«Да канца года нашы пенсіянеры змогуць атрымаць свае пенсіі ў любым куточку краіны — дзе б яны ні былі»
Да добрага чалавек прывыкае... адразу: сёння ў любым аддзяленні сувязі (вясковым, гарадскім) ён можна аплаціць камунальныя і іншыя паслугі, працэнты па крэдытах, «пакласці» грошы на тэлефон... Заўтра — гэткім жа звычным можа стаць атрыманне пенсій без «прывязкі» да месца жыхарства. З пытанняў, чым гэта выклікана і ці хутка выйдзе за межы сталіцы, пачалася гутарка карэспандэнта «Звязды» з генеральным дырэктарам РУП «Белпошта» Ірынай Саксонавай.
— Не хацелася б паўтараць агульнавядомае, але тут, напэўна, прыйдзецца, — прызнала Ірына Ігнатаўна. — Час цяпер такі, што нельга спыняцца на дасягнутым, нельга не ісці насустрач пажаданням кліентаў. А яны ў нас досыць мабільныя: прынамсі, многія вясковыя пенсіянеры на зіму з'язджаюць да дзяцей у гарады, многія з гараджанн на лета перасяляюцца ў вёскі ды на дачы, працуюць.
І потым маюць клопат ездзіць на пошту па месцы жыхарства, каб атрымліваць пенсіі. Траціцца час, грошы, нервы, бензін. А між тым у краіне больш за тры тысячы аддзяленняў паштовай сувязі. Гэта значыць, што нейкае з іх ад пенсіянера непадалёк — нават у сельскай мясцовасці, не кажучы пра гарадскую. Вось мы і вырашылі зрабіць крок насустрач — клопат па выплаце пенсій узяць на сябе. Праўда, пакуль не ў поўным аб'ёме: пачынаем з 5 сакавіка, з Мінска. На чарзе — абласныя цэнтры, потым раённыя. А бліжэй да канца года наш пенсіянер ужо зможа атрымаць сваю пенсію ў любым кутку сваёй краіны, дзе б ён ні жыў і дзе б ні знаходзіўся.
— Справа добрая, вартая ўдзячнасці!
— Мы спадзяёмся... І робім наступны крок. Умоўна: на ваша імя прыйшоў грашовы перавод. Ён вам вельмі патрэбны, але вы не можаце яго атрымаць — рана ідзяце на працу, позна вяртаецеся альбо вас наогул адправілі ў камандзіроўку... У хуткім часе гэта не будзе перашкодай: вы зможаце атрымаць свае грошы ў любым з нашых аддзяленняў сувязі.
— Для многіх кліентаў пошты гэта, вядома ж, зручна. А як для прадпрыемства — ці выгадна, бо грошы ж цяпер лічаць усе?
— Без гэтага нельга, але ж, калі размова пра выгаду, пра павышэнне рэнтабельнасці, то на яе ўплываюць найперш механізацыя і аўтаматызацыя працэсаў. Адным з самым працаёмкіх у нас было сартаванне лістоў: усе яны на шляху да атрымальнікаў 10-12 разоў перабіраліся ўручную. Жанчынам, якія гэтым займаліся, трэба было трымаць у памяці безліч інфармацыі: нават уявіць гэта цяжка — каля сямісот адрасоў і кірункаў!.. Цяпер, як той казаў, гара з плячэй: лісты ў нас сартуе машына. Прадукцыйнасць працы — 45 тысяч за адну гадзіну! І сартуюцца яны непасрэдна да даставачных участкаў. Таму многія з атрымальнікаў ужо, думаю, паспелі заўважыць: пісьмы ў межах краіны сталі даходзіць хутчэй.
Тое ж, спадзяёмся, будзе і з пасылкамі. Цяпер ледзь не кожная скрыначка і скрынка (часам вагой у 20-30 кілаграмаў), кожны мяшок выносяцца паасобку і ўручную. Усталяванне машыны па сартаванні нестандартнай паштовай карэспандэнцыі дазволіць складваць яе ў спецыяльныя кантэйнеры, якія з Мінска (праз яго праходзіць 85 працэнтаў усіх аб'ёмаў пошты) можна будзе завезці, напрыклад, у Ліду, там за лічаныя хвіліны выгрузіць і паехаць далей. Гэта значна аблегчыць працу!
Яе, ручной, будзе менш і на пагрузцы-разгрузцы, на дастаўцы карэспандэнцыі з машын у цэх, на сталы мытні. У хуткім часе ў нас з'явіцца абсталяванне, якое будзе перамяшчаць дэпешы і пасылкі паміж паверхамі. Працягнецца механізацыя і ў абласных цэнтрах — там большыя аб'ёмы і большыя затраты. Асноўная задача — павысіць эфектыўнасць.
