Тая, якая здзяйсняе мары

Умен­не ад­шук­ваць ма­ры сэр­цам — та­лент не­звы­чай­ны. На­ша ге­ра­і­ня ва­ло­дае ім дас­ка­на­ла. Мо­жа не толь­кі знай­сці, але і да­па­маг­чы здзейс­ніць. Ка­лі не ве­ры­це, уклю­чай­це па су­бо­тах пра­гра­му «Мар! Дзей­ні­чай! Будзь!» на тэ­ле­ка­на­ле «Мір». Сён­ня вя­ду­чая пра­ек­та Тац­ця­на Са­ба­леў­ская рас­па­вя­дае пра па­чуц­ці «за кад­рам», свае ўлас­ныя ма­ры і скла­да­насць вы­ба­ру...

— Ка­жуць, што тэ­ле­ба­чан­не мае ма­гіч­ныя ўлас­ці­вас­ці. Для вас у чым яны пра­яў­ля­юц­ца?

— Ма­гія са­праў­ды іс­нуе, але не спра­цоў­вае яна ў тым вы­пад­ку, ка­лі жур­на­ліст зра­біў ня­пра­віль­ны вы­бар фар­ма­ту пра­гра­мы аль­бо тых, з кім пра­цуе. Ні­чо­га не атры­ма­ец­ца прос­та з-за та­го, што ты не вы­явіш ся­бе. А ма­гія як­раз за­клю­ча­ец­ца ў тым, што ча­ла­век да­но­сіць неш­та кра­наль­нае да аў­ды­то­рыі. У гэ­тым сэн­се, зда­ец­ца, мая ма­гія яшчэ мае пра­ва на іс­на­ван­не, бо ў пра­гра­ме «Мар! Дзей­ні­чай! Будзь!» я та­кая, якая ёсць. Та­му, на мой по­гляд, мно­гае і атрым­лі­ва­ец­ца.

— Што для вас з'яў­ля­ец­ца кры­тэ­ры­ем якас­ці тэ­ле­ві­зій­на­га пра­дук­ту?

— Я не­абы­яка­вая да сва­ёй пра­цы. І, маг­чы­ма, імк­нен­не да без­да­кор­нас­ці — мая план­ка. У кож­на­га яна свая. Вель­мі дзейс­ны для мя­не кры­тэ­рый — гэ­та... му­раш­кі. Я імк­ну­ся вель­мі скру­пу­лёз­на па­ды­хо­дзіць да вы­ба­ру ге­ро­яў у пра­гра­му. Ах­вот­ных заў­сё­ды шмат, та­му яны пра­хо­дзяць свое­асаб­лі­вы кас­тынг, бо трэ­ба ад­чуць, на­коль­кі шчы­ры ча­ла­век і на­коль­кі ён моц­на ма­рыць пра неш­та, а не прос­та хо­ча зды­мац­ца ў нас. Мож­на ска­заць, што я ла­джу дзень ад­чы­не­ных дзвя­рэй у сва­ім сэр­цы, уваж­лі­ва на­зі­ра­ю­чы за тым, што га­во­рыць ча­ла­век. І ка­лі ў сва­ім вы­ба­ры не па­мы­ля­ю­ся, то му­раш­кі дак­лад­на бу­дуць бе­гаць.

— Ві­даць, не­ма­ла­важ­ны фак­тар — ва­ша аса­біс­тая ве­ра ў ге­роя...

— Я ве­ру аб­са­лют­на ва ўсіх лю­дзей і, рас­кры­ва­ючы ге­роя, пад­вод­жу да пе­ра­адо­лен­ня тых бар'­е­раў, якія пе­ра­шка­джа­юць на­блі­зіц­ца да ма­ры. Мы іх пе­ра­адоль­ва­ем, а по­тым і ма­ра здзяйс­ня­ец­ца. Усё, як у жыц­ці, пе­ра­шко­ды і ўзна­га­ро­да. Ку­ды боль­шую за­ці­каў­ле­насць у мя­не вы­клі­ка­юць тыя, хто лі­чыць, быц­цам па­куль ма­ла што мо­жа, як ім зда­ец­ца. Пры­ем­на да­во­дзіць іх да пунк­та кі­пен­ня, які яны са­мі са­бе не да­зво­ляць. Шчы­рым лю­дзям хо­чац­ца да­па­ма­гаць. І з та­кі­мі ге­ро­я­мі мы ма­ем жы­выя эмо­цыі, а без іх тэ­ле­ві­зій­ны пра­дукт на­огул не мо­жа іс­на­ваць. Ка­лі аў­ды­то­рыя не ад­гу­ка­ец­ца на эк­ран­ныя па­дзеі, зна­чыць, вы­ні­ку ня­ма і не­дзе мы не­да­пра­ца­ва­лі. У мя­не ўсё на­ра­джа­ец­ца тут і ця­пер, на­ват сцэ­нар­ных пла­наў ні­ко­лі не пі­шу. Ка­лі ка­заць аб пра­гра­ме, якую я раб­лю з ка­ман­дай, то мы яе не шлі­фу­ем, маў­ляў, каб ча­ла­век «пры­го­жа ска­заў усё для эфі­ру». Бо ча­сам не­пры­го­жае — гэ­та так­са­ма пры­го­жа. Ка­лі пе­ра­да мной па­ўста­не вы­бар па­між якас­цю «кар­цін­кі» і эмо­цы­яй, а яна бу­дзе не леп­шай якас­ці, то ўсё роў­на вы­бе­ру эмо­цыю. Бо для мя­не яна — каш­тоў­насць.

