Жыццядайны пачатак Вяс­ны

З ка­го па­чы­на­ец­ца вяс­на? Без­умоў­на, з жан­чы­ны — ска­жа, ба­дай, кож­ны, не за­дум­ва­ю­чы­ся. Не толь­кі та­му, што на па­ча­так вяс­ны пры­па­дае са­мае жа­но­чае свя­та. Вяс­ну нель­га ўя­віць без дзя­во­ча­га шча­бя­тан­ня, без пя­шчот­на­га ззян­ня ў ва­чах ма­туль, без муд­рых усё­да­ра­валь­ных усме­шак на­шых ба­буль. Яны са­мі — вяс­на, яны — шчод­рае со­ней­ка све­ту, без яко­га ўсё на­во­кал ста­но­віц­ца па­ны­лым і бляк­лым.

Яны роз­ныя — і знеш­не, і па ўзрос­це, і па ха­рак­та­ры. Але кож­ная до­рыць сва­ім бліз­кім лю­дзям цяп­ло і кло­пат, кож­ная ма­рыць, каб яе ра­зу­ме­лі і ахоў­ва­лі ад жорст­кас­ці і крыў­даў, кож­ная хо­ча лю­бо­ві і пя­шчо­ты. У на­шым пе­рад­свя­точ­ным ну­ма­ры, як і на­огул у жыц­ці, яны ме­на­ві­та та­кія: та­ле­на­ві­тыя і змен­лі­выя, моц­ныя і без­аба­рон­ныя, сур'­ёз­ныя і га­рэз­лі­выя. Але га­лоў­нае — лю­бі­мыя і прос­та не­аб­ход­ныя. Бо якая ж без іх вяс­на? І ці прый­дзе яна без іх уво­гу­ле? Вяс­на ж так­са­ма жа­но­ча­га ро­ду…