З клопатам аб людзях

Су­час­нае аб­ста­ля­ван­не, пра­фе­сій­ны пер­са­нал, пры­ем­нае аб­слу­гоў­ван­не, утуль­ны ін­тэр'­ер — Аст­ра­вец­кая ЦРБ заў­сё­ды га­то­ва вам да­па­маг­чы!

Ён больш па­доб­ны на доб­ра­га і спра­вяд­лі­ва­га баць­ку ў вя­лі­кай сям'і, чым на су­ро­ва­га і па­тра­ба­валь­на­га кі­раў­ні­ка ме­ды­цын­скай уста­но­вы. Ва­лян­цін Та­чо­ны, га­лоў­ны ўрач Аст­ра­вец­кай цэнт­раль­най ра­ён­най баль­ні­цы, спа­лу­чае лю­боў да рас­лін з лю­боўю да сва­іх су­пра­цоў­ні­каў. Пес­ціць іх так жа, як лю­бі­мыя квет­кі. І пер­са­нал ад­каз­вае ўза­ем­нас­цю. Не па­мы­лю­ся, ка­лі ска­жу, што гэ­ты ча­ла­век — з тых са­мых ідэа­льных кі­раў­ні­коў, якія да­па­ма­га­юць, пад­трым­лі­ва­юць, ства­ра­юць умо­вы для пра­цы, а за гэ­та ча­ка­юць толь­кі сум­лен­най ра­бо­ты. Пас­ля су­стрэ­чы з Ва­лян­ці­нам Іг­на­та­ві­чам ста­но­віц­ца зра­зу­ме­ла, што ка­лі ча­ла­век хо­ча неш­та зра­біць, то зро­біць, ня­гле­дзя­чы ні на якія пе­ра­шко­ды. Ам­бу­ла­то­рыя, якая бу­дзе не горш за ста­ліч­ную па­лі­клі­ні­ку? Ка­лі лас­ка. Ра­ён­ная баль­ні­ца, якая пра­во­дзіць ан­лайн-кан­суль­та­цыі для па­цы­ен­таў у ам­бу­ла­то­ры­ях? Зроб­ле­на. Прос­та на мес­цы ча­ла­век не ся­дзіць, та­му ўсё і атрым­лі­ва­ец­ца. На­ват у гуль­нях «Што? Дзе? Ка­лі?» і КВЗ ка­ман­да баль­ні­цы па­ста­ян­на пе­ра­ма­гае ў ра­ён­ных і аб­лас­ных спа­бор­ніц­твах.

А ня­даў­на Ва­лян­цін Та­чо­ны атры­маў ме­даль «За пра­цоў­ныя за­слу­гі». Ва ўка­зе кі­раў­ні­ка дзяр­жа­вы га­во­рыц­ца, што ўзна­га­ро­да да­дзе­на «за шмат­га­до­вую плён­ную пра­цу, узор­нае вы­ка­нан­не служ­бо­вых аба­вяз­каў і вы­со­кае пра­фе­сій­нае май­стэр­ства, знач­ны аса­біс­ты ўклад у раз­віц­цё ахо­вы зда­роўя». Але што та­іц­ца за та­кой су­хой фар­му­лёў­кай?

— Ва­лян­цін Іг­ната­віч, за што ўсё ж та­кі ўзна­га­ро­да?

— Па-пер­шае, я пра­цую ў гэ­тай баль­ні­цы ўжо со­рак га­доў. Па-дру­гое, ужо 27 га­доў я гэ­тую баль­ні­цу ўзна­чаль­ваю. А па-трэ­цяе, за тое, што лю­дзі тут доб­ра пра­цу­юць.

— Але ж без доб­ра­га кі­раў­ні­ка на­ўрад ці лю­дзі так пра­ца­ва­лі б. Вунь я ба­чу, што вас яшчэ і пры­зна­лі леп­шым кі­раў­ні­ком ся­род уста­ноў ахо­вы зда­роўя ў воб­лас­ці два га­ды та­му...

— Я ўпэў­не­ны, што і гэ­та за­слу­га не толь­кі кі­раў­ні­ка, а ўся­го пер­са­на­лу. Ад­ным паль­цам вуз­ла не за­вя­жаш, як той ка­заў. Я га­на­ру­ся кож­ным сва­ім су­пра­цоў­ні­кам.

