Міль­ё­ны лю­дзей прын­цы­по­ва ня­шчас­ныя

Па­вод­ле да­сле­да­ван­ня псі­хо­ла­гаў Ма­се­на Джо­шан­лу і Дэ­на Вей­джар­са, у мно­гіх куль­ту­рах яр­кія пра­яў­лен­ні ста­ноў­чых эмо­цый не пры­ня­тыя. На­прык­лад, на Бліз­кім Ус­хо­дзе лю­дзі за­сце­ра­га­юц­ца су­ро­каў і дэ­ма­наў, якія мо­гуць украс­ці шчас­це, ка­лі ві­да­воч­на дэ­ман­стра­ваць ра­дасць. Ары­ен­та­цыя куль­ту­ры на ня­знач­насць аса­біс­та­га шчас­ця вы­му­шае ча­ла­ве­ка па­во­дзіць ся­бе пэў­ным чы­нам, а гэ­та не­га­тыў­на ад­бі­ва­ец­ца на яго псі­хіч­ным зда­роўі і даб­ра­бы­це. На За­ха­дзе шчас­це ўсё ж цэ­ніц­ца больш. Тут на­ват ёсць тэн­дэн­цыя да яго мак­сі­мі­за­цыі. Яр­кі прык­лад гэ­та­га — аме­ры­кан­ская куль­ту­ра, у якой ак­тыў­на пад­трым­лі­ва­ец­ца са­цы­яль­нае пра­яў­лен­не аса­біс­та­га шчас­ця.

Між тым дэ­прэ­сія — дру­гая па рас­паў­сю­джа­нас­ці пры­чы­на непрацаздольнасці ў све­це пас­ля бо­ляў у спі­не. Та­му, мяр­ку­юць экс­пер­ты, дэ­прэ­сію не­аб­ход­на раз­гля­даць як су­свет­ную праб­ле­му су­свет­на­га масш­та­бу.