваліся за нас. Тады гэта было самае прыемнае.
— Якія першыя словы вы сказалі Надзеі пасля гонкі?
— Сказала, што яна малайчынка! Больш слоў у мяне і не было. Усё астатняе сказалі трэнеры. Між іншым, яны самі прызнаваліся: тое, што адбылося, — нешта неверагоднае. Аднак, безумоўна, мы чакалі падобны вынік, думалі пра лепшае. І нават загадвалі. І ўсё сапраўды адбылося так, як мы задумвалі. Цікава, што фініш гонкі застаў старэйшага брата Надзеі ў інстытуце, дзе ён здаваў іспыты. А мяне — у паліклініцы. Дык уся паліклініка, знаёмыя віншавалі мяне. Дзякуй Беларусі, усім тым, хто працаваў на гэтую перамогу!
Што мы маглі зрабіць? Хваляваліся, маліліся, дасылалі ім у Сочы свае флюіды і энергію. А той, хто быў разам са спартсменамі, уклаў у гэтыя вынікі сваю душу, працу і любоў.
— Хто асабіста падтрымліваў дачку на Алімпіядзе?
— Сяброўка, з якой яны раней разам трэніраваліся. А на апошнія гонкі ў Сочы здолела прарвацца і падтрымаць яе малодшая сястра.
— Як лічыце, ці ажыццявілася спартыўная мара вашай дачкі?
— Безумоўна. Трэцяе месца для яе было вялікім жаданнем. Яна разумела, на што можа разлічваць.
— Надзея выдатны стралок. Гэта сямейнае?
— Стралкоў у сям'і не было. Яе тата актыўна займаўся спортам і шмат часу гуляў у тэніс. Але яна спецыяльна стральбой ніколі не займалася. У гэтым ёй, напэўна, Гасподзь дапамог. У Расіі Надзея займалася лыжамі, а ў біятлоне пачала спрабаваць сябе тады, калі ў Раўбічах яе запрыкмеціў спецыялізаваны трэнер. Гэта было ў 2004-ым годзе. Праз тры гады яна стала пераможцай Універсіяды ў Турыне па біятлоне і ўжо выступала за Беларусь.
— Чым любіць займацца ваша біятланістка ў вольны час?
— Пры прафесійных занятках спортам на іншыя справы часу амаль не застаецца. Калі прыязджае ў Санкт-Пецярбург, ёй падабаецца збіраць разам сяброў, сваякоў і наведваць незвычайныя мерапрыемствы. Яна запрашае нас на боўлінг, пагуляць у кёрлінг ці міні-гольф.
— Як вы думаеце, кусаюць расіяне локці ад таго, што не здолелі захаваць у сваёй краі-
не такіх таленавітых біятланістак, як Надзея Скардзіна і Дар'я Домрачава?
— Ведаеце, у Расіі хапае выдатных біятланістак. Проста не ўсе могуць праявіць сябе. А вось менавіта ў Беларусі Надзея здолела праявіць, зарэкамендаваць сябе.
Тарас ШЧЫРЫ.
«Гэта не толькі пра бізнес, але і пра чалавечыя адносіны».
«Нашы работы — жывыя, з энергетыкай любові і дабра».