— Столь­кі га­доў на ад­ным мес­цы — гэ­та цяж­ка, на­пэў­на? Як атры­ма­ла­ся кі­ра­ваць так доў­га і так па­спя­хо­ва?

— Мо­жа быць, гэ­та і скла­да­на. Але ў нас нар­маль­ны, доб­ры ка­лек­тыў. Мы заў­сё­ды ра­бі­лі стаў­ку на мо­ладзь, а з ёю ці­ка­ва і ве­се­ла пра­ца­ваць. У нас на пра­ця­гу ўсёй гіс­то­рыі пра­ца­ва­лі вель­мі да­свед­ча­ныя, пра­фе­сі­я­наль­ныя і ад­каз­ныя лю­дзі. Ад нас яны ка­лі і сы­хо­дзі­лі, то толь­кі кі­раў­ні­ка­мі ней­кіх ін­шых уста­ноў ахо­вы зда­роўя ці ў мі­ніс­тэр­ства. На­прык­лад, Мась­ко Пётр Ле­а­ні­да­віч, га­лоў­ны ўрач Мін­скай аб­лас­ной ра­дзіль­ні; Час­нойць Ро­берт Аляк­санд­ра­віч, бы­лы на­мес­нік мі­ніст­ра ахо­вы зда­роўя, які ця­пер з'яў­ля­ец­ца стар­шы­нёй Рэс­пуб­лі­кан­ска­га ка­мі­тэ­та праф­са­ю­за мед­ра­бот­ні­каў Бе­ла­ру­сі, і шмат ін­шых.

— Як змя­ні­ла­ся баль­ні­ца за апош­ні час?

— Яна зна­хо­дзіц­ца ў ста­не па­ста­ян­на­га бу­даў­ніц­тва, бо зра­біць эка­ном­на, пры­го­жа і сва­і­мі сі­ла­мі не атрым­лі­ва­ец­ца хут­ка. Па­трош­ку да­во­дзім усё да ро­зу­му. Та­му баль­ні­ца вель­мі змя­ні­ла­ся ў леп­шы бок. Ка­лі да нас пры­яз­джа­лі з мі­ніс­тэр­ства, кі­раў­ніц­тва воб­лас­ці на­вед­ва­ла­ся — усім вель­мі спа­да­ба­ла­ся. Гэ­та зра­зу­ме­ла, бо зроб­ле­на яна з гус­там, па-су­час­на­му. Па ме­ры не­аб­ход­нас­ці асна­шча­ем па­трэб­ным аб­ста­ля­ван­нем. Вя­до­ма, хо­чац­ца, каб бы­ло яшчэ лепш. Ней­ка­га аб­ста­ля­ван­ня не ха­пае, але пра­цу­ем з тым, што ёсць. І пра­цу­ем вель­мі па­спя­хо­ва. Уся­го ў нас 7 ад­дзя­лен­няў. Па ад­ным у іх ро­бім па­трош­ку ра­монт гас­па­дар­чым спо­са­бам. І тут зноў жа трэ­ба ска­заць дзя­куй ма­ім ра­бот­ні­кам, якія са­ма­ад­да­на пра­цу­юць не толь­кі па асноў­най пра­фе­сіі, а і пры ра­мон­це баль­ні­цы. Гэ­та ж усё зроб­ле­на на­шы­мі ру­ка­мі. На­ват мэб­лю ўсю мы за­каз­ва­лі з улі­кам пра­фе­сій­ных па­трэб і па­жа­дан­няў пер­са­на­лу. Адзін экс­клю­зіў. Да­па­маг­ла яшчэ моц­ная пад­трым­ка з бо­ку рай­вы­кан­ка­ма.

— Га­лоў­у­рач — гэ­та па­са­да ме­ды­цын­ская ці ўсё ж та­кі ад­мі­ніст­ра­цый­ная?

— У пер­шую чар­гу, без­умоў­на, гэ­та гас­па­дар­нік. І яму па­трэ­бен доб­ры на­мес­нік па ля­чэб­най част­цы. І той, і дру­гі па­він­ны не ся­дзець на мес­цы. Пра­ца га­лоў­на­га ўра­ча — гэ­та фі­нан­сы, кад­ры, ме­ды­ка­мен­ты, бу­даў­ні­чыя ра­бо­ты і шмат ін­ша­га. Але я і хво­рых вя­ду ў ад­ным з ад­дзя­лен­няў.

