«Абы­сці» свет, не вы­хо­дзя­чы з до­му

На­пэў­на, амаль кож­ны ча­ла­век ма­рыць здзейс­ніць ка­лі не кру­га­свет­нае па­да­рож­жа, дык ха­ця б не­вя­лі­кую ванд­роў­ку ў ін­ша­зем­ную кра­і­ну. На­ўрад ці гэ­та мож­на зра­біць хут­ка і без пэў­ных праб­лем. Ад­нак па­бы­ваць у роз­ных кра­і­нах мож­на і з да­па­мо­гай пост­кро­сін­гу. Ён уяў­ляе са­бой аб­мен паш­тоў­ка­мі з людзь­мі з уся­го све­ту. Агуль­ная коль­касць удзель­ні­каў аб­ме­ну даў­но пе­ра­вы­сі­ла мя­жу ў 20 міль­ё­наў.

Гіс­то­рыя пост­кро­сін­гу па­ча­ла­ся зу­сім ня­даў­на, у 2005 го­дзе. Пар­ту­га­лец Па­ола Ма­га­лес, які зай­маў­ся бук­ро­сін­гам (аб­мен кні­га­мі), вы­ра­шыў та­кім жа чы­нам ад­пра­віць паш­тоў­ку. Яго ідэя хут­ка за­ха­пі­ла ўвесь свет. Да­рэ­чы, у су­свет­най ста­тыс­ты­цы пост­кро­сін­гу Бе­ла­русь зна­хо­дзіц­ца на шос­тым мес­цы і аб­га­няе та­кія кра­і­ны, як Кі­тай, Укра­і­на і Поль­шча. А лі­да­ра­мі з'яў­ля­юц­ца Гер­ма­нія, Ра­сія і ЗША.

Дзя­ку­ю­чы пост­кро­сін­гу па­ча­ла­ся не толь­кі но­вая хва­ля про­да­жу паш­то­вак, але і, на­прык­лад, знач­на па­шы­ры­ла­ся коль­касць ка­лек­цы­я­не­раў ма­рак, з'я­ві­лі­ся спе­цы­яль­ныя ін­тэр­нэт-кра­мы, дзе мож­на знай­сці да­во­лі рэд­кія эк­зэмп­ля­ры.

Маё зна­ём­ства з пост­кро­сін­гам па­ча­ло­ся з сай­та www.postcrossіng.com

. На яго я за­ві­та­ла не­вы­пад­ко­ва: мне заў­сё­ды ха­це­ла­ся атрым­лі­ваць пісь­мы з роз­ных кут­коў све­ту.

Сайт поў­нас­цю на анг­лій­скай мо­ве. Але цяж­кас­цяў з на­ві­га­цы­яй на ін­тэр­нэт-ста­рон­цы ў мя­не не ўзнік­ла: усё зра­зу­ме­ла і да­ступ­на на­ват тым лю­дзям, якія не ва­ло­да­юць мо­вай дас­ка­на­ла. Каб я маг­ла паў­дзель­ні­чаць у су­свет­ным аб­ме­не паш­тоў­ка­мі, мне пра­па­на­ва­лі за­рэ­гіст­ра­вац­ца. Пры рэ­гіст­ра­цыі са­мым цяж­кім эта­пам быў увод паш­то­ва­га ад­ра­са. Спра­ва ў тым, што кож­ная кра­і­на мае свае пра­ві­лы яго на­пі­сан­ня на пісь­мах і паш­тоў­ках. Каб ні­чо­га не пе­ра­блы­таць, мож­на ска­рыс­тац­ца спе­цы­яль­ным узо­рам за­паў­нен­ня, які раз­ме­шча­ны на сай­це.

Пас­ля та­го, як мя­не за­нес­лі ў між­на­род­ную сет­ку пост­кро­сін­гу, бы­ло пра­па­на­ва­на вы­браць ад­рас для ма­ёй пер­шай паш­тоў­кі. Вя­до­ма, «вы­браць» — гэ­та за­ліш­не. Сайт сам прад­стаў­ляе яго. Да сло­ва, за адзін раз мож­на ўзяць пяць ад­ра­соў і ад­пра­віць пяць паш­то­вак. Але я вы­ра­шы­ла спы­ні­ла­ся на ад­ным.