— Ге­роі бы­ва­юць роз­ныя. Як вам уда­ец­ца раз­ня­во­ліць іх пе­рад ка­ме­рай?

— На­па­чат­ку гэ­ты мо­мант быў для мя­не скла­да­ным, бо са­ма прай­шла праз бо­язь ка­ме­ры. Але гэ­та да­зво­лі­ла мне зра­зу­мець, ча­му мо­жа за­кры­ва­цца мой ге­рой. Ні ў якім ра­зе не па­він­на ад­чу­вац­ца дыс­тан­цыя па­між на­мі. Га­лоў­нае — быць сяб­рам для свай­го ге­роя. Сяб­рам, які не па­тра­буе вы­ка­нан­ня толь­кі яму па­трэб­ных за­дач. Трэ­ба слу­хаць і чуць, і ра­біць усё, каб ге­рой ад­чу­ваў, што я по­бач, та­ды ў яго ўсё атрым­лі­ва­ец­ца. За­бы­вае пра ка­ме­ру і прос­та пра­жы­вае сі­ту­а­цыі, як у звы­чай­ным жыц­ці.

— Вы ў пра­ек­це ўжо ка­ля го­да, мо­жа­це па­дзя­ліц­ца ўспа­мі­на­мі пра яр­кія ці кур'­ёз­ныя сі­ту­а­цыі?

— За­раз зна­хо­дзіц­ца на ман­та­жы пра­гра­ма, дзе ге­рой вы­явіў жа­дан­не стаць ак­цё­рам. Са­ма ха­це­ла б зды­мац­ца ў кі­но, та­му і для мя­не ўсё, што там ад­бы­ва­ла­ся, бы­ло так­са­ма свай­го ро­ду эк­за­ме­нам. Я на­огул вель­мі час­та пра­хо­джу праз тыя ж вы­пра­ба­ван­ні, што і мае ге­роі: эк­за­ме­ны для па­ступ­лен­ня здаю, ша­кі­рую аль­бо яшчэ неш­та раб­лю за кам­па­нію з імі.

І вось ге­рой апош­няй пра­гра­мы Мі­кі­та Шкурдзь (пе­ра­мож­ца 4 ту­ра «Ікс-фак­та­ра ан­лайн») за­ха­цеў быць ак­цё­рам, і яму трэ­ба бы­ло здаць іс­пы­ты ў Ака­дэ­міі мас­тац­тваў, пра­дэ­ман­стра­ваць свае ва­каль­ныя да­ныя. А ён на пе­ры­яд зды­мак за­хва­рэў, што не да­зво­лі­ла ні з пер­ша­га, ні з дру­го­га дуб­ля пра­спя­ваць доб­ра. Ад­нак на­зі­раць за пра­цэ­сам бы­ло ці­ка­ва. І мы па­каз­ва­лі рэ­аль­ны стан рэ­чаў...

Ці бы­ла ў ад­ной дзяў­чы­ны ма­ра су­стрэц­ца з Аляк­санд­рам Са­ла­ду­хам. Доў­га яна нас ата­ка­ва­ла. І вось у дзень зды­мак мы зла­дзі­лі вы­пра­ба­ван­не з ін­шай «зор­кай». Я вы­сту­па­ла ў якас­ці Са­фіі Гранд, не­іс­ну­ю­чай ар­тыст­кі, якая спы­ні­ла­ся ў ад­ным з мін­скіх га­тэ­ляў, а дзяў­чы­на па­він­на бы­ла па­быць у яе па­ка­ёў­кай, і та­кім чы­нам зра­зу­мець, што зор­кі бы­ва­юць з ха­рак­та­рам. Коль­кі бы­ло слёз, іс­тэ­рык. Але рэ­ак­цыі на «кап­ры­зы» ар­тыст­кі бы­лі на­столь­кі на­ту­раль­ныя, што ча­ла­век рас­крыў­ся вель­мі не­ча­ка­на.

