Па­па, які пры­нёс у Кас­цёл вяс­ну

Га­да­ві­ну абран­ня Па­пы Рым­ска­га Фран­ціш­ка бе­ла­рус­кія ка­та­лі­кі ад­зна­чы­лі на­ба­жэн­ства­мі ў роз­ных га­ра­дах кра­і­ны. У мін­скім ар­хі­ка­тэд­раль­ным кас­цё­ле ў го­нар Най­свя­цей­шай Пан­ны Ма­рыі ад­мыс­ло­вую ім­шу ўзна­ча­ліў апост­аль­скі нун­цый, ар­хі­епіс­кап Клаў­дыа Гу­джэ­ро­ці.

Я доб­ра па­мя­таю тыя снеж­ныя са­ка­віц­кія дні, ка­лі пад­час кан­кла­ва ў ка­тэд­ры па­на­ва­ла хва­лю­ю­чая ат­мас­фе­ра. Ра­зам з Міт­ра­па­лі­там Мін­ска-Ма­гі­лёў­скім ар­хі­епіс­ка­пам Та­дэ­ву­шам Кан­дру­се­ві­чам пас­ля ім­шы вер­ні­кі ўваж­лі­ва са­чы­лі па вя­лі­кім эк­ра­не за тым, як у Ва­ты­ка­не вось-вось рас­пач­нец­ца га­ла­са­ван­не. У вы­ні­ку кан­кла­ва но­вым па­пам стаў ар­ген­цін­скі кар­ды­нал, езу­іт Хор­хе Ма­рыа Бер­голья, ама­тар фут­бо­лу, про­зы Да­ста­еў­ска­га і Бор­хе­са, які вы­браў са­бе імя Фран­ці­шак. Яго ры­то­ры­ка ад­ра­зу за­ха­пі­ла ты­ся­чы вер­ні­каў па ўсім све­це. Ён ад­мо­віў­ся жыць у па­пскіх апарт­амен­тах, за­рэ­гіст­ра­ваў­ся ў «Фэй­сбу­ку», па­мя­няў бра­ні­ра­ва­ны аў­та­ма­біль на ад­кры­ты, без ва­ган­няў пры­няў у аб­дым­кі хво­ра­га на ней­ра­фіб­ра­ма­тоз, а на сня­да­нак у свой дзень на­ро­дзі­наў за­пра­сіў ча­ты­рох жаб­ра­коў. Ён ак­тыў­на ад­гу­ка­ец­ца і на па­лі­тыч­ныя «вы­бу­хі» ча­су і за­клі­каў са­міт G-20 знай­сці мір­нае вы­ра­шэн­не для кры­зі­су ў Сі­рыі. Ці­ка­віц­ца Па­па і на­шай кра­і­най. Між ін­шым, гэ­та ме­на­ві­та ён упер­шы­ню за 14 га­доў пры­зна­чыў у Бе­ла­ру­сі трох но­вых епіс­ка­паў і да­слаў ліст ад­да­най вер­ні­цы Яд­ві­зе Па­стэр­нак з Ві­лей­шчы­ны... Но­вы пан­ты­фік — вель­мі сціп­лы ча­ла­век. Пад­час на­ба­жэн­ства апост­аль­скі нун­цый рас­па­вёў ад­мет­ную гіс­то­рыю. У ста­ло­вай До­ма свя­той Мар­ты, дзе жы­ве Па­па, Клаў­дыа Гу­джэ­ро­ці не ўба­чыў ста­ла, за якім ра­ней ся­дзеў пан­ты­фік. Ён за­ўва­жыў Па­пу за ста­лом, сха­ва­ным за ка­ло­най. На здзіў­лен­не нун­цыя Фран­ці­шак ад­ка­заў, што «больш не мог там ес­ці, бо ўсе пры­хо­дзі­лі сфа­та­гра­фа­вац­ца з ім».

— Па­па Фран­ці­шак — ча­ла­век, які хо­ча слу­жыць Хрыс­ту, — за­ўва­жыў ахі­е­піс­кап Клаў­дыа Гу­джэ­ро­ці.

— Бог заў­сё­ды зна­хо­дзіць лю­дзей, якія вя­дуць Кас­цёл да ня­бес­на­га ва­ла­дар­ства. На­ват та­ды, ка­лі мы гэ­та­га не ра­зу­ме­ем. Гэ­тым ра­зам Бог за­пра­сіў ча­ла­ве­ка з да­лё­кай кра­і­ны. На гэ­тую зям­лю ў свой час пры­еха­лі еў­ра­пей­цы, якія амаль усе бы­лі бед­ныя. Сям'я бу­ду­ча­га па­пы так­са­ма бы­ла ў по­шу­ках за­роб­ку. Ён прый­шоў, каб ска­заць пе­рад­усім жы­ха­рам За­ход­няй Еў­ро­пы, што «вы вы­рас­лі ў ма­тэ­ры­яль­най за­бяс­пе­ча­нас­ці, шу­ка­е­це ра­цы­я­наль­на­га тлу­ма­чэн­ня Бос­кай та­ям­ні­цы. Вы за­бы­лі­ся на го­лад. І ка­лі ча­ла­век га­лод­ны, ён мае па­трэ­бу ад­чу­ваць ся­бе асо­бай, а не чар­вя­ком. І што ін­шае, як не по­зірк Ай­ца, яго во­чы, якія гля­дзяць з лю­боўю, да­юць ча­ла­ве­ку ад­чу­ваць ся­бе асо­бай?». У Бе­ла­русь ужо прый­шла вяс­на, а гэ­ты Па­па пры­нёс вяс­ну ў Кас­цёл, ра­дасць уба­чыць сон­ца.

— Ён толь­кі год на пра­сто­ле, але ўжо пры­зна­ны ча­со­пі­сам «Tіme» ча­ла­ве­кам го­да, з'яў­ля­ец­ца кан­ды­да­там Но­бе­леў­скай прэ­міі мі­ру. На яго пля­чах кло­пат аб паў­сюд­ным Кас­цё­ле, — ад­зна­чыў пад­час ім­шы Мітрапаліт Мін­ска-Ма­гі­лёў­скі  архіепіскап Та­дэ­вуш Кан­дру­се­віч. — Так­са­ма і аб Кас­цё­ле Бе­ла­ру­сі. У свой час Ісус ска­заў свя­то­му Фран­ціш­ку: «Ад­бу­дуй мой Кас­цёл». І Па­па Фран­ці­шак гэ­тыя сло­вы Хрыс­та ад­рас­уе са­бе. За­дан­ні, якія сён­ня ста­яць пе­рад Кас­цё­лам, вель­мі важ­ныя, і Па­па хо­ча іх вы­ра­шыць. З да­па­мо­гай на­шай ма­літ­вы так­са­ма.

Та­рас ШЧЫ­РЫ