— Прабачце маю недасведчанасць... З перасылкай лістоў быццам бы зразумела: нягледзячы на найноўшыя тэхналогіі, наўрад ці зменшыўся аб'ём дзелавой карэспандэнцыі, павялічваецца — рэкламнай, у краіне ўсё больш аматараў посткросінгу (абмену паштоўкамі з цэлым светам)... Што да пасылак, то хіба не ў мінулым засталіся часы, калі іх часта пасылалі і часта атрымлівалі? Цяпер жа як быццам усё і ўсюды ёсць... Калі, вядома, ёсць грошы. Тады пра якія пасылкі размова?
— Баюся, мы з вамі трохі адсталі ад жыцця, бо па-ранейшаму, калі трэба нешта купіць да свята ці абнавіць гардэроб, ідзём у бліжэйшую краму альбо на рынак. А многія сёння, не выходзячы з дому, гартаюць каталогі, заходзяць на сайты замежных гандлёвых прадпрыемстваў — бачаць, што прадаюць і носяць у Германіі, Амерыцы, Францыі... А далей — нешта з упадабаных рэчаў можна замовіць, праз інтэрнэт альбо праз банк аплаціць. З гэтым ніякіх пытанняў ужо няма... Як няма і іншых шляхоў дастаўкі: тую ж абноўку з Амерыкі ў Беларусь можа даставіць толькі пошта. За апошнія тры гады ў нас амаль удвая павялічыліся аб'ёмы тых жа пасылак і ўвогуле ўваходзячай міжнароднай карэспандэнцыі. Наша задача — усю яе апрацаваць, давезці-даставіць атрымальніку, уручыць...
— Гадоў колькі таму былі досыць бурныя спрэчкі наконт цэнніка на гэтыя паслугі. Чым яны скончыліся?
— Спрэчкі ішлі і будуць ісці, прычым на ўзроўні сусветнага паштовага Саюза. Што да «Белпошты», то прадпрыемства за выкананы аб'ём працы атрымлівае валюту. Гэта наш экспарт паслуг. Праўда, і аказваць іх трэба на адпаведным узроўні. Нашы кліенты хочуць (і маюць права) не стаяць у чарзе, атрымліваць свае пасылкі максімальна аператыўна і ў зручны для сябе час. Таму зараз мы кардынальна мяняем сістэму дастаўкі, прынамсі, па Мінску: пашыраем цэнтр, павялічваем колькасць аўтамабіляў, працуе сістэма навігацыі...
Ёсць, дарэчы, яшчэ адна цікавінка, якую ў хуткім часе мы прадставім нашым кліентам. Называецца яна — пастамат. Мы ўсталёўваем яго, напрыклад, на сталічным паштамце і тым самым ствараем магчымасць за пэўную плату арандаваць ячэйку...
— Гэта амаль тая ж абанентная скрыня?
— Так... Розніца хіба ў тым, што новая ўжо будзе з праграмным забеспячэннем. Для пачатку мы збіраемся закупіць два такія пастаматы, бо адзінства наконт іх у той жа Еўропе няма. Адны кажуць, што гэта працуе проста цудоўна, іншыя — што не акупляецца, нават тады, калі чалавек атрымлівае пяць пасылак на тыдзень... Як гэта будзе працаваць у нас, пралічыць немагчыма — трэба паспрабаваць.
З навінак на гэты год і пашырэнне нашых плошчаў у аэрапорце «Мінск». Там разам з мытнымі службамі (дамоўленасць ужо ёсць) будзе апрацоўвацца ўся авіяпошта. І гэта зноў жа дазволіць скараціць час на яе дастаўку да атрымальнікаў.
— Ірына Ігнатаўна, работа вашага прадпрыемства заўсёды была скіравана на чалавека, на кліента, на тое, каб дапамагчы яму ў вырашэнні штодзённых і, скажам так, будзённых праблем. Але не толькі — ёсць яшчэ адзін важны кірунак. РУП «Белпошта» пастаянна выпускае адмысловыя паштовыя блокі і канверты, віншавальныя паштоўкі і тым самым прапагандуе ў свеце нашу гісторыю і культуру; вы прымалі самы непасрэдны ўдзел у правядзенні конкурсу на веданне беларускай класікі «Дзесяць цытат», ведаеце нашу літаратуру, мову...
— Па начах давучваю англійскую...
— На міжнародных і сусветных выставах ці не штогод самымі высокімі ўзнагародамі адзначаюцца нашы айчынныя маркі, лепшую з якіх выбірае грамадскасць... Ці чакаюцца нейкія навінкі ў гэтым кірунку?
— Адкажу так. Зусім нядаўна мы з дырэктарам выдавецкага цэнтра «Марка» спадарыняй Шыпілавай наведалі адзіную ў краіне краму «Філатэлія». Там, вядома ж, ёсць, што купіць, ёсць на што паглядзець. І бачым: у краму заходзіць хлапчаня — гартае каталогі, выбірае. Потым дастае грошы, прычым такія — пяцьсот рублёў, тысяча, пяць тысяч... Нешта, напэўна, дзед з бабуляю далі, нешта сэканоміла само... Карацей, наскрэбла. Выбрала дзве маркі, разлічылася і — задаволенае — пайшло да дзвярэй. Трэба разумець, папоўніла сваю калекцыю...
