Спартсменка і проста прыгажуня

Рых­ту­ю­чы­ся да су­стрэ­чы з ін­спек­та­рам па пра­фе­сій­най пад­рых­тоў­цы Жо­дзін­ска­га ад­дзе­ла Дэ­парт­амен­та ахо­вы МУС Рэс­пуб­лі­кі Бе­ла­русь лей­тэ­нан­там мі­лі­цыі — май­страм спор­ту па лыж­ных гон­ках Ма­ры­яй Ста­ра­вой­та­вай, я ўяў­ля­ла са­бе ма­гут­ную да­му з су­ро­вым ха­рак­та­рам. На спра­ве ж Ма­рыя ака­за­ла­ся строй­най дзяў­чы­най і пры­ем­най су­раз­моў­цай.

Са спор­там Ма­рыя сяб­руе з са­ма­га ран­ня­га дзя­цін­ства, ка­лі яе баць­кі ў тры га­ды ад­да­лі ў сек­цыю акра­ба­ты­кі ў род­ным Жо­дзі­не. Зай­ма­ла­ся Ма­рыя акра­ба­ты­кай ка­ля трох га­доў, а по­тым, ужо ў па­чат­ко­вай шко­ле, дзяў­чы­на за­ха­пі­ла­ся ва­лей­бо­лам, фут­бо­лам і бас­кет­бо­лам. У шко­ле лю­бі­мым прад­ме­там ста­ла фіз­куль­ту­ра: з ад­на­клас­ні­ца­мі Ма­рыя ства­ры­ла ка­ман­ду і па ве­ча­рах пра­па­да­ла ў спарт­за­ле. У 12 га­доў дзяў­чын­ку і яшчэ 7 ча­ла­век з яе шко­лы на ка­ні­ку­лах ад­пра­ві­лі ў мін­скі лет­ні ла­гер ДЮСШ. Як ус­па­мі­нае са­ма Ма­рыя: «Там я па­ка­за­ла доб­рыя вы­ні­кі, да­лі аб са­бе знаць што­дзён­ныя трэ­ні­роў­кі. І праз не­ка­то­ры час трэ­нер па зі­мо­вых ві­дах спор­ту пра­па­на­ваў мне зай­мац­ца да­лей». Так па­ча­ло­ся спар­тыў­нае жыц­цё Ста­ра­вой­та­вай на два га­ра­ды — Мінск і Жо­дзі­на. Ме­сяц Ма­рыя ву­чы­ла­ся ў ся­рэд­няй шко­ле, а на­ступ­ны ме­сяц пра­во­дзі­ла на збо­рах. Та­кі на­пру­жа­ны гра­фік дзяў­чы­на ўмуд­ра­ла­ся су­мя­шчаць да 8 кла­са, па­куль ёй не пра­па­на­ва­лі пра­цяг­нуць ву­чо­бу ў рэс­пуб­лі­кан­скім ву­чы­лі­шчы алім­пій­ска­га рэ­зер­ву. Ме­на­ві­та з гэ­та­га мо­ман­ту, сцвяр­джае Ста­ра­вой­та­ва, па­ча­ла­ся спар­тыў­ная кар'­е­ра і ста­лі з'яў­ляц­ца ад­чу­валь­ныя вы­ні­кі. Ву­чо­ба ў шко­ле, дзве трэ­ні­роў­кі на дзень да­ва­лі вы­нік. Пер­шым знач­ным да­сяг­нен­нем Ма­рыя лі­чыць пе­ра­мо­гу на рэс­пуб­лі­кан­скіх спа­бор­ніц­твах у 2001 го­дзе ў На­ва­по­лац­ку. Та­ды дзяў­чы­на бег­ла ка­рот­кую дыс­тан­цыю воль­ным сты­лем. Як пры­зна­ец­ца Ма­рыя, воль­ны стыль у яе атрым­лі­ва­ец­ца лепш за ўсё. У ву­чы­лі­шчы Ста­ра­вой­та­ва скон­чы­ла 11 кла­саў і там жа атры­ма­ла трэ­нер­скую ся­рэд­нюю спе­цы­яль­ную аду­ка­цыю.

