«Жыц­цё па­він­на быць на кант­рас­це»

Пра­вес­ці ве­чар у кам­па­ніі лю­бі­ма­га ар­тыс­та — пра­па­но­ва, зга­дзі­це­ся, за­ман­лі­вая. І на яе з ра­дас­цю па­га­дзі­лі­ся пры­хіль­ні­кі Са­шы Нэ­ма. Су­стрэ­ча з ім ад­бы­ла­ся ў ад­ной з мін­скіх ку­лі­нар­ных сту­дый. Ар­тыст па­час­та­ваў гас­цей дра­ні­ка­мі ўлас­на­га пры­га­та­ван­ня, ад­ка­заў на пы­тан­ні і са­грэў ду­шы лю­бі­мы­мі пес­ня­мі… Пер­шай пра­гу­ча­ла «Ма­гіст­раль». «Я на­пі­саў яе, ка­лі мне бы­ло 30 га­доў, і гэ­тая пес­ня ў ней­кім сэн­се ста­ла лё­са­вы­зна­чаль­най для мя­не за апош­нія тры га­ды. Маг­чы­ма, пас­ля яе я апы­нуў­ся на но­вай пры­ступ­цы ў жыц­ці», — пры­зна­ец­ца Аляк­сандр. І па­куль ён спя­вае, зро­бім эк­скурс у тыя ча­сы, ка­лі ўсё толь­кі па­чы­на­ла­ся…

«Да­ро­гі, вёрс­ты, мі­лі і кі­ла­мет­ры…»

Яго лю­боў да му­зы­кі род­ныя не маг­лі зра­зу­мець. У 14‑га­до­вым уз­рос­це па­чаў іг­раць у мяс­цо­вым ва­каль­на-ін­стру­мен­таль­ным ан­самб­лі, дзе спа­чат­ку быў ба­ра­бан­шчы­кам, а по­тым яшчэ і ва­ка­ліс­там.

«Баць­кі ста­ві­лі­ся да май­го вы­ба­ру скеп­тыч­на. Ка­лі я пры­нёс да­до­му куп­ле­ную на ўлас­ныя гро­шы гі­та­ру, та­та ска­заў: «Пры­бя­ры, каб больш яе не ба­чыў!» Тыя сло­вы Са­ша хоць і за­пом­ніў, ад­нак не кі­нуў ву­чыц­ца му­зы­цы. Па­ча­лі­ся вы­ступ­лен­ні з ан­самб­лем на вя­сел­лях, на­пі­сан­не пер­шых аран­жы­ро­вак. Скон­чыў­шы шко­лу, хло­пец вы­ра­шыў па­сту­паць у Гро­дзен­скі ка­ледж мас­тац­тваў на ад­дзя­лен­не эст­рад­на­га ва­ка­лу.

Ужо ў на­ступ­ным го­дзе Са­ша стаў фі­на­ліс­там кон­кур­су «Зор­ная ро­стань», дзе і ад­бы­ла­ся яго пер­шая лё­са­вы­зна­чаль­ная су­стрэ­ча з Мі­ха­і­лам Фін­бер­гам. Той за­пра­сіў спе­ва­ка пра­ца­ваць у На­цы­я­наль­ны кан­цэрт­ны ар­кестр Рэс­пуб­лі­кі Бе­ла­русь. Па­чы­на­ец­ца жыц­цё па­між Грод­на і Мінск­ам.

«Ар­кестр даў мне ўсё, але я ішоў у страі. Ка­лі прый­шло ра­зу­мен­не, што я прос­та він­цік, які ледзь тры­ма­ец­ца, то вы­ра­шыў сам «ад­кру­ціц­ца». Тым больш су­стрэў па­трэб­ных лю­дзей», — тлу­ма­чыць спя­вак сваё ра­шэн­не пус­ціц­ца ў воль­нае пла­ван­не.

Пад­час ву­чо­бы на пер­шым кур­се ад­бы­ла­ся яшчэ ад­на важ­ная су­стрэ­ча — з бу­ду­чай жон­кай. «Бы­ла на­ва­год­няя дыс­ка­тэ­ка. Я ішоў па за­ле, а ка­лі зай­гра­ла па­воль­ная пес­ня, вы­ра­шыў за­пра­сіць на та­нец дзяў­чы­ну. І вы­ха­піў пер­шую, якая тра­пі­ла­ся, з на­тоў­пу», — ус­па­мі­нае ар­тыст. Свят­ла­на та­ды ву­чы­ла­ся на трэ­цім кур­се, па­сту­піў­шы пас­ля дзя­вя­та­га кла­са, а Са­ша на пер­шым, скон­чыў­шы адзі­нац­цаць кла­саў. І вось яны ўжо 15‑ы год ра­зам. Вы­хоў­ва­юць два­іх да­чок. «Ка­хан­не — та­кое па­чуц­цё, якое ў нас увесь час транс­фар­ма­ва­ла­ся. Уся­кае зда­ра­ла­ся, але ця­пер, як мне зда­ец­ца, у свя­до­мым су­мес­ным жыц­ці ў нас вель­мі вы­со­кая ад­зна­ка па шка­ле ад­но­сін».