Вось там і з'явілася думка, што добра было б праводзіць урокі юных філатэлістаў. У нас ёсць «аксакалы» ў выдавецкім цэнтры, ёсць вельмі дасведчаныя калекцыянеры. Так што будзем дамаўляцца са школамі, прыводзіць дзяцей, расказваць, што такое маркі, як іх глядзець, навошта пры гэтым лупа, для чаго іх людзі збіраюць...
— З дазволу — падзялюся уражаннем. Чытаю кнігу «Карацелькі» былога (светлай памяці!) звяздоўца Вячаслава Дубінкі. Ён, як піша, у восьмым класе захапіўся збіраннем марак. Пісаў лісты розным, у тым ліку досыць высокім асобам ва ўсе куткі зямлі, атрымліваў адказы — дзівосныя канверты, аблепленыя маркамі... А далей — болей: каб чытаць гэтыя адказы, вясковы хлопчык са Случчыны стаў падвучваць французскую і нямецкую мовы, цікавіцца рознымі дзяржавамі і гістарычнымі падзеямі, выдатнымі людзьмі... Потым ён аб'ездзіў свет, стаў фотакарэспандэнтам, пісьменнікам і проста цудоўным майстрам па выцінанцы... Вось гэта, апошняе, адбылося дзякуючы... «дурыкам» — захапленню маркамі.
— Мне таксама даводзіцца кантактаваць з самымі рознымі людзьмі. І, вядома ж, з тымі, хто займае высокія пасады... Сярод іх вельмі шмат філатэлістаў: маркі і сапраўды здольныя адкрываць свет, пашыраць кругагляд, развіваць лепшыя чалавечыя якасці, выхоўваць асоб... Вось таму і будзем спадзявацца, што нашы ўрокі юных філатэлістаў стануць цікавымі і запатрабаванымі, што яны прыжывуцца. І не толькі ў Мінску.
— Блізкая тэма: у нашай газеце было змешчана інтэрв'ю з дырэктарам Гомельскага філіяла «Белпошты» спадарыняй Цярэшчанкай. Яна ўзгадвала навагоднія святы, шматлікія візіты ў дзіцячыя дамы і дамы састарэлых, у школы-інтэрнаты... Вядома ж, з падарункамі — з тэлевізарамі, камп'ютарамі, прысмакамі. Але ж, я думаю, у гэтых установах зусім не лішнімі былі б і новыя кнігі, і падпіска — асабліва на беларускамоўныя выданні... На ваш погляд, як скіраваць дабрачыннасць у гэтае рэчышча, як захаваць цікаваць да друкаванага слова? У тым ліку — на роднай мове...
— Распачата гэтая справа даўно. Ініцыя-
тарамі сталі паштавікі нашага Віцебскага філіяла. Потым падключылася Гомельшчына. Прыклад добры, і яго трэба было б неяк давесці да людзей. То чаму б не з дапамогай дабрачыннага праекта, сумеснага — «Белпошты» і Выдавецкага дома «Звязда»?
— Справа не ўпрэцца ў грошы?
— Іх можна будзе знайсці: ёсць дабрачынныя фонды, ёсць людзі. Давайце падумаем. Распачнецца падпіска на трэці, чацвёрты квартала, а там 70-годдзе вызвалення Беларусі, Дзень Незалежнасці... Чым не падстава для дабрачынных візітаў, для падарункаў?
— Размова наша напярэдадні іншага свята — вясновага... На вашым прадпрыемстве без малога 30 тысяч чалавек, абсалютная большасць, 86 працэнтаў, — жанчыны. Кіраваць, вядома ж, не проста. Асабліва — па сённяшнім часе. Што дапамагае?
— Найперш, магчыма, досвед і веданне справы. Я сама пачынала з паштальёнаў. Ды і потым па прыступках кар'ернай лесвіцы ніхто мяне за руку не вёў. Для таго, каб навучыцца нешта рабіць, як ні банальна гэта гучыць, трэба... рабіць — не баяцца, не здавацца, планаваць свой час, не шкадаваць сябе...
— ...Любімую.
—... Дай Бог, каб чалавека любілі іншыя: як мага даўжэй — бацькі, сужэнцы, дзеці і ўнукі, каб былі сапраўдныя сябры, павага ў калектыве. А калі да гэтага яшчэ і здароўя, удачы ды дабрабыту...
— Добрыя пажаданні. Дзякуй!
Валянціна Доўнар.
Цяпер, каб аформіць дачу, не трэба ехаць туды, дзе яна знаходзіцца.
Узмацненне адраснасці дзяржпадтрымкі і садзейнічання занятасці
Карэкціроўкі па аплаце жыллёва-камунальных паслуг закрануць чатыры катэгорыі жыхароў.