Сайт пра­па­на­ваў мне ад­пра­віць пры­ві­тан­не жы­хар­цы Га­лан­дыі. Акра­мя ад­ра­са, на ста­рон­цы Рэй­чал Вар­валз, жан­чы­ны з Амстэр­да­ма, бы­ла прад­стаў­ле­на ін­фар­ма­цыя пра яе жыц­цё, за­хап­лен­ні. Я да­ве­да­ла­ся, што Рэй­чал зай­ма­ец­ца пост­кро­сін­гам ужо два га­ды і ў яе мност­ва паш­то­вак з усіх кан­ты­нен­таў. Да­рэ­чы, звы­чай­на ама­та­ры пост­кро­сін­гу на сва­ёй ста­рон­цы ўказ­ва­юць, якія ме­на­ві­та паш­тоў­кі яны ха­це­лі б атры­маць.

Я вы­ра­шы­ла па­слаць паш­тоў­ку з вы­явай На­ва­груд­ска­га му­зея Ада­ма Міц­ке­ві­ча. Акра­мя ад­ра­са і ка­рот­ка­га пры­ві­тан­ня, на па­слан­ні аба­вяз­ко­ва трэ­ба бы­ло змяс­ціць спе­цы­яль­ны ІD-ну­мар. Пас­ля та­го, як ад­ра­сат атры­мае паш­тоў­ку, ён рэ­гіст­руе гэ­ты ну­мар, і мой ад­рас мо­жа атры­маць ін­шы ўдзель­нік пост­кро­сін­гу.

Пас­ля ад­праў­лен­ня паш­тоў­кі ча­каць ад­ка­зу прый­шло­ся да­во­лі доў­га. Я на­ват за­бы­ла­ся пра яе. Але ад­ной­чы, вяр­та­ю­чы­ся са шко­лы, за­зір­ну­ла ў паш­то­вую скры­ню і ўба­чы­ла там пісь­мо. Гэ­та бы­ла паш­тоў­ка з Кі­тая. Пас­ля рэ­гіст­ра­цыі я да­ве­да­ла­ся, што яна па­да­рож­ні­ча­ла па све­це 67 дзён і «пра­еха­ла» больш за дзве ты­ся­чы кі­ла­мет­раў.

Дзя­ку­ю­чы пост­кро­сін­гу я па­зна­ё­мі­ла­ся з дзяў­чы­най Джун з Кі­тая і атры­ма­ла ад яе паш­тоў­ку з вы­явай ма­люн­ка ад­на­го зна­ка­мі­та­га кі­тай­ска­га мас­та­ка.

Я вы­ра­шы­ла, што бу­ду зай­мац­ца пост­кро­сін­гам і да­лей. Са­праў­ды, гэ­та зблі­жае лю­дзей і мы мо­жам па­да­рож­ні­чаць па све­це, не вы­хо­дзя­чы са сва­ёй ква­тэ­ры.

Воль­га ПРА­НКЕ­ВІЧ, ву­ча­ні­ца
9 кла­са СШ № 4 г. На­ва­груд­ка.

Пра аў­та­ра

Воль­зе 14 га­доў. Яна лю­біць ра­біць сва­і­мі ру­ка­мі пры­го­жыя паш­тоў­кі, умее шыць і вы­шы­ваць. Мо­жа і на кух­ні да­па­маг­чы. У воль­ны час вель­мі лю­біць чы­таць і за­хап­ля­ец­ца гіс­то­ры­яй.

— Я лі­чу ся­бе твор­чым ча­ла­ве­кам. Пі­шу вер­шы і апа­вя­дан­ні. Зу­сім ня­даў­на вы­ра­шы­ла па­спра­ба­ваць ся­бе ў жур­на­ліс­ты­цы, і, ду­маю, у мя­не гэ­та атрым­лі­ва­ец­ца, — ка­жа пра ся­бе дзяў­чы­на. — Сваё жыц­цё ў да­лей­шым я так­са­ма пла­ную звя­заць з жур­на­ліс­ты­кай. Мне б ха­це­ла­ся пра­ца­ваць на ра­дыё ці ў га­зе­це. А па­куль я на­вед­ваю «Шко­лу юна­га жур­на­ліс­та».