— Ства­рэн­не пра­гра­мы — гэ­та доў­гі шлях ад по­шу­ку ге­роя і да ман­та­жу зня­тых дуб­ляў. На якім з эта­паў атрым­лі­ва­е­це най­боль­шае за­да­валь­нен­не?

— Ка­лі пры­дум­ляю пра­гра­му, то заў­сё­ды зда­ец­ца, быц­цам гэ­та са­мае скла­да­нае. Бо тра­ціш шмат ча­су, шу­каць ідэі мож­на ноч­чу пе­рад сном аль­бо се­дзя­чы ў ка­вяр­ні з сяб­ра­мі... Ідэя мо­жа зда­вац­ца та­бе ге­ні­яль­най, а пры­яз­джа­еш на зды­мач­ную пля­цоў­ку — і ге­рой мя­няе твае пла­ны. Аказ­ва­ец­ца, ён зу­сім не та­кі, якім ты са­бе яго ўяў­ля­ла. І та­бе трэ­ба пад яго пад­ла­дзіц­ца. Та­му, ма­быць, здым­кі для мя­не — са­мы ці­ка­вы этап. Там мо­жа ад­быц­ца ўсё — ча­ла­век ця­бе рас­кры­ты­куе, пач­не хва­ля­вац­ца аль­бо на­огул за­пла­ча і пой­дзе са зды­мач­най пля­цоў­кі. І трэ­ба яго вяр­нуць. Але ка­лі на­зі­ра­еш за здзяйс­нен­нем ма­ры, то ні­бы су­да­кра­на­еш­ся кож­ны раз з цу­дам. Ней­кія са здзейс­не­ных мар і з ма­і­мі пе­ра­клі­ка­юц­ца, та­му я па-доб­ра­му зайз­дро­шчу сва­ім ге­ро­ям... Пра­цэс ман­та­жу так­са­ма вель­мі ці­ка­вы. Бо зня­ты ма­тэ­ры­ял мож­на па-роз­на­му да­нес­ці да гле­да­ча: ча­сам вар­та па­клас­ці «кар­цін­кі» на па­трэб­ную му­зы­ку, і ак­цэн­ты бу­дуць зу­сім не­ча­ка­ны­мі. Та­му этап ман­та­жу па-свой­му важ­ны. Тут шмат што за­ле­жыць і ад ін­жы­не­ра. У гэ­тым сэн­се мне па­шчас­ці­ла з Сяр­ге­ем Кан­друц­кім, бо нам не трэ­ба ад­но ад­на­му неш­та тлу­ма­чыць. І з рэ­жы­сё­рам Ак­са­най Лаш­ке­віч у нас поў­нае ўза­е­ма­па­ра­зу­мен­не. Сфар­мі­ра­ва­ная на сён­ня ка­ман­да пра­гра­мы — гэ­та па­да­ру­нак лё­су.

— Пра што ж са­мі ма­ры­це?

— Ад­на з ма­іх мар — му­зыч­ная твор­часць, па­коль­кі я са­ма пі­шу пес­ні. Зай­мац­ца гэ­тым па­ча­ла я не так даў­но, але ба­гаж на­пра­цо­вак вель­мі вя­лі­кі. Маг­чы­ма, мая ма­ра ўзя­ла ця­пер паў­зу. Я не прад­зю­сар, не пі­яр­шчык, і пры гэ­тым я ча­ла­век, які ў са­бе су­мня­ва­ец­ца. Але ўжо ёсць му­зы­кан­ты і ін­шыя лю­дзі, якія ве­раць у мя­не і мо­гуць мне да­па­маг­чы. За­раз пры­слу­хоў­ва­ю­ся да іх ду­мак і іду сва­ім шля­хам. Па­куль што ён ня­прос­ты і цяр­ніс­ты, але ха­чу ве­рыць, што змен ужо ня­доў­га ча­каць.

Так­са­ма па­куль не здзейс­не­нае жа­дан­не — зды­мац­ца ў кі­но. У ма­ім жыц­ці бы­лі су­стрэ­чы з людзь­мі, якія пра­цу­юць ак­цё­ра­мі, рэ­жы­сё­ра­мі, я на­ват не­як бы­ла на кас­тын­гах і ра­бі­ла ві­дэа­про­бы. Але не ўда­ец­ца па­куль што быць і акт­ры­сай, і тэ­ле­вя­ду­чай. Ма­ру з ча­сам стаць уні­вер­саль­най, бо хо­чац­ца і спя­ваць, і іг­раць, ад­чу­ваю, што ма­гу і ў тэ­ле­ві­зій­най жур­на­ліс­ты­цы пра­явіць ся­бе ў роз­ных жан­рах. Мо­жа, жыц­цё да­зво­ліць мне па­ка­заць ся­бе ў роз­ных ро­лях. Без­умоў­