Не по­ле пе­рай­сці

Сак­рэ­т даў­га­лец­ця ба­бу­лі Ка­ці

Ка­ця­ры­не Якаў­леў­не Ку­ру­са­вай, жы­хар­цы Га­ра­доц­ка­га ра­ё­на, на днях споў­ні­ла­ся 100 га­доў! Ці­ка­ва, што да Вя­лі­кай Ай­чын­най вай­ны яна пра­ца­ва­ла паш­таль­ё­нам. Зна­чыць, раз­но­сі­ла ра­зам з ін­шы­мі га­зе­та­мі і «Звяз­ду». Што дзіў­на, у сва­ім вель­мі па­ва­жа­ным уз­рос­це ба­бу­ля пра­цуе на ага­ро­дзе, хо­дзіць у лаз­ню і мо­жа, як ка­жуць, пад­тры­маць кам­па­нію пад­час ся­мей­ных за­стол­ляў.

Але, на жаль, яна вель­мі дрэн­на чуе. Та­му мне пра яе рас­ка­заў 58-га­до­вы сын Ула­дзі­мір Дзміт­ры­е­віч Ку­ру­саў. Муж­чы­на, які пра­цуе ме­ха­ні­кам у гас­па­дар­цы, апош­нія не­каль­кі га­доў жы­ве з ма­май. Вя­до­ма, да­гля­дае і на­ват уко­лы ёй ро­біць.

— Мы жы­вём у вёс­цы, за 20 кі­ла­мет­раў ад рай­цэнт­ра. Ма­ме ма­ёй 5 са­ка­ві­ка споў­ні­ла­ся 100 га­доў. Так, яна на­ра­дзі­ла­ся ў Га­ра­доц­кім ра­ё­не. Але той вёс­кі ўжо, на жаль, даў­но ня­ма. Я ка­ля 5 га­доў жы­ву ра­зам з ёю. Не ха­це­ла ма­ма, каб да ся­бе ў дом «за­браў», та­му сам пе­ра­ехаў да яе. Акра­мя мя­не, у ма­мы бы­ло яшчэ двое дзя­цей. Ста­рэй­шы брат па­мёр, а ся­рэд­ні жы­ве ў Санкт-Пе­цяр­бур­гу.

Па­вод­ле слоў Ула­дзі­мі­ра Дзміт­ры­е­ві­ча, Ка­ця­ры­на Якаў­леў­на скон­чы­ла толь­кі ча­ты­ры кла­сы, пра­ца­ва­ла да вай­ны паш­таль­ё­нам. Пас­ля Вя­лі­кай Ай­чын­най вай­ны дэ­ма­бі­лі­за­ва­лі яе ў Гер­ма­нію, каб жы­вё­лу, кан­фіс­ка­ва­ную ў нем­цаў, гна­ла праз Гер­ма­нію і Поль­шчу ў Бе­ла­русь...

Доб­ра па­мя­тае Ка­ця­ры­на Якаў­леў­на і як па­чы­на­ла­ся ка­лек­ты­ві­за­цыя, і го­лад 1930-х га­доў. У 1933 го­дзе хле­ба на ста­ле вяс­коў­цаў не бы­ло.

Вя­до­ма ж, аў­тар гэ­тых рад­коў па­спра­ба­ваў больш дэ­та­лё­ва за­пы­таць аб зда­роўі, сак­рэ­це даў­га­лец­ця ба­бу­лі.

Вы­свет­лі­ла­ся, што ба­чыць яна і ця­пер доб­ра. Яшчэ мі­ну­лым ле­там у ага­ро­дзе лёг­кую пра­цу вы­кон­ва­ла: град­кі ка­па­ла, пра­по­лва­ла, па­лі­ва­ла. Пра­ца­ваць на зям­лі для яе — за­да­валь­нен­не. Ра­ней ба­бу­ля тры­ма­ла ка­роў, сві­ней. А ця­пер у хат­няй гас­па­дар­цы толь­кі ку­ры.

— Сак­рэт даў­га­лец­ця ў чым? Прос­ты ён: ап­ты­мізм і ўме­ра­насць у хар­ча­ван­ні! Ні­ко­лі шмат не ела, пе­ра­бор­лі­вая ў ежы... Шкод­ных звы­чак не бы­ло ні­ко­лі. Ка­лі ча­рач­ку га­рэл­кі вы­п'ем ра­зам — і ўсё... Не ку­ры­ла, му­жу вер­ная бы­ла. А вось асноў­ны «сак­рэт», — ап­ты­міст яна! Хоць на­гля­дзе­ла­ся ў вай­ну мно­га­га... Зда­роўе ў яе моц­нае. Толь­кі ад ціс­ку ле­кі пры­мае. Бы­вае, су­ста­вы за­ба­ляць, дык укол зраб­лю, і ляг­чэй ёй ста­но­віц­ца. І ўрач, вя­до­ма ж, да нас на­вед­ва­ец­ца. Ма­ма вель­мі дрэн­на хо­дзіць — мет­раў 100, не больш. Сэр­ца пры гэ­тым зда­ро­вае, апе­ра­цый ні­ко­лі ёй не ра­бі­лі. Хо­дзіць у лаз­ню. У нас жа свой дом, дык як без лаз­ні? Ды ма­му хоць у са­ма­лёт па­са­дзі, вы­тры­мае, — смя­ец­ца сын юбі­ляр­кі.

Хо­чац­ца шчы­ра па­жа­даць Кацярыне Якаўлеўне яшчэ шмат га­доў. Упэў­не­ны, што так яно і бу­дзе!

Аляк­сандр ПУК­ШАН­СКІ.

Фо­та Ган­ны На­ву­ма­вай.

Га­ра­доц­кі ра­ён.