 Сён­ня Са­ша Нэ­ма — ужо са­ма­стой­ны і вя­до­мы як у Бе­ла­ру­сі, так і за яе ме­жа­мі, ар­тыст. На яго ра­хун­ку пяць аль­бо­маў, клі­пы, удзе­лы ў кон­кур­сах і ўзна­га­ро­ды. На­ват рэ­кор­ды. Ле­тась ён з ка­ман­дай зла­дзіў тур па га­ра­дах Бе­ла­ру­сі пра­цяг­лас­цю ў 35 дзён. І ўста­на­віў рэ­корд Еў­ра­зіі ў на­мі­на­цыі «Са­мы пра­цяг­лы бес­пе­ра­пын­ны гаст­роль­ны тур».

«Я, шчы­ра ка­жу­чы, не ад­чуў эй­фа­рыі, ка­лі мне ўру­чы­лі сер­ты­фі­кат. Эй­фа­рыя бы­ла, ка­лі я пра­спя­ваў апош­нюю пес­ню на за­вяр­шаль­ным кан­цэр­це», — так апіс­вае ён сваё да­сяг­нен­не. І ве­рыць: яно не апош­няе.

«У дзя­цін­стве я ха­ваў­ся ў ша­фе…»

…Са­ша спявае пры­сут­ным пес­ню Гле­ба Са­мой­ла­ва, на му­зы­цы яко­га вы­рас. На сцэ­не ён «свой хло­пец», які імк­нец­ца да­рыць пуб­лі­цы па­зі­тыў, а ў жыц­ці спа­кой­ны і, як сам за­ўва­жае, ку­ды больш сціп­лы. «У пес­ні ўся­го два акор­ды, але, ка­лі вы пра­нік­ні­це­ся глы­бі­нёй, сха­ва­най у ёй, то змо­жа­це зра­зу­мець, у якім ста­не я да­во­лі час­та зна­хо­джу­ся», — ка­жа ар­тыст, і ў яго го­ла­се чу­ец­ца ці то стом­ле­насць, ці то хва­ля­ван­не.

Ён лю­біць ноч і лі­чыць, што вель­мі важ­на не губ­ляць здоль­насць па­зна­ваць свой унут­ра­ны свет, бо там ня­зве­да­ныя глы­бі­ні. Ка­лі вы­па­да­юць сва­бод­ныя хві­лі­ны, то Аляк­сандр не губ­ляе іх мар­на: пра­во­дзіць час з сям'­ёй, ад­па­чы­вае.

«Люб­лю ад­па­чы­нак у бе­ла­рус­кай вёс­цы, а вось на за­меж­ных ку­рор­тах больш за тры дні ад­па­чы­ваць не ма­гу: пра­чы­на­ец­ца ця­га да пра­цы». А так­са­ма і да спор­ту… «У дзя­цін­стве ма­рыў быць пуб­ліч­ным ча­ла­ве­кам. Ду­маў, ста­ну аль­бо фут­ба­ліс­там, аль­бо спе­ва­ком. Вель­мі люб­лю спорт. Зі­мой раз на ты­дзень у мя­не трэ­ні­роў­кі па фут­бо­ле, а ле­там пра­беж­кі на ста­ды­ё­не. Фі­зіч­ная на­груз­ка дае мне маг­чы­масць раз­ня­во­ліц­ца». Ад­чу­ван­не шчас­ця пас­ля спарт­за­лы Са­ша па­раў­ноў­вае з за­да­во­ле­нас­цю пас­ля кан­цэр­таў, ка­лі вы­клад­ва­ец­ца на­столь­кі, што ка­шу­ля ста­но­віц­ца мок­рай. Яшчэ за­хап­ля­ец­ца гуль­нёй у біль­ярд і спе­ва­мі ў ка­ра­о­ке. «Мая лю­бі­мая пес­ня ў ка­ра­о­ке-клу­бах — «За­ко­ле­бал ты» «Дыс­ка­тэ­кі Ава­рыі», — дзе­ліц­ца ар­тыст. — Там скла­да­ны рэ­чы­та­тыў, які вы­кон­ва­юць ча­ты­ры ча­ла­ве­кі ў ары­гі­на­ле, та­му мно­гія на­ват здзіў­ля­юц­ца, як мне ха­пае ды­хан­ня, каб ад­на­му яе спя­ваць». З за­да­валь­нен­нем ён дзе­ліц­ца і сва­і­мі пес­ня­мі з ін­шы­мі. Пла­нуе на­ват ства­рыць па­кет кам­па­зі­цый і ра­за­слаць па клу­бах: маў­ляў, ня­хай спя­ва­юць тыя, ка­му па­да­ба­ец­ца яго твор­часць.

