Люблю, таму што люблю!
5‑гадовая мінчанка Аня Пчалінцава:
— Я вельмі-вельмі люблю сваю мамачку за тое, што яна часам купляе мне ўсякую смакату.
— А калі не будзе купляць, што, не будзеш любіць? — жартам абураецца бабуля дзяўчынкі.
— Не, калі не будзе купляць, я ўсё адно яе буду любіць. Чаму? Я сказала ўжо: таму што люблю! Падару ёй на 8 Сакавіка аплікацыю. Глядзіце, мы ў садку зрабілі, — дэманструе Аня папяровыя кветачкі і адразу выпальвае завучаны загадзя віншавальны вершык са словамі: «Добра шчаслівай быць і сям'ю сваю любіць», — але збіваецца і на хаду перарабляе:
— Каб здароўя шмат было,
Грошай многа была,
Думалі ўсе пра сям'ю
…І, канешне, пра мяне!
Ой, трэба ж яшчэ бабулі падарунак! — спахапляецца Аня. — Зараз пабягу, намалюю што-небудзь прыгожае!..
Дзякуй маці, што не вырас беларучкам
Дырэктар ЖЭСа № 32 ЖРЭА Заводскага раёна Мінска Міхаіл Варыкаш:
— Не адкрыю Амерыкі, калі скажу, што для мяне самымі галоўнымі жанчынамі ў жыцці сталі маці і жонка — добрая, вельмі разумная, каханая, аддадзеная паплечніца. Разам з ёю мы пераадолелі многія цяжкасці ў жыцці і адчулі шмат радасных момантаў. Жонка падарыла мне дзвюх ужо дарослых дачок. За што я ёй вельмі ўдзячны.
Мая матуля, на вялікі жаль, ужо даўно адышла ў лепшы свет… Але ўрокі жыццёвай мудрасці, якія яна выкладала мне ў маленстве, запомніліся назаўжды. Маці вучыла мяне быць добрым да тых, хто побач, спагадлівым, чуллівым да іх праблем. Яна казала мне неаднойчы: «Заўжды дапамагай людзям, і гэтае дабро да цябе пасля абавязкова вернецца». Тыя словы спраўдзіліся неаднойчы. Ды і астатнім сваім жыццёвым прынцыпам я вучыўся непасрэдна ад яе.
Маці тлумачыла мне нюансы дарослага жыцця ўвесь час, пакуль я не пачаў зарабляць сабе на хлеб самастойна і пакуль мяне не прызвалі на тэрміновую службу ў армію. Дзякуючы маме я не вырас беларучкам, аранжарэйнай кветкай. Мяне не закрывалі ад усіх цяжкасцяў і праблем навакольнага свету. Выхаванне было строгае. Калі я быў хлопчыкам, мяне не вызвалялі ад дробных работ па хатняй гаспадарцы. І, аглядваючыся назад з вышыні пражытых гадоў, разумею, што гэта была вельмі правільная і карысная методыка. На маю думку, такое стаўленне непасрэдна ўплывае на тое, якія ў цябе ў дарослым жыцці будуць стасункі з жанчынамі, адносіны да сям'і — адным словам, робіць з хлопчыка сапраўднага мужчыну, адказнага за свае паводзіны.
