Чыё свята, той і свят­куе

8 са­ка­ві­ка. Мет­ро. Дзяў­чы­на га­доў двац­ца­ці за­хо­дзіць у ва­гон. Яна ба­чыць пе­рад са­бою строй­ны шэ­раг муж­чын, якія за­ня­лі аб­са­лют­на ўсе мес­цы для ся­дзен­ня на блі­жэй­шай лаў­цы. У ад­на­го з «се­да­коў» у ру­цэ — све­жань­кія цюль­па­ны, у дру­го­га — пры­го­жа за­па­ка­ва­ная скры­нач­ка з бан­там і ру­жа, трэ­ці неш­та ха­ваў за па­зу­хай, ас­тат­нія ўта­ро­пі­лі во­чы ў свае ма­біль­ні­кі. І ўсё бы­ло б нар­маль­на. Але ж дзяў­чы­на ні з пу­шчы ні з по­ля вы­па­лі­ла на ўвесь ва­гон: «Ну што, хлоп­цы, са свя­там вас!»

Дык са­праў­ды ж гэ­та на­ша свя­та, хлоп­цы! Най­каш­тоў­ней­шае ся­род усіх! Са­мі па­гля­дзі­це: мы ж толь­кі ў гэ­ты дзень за­ўва­жа­ем на­шых дзяў­чат. І як тое цу­доў­на! Не­маг­чы­ма ж на­лю­ба­вац­ца — гэт­кія яны пры­го­жыя ды лад­ныя! І гля­дзім, гля­дзім на іх бяс­кон­ца і вер­на, на кож­ную — як на адзі­ную. І ўсмеш­кі ў нас ад­ра­зу ра­зы­хо­дзяц­ца не тое што да ву­шэй, але і на па­ты­лі­цы за­вяз­ва­юц­ца. І ру­кі цяг­нуц­ца да па­да­рун­каў. І на язык кла­дуц­ца ад­но толь­кі кам­плі­мен­ты (ня­хай са­бе і як ся­ке­рай вы­се­ча­ныя, але ж шчы­рыя). Ня­ўжо ж не свя­та для нас уся гэ­та пры­га­жосць? Зра­зу­ме­ла, што са­мае на­ту­раль­нае. Мы свят­ку­ем пра­свят­лен­не, ад­крыц­цё… У ка­го гэ­та язык па­вяр­нуў­ся на­зваць та­кі дзень жа­но­чым? Га? На­ша свя­та, і толь­кі на­ша! Бо на­рэш­це ўспа­мі­на­ем, што мо­жам не­чым да­па­маг­чы на­шым ма­ці, жон­кам, доч­кам (а мы ж мо­жам, бо мы — муж­чы­ны!), на­прык­лад, та­ле­рач­ку па­мыць ці каст­руль­ку па­тры­маць.

Аль­бо ха­ця б мес­ца ў транс­пар­це ра­зо­чак са­сту­піць. Вось уя­ві­це: усё тое ж са­мае мет­ро. Звы­чай­ным днём у пе­ра­поў­не­ны ва­гон зай­шла ця­жар­ная жан­чы­на. І з‑за не­да­хо­пу мес­ца ўста­ла на­ўпрост на­су­праць ней­ка­га хлоп­ца, што ся­дзеў на край­нім мес­цы вя­лі­кай лаў­кі. Хло­пец ад­вёў во­чы. На­ту­раль­на: ён, ві­даць па­чаў збі­рац­ца з ду­хам, на­за­па­шваць сме­ласць, скрэб­ці рэшт­кі год­нас­ці, каб ве­ліч­на, па-муж­чын­ску ўстаць і пра­па­на­ваць сваё мес­ца гэ­тай жан­чы­не. Вось-вось бы гэ­та ад­бы­ло­ся. І ўвесь ва­гон аглух бы ад ава­цый у ад­рас гэ­тай вы­са­ка­род­нас­ці… Ад­нак не скла­ла­ся. Жан­чы­на, што ся­дзе­ла по­бач з ім, ху­цень­ка пад­ня­ла­ся, і на яе мес­ца пра­ціс­ну­ла­ся ця­жар­ная па­са­жыр­ка.

А по­тым яны яшчэ бу­дуць ка­заць, што свет пе­ра­ку­ліў­ся да­га­ры на­га­мі, што муж­чын са­праўд­ных ня­ма. А ад­куль мы возь­мем­ся, ка­лі і подз­віг учы­ніць не да­юць? Та­му за­ста­ец­ца толь­кі спрад­веч­нае жа­дан­не па­хва­ліц­ца чым-не­будзь пе­рад сяб­ра­мі ў муж­чын­скай кам­па­ніі. Толь­кі хва­ліц­ца сён­ня са­праўд­на­му муж­чы­ну ня­ма чым. За­мест та­го, каб рас­каз­ваць адзін ад­на­му аб пры­га­жос­ці, да­бры­ні, ро­зу­ме сва­ёй дзяў­чы­ны, мы дзе­лім­ся (ды яшчэ з пад­ра­бяз­нас­ця­мі) тым, як уга­ва­ры­лі яе на са­мі ве­да­е­це што пры пер­шай жа су­стрэ­чы. І чу­ем у ад­каз ухваль­нае: «А‑а‑а, му­жык!», «Ну, ты кру­ты!» і гэ­так да­лей…

Та­му 8 Са­ка­ві­ка — гэ­та на­ша свя­та. Па­кінь­це яго нам, жан­чы­ны. У вас жа ёсць яшчэ цэ­лы год.

***

«А што было з тымі мужыкамі, што сядзелі?» — магчыма, спытаеце вы. Яны, безумоўна, падскочылі адразу. Бо сапраўдныя, годныя мужчыны. Як тыя вожыкі, што, вядома, з’яўляюцца вельмі годнымі птушкамі, — пакуль не пхнеш, не паляцяць…

Ула­дзі­слаў КУ­ЛЕ­ЦКІ.