Аб­ме­жа­ва­ныя маг­чы­мас­ці су­праць не­аб­ме­жа­ва­на­га цы­ніз­му?

Як ін­ва­лід-ка­ля­сач­нік вый­граў суд у за­бу­доў­шчы­ка свай­го до­ма і што з гэ­та­га вый­шла

Ры­чар­ду Паў­лоў­ска­му 55 га­доў, больш за 20 з якіх ён пра­вёў у ін­ва­лід­най ка­ляс­цы. Не­каль­кі га­доў та­му спа­дар Паў­лоў­скі ўсту­піў у та­ва­рыст­ва ўлас­ні­каў і за­клю­чыў да­га­вор на до­ле­вае бу­даў­ніц­тва жыл­ля. На но­вую жылп­ло­шчу да­вя­ло­ся вы­дат­коў­ваць ка­ля 70 ты­сяч до­ла­раў, пры тым, што на атры­ман­не крэ­ды­ту ін­ва­лід пер­шай гру­пы раз­ліч­ваць не мог. Але ма­ра пра жыц­цё ў но­вых апарт­амен­тах не здзейс­ні­ла­ся: па за­вяр­шэн­ні бу­даў­ніц­тва вы­яві­ла­ся, што дом не ад­па­вя­дае па­тра­ба­ван­ням без­бар'­ер­на­га ася­род­дзя і гэ­та ро­біць не­маг­чы­мым сва­бод­нае пра­жы­ван­не ў ім ін­ва­лі­да-ка­ля­сач­ні­ка. Вус­ныя пе­ра­мо­вы з фір­май-за­бу­доў­шчы­кам ні да ча­го не пры­вя­лі, і муж­чы­на звяр­нуў­ся ў суд.

Па­ста­но­ва су­да — толь­кі на па­пе­ры

— Пер­ша­па­чат­ко­ва за­бу­доў­шчык па­ру­шыў бу­даў­ні­чыя нор­мы, якія рас­паў­сюдж­ва­юц­ца не толь­кі на лю­дзей з аб­ме­жа­ва­ны­мі фі­зіч­ны­мі маг­чы­мас­ця­мі, яны аба­вяз­ко­выя для ўсіх, — ка­жа Ры­чард Паў­лоў­скі.

Прэ­тэн­зіі муж­чы­ны да­ты­чы­лі­ся вы­шы­ні па­ро­гаў у пад'­ез­дзе, якія за­мест нар­ма­тыў­ных 2,5 см да­ся­га­лі 6-7 см, а так­са­ма вуз­кіх дзвяр­ных пра­ёмаў, у якія не пра­хо­дзі­ла ін­ва­лід­ная ка­ляс­ка.

— Для ка­ляс­кі та­кая вы­шы­ня па­ро­гаў не­адоль­ная, бо дыя­метр ко­ла — 10-12 см. Яна мо­жа прос­та пе­ра­вяр­нуц­ца, — тлу­ма­чыць спа­дар Паў­лоў­скі.

У вы­ні­ку пра­цэс муж­чы­на вый­граў: суд аба­вя­заў за­бу­доў­шчы­ка (ім вы­сту­пі­ла кам­па­нія «Бел­ін­тэ-Ро­ба», вя­до­мая та­кі­мі пра­ек­та­мі, як жы­лыя комп­лек­сы «Ві­валь­дзі», «Бет­хо­вен», «Ма­як Мін­ска» і ін­шыя) ця­гам трох га­доў вы­пра­віць па­ру­шэн­ні, а так­са­ма спаг­наў з яго на ка­рысць іст­ца 4 млн 800 ты­сяч руб­лёў (сю­ды ўвай­шлі два міль­ё­ны ма­раль­най шко­ды, на­не­се­най Паў­лоў­ска­му, а так­са­ма па­слу­гі ад­ва­ка­та і су­до­ва­га пры­ста­ва).

Тое, што ін­ва­лід-ка­ля­сач­нік стаў на аба­ро­ну сва­іх пра­воў, — з'я­ва са­ма па са­бе рэд­кая. Лю­дзі з аб­ме­жа­ва­ны­мі маг­чы­мас­ця­мі і на ву­лі­цу вы­яз­джа­юць не час­та, а тут ча­ла­век звяр­нуў­ся ў суд і вый­граў яго! Але, ня­гле­дзя­чы на гэ­та, вы­ка­наць су­до­вую па­ста­но­ву ад­каз­чык не спя­ша­ец­ца, хоць мі­ну­ла ўжо больш за па­ло­ву ад­ве­дзе­на­га на гэ­та тэр­мі­ну.

