V — значыць вясна…

Су­стрэ­лі­ся дня­мі з пры­яцель­ка­мі. «Уяў­ля­е­це, — па­дзя­лі­ла­ся ад­на, — еха­ла сён­ня з ма­лым у мет­ро, і ён за­снуў на ру­ках. Дык ней­кі муж­чы­на, уба­чыў­шы, як я, ні­бы кач­ка іду з ма­лым і вя­ліз­най сум­кай, моўч­кі ўзяў і да­па­мог да­нес­ці рэ­чы да ма­шы­ны. Пры­чым ві­даць, што не з мэ­тай за­ля­цан­ня — маж­ны та­кі, сі­вы дзя­дзеч­ка, прос­та ўзяў і да­па­мог». — «Не­ча­ка­на, тым больш пры­ем­на, — па­га­дзі­ла­ся дру­гая. — А ў мя­не дня­мі бы­ла гіс­то­рыя ў кра­ме — ад­ной ру­кой па­куп­кі вы­клад­ваю, дру­гой ма­лую тры­маю, каб да­лё­ка не збег­ла. І адзін ма­ла­ды ча­ла­век рап­там ка­жа: «Да­вай­це я за вас за­пла­чу». Я ад­маў­ля­ю­ся, а ён не слу­хае, за­пла­ціў, ма­лой па­ма­хаў і пай­шоў». Тут і я пры­га­да­ла, што на­до­ечы ба­чы­ла ві­да­воч­нае-не­ве­ра­год­нае — у дзі­ця­чай па­лі­клі­ні­цы та­та з сы­нам пра­пус­ціў на­пе­рад ся­бе ма­ла­дую ма­му з дач­кой. Прос­та так — бо ўба­чыў, што ма­лень­кая дзяў­чын­ка ста­мі­ла­ся і па­ча­ла ўжо кап­ры­зіць. Ды яшчэ сы­ну ска­заў: маў­ляў, мы ж з та­бой муж­чы­ны, мо­жам і па­ча­каць… І гэ­та ў па­лі­клі­ні­цы, дзе за «я толь­кі спы­таць» мо­гуць жыў­цом з'ес­ці!

Мы ўтра­іх здзі­ві­лі­ся і па­ча­лі пе­ра­бі­раць ва­ры­ян­ты, што та­кое вя­ліз­нае і ў якім ле­се маг­ло здох­нуць. Не тое каб у чу­ласць су­ай­чын­ні­каў зу­сім не ве­ры­ла­ся, але ўсё ж, па­га­дзі­це­ся, да­лё­ка ты­по­ва­му ста­ліч­на­му жы­ха­ру да доб­ра­га са­ма­ры­ця­ні­на. «Дзень рап­тоў­на­га пра­яў­лен­ня да­бры­ні ўжо быў у лю­тым, — уго­лас раз­ва­жа­лі сяб­роў­кі, — 8‑га са­ка­ві­ка яшчэ не на­дыш­ло…»

— Дзяў­ча­ты, — ка­жу, — дур­ні­цы мы. Гэ­та ж прос­та вяс­на прый­шла!

— І што з та­го? Муж­чы­ны на ка­рот­кія спад­ні­цы рэ­агу­юць? — не па­ве­ры­лі сяб­роў­кі.

— Ды пры чым тут спад­ні­цы? Прос­та і цяп­лей ста­ла, і свят­лей. І лю­дзі, пры­нам­сі жан­чы­ны, час­цей па­ча­лі ўсмі­хац­ца — хто бліз­кім, хто су­стрэч­ным, хто ўлас­ным дум­кам. А ча­ла­ве­ку, які знут­ры ад усмеш­кі све­ціц­ца, між­во­лі хо­чац­ца зра­біць што-не­будзь пры­ем­нае.

Я зу­сім не прэ­тэн­дую на не­паў­тор­насць і вы­ключ­ную праў­дзі­васць гэ­тай тэ­о­рыі. Але, на­прык­лад, ней­ра­псі­хо­ла­гі так­са­ма ад­зна­ча­юць, што з на­ды­хо­дам вяс­ны, па­ве­лі­чэн­нем свет­ла­во­га дня ў боль­шас­ці лю­дзей па­ляп­ша­ец­ца на­строй, ак­ты­ві­зу­ец­ца аб­мен рэ­чы­ваў, яны лепш ся­бе ад­чу­ва­юць і схіль­ныя лі­чыць ся­бе шчас­лі­вы­мі. А шчас­лі­вы ча­ла­век на­стро­е­ны на тое, каб усім на­во­кал так­са­ма бы­ло доб­ра. Га­лоў­нае — не збіць гэ­ты на­строй раз­драж­нё­нас­цю і не­за­да­во­ле­нас­цю, не «пад­рэ­заць кры­лы» вяс­ны на ўзлё­це. Та­му — па­мя­та­е­це за­па­вет ба­ро­на Мюнх­га­ў­зе­на? — усмі­хай­це­ся, спа­да­ры і спа­да­ры­ні (ад нас, да­мы, за­ле­жыць на­ват больш — з той ба­наль­най пры­чы­ны, што нас, па пад­лі­ках Бел­ста­та, у Бе­ла­ру­сі амаль на паў­міль­ё­на больш, чым муж­чын). Усмі­хай­це­ся! Ка­лі ня­мец­кі ба­рон вас не на­тхняе, пры­слу­хай­це­ся да муд­рас­ці Ба­ры­са Аку­джа­вы: ка­жы­це адзін ад­на­му кам­плі­мен­ты, дзя­куй­це за ўсе тыя пры­ем­ныя дро­бя­зі, якія ро­бяць вам і дзе­ля вас бліз­кія і на­ват да­лё­кія лю­дзі… Бо пра­ві­ла бу­ме­ран­га ні­хто не ад­мя­няў, і ў та­кім вы­пад­ку — гэ­та цу­доў­на!

«Мам! — бя­жыць да мя­не з гуль­ня­во­га па­коя ра­дас­ная дач­ка. — А мя­не Ярык цу­кер­ка­мі па­час­та­ваў!» І хоць я ка­тэ­га­рыч­на су­праць цу­ке­рак у дзі­ця­чым сад­ку, але бя­ром­ся за ру­кі і ідзём дзя­ка­ваць ма­лень­ка­му ка­ва­ле­ру. Каб не раз­ву­чыў­ся.

Вік­то­рыя ЦЕ­ЛЯ­ШУК.