«Мой плыт, зві­ты з пе­сень і слоў…»

Ця­пер Са­ша пра­цуе над ча­тыр­ма аран­жы­роў­ка­мі для дзя­цей, якія збі­ра­юц­ца ўдзель­ні­чаць у ад­бо­ры на «Еў­ра­ба­чан­не». Ён су­праць фа­наг­ра­мы і твор­ча­га бес­па­рад­ку, на­ват на пра­цоў­ным ста­ле. Ім­пра­ві­зуе на кан­цэр­тах і жар­туе з гле­да­ча­мі пас­ля іх.

Для з'яў­лен­ня но­вай ме­ло­дыі да­стат­ко­ва прос­та не­дзе «зла­віць» пэў­ны рытм — і вось ужо ва ўяў­лен­ні на­ра­джа­ец­ца яе «ма­лю­нак». За аран­жы­роў­ка­мі мо­жа на­огул пра­во­дзіць су­ткі. Не абы­хо­дзіц­ца і без кры­зі­саў… «Я вя­лі­кі пры­хіль­нік Гле­ба Са­мой­ла­ва і гру­пы «Ага­та Крыс­ці», што до­сыць сур'­ёз­на паў­плы­ва­ла на маю па­да­чу ма­тэ­ры­я­лу. Пас­ля пра­слу­хоў­ван­ня іх му­зы­кі я гля­джу на свет з ра­зу­мен­нем, што не та­кі ўжо ён страш­ны і змроч­ны. Жыц­цё па­він­на быць на кант­рас­це. І ў мя­не яно заў­сё­ды та­кое. Я ўвесь час зма­га­ю­ся сам з са­бою».

Пэў­на, ба­раць­ба дае свой вы­нік, бо твор­часць пры­но­сіць не толь­кі за­да­валь­нен­не, але і да­ход. «Я ез­джу на доб­рым аў­та­ма­бі­лі, і трох па­ко­яў мне па­куль ха­пае… У лю­бой пра­фе­сіі ёсць ста­ноў­чае і ад­моў­нае, і мне, як лю­бо­му ча­ла­ве­ку, ча­сам не ха­пае ад­асоб­ле­нас­ці, ка­лі хо­чац­ца прос­та па­быць з род­ны­мі. Але ўсё ж я не на­столь­кі пуб­ліч­ны ча­ла­век, каб да­ка­раць ся­бе за гэ­та, і не га­ню­ся асаб­лі­ва за сла­вай. Люб­лю пі­саць пес­ні і ра­ду­ю­ся, што твор­часць раз­ві­ва­ец­ца ад­на­ча­со­ва з па­пу­ляр­нас­цю, і ёсць ка­ман­да лю­дзей, якія да­па­ма­га­юць не губ­ляць уз­роў­ню», — раз­ва­жае аб сла­ве Са­ша.

І ён мае ра­цыю, бо час­та гуч­ныя ўзлё­ты вя­дуць да ба­лю­ча­га па­дзен­ня. А гуч­ная па­пу­ляр­насць ро­біць лю­дзей за­леж­ны­мі ад аб­ста­він, ка­лі ча­ла­век амаль пе­ра­стае на­ле­жаць са­бе…

«Та­кі ад­важ­ны… Я бу­ду кімсь­ці больш…»

…Га­дзін­нік ад­ліч­вае вось ужо дру­гую га­дзі­ну су­стрэ­чы з ар­тыс­там, і, як во­дзіц­ца, да­хо­дзіць чар­га да пы­тан­няў пра да­лей­шыя пла­ны. І ста­но­віц­ца зра­зу­ме­ла, што ён бу­дзе да апош­ня­га зай­мац­ца лю­бі­май спра­вай, каб за­бяс­пе­чыць сваю сям'ю. «Я вель­мі сен­ты­мен­таль­ны баць­ка. Без­умоў­на, пе­ра­жы­ваю за бу­ду­чы­ню сва­іх дзя­цей і ха­чу зра­біць усё ад мя­не за­леж­нае, каб да­па­маг­чы ма­ім дзяў­чат­кам упэў­не­на ўвай­сці ў да­рос­лае жыц­цё. Я не ідэа­льны, але ра­зу­мею, што па­ві­нен быць пры­кла­дам для іх», — ска­жа паз­ней Са­ша мне ў аса­біс­тай раз­мо­ве. І хо­чац­ца ве­рыць ра­зам з ім у ма­ру — па­бу­да­ваць свой дом. І ад­па­да­юць усе су­мнен­ні, быц­цам у яго мо­жа неш­та не атры­мац­ца. Бо «ня­ма больш каш­тоў­най ве­ры, чым сва­іх у ця­бе. Прый­дзі ты пер­шым ці апош­нім…» На раз­ві­тан­не ўсміх­ну­ся: «Абя­цаю: я сю­ды яшчэ вяр­ну­ся»…

Але­на ДРАП­КО.