— Ідзе прос­та ад­цяг­ван­не ча­су, — упэў­не­ны Ры­чард Паў­лоў­скі. — Бо спа­чат­ку для вы­праў­лен­ня хі­баў трэ­ба за­ка­заць пра­ект, які па­ві­нен прай­сці экс­пер­ты­зу. Але да апош­ня­га да­сле­да­ван­ня су­до­вым вы­ка­наў­цам до­ма яшчэ ні­чо­га не бы­ло зроб­ле­на.

Ча­му спра­ва не кра­на­ец­ца з мёрт­вай кроп­кі, «Звяз­да» вы­ра­шы­ла па­ці­ка­віц­ца ў са­мо­га ад­каз­чы­ка.

— Суд вы­нес не­за­кон­нае ра­шэн­не, бо ад­каз­чы­ка­мі па спра­ве па­він­ны быць та­ва­рыст­ва ўлас­ні­каў і ген­пад­рад­чык — кам­па­нія «МА­ПІД», на якую мы ўжо па­да­лі іск у суд. Бо гэ­тая кам­па­нія бу­да­ва­ла дом, яна — вы­твор­ца, а мы — пра­да­вец, — ска­заў на­чаль­нік юры­дыч­на­га ад­дзе­ла СТАА «Бел­ін­тэ-Ро­ба» Ан­тон ЛІ­ХУ­ТА.

Так­са­ма прад­стаў­нік за­бу­доў­шчы­ка да­даў, што яны зра­бі­лі пан­ду­сы з ке­ра­міч­най пліт­кі на па­вер­се іст­ца, але той за­стаў­ся не­за­да­во­ле­ным. Зрэш­ты, за­бу­доў­шчык пры­знаў, што нор­мы па­ру­ша­ны. Але як так атры­ма­ла­ся, што ён пра­дае жыл­лё з па­ру­шэн­ня­мі нар­ма­ты­ваў, — за­гад­ка.

Па сло­вах Ры­чар­да Паў­лоў­ска­га, ад­каз­насць ня­се ме­на­ві­та за­бу­доў­шчык, та­му што ён уно­сіў зме­ны ў пра­ект.

— Ка­лі ёсць за­кон, трэ­ба вы­кон­ваць яго. Я не ха­чу за­ле­жаць ад ней­ча­га жа­дан­ня, — кажа Рычард.

А за­ле­жаць у гэ­тай сі­ту­а­цыі Ры­чар­ду Паў­лоў­ска­му да­во­дзіц­ца і ад за­бу­доў­шчы­ка, і ад та­ва­рыст­ва ўлас­ні­каў, і на­ват ад ад­мі­ніст­ра­цыі ра­ё­на. Тра­піць да мяс­цо­вай ула­ды муж­чы­на не мо­жа, бо, зноў-та­кі, бу­ды­нак, дзе зна­хо­дзіц­ца ад­мі­ніст­ра­цыя, не пры­ста­са­ва­ны да без­бар'­ер­нас­ці. У вы­яз­ным пры­ёме ін­ва­лі­ду ад­мо­ві­лі і пра­па­на­ва­лі пра­вес­ці пры­ём па тэ­ле­фо­не, ды і тое толь­кі праз ме­сяц. Ад­мет­на, што пад­час су­до­вых па­ся­джэн­няў прад­стаў­ні­ца ад­мі­ніст­ра­цыі ра­ё­на лі­чы­ла іск бес­пад­стаў­ным, ня­гле­дзя­чы на аба­вяз­ко­вае вы­ка­нан­не «Дзяр­жаў­най пра­гра­мы па ства­рэн­ні без­бар'­ер­на­га ася­род­дзя жыц­ця­дзей­нас­ці фі­зіч­на аслаб­ле­ных асоб на 2011 — 2015 га­ды».

Ка­лі ў та­ва­рыст­ве — не та­ва­ры­шы

Пы­тан­ні спа­дар Паў­лоў­скі мае і да та­ва­рыст­ва ўлас­ні­каў. Яго, як і па­тра­ба­ваў за­кон, ства­рыў за­бу­доў­шчык. Ці­ка­ва, што стар­шы­нёй пры­зна­чы­лі су­пра­цоў­ні­цу кам­па­ніі-за­бу­доў­шчы­ка, якая, праў­да, пас­ля зволь­ні­ла­ся, але жы­ха­ры ўпэў­не­ны, што яна дзей­ні­чае не толь­кі на іх ка­рысць. Праз паў­го­да пас­ля зда­чы до­ма пла­на­ва­ла­ся пра­вес­ці агуль­ны сход, на якім трэ­ба бы­ло абраць фор­му кі­ра­ван­ня, рэ­ві­зій­ную ка­мі­сію і стар­шы­ню. Ад­нак, як сцвяр­джае Ры­чард Паў­лоў­скі, ця­гам трох га­доў ні­я­кіх схо­даў не пра­во­дзі­ла­ся, а тэр­мін паў­на­моц­тваў стар­шы­ні даў­но мі­нуў.