— Ці ёсць тыя, ка­го мож­на (у доб­рым сэн­се) на­зваць ва­шы­мі «па­ста­ян­ны­мі клі­ен­та­мі»?

— Ёсць вель­мі шмат па­цы­ен­таў, якія звяр­та­юц­ца вы­ключ­на да нас. Едуць у ін­шую баль­ні­цу толь­кі ў тым вы­пад­ку, ка­лі трэ­ба зра­біць ней­кае спе­цы­фіч­нае аб­сле­да­ван­не, якое мы не ма­ем маг­чы­мас­ці ажыц­ця­віць. Ад­нак та­кое зда­ра­ец­ца рэд­ка — аб­ста­ля­ван­ня ў нас ха­пае. Толь­кі за мі­ну­лы год мы вы­ка­рыс­та­лі на асна­шчэн­не баль­ні­цы ка­ля 2 млрд руб­лёў. У тым лі­ку ку­пі­лі дзве но­вень­кія ма­шы­ны хут­кай да­па­мо­гі прос­та з вы­ста­вы, бо вель­мі спа­да­ба­ла­ся, як яны аб­ста­ля­ва­ны.

— Вы со­чы­це за тым, каб лю­дзі ад­каз­на ста­ві­лі­ся да свай­го зда­роўя?

— Вы ве­да­е­це, са­мая вя­лі­кая праб­ле­ма ўсёй сіс­тэ­мы ахо­вы зда­роўя ў тым, што за зда­роўе лю­дзей ад­каз­ва­юць толь­кі са­мі ўра­чы. Ма­ла хто з па­цы­ен­таў со­чыць за сва­ім зда­роў­ем. Ні­ко­му ж ні­ко­лі не бы­ло ад­моў­ле­на ў пра­хо­джан­ні адзін-два ра­зы на год поў­на­га аб­сле­да­ван­ня. Ка­лі па­чы­нае ба­лець, поз­на звяр­тац­ца да ўра­ча для ды­яг­нос­ты­кі. Тут ужо па­трэб­ны больш ра­ды­каль­ныя за­ха­ды.

— А як ста­ві­це­ся да экс­пар­ту ме­ды­цын­скіх па­слуг?

— Гэ­та асаб­лі­ва ак­ту­а­лі­за­ва­ла­ся ця­пер, ка­лі ідзе бу­даў­ніц­тва атам­най стан­цыі. За мі­ну­лы год мы ака­за­лі па­слуг на 11 ты­сяч до­ла­раў. Лі­тоў­цы вель­мі лю­бяць да нас ез­дзіць пра­тэ­за­вац­ца — мя­жа бліз­ка. Яны едуць, бо ў нас трош­кі тан­ней, чым у Літ­ве. І якасць у нас вы­со­кая. Іна­чай бы прос­та не еха­лі. Па кар­дыя­ло­гіі ста­цы­я­нар­нае ля­чэн­не за­меж­ні­кам па­да­ба­ец­ца. Шмат лю­дзей, якія пры­яз­джа­юць пра­ца­ваць на атам­ную стан­цыю, асаб­лі­ва ўкра­ін­цы, так­са­ма ста­но­вяц­ца на­шы­мі па­цы­ен­та­мі.

— Як за­ах­воч­ва­е­це за доб­рую пра­цу?

— Заў­сё­ды прэ­мі­ру­ем па вы­ні­ках да­сяг­нен­няў за квар­тал. А гас­па­дар­чая част­ка пер­са­на­лу прэ­мі­ру­ец­ца час­цей, бо там мі­зэр­ная зар­пла­та, а аб'­ёмы пра­цы вы­кон­ва­юць вель­мі вя­лі­кія. За якас­ную пра­цу мы заў­сё­ды лю­дзей ад­дзя­чым. На­ват на­шым ра­бот­ні­кам «хут­кіх да­па­мог» па­вя­лі­чы­лі зар­пла­ту на 50%, не ча­ка­ю­чы не­за­да­во­ле­нас­ці, — са­мі ра­зу­ме­ем, што за та­кую пра­цу трэ­ба пла­ціць больш.

— У чым ба­чы­це бу­ду­чы­ню ме­ды­цы­ны — усёй кра­і­ны і сва­ёй баль­ні­цы ў пры­ват­нас­ці?

