Жан­чы­не, ка­хан­ню, вяс­не

пры­све­ча­на вы­ста­ва брэсц­кіх мас­та­коў

Ну як мож­на на­зваць вы­ста­ву, што ад­кры­ла­ся на­пя­рэ­дад­ні жа­но­ча­га свя­та? «З лю­боўю да жан­чы­ны», — вы­ра­шы­лі брэсц­кія мас­та­кі і пры­нес­лі ў за­лу гра­мад­ска-куль­тур­на­га цэнт­ра ра­бо­ты, якія яны пі­са­лі са­праў­ды з лю­боўю. Па­чуц­ці аў­та­раў тут пра­сту­па­юць з кож­най кар­ці­ны.

Не­су­мнен­на, па­дзе­яй на гэ­тым вер­ні­са­жы ста­лі скульп­ту­ры Аляк­сея Паў­лю­чу­ка «Му­зыч­ная фан­та­зія» і «Пе­ра­ўва­саб­лен­не». У цэнт­ры кож­най скульп­тур­най кам­па­зі­цыі — жан­чы­на не­звы­чай­ная, жан­чы­на фан­тас­тыч­ная, жан­чы­на-му­зы­ка і жан­чы­на-ма­ты­лёк, які толь­кі вы­лу­піў­ся з ко­ка­на. Дзіў­на, але з цяж­кіх ма­тэ­ры­я­лаў — брон­зы, гра­ні­ту, шкла — вый­шлі ра­бо­ты лёг­кія, яны ні­бы лу­на­юць у па­вет­ры.

Аляк­сей Паў­лю­чук — та­ле­на­ві­ты гра­фік, яго ў Брэс­це ве­да­юць як аў­та­ра пом­ні­ка, пры­све­ча­на­га 1000-год­дзю Брэс­та, пом­ні­ка «Вар­та­вым мя­жы», пом­ні­ка спа­ле­ным вёс­кам у Пру­жа­нах, пру­жан­скай скульп­тур­най кам­па­зі­цыі, дзе злі­ва­юц­ца рэ­кі Му­ха і Вець і ўтва­ра­ец­ца Му­ха­вец. А тут ра­бо­ты, што на­зы­ва­ец­ца, для ду­шы. Яны не без пос­пе­ху экс­па­на­ва­лі­ся ў Поль­шчы, ін­шых га­ра­дах на­шай кра­і­ны. Па­вод­ле слоў за­гад­чы­ка вы­ста­вач­най за­лы Мі­ха­і­ла Кань­ко­ва, удзел у вы­ста­ве Аляк­сея Паў­лю­чу­ка — са­праўд­ны па­да­ру­нак на­шым жан­чы­нам.

Вы­ста­ва ці­ка­вая яшчэ тым, што тут по­бач з вя­до­мы­мі ста­лы­мі мас­та­ка­мі прад­стаў­ле­ны і па­чат­коў­цы. Мно­гія з іх пра­цу­юць на сты­ку жан­раў і сты­ляў. У жан­ры «ню» вы­сту­пае Юрый Стыль­скі. Яго «Ба­гі­ня» — най­перш за­хап­лен­не пры­га­жос­цю жа­но­ча­га це­ла. Не­здар­ма, ві­даць, адзін з ма­ла­дых на­вед­валь­ні­каў вы­ста­вы ўклен­чыў пе­рад ёй. На ін­шай кар­ці­не гэ­та­га аў­та­ра — «Лёд і кі­пень» — дзяў­чы­на з ма­ро­зі­вам у ру­ках на­лі­вае з чай­ні­ка кі­пень у ку­бак. Яна ў ку­паль­ні­ку, ні­бы толь­кі што за­га­ра­ла і прый­шла вы­піць ка­вы-гля­сэ. Неш­та га­ге­наў­скае ўгад­ва­ец­ца ў воб­ра­зе юнай пры­га­жу­ні. А сваю лю­боў да яе аў­тар не ўтой­вае.

Звяр­тае на ся­бе ўва­гу кар­ці­на Ма­рыі Радзь­ко з не­звы­чай­най наз­вай «Чор­ная Пруг­кая Птуш­ка Ска­ча ў Бліс­ку­чы Ша­ка­лад Дрэ­ва». Гэ­та цем­на­ску­рая дзяў­чы­на, а мо­жа, та­кой яна па­да­ец­ца толь­кі ў цем­ры но­чы, дэ­ма­ніч­на аб­ві­вае ру­кі ва­кол га­ла­вы, аб­вя­за­най бе­лай хус­ці­най. Яна не­чым на­гад­вае збор­шчы­цу ­ка­ва­вых зяр­нят і ад­на­ча­со­ва пры­га­жу­ню з бе­ла­рус­ка­га Па­лес­ся, якая тан­цуе ка­ля ку­паль­ска­га вог­ні­шча. Рос­сып кве­так на яе су­кен­цы і квет­ка ў не­бе над га­ла­вой — усё не­звы­чай­на...

Жан­чы­ны на гэ­тым вер­ні­са­жы вель­мі роз­ныя. Са­праўд­ным ад­крыц­цём яе ста­лі мат­рош­кі Мі­ра­ўла­да Па­ла­чы­ча. Аў­тар пры­свя­ціў іх ма­ця­рын­ству, бо ў асно­ве іме­ні Мат­ро­на ля­жыць ла­цін­скае «mater», што азна­чае «ма­ці», па­тлу­ма­чыў аў­тар. Яго круг­лыя буй­ныя мат­рош­кі з аду­хоў­ле­ны­мі тва­ра­мі, не­су­мнен­на, ня­суць у са­бе па­зі­тыў. Да­рэ­чы, менш чым праз ме­сяц у брэсц­кай гас­ці­ні­цы «Эр­мі­таж» ад­кры­ва­ец­ца пер­шая пер­са­наль­ная вы­ста­ва гэ­та­га ма­ла­до­га мас­та­ка.

По­бач з аў­тар­скі­мі фан­тас­тыч­ны­мі жан­чы­на­мі ёсць кар­ці­ны і да­ку­мен­таль­ныя — та­кія, на­прык­лад, як твор Ган­ны Радзь­ко з пра­ек­та па ад­ра­джэн­ні ма­лых вё­сак. Ра­бо­та «Трое ста­рых» ад­люст­роў­вае рэ­аль­ных жы­ха­роў вёс­кі Ма­лыя Сях­но­ві­чы Жа­бін­каў­ска­га ра­ё­на, не­ка­лі ра­да­вой ся­дзі­бы Кас­цюш­каў. На пер­шым пла­не кар­ці­ны парт­рэт Еў­да­кіі Мядз­ведзь, жан­чы­ны 1923 го­да на­ра­джэн­ня. Вель­мі ці­ка­вая ра­бо­та.

Вар­та да­даць, што на вы­ста­ве мож­на ўба­чыць не толь­кі жан­чын, але і мно­га-мно­га кве­так. На­пі­са­ныя ў рэа­ліс­тыч­най ма­не­ры бэ­за­выя грон­кі, ру­жы, ра­мон­кі роз­ных аў­та­раў... і по­бач цэ­лыя рос­сы­пы не­рэ­аль­ных, але над­звы­чай па­чуц­цё­вых кве­так-эмо­цый На­тал­лі Чор­на­га­ло­вай. «Прад­чу­ван­не ка­хан­ня» — так на­зва­ла мас­тач­ка сваю кар­ці­ну, якой і ад­кры­ва­ец­ца вер­ні­саж.

Свят­ла­на ЯС­КЕ­ВІЧ.