Часта ўспамінаецца, як ужо дарослым стараўся на выхадныя прыязджаць да яе. І шкадую, што бязлітасны час не дае магчымасці яшчэ раз пражыць тыя цудоўныя моманты…
Першая зарплата — ад бабулі
Кіраўніца партала LADY.TYT.BY Святлана ЗЭРЭ:
— Хачу павіншаваць з 8 Сакавіка сваіх любімых маму і бабулю. Мама ў мяне самая добрая ў свеце. Усё сваё жыццё яна прысвяціла навучанню дзяцей — працавала настаўніцай пачатковых класаў. Мама ўжо 4 гады жыве ў Мінску, а прывітанні ад бацькоў яе былых вучняў прыходзяць з Бабруйска да гэтага часу... А ў бабулі самыя смачныя бліны, і яна самая чуллівая бабуля ў свеце! Яна была маім першым настаўнікам у бізнесе і ўжо з 5 гадоў вучыла зарабляць грошы. Прыводзіла мяне ў цэх на базе «Бакалея», якую ўзначальвала, там мне давалі працу на канкрэтным участку. Я цалкам сур'ёзна ўспрымала свае абавязкі і, нягледзячы на стомленасць, працавала. У канцы дня атрымлівала ў бухгалтэрыі «зарплату», не падазраючы, што... яе туды заносіць бабуля. Я была ўпэўнена, што мне плаціць дзяржава. Менавіта бабуля навучыла мяне першым фінансавым аперацыям з банкамі: дзе ўзяць грошы, куды пакласці, каб зарабіць на працэнтах. Гэтыя навыкі мне вельмі дапамагаюць у жыцці. І сёння мае мама з бабуляй — гэта каласальны рэсурс падтрымкі. Яны, калі даведаліся, што я цяжарная, набылі кватэру побач са мной у Мінску, каб быць бліжэй і ў любы момант аказаць неабходную дапамогу... Сёння, калі мы з дачкой едзем з садка, я абавязкова выконваю яе патрабаванне: «Хачу да бабусяў!». Ганаруся сваімі матуляй і бубуляй. Жадаю ім моцнага здароўя на доўгія гады! Вельмі важна, мне здаецца, выхоўваць дзяцей і ўнукаў так, каб потым яны маглі сваёй любоўю аддзячыць за такое выхаванне.
Самая прыгожая, самая жаданая!
Старшы афіцэр — псіхолаг агульнавайсковага факультэта Ваеннай акадэміі Беларусі Пётр ЕЎСІКАЎ:
— У выдатнае вясновае, радаснае і светлае свята — 8 Сакавіка — з асаблівай цеплынёй і сардэчнасцю хачу павіншаваць сваю жонку Волечку. Жадаю табе, любая, шчасця, здароўя, мірнага неба і ўсяго самага найлепшага. Я цябе не толькі люблю, паважаю і цаню. Я ганаруся табой! Дзякуй за тое, што ты ёсць! Дзякуй за дачку Ульяну і маленькага Ілью, якога ты падарыла мне зусім нядаўна. Дзякуй за паразуменне, падтрымку і дапамогу ў маёй нялёгкай афіцэрскай прафесіі. Волечка! Ты — увасабленне прыгажосці і захавальніца нашага хатняга ачага. Няхай цяпло і святло тваёй усмешкі, твая сардэчнасць, вернасць і пяшчота стане крыніцай усіх радасцяў у нашай сям'і. Ты для мяне самая прыгожая, разумная і жаданая. Са святам цябе, каханая!
За грошы не купіш
Дэкан факультэта прафесійнага развіцця спецыялістаў адукацыі Акадэміі паслядыпломнай адукацыі, доктар псіхалагічных навук, прафесар Уладзімір ЯНЧУК:
— Я ўдзячны табе, адзінай, за ўсё, што не купіш ні за якія грошы. За цеплыню хатняга ачага, за клопат і падтрымку ў цяжкія хвіліны, шчырае і спачувальнае раздзяленне горычы паражэнняў і раптоўных удач, за бескарыслівую радасць маім перамогам, за тую надзейную апору, якую ты прадастаўляеш у складаны час, за падушку, у якую можна паплакацца... За дзяцей, якія дораць нам абаім радасць і ўпэўненасць у будучыні... За ўсё тое, што не можа даць нават самая шчырая мужчынская дружба... За жаноцкасць, дзякуючы якой я не перастаю адчуваць сваю мужнасць і запатрабаванасць!
З кім ты звязаўся, Лёня?
«Залаты голас» славутага ансамбля «Песняры», заслужаны артыст БССР Леанід Барткевіч:
— Самая дарагая жанчына ў маім жыцці? Жыве ў Мінску Святлана — дзяўчына, якая падарыла мне каханне, напэўна, самае першае, сапраўднае і наогул галоўнае. Я ёй вельмі ўдзячны за гэтае пачуццё, бо, калі чалавек ніколі не кахаў, ён не зможа «адбыцца», не зможа стварыць нічога вартага ў гэтым жыцці, ні праспяваць, ні сыграць… А я падарыў ёй сваю душу. Напэўна, дагэтуль яе люблю. Да сённяшняга дня мы з ёю падтрымліваем стасункі.
Зрэшты, пагаварыўшы пра высокае, артыст узгадаў і іншую, ужо цалкам матэрыяльную гісторыю, звязаную з «жанчынай нумар адзін» — мамай.