Тым ча­сам жыль­цы но­ва­га до­ма за­ўва­жы­лі, што атрым­лі­ва­юць па­да­зро­на вя­лі­кія ра­хун­кі за ацяп­лен­не. Спра­ва ў тым, што цэ­ны на жыл­лё­ва-ка­му­наль­ныя па­слу­гі для ква­тэр, у якіх ні­хто не за­рэ­гіст­ра­ва­ны, вы­стаў­ля­юц­ца па эка­на­міч­на аб­грун­та­ва­ных за­тра­тах. Як свед­чыць тэкст за­явы, на­кі­ра­ва­най жыль­ца­мі ў Дэ­парт­амент фі­нан­са­вых рас­сле­да­ван­няў, па­стаў­шчы­кам па­слуг да­ныя па коль­кас­ці не­пра­пі­са­ных не пра­да­стаў­ля­лі­ся, та­му РУП «Мінск­энер­га» і УП «Мінск­ка­мун­цеп­ла­сет­ка» вы­стаў­ля­лі та­ва­рыст­ву ўлас­ні­каў ра­хун­кі зу­сім па ін­шых, іль­гот­ных та­ры­фах. Ку­ды ж па­дзе­ла­ся роз­ні­ца — не­вя­до­ма. У су­вя­зі з гэ­тым Ры­чард Паў­лоў­скі звяр­нуў­ся на «га­ра­чую» тэ­ле­фон­ную лі­нію ад­мі­ніст­ра­цыі Цэнт­раль­на­га ра­ё­на. Не­ўза­ба­ве прый­шоў ад­каз за под­пі­сам на­мес­ні­ка кі­раў­ні­ка ад­мі­ніст­ра­цыі, што, па ін­фар­ма­цыі та­ва­рыст­ва ўлас­ні­каў(!), цеп­ла­вы склад­нік на ацяп­лен­не і па­да­грэў ва­ды пры­маў­ся да ўлі­ку ў ад­па­вед­нас­ці з нар­ма­ты­вам, за­цвер­джа­ным Мін­гар­вы­кан­ка­мам. Тым не менш пас­ля пе­ра­раз­лі­ку гро­шы жы­ха­рам до­ма вяр­ну­лі. Пы­тан­не: ка­лі пла­ту зды­ма­лі згод­на з нар­ма­ты­вам, што та­ды вяр­ну­лі? Але сі­ту­а­цыя на­бы­ла яшчэ больш ці­ка­вы ха­рак­тар. Пры тым, што ўсе жыль­цы спраў­на (і, як вы­яві­ла­ся, на­ват у боль­шым па­ме­ры, чым па­тра­ба­ва­ла­ся) аплач­ва­лі ка­му­наль­ныя па­слу­гі, пе­рад іх па­стаў­шчы­ка­мі ў жы­ха­роў до­ма на­бег­ла не­ма­лая за­па­зы­ча­насць. Атры­маў­ся ней­кі цу­доў­ны кру­га­ва­рот фі­нан­саў у ад­ным та­ва­рыст­ве...

Пра бар­дзю­ры і лю­боў да Ра­дзі­мы

Су­тык­нуў­шы­ся з паў­сюд­най абы­яка­вас­цю, спа­дар Ры­чард амаль згу­біў над­зею на вы­ра­шэн­не сва­ёй праб­ле­мы.

— Чы­ноў­ні­кі га­во­раць пра без­бар'­ер­нае ася­род­дзе, гро­шы на яго вы­дзя­ля­юц­ца, а тол­ку ня­ма. Ад­ной­чы раз­маў­ляў з прад­стаў­ні­ком ад­мі­ніст­ра­цыі ра­ё­на пра без­бар'­ер­нае ася­род­дзе. У вы­ні­ку мне ска­за­лі, што я не люб­лю сваю Ра­дзі­му, бо ўсім не­за­да­во­ле­ны... Я люб­лю Ра­дзі­му, але не ра­зу­мею, ча­му гэ­тая лю­боў па­він­на быць аб­ме­жа­ва­най вы­со­кі­мі бар­дзю­ра­мі? Ра­дзі­ма не за­кан­чва­ец­ца дзвя­ры­ма ўлас­най ква­тэ­ры, але час­та да­лей за іх я тра­піць не ма­гу...

Дзі­я­на СЕ­РА­ДЗЮК.