«У Со­чы мы ўсе ра­зам спя­ва­лі бе­ла­рус­кі гімн»

Для спарт­сме­наў яна ста­ла вы­пра­ба­ван­нем, для Бе­ла­ру­сі — ча­сам тры­ум­фу, а для гле­да­чоў — не­за­быў­ным спар­тыў­ным свя­там. А чым зі­мо­вая Алім­пі­я­да ста­ла для сту­дэнт­кі Алё­ны Жу­ка­вай? На­га­да­ем, што брас­таў­чан­ка па­еха­ла ў Со­чы ў якас­ці ва­лан­цё­ра. Ра­зам з сяб­ра­мі дзяў­чы­на вяр­ну­ла­ся да­до­му і па­га­дзі­ла­ся рас­ка­заць пра свае ўра­жан­ні.

Паль­мы ды мі­мо­за

— Пер­шыя но­чы ў Со­чы мы ўво­гу­ле не спа­лі, бо доў­га раз­бі­ра­лі­ся з жыл­лё­вым пы­тан­нем. Жы­лі па вась­мё­ра-дзя­ся­це­ра ча­ла­век у па­коі. Цес­на­ва­та, за­тое жыт­ло бы­ло ўтуль­нае. Доб­ра, што ў за­па­се ў нас бы­лі яшчэ два дні — за гэ­ты час мы на­гу­ля­лі­ся, ад­па­чыў­шы пас­ля пе­ра­ез­ду, «раз­ве­да­лі» тэ­ры­то­рыю.

Там паў­сюль рас­туць паль­мы, ка­зы­ча нос пах мі­мо­зы, якая так­са­ма паў­сюд­на рас­це. Ка­ля ме­ды­я­цэнт­ра ад­бы­ла­ся вель­мі ці­ка­вая су­стрэ­ча з вя­до­мым бе­ла­рус­кім ка­мен­та­та­рам Ула­дзі­мі­рам На­віц­кім. Як толь­кі ён па­чаў га­ва­рыць, усё ста­ла зра­зу­ме­ла: пе­рад на­мі цу­доў­ны ара­тар. Го­лас у яго глы­бо­кі, доб­ра па­стаў­ле­ны. Усёй гру­пай мы зра­бі­лі фо­та­зды­мак на па­мяць і кры­ху раз­га­ва­ры­лі­ся. Ака­за­ла­ся, што ка­мен­та­тар ву­чыў­ся ў Брэс­це — і гэ­тая на­ві­на ўзра­да­ва­ла яго на­ват больш, чым нас. Гу­ляць мож­на бы­ло хоць да дру­гой га­дзі­ны но­чы, і мне та­кія шпа­цы­ры спа­да­ба­лі­ся ку­ды больш за дзён­ныя: свят­ло аб­са­лют­на змя­ня­ла вы­гляд Алім­пій­ска­га пар­ку — ён зда­ваў­ся яшчэ пры­га­жэй­шым.

Га

­лод­ны­мі не па­кі­нем!

— Я пра­ца­ва­ла ў роз­ных мес­цах: і ў кі­ёс­ку на ву­лі­цы, і на ста­ды­ё­не. У пер­шыя дні мы бы­лі за­ня­тыя на сва­іх кроп­ках па пяць га­дзін — пры­вы­ка­лі да ра­бо­ты. А по­тым кож­ны вы­бі­раў са­бе на­груз­ку па ўлас­ных маг­чы­мас­цях і жа­дан­нях. Ні­хто не пя­рэ­чыў — абы спраў­ля­лі­ся з аба­вяз­ка­мі. Бы­ла ах­во­та — не­ка­то­рыя пра­ца­ва­лі і па 12 га­дзін. А гэ­та як­раз дзве зме­ны. За­тое пас­ля мож­на бы­ло спа­кой­на зра­біць са­бе вы­хад­ны. У мя­не бы­ла маг­чы­масць змя­ніць род за­ня­ткаў. На­прык­лад, мно­гія ва­лан­цё­ры ста­на­ві­лі­ся ку­ха­ра­мі. Вя­до­ма, гэ­та не азна­ча­ла, што трэ­ба бы­ло га­та­ваць скла­да­ныя стра­вы. Ку­ха­ры ў нас на­ра­за­лі га­род­ні­ну ў са­ла­ты, ра­бі­лі бу­тэрб­ро­ды.

Мне час­та вы­па­да­ла па­пра­ца­ваць на па­са­дзе па­моч­ні­ка ка­сі­ра: ка­сір раз­ліч­вае, а я збі­раю за­каз (ка­ву з бу­тэрб­ро­да­мі, на­прык­лад) і па­даю на ка­су. Шчы­ра ка­жу­чы, усе пра­ца­ва­лі без пры­му­су і асаб­лі­вай на­пру­жа­нас­ці. Але на­зваць на­шу пра­цу над­та лёг­кай так­са­ма язык не па­ва­роч­ва­ец­ца: трэ­ба бы­ло кру­ціц­ца, каб па­спя­ваць ху­цень­ка аб­слу­жыць клі­ен­таў. Ра­ні­цай лю­дзей заўж­ды бы­ло ня­шмат. Са­праўд­ны ажы­я­таж быў пад­час спа­бор­ніц­тваў па ха­кеі, асаб­лі­ва ў пе­ра­пын­ках па­між мат­ча­мі. У паў­зах трэ­ба бы­ло доў­га ча­каць. І гле­да­чы лі­та­раль­на на­кід­ва­лі­ся на ежу... Фаст­фуд (ко­ла, хот-до­гі і пі­ца) ішоў на­рас­хват. Да­рэ­чы, ва­лан­цё­ры хар­ча­ва­лі­ся доб­ра: у ме­ню — ні­я­ка­га фас­фу­ду, а звы­чай­ная грэч­не­вая ка­ша з пад­ліў­кай, бор­шчык, кам­по­ты.

