Рэўнасць «па-даросламу»

«Я вы­рас­ла ў шмат­дзет­най сям'і — ста­рэй­шая сяст­ра і два ма­лод­шыя бра­ты. Ця­пер мы ўсе ўжо да­рос­лыя, амаль ва ўсіх свае сем'і, але і пра баць­коў не за­бы­ва­ем­ся, на свя­ты пры­яз­джа­ем, ста­ра­ем­ся да­па­ма­гаць у бы­та­вых, дач­ных спра­вах і г. д. Але чым да­лей, тым больш ро­біц­ца ві­да­воч­на, што ста­рэй­шая сяст­ра нас як быц­цам раў­нуе да баць­коў, імк­нец­ца ўсю ўва­гу пе­ра­цяг­нуць на ся­бе: у раз­мо­вах па­ста­ян­на скар­дзіц­ца на свае праб­ле­мы і хва­ро­бы, на дзень на­ра­джэн­ня заўж­ды про­сіць у па­да­ру­нак гро­шы, хоць і ве­дае, што ў баць­коў пен­сіі не­вя­лі­кія, у аб­мер­ка­ван­ні ра­мон­ту хо­ча ўсіх пе­ра­спра­чаць і па­кі­нуць за са­бой апош­няе сло­ва…

З ча­го гэ­та па­ча­ло­ся, па вя­лі­кім ра­хун­ку, не­зра­зу­ме­ла. У дзя­цін­стве, як пом­ніц­ца, нас баць­кі не дзя­лі­лі на «ўлю­бён­цаў» і «ня­лю­бых», ста­ра­лі­ся кож­на­му ўдзя­ліць ува­гу. Але сяст­ра ча­мусь­ці лі­чыць, што ёй лю­бо­ві і кло­па­ту не­да­да­лі, яна бы­ла нам нянь­кай і з яе па­тра­ба­ва­лі, як з да­рос­лай, і ця­пер за гэ­та як быц­цам па­тра­буе ад нас кам­пен­са­цыі. Ма­ма з та­там не хо­чуць ні­ко­га з нас крыў­дзіць, та­му ста­ра­юц­ца яе прось­бы вы­кон­ваць, а яны ўсё не за­кан­чва­юц­ца. На на­шы за­ўва­гі сяст­ра рэ­агуе па­блаж­лі­ва — для яе мы на ўсё жыц­цё ма­лод­шыя і не­ра­зум­ныя. Як мож­на па­збег­чы ад­кры­та­га кан­флік­ту (ма­ма вель­мі пе­ра­жы­вае, ка­лі мы сва­рым­ся, а сяст­ра ёй аба­вяз­ко­ва рас­ка­жа пра гэ­та) і пры тым даць зра­зу­мець, што лю­боў і кло­пат па­трэб­ныя ўжо баць­кам, а не толь­кі ёй і нам — да­рос­лым дзе­цям?»

Юлія, г. Го­мель.

Юлія, вы доб­рая дач­ка, і ва­шы пе­ра­жы­ван­ні на­конт баць­коў зра­зу­ме­лыя.

Ча­ла­ве­чая па­мяць вы­бар­чая, і дзе­ці, якія жы­вуць у ад­ной сям'і, ад­ну і тую ж сі­ту­а­цыю мо­гуць па­мя­таць па-роз­на­му, та­му ў кож­на­га дзі­ця­ці ў сям'і склад­ва­юц­ца ўлас­ныя, ін­ды­ві­ду­аль­ныя ўспа­мі­ны пра дзя­цін­ства, пра стаў­лен­не да яго баць­коў, бра­тоў і сяс­цёр, пра тыя аба­вяз­кі, якія да­во­дзі­ла­ся вы­кон­ваць. Ве­ра­год­на, ва­ша сяст­ра яшчэ з дзя­цін­ства за­ха­ва­ла ней­кія крыў­ды на баць­коў. Час­цей за ўсё, па­ста­ле­ўшы і зра­біў­шы­ся да­рос­лым, дзі­ця ра­зу­мее, ча­му яго баць­кі та­ды, у дзя­цін­стве, па­во­дзі­лі ся­бе тым ці ін­шым чы­нам. І на­ват ка­лі дзе­ян­ні баць­коў у да­чы­нен­ні да іх дзя­цей бы­лі не зу­сім пра­віль­ны­мі, да­рос­лае дзі­ця да­руе ім гэ­та, бо ве­дае, што ў ад­но­сі­нах пер­ша­сная ўсё ж лю­боў — баць­коў да дзя­цей і дзя­цей да баць­коў.

Ва­ша сяст­ра ў сі­ту­а­цы­ях, якія вы згад­ва­е­це, з'яў­ля­ю­чы­ся да­рос­лай жан­чы­най, па­во­дзіць ся­бе, як дзі­ця, па­тра­бу­ю­чы гро­шы, па­да­рун­кі, якія для яе з'яў­ля­юц­ца кам­пен­са­цы­яй ча­гось­ці не­да­атры­ма­на­га, як ёй зда­ец­ца, у дзя­цін­стве. І, зна­хо­дзя­чы­ся ў ста­не дзі­ця­ці, яна на­ўрад ці ў раз­мо­ве з ва­мі ці ва­шы­мі бра­та­мі па­чуе до­ва­ды да­рос­лых лю­дзей, бо ў не­чым па­крыў­джа­ная і на вас. Па­спра­ба­ваць мяк­ка ўздзей­ні­чаць на яе, маг­чы­ма, толь­кі праз ін­шых — аў­та­ры­тэт­ных для яе асоб (на­прык­лад, му­жа ці ін­шых род­ных).

На пы­тан­ні чы­та­чоў ад­каз­вае стар­шы вы­клад­чык ка­фед­ры псі­ха­ло­гіі Ака­дэ­міі пас­ля­дып­лом­най аду­ка­цыі, псі­хо­лаг з 16‑га­до­вым до­све­дам кан­суль­та­ван­ня Але­на ОСІ­ПА­ВА.