З 2003 го­да Ма­рыя па­ча­ла ез­дзіць на між­на­род­ныя спа­бор­ніц­твы, пер­шы старт быў у Сла­ве­ніі, на еў­ра­пей­скіх спа­бор­ніц­твах ува­хо­дзі­ла ў двац­цат­ку най­мац­ней­шых. Ста­ра­вой­та­ва рас­па­вя­дае, што на між­на­род­ных спа­бор­ніц­твах старт ад­бы­ва­ец­ца ў га­рах, а ў Бе­ла­ру­сі трэ­ні­ра­вац­ца ў та­кіх умо­вах скла­да­на. Вя­до­ма, ка­лі з'яў­ля­ла­ся маг­чы­масць, ка­ман­да вы­яз­джа­ла на трэ­ні­роў­кі ў го­ры.

Пас­ля трэ­нер­скіх кур­саў, Ма­рыя па­сту­пі­ла ў Бе­ла­рус­кі дзяр­жаў­ны ўні­вер­сі­тэт на фа­куль­тэт фі­ла­со­фіі і са­цы­яль­ных на­вук. Атрым­лі­ва­ю­чы вы­шэй­шую аду­ка­цыю, дзяў­чы­на пры­ма­ла ўдзел у між­на­род­най Уні­вер­сі­я­дзе ў Кі­таі ў спрын­це, дзе за­ня­ла 22 мес­ца. На той час гэ­та быў леп­шы вы­нік Бе­ла­ру­сі.

Сён­ня са­мым вя­лі­кім сва­ім да­сяг­нен­нем Ма­рыя Ста­ра­вой­та­ва лі­чыць атры­ман­не зван­ня май­стра спор­ту па лыж­ных гон­ках. Вы­ка­на­ла нар­ма­тыў дзяў­чы­на на муж­чын­скае свя­та — 23 лю­та­га 2006 го­да — на рэс­пуб­лі­кан­скіх спа­бор­ніц­твах ся­род юні­ё­раў.

На жаль, у 23 га­ды ў Ма­рыі па­ча­лі­ся праб­ле­мы са зда­роў­ем, і ёй да­вя­ло­ся па­кі­нуць вя­лі­кі спорт.

У 2006 го­дзе Ста­ра­вой­та­ва прый­шла пра­ца­ваць у Мін­скі ад­дзел Дэ­парт­амен­та ахо­вы, а по­тым дзяў­чы­на вы­ра­шы­ла вяр­нуц­ца ў род­ны го­рад, і спарт­смен­ку з за­да­валь­нен­нем узя­лі на пра­цу ў Жо­дзін­скі ад­дзел Дэ­парт­амен­та ахо­вы. Праз тры га­ды дзяў­чы­на на­дзе­ла афі­цэр­скія па­го­ны і бы­ла пры­зна­ча­на на па­са­ду ін­спек­та­ра па пра­фе­сій­най пад­рых­тоў­цы гру­пы кад­раў. Ма­рыя па­кі­ну­ла пра­фе­сій­ны спорт, але па­ста­ян­на бя­рэ ўдзел у ама­тар­скіх спа­бор­ніц­твах, ды і па­са­да аба­вяз­вае. У 2013 го­дзе Ма­рыя Ба­ры­саў­на за­ня­ла 3 мес­ца на чэм­пі­я­на­це МУС па лыж­ных гон­ках.

Як пры­зна­ец­ца Ма­рыя, яна ні­ко­лі не ду­ма­ла, што бу­дзе пра­ца­ваць у пра­ва­ахоў­ных ор­га­нах, заў­сё­ды ма­ры­ла стаць спарт­смен­кай, а ця­пер дзяў­чы­на здо­ле­ла су­мяс­ціць і служ­бу, і спорт.

На­тал­ля СВІ­ДУ­НО­ВІЧ.

Фо­та з ар­хі­ва Марыі Ста­ра­вой­та­вай.