— Я спа­дзя­ю­ся на тое, што да­жы­ву да та­го мо­ман­ту, ка­лі пе­ра­рэ­жу стуж­ку ў но­вай баль­ні­цы, якая сён­ня яшчэ толь­кі пра­ек­ту­ец­ца. Гэ­та бу­дзе су­час­ны ля­чэб­ны кор­пус на 350 лож­каў. А з улі­кам рэ­ані­ма­цыі і ін­фек­цый­на­га ад­дзя­лен­ня — 396. Па­він­на бу­дзе з'я­віц­ца шмат­про­філь­ная баль­ні­ца, за­бяс­пе­ча­ная са­май су­час­най тэх­ні­кай, ад­па­вед­ная ўсім нор­мам і стан­дар­там. І тут жа бу­дзе адзі­ная для ўсіх па­лі­клі­ні­ка — і для жы­ха­роў ра­ё­на, і для пер­са­на­лу атам­най стан­цыі. А на­конт перс­пек­ты­вы ахо­вы зда­роўя ў рэс­пуб­лі­цы ха­чу ска­заць, што на­ша ме­ды­цы­на пой­дзе вель­мі да­лё­ка. Асаб­лі­ва гэ­та да­ты­чыц­ца транс­план­та­ло­гіі. А для яшчэ больш якас­на­га раз­віц­ця ме­ды­цын­скай га­лі­ны па­трэб­на пры­няц­це за­ко­на аб тым, што ча­ла­век ад­каз­вае за сваё зда­роўе сам. Па­трэ­бен пэў­ны пе­ра­лік да­сле­да­ван­няў, якія па­ві­нен рэ­гу­ляр­на пра­хо­дзіць кож­ны ча­ла­век. Каб яму, ска­жам, без гэ­та­га прэ­мію на пра­цы не да­ва­лі ці неш­та па­доб­нае да та­го. Мы, на­прык­лад, у сва­ёй баль­ні­цы рас­пра­ца­ва­лі асаб­лі­вую за­яву на ад­па­чы­нак. Ёсць док­тар, які ад­каз­вае за дыс­пан­се­ры­за­цыю ўсіх ра­бот­ні­каў. І ра­ды не ра­ды, па­куль не бу­дзе ста­яць яго под­піс аб тым, што ты прай­шоў усе не­аб­ход­ныя да­сле­да­ван­ні, ад­па­чын­ку ты не атры­ма­еш. Ця­пер гэ­та ўвай­шло ў звыч­ку. А іна­чай ча­му ты бу­дзеш ву­чыць на­сель­ніц­тва? Урач па­ві­нен па­да­ваць прык­лад. Я і сам аба­вя­за­ны гэ­та ра­біць.

— Ці мож­на ска­заць, што вы вы­хоў­ва­е­це свой пер­са­нал, каб яны ста­лі пра­фе­сі­я­на­ла­мі, так жа, як пес­ці­це рас­лі­ны?

— Быць гру­бым — гэ­та не­са­ма­ві­та. Быць па­тра­ба­валь­ным — ін­шая спра­ва. А на­конт пра­фе­сі­я­на­ліз­му: на­пэў­на, ні ў ад­ным ра­ё­не ня­ма та­го, ча­го да­сяг­ну­лі мы. У нас амаль усе за­гад­чы­кі ад­дзя­лен­няў пас­ля клі­ніч­най ар­ды­на­ту­ры. Сён­ня на­ву­ча­ец­ца яшчэ 4 ча­ла­ве­кі. Я з імі за­клю­чаю да­га­вор — ад­пус­каю ў клі­ніч­ную ар­ды­на­ту­ру, аплач­ваю се­сію, і яны тры га­ды ву­чац­ца. Але пас­ля за­кан­чэн­ня яны тры га­ды па­він­ны ад­пра­ца­ваць у на­шай баль­ні­цы. А по­тым яны ства­ра­юць сям'ю, атрым­лі­ва­юць жыл­лё і, ма­ю­чы лю­бі­мую пра­цу, за­ста­юц­ца ў нас на­заў­сё­ды. На пры­ват­ных ква­тэ­рах ні­хто не жы­ве. У край­нім вы­пад­ку — арэнд­нае жыл­лё.