— Мы толькі-толькі вярнуліся з першых вялізных гастроляў — тры месяцы правялі на Далёкім Усходзе. І я прывёз проста шалёныя грошы — 5 тысяч рублёў, за якія па тым часе можна было «Волгу» набыць! Памяняў гэтую суму на дробныя грошы і паклаў на ўслончыку: у нас так было заведзена, што грошы пакідалі на бачным месцы. Мама прыйшла з працы… і расплакалася: «З кім ты звязаўся, Лёня? Дзе можна зарабіць столькі грошай?». Давялося тэрмінова тэлефанаваць Мулявіну. Ён прыехаў праз гадзіну і ледзьве пераканаў маму, што ўсё гэта сапраўды маё і зароблена сумленнай працай, што вядомыя артысты насамрэч могуць столькі атрымліваць… Памятаю, набылі тады «сценку», яшчэ нейкую мэблю, каляровы тэлевізар «Рубін». І ўсё адно гэта, лічу, толькі малая частка маёй даніны матулі: яна ж, бедная, усё жыццё паклала на тое, каб мяне вывучыць, вывесці ў людзі…
А найлепшыя свае песні, сцвярджае артыст, ён заўжды прысвячае «мілым і любімым беларускім жанчынам»:
— Каб усё добра было ў вашым лёсе, каб дзеці займаліся творчасцю і радавалі вас поспехамі, каб вам дарылі песні і казалі прыгожыя словы не толькі 8 Сакавіка, а штодня, і прызнаваліся ў пачуццях як мага часцей!
Яны — маё багацце!
Загадчык нейрахірургічнага аддзялення РНПЦ «Неўралогія і нейрахірургія», лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь, акадэмік НАН РБ, прафесар Арнольд СМЕЯНОВІЧ:
— Мае жанчыны — аснова майго жыцця. У дзяцінстве хірургі ратавалі мне жыццё. І бабуля, і мама вельмі хацелі, каб я стаў менавіта ўрачом-хірургам. Я пайшоў у школу рана, у 6 гадоў, а таму ўжо ў 16 маці павезла мяне з Пухавічаў у Мінск, каб мы падалі дакументы ў медінстытут. Яна была побач, бо баялася, што дакументы не возьмуць. І сапраўды, іх не хацелі прымаць. Аднак у справу ўмяшаўся прарэктар па навуковай рабоце і ў той год залічылі некалькі 16‑гадовых… Мая жонка — таксама ўрач. Гэта неверагоднае шчасце і шанцаванне, што я знайшоў такога чалавека… Дачка — мой гонар, выдатны спецыяліст-стаматолаг. Унучка заканчвае архітэктурны факультэт, яна выдатна малюе… Бачыце, колькі вакол мяне жанчын? Яны — маё багацце!
За самых цярплівых!..
Начальнік упраўлення ДАІ ГУУС Мінгарвыканкама, палкоўнік міліцыі Дзмітрый КАРЗЮК:
— Да ўсіх самых цёплых слоў у адрас прыгожага полу я хацеў бы дадаць персанальнае віншаванне дарагім, любімым, бясцэнным ЖОНКАМ — як ад уласна інспектараў Дзяржаўтаінспекцыі, так і ад міліцыі ў цэлым. Адказная і неспакойная служба ў органах унутраных спраў патрабуе ад кожнага з нас, яе супрацоўнікаў, мужнасці і стойкасці, смеласці і знаходлівасці, гатоўнасці ў любую хвіліну дня або ночы прыйсці на дапамогу чалавеку, які трапіў у бяду. Менавіта гэтыя цяжкасці службы даводзіцца ў роўнай ступені пераносіць і жонкам нашых калег. Яны вымушаны цярпліва прымаць «дэфіцыт» нашай прысутнасці побач з імі, імкнуцца не дакараць, а заўсёды — з любоўю — падтрымліваць нас маральна. Жонкам мужчын у пагонах хачу прысвяціць такія радкі:
Женщина с нами, когда мы рождаемся,
Женщина рядом в трепетный час,
Женщина — знамя, когда мы сражаемся,
Женщина — радость наших глаз!
Карэкціроўкі па аплаце жыллёва-камунальных паслуг закрануць чатыры катэгорыі жыхароў.