І ад­бы­ло­ся свя­та

— Асаб­лі­ва за­пом­ні­ла­ся вы­лаз­ка на гар­на­лыж­ны комп­лекс «Чыр­во­ная па­ля­на», дзе пра­хо­дзі­лі спа­бор­ніц­твы па бія­тло­не, бабс­леі, фрыс­тай­ле і ін­шых ві­дах спор­ту. Ура­зі­ла тое, што на мес­цы па­сёл­ка па­бу­да­ва­лі цэ­лы го­рад, аб­са­лют­на но­вы. Цэнт­раль­ная алея вель­мі па­доб­ная на цэнтр Брэс­та, су­час­ную за­бу­до­ву ву­лі­цы Са­вец­кай. Толь­кі бу­дын­кі вы­шэй­шыя. І ўя­ві­це, што па­ся­рэ­дзі­не гэ­тай ву­лі­цы ця­чэ ра­ка — Мзым­та. Пас­ля ўжо мы да­ве­да­лі­ся, што тут зды­ма­лі­ся эпі­зо­ды кі­на­стуж­кі «Каў­каз­ская па­ла­нян­ка».

Ад­мет­насць Алім­пій­ска­га пар­ку — там усё бы­ло ка­ля­ро­вым, па­зі­тыў­ным, свя­точ­ным. Як мож­на су­ма­ваць у та­кой ат­мас­фе­ры? Ін­ша­зем­цы ўво­гу­ле вель­мі ве­ся­лі­лі­ся, асаб­лі­ва па­жы­лыя. Яны бы­лі ў яр­кай воп­рат­цы (аран­жа­выя ша­лі­кі, бо­ты). Ні­я­кіх крыў­даў, скан­да­лаў не бы­ло — доб­ра ад­чу­ва­ла­ся, што лю­дзі пры­еха­лі ў Со­чы, каб ад­па­чыць і на­брац­ца па­зі­ты­ву. Да­рэ­чы, мне па­да­ец­ца, пен­сі­я­не­раў бы­ло на­ват больш, чым мо­ла­дзі.

Мес­ца, дзе я да­во­лі час­та гу­ля­ла, для ся­бе за­пом­ні­ла як фо­рум, бо яно на­гад­ва­ла рым­скую за­бу­до­ву. Тут размясціліся рэ­клам­ныя па­віль­ё­ны. Кож­ны з іх быў зроб­ле­ны ў ад­мыс­ло­вым сты­лі. На­прык­лад, мне доб­ра за­пом­ніў­ся Ка­рэй­скі дом — ён прад­стаў­ляў на­ступ­ную зі­мо­вую Алім­пі­я­ду, якая прой­дзе ў 2018 го­дзе ў Пхенч­ха­не. Ка­ля ку­точ­ка ка­рэй­скай ме­ды­цы­ны не бы­ло ад­бою ад ці­каў­ных жан­чын. А мо­ладзь за­баў­ля­ла­ся на вы­сту­пленнях поп-груп.

На спа­бор­ніц­твы мне тра­піць так і не ўда­ло­ся. Вя­лі­кія чэр­гі па квіт­кі, ма­руд­ная рэ­гіст­ра­цыя — усё на­столь­кі за­цяг­ва­ла­ся, што ўся­ля­кае жа­дан­не па­гля­дзець на спар­тыў­нае свя­та зні­ка­ла. І ўсё ж яно ад­бы­ло­ся дзя­ку­ю­чы Да­р'і До­мра­ча­вай! У дні яе пе­ра­мог мы так ра­да­ва­лі­ся, што сло­ва­мі гэ­та­га не пе­ра­даць! Вя­лі­кай гру­пай ха­дзі­лі на дру­гое і трэ­цяе ўзна­га­ро­джан­не бія­тла­ніст­кі. Усе бе­ла­ру­сы ста­я­лі ра­зам, спя­ва­лі бе­ла­рус­кі гімн — на ўсю моц, быц­цам звар'­я­це­лыя! Гэ­та бы­ло на­столь­кі не­ве­ра­год­на!

...Мы вяр­ну­лі­ся ў Брэст з па­да­рун­ка­мі. Па­ча­лі­ся за­ня­ткі, але і да гэ­тай па­ры мне ўсё яшчэ не ве­рыц­ца, што я бы­ла там, у Со­чы. Над­та не­рэ­аль­ным па­да­ец­ца маё ва­лан­цёр­ства. Мо­жа, вар­та па­ча­каць, ка­лі сціх­нуць эмо­цыі?

Ка­ця­ры­на РА­ДЗЮК.