— Я ве­даю, што ва­ша баль­ні­ца — адзі­ная ў рэс­пуб­лі­цы ўдзель­ні­чае ў між­на­род­ным пра­ек­це па ін­фар­ма­ты­за­цыі ля­чэб­ных уста­ноў Бал­тый­ска­га рэ­гі­ё­на...

— Так, са­праў­ды. Мы бя­ром удзел
у гэ­тым пра­ек­це ра­зам з яшчэ шас­цю кра­і­на­мі — Літ­вой, Лат­ві­яй, Эс­то­ні­яй, Фін­лян­ды­яй, Гер­ма­ні­яй і Шве­цы­яй. Ле­тась за кошт Еў­ра­са­ю­за мы атры­ма­лі 228 міль­ё­наў руб­лёў для за­куп­кі кам­п'ю­тар­най тэх­ні­кі. У вы­ні­ку мы сён­ня ма­ем маг­чы­масць звя­зац­ца з лю­бой сель­скай ля­чэб­най уста­но­вай і не вы­клі­каць мяс­цо­вых ура­чоў для на­ра­ды, а пе­ра­га­ва­рыць у рэ­жы­ме ан­лайн. Мо­жам пра­вес­ці кан­суль­та­цыю лю­бо­га па­цы­ен­та з лю­бой сель­скай баль­ні­цы. Акра­мя та­го, мы ўдзель­ні­ча­ем ва ўсіх рэс­пуб­лі­кан­скіх на­ра­дах, якія пра­вод­зяц­ца на ба­зе Дзяр­жаў­най уста­но­вы аду­ка­цыі «Бе­ла­рус­кая ме­ды­цын­ская ака­дэ­мія пас­ля­дып­лом­най аду­ка­цыі». Звы­чай­на з ра­ё­на бя­руць толь­кі ад­на­го спе­цы­я­ліс­та, а нашы ўрачы ўсе мо­гуць па про­фі­лі ўдзель­ні­чаць у гэ­тых на­ра­дах. Сё­ле­та пра­ект па­ды­хо­дзіць да за­вяр­шэн­ня. Мы ча­ка­ем, што атры­ма­ем яшчэ ка­ля 15-20 ты­сяч еў­ра на за­куп­ку аб­ста­ля­ван­ня і цал­кам укам­плек­ту­ем па­лі­клі­ні­кі.

Для пра­фе­сій­на­га раз­віц­ця спе­цы­я­ліс­ты па­він­ны кан­так­та­ваць

Ула­дзі­мір Ма­жэй­ка, на­мес­нік га­лоў­на­га ўра­ча, кі­руе між­на­род­ным пра­ек­там PrіmCareІT у бальніцы:

— Агуль­ная мэ­та — па­вы­сіць пры­ваб­насць пер­ша­снай ме­ды­ка-са­ні­тар­най да­па­мо­гі ў ад­да­ле­ных рэ­гі­ё­нах для ме­ды­цын­скіх ра­бот­ні­каў пры да­па­мо­зе тэ­ле­кан­суль­та­цый і тэ­ле­на­ву­чан­ня, а зна­чыць, су­праць­дзей­ні­чаць пра­фе­сій­най іза­ля­цыі і «ўцеч­цы кад­раў». Сён­ня рас­це па­трэ­ба ў пер­ша­снай ме­ды­ка-са­ні­тар­най да­па­мо­зе. Іс­нуе дэ­фі­цыт ура­чоў, якія пра­цу­юць у гэ­тай сіс­тэ­ме, што звя­за­на з сы­хо­дам на пен­сію во­пыт­ных спе­цы­я­ліс­таў і не­жа­дан­нем мо­ла­дзі пра­ца­ваць у ад­да­ле­ных рэ­гі­ё­нах, асаб­лі­ва ў сель­скай мяс­цо­вас­ці. А тэ­ле­на­ву­чан­не — гэ­та ін­стру­мент за­бес­пя­чэн­ня пас­ля­дып­лом­най аду­ка­цыі. Тэ­ле­кан­суль­та­цыі, у сваю чар­гу, за­бяс­печ­ва­юць каш­тоў­ную тэх­ніч­ную і ме­та­да­ла­гіч­ную пад­трым­ку і кан­так­ты спе­цы­я­ліс­таў. Гэ­та спры­яе да­лей­ша­му пра­фе­сій­на­му рос­ту спе­цы­я­ліс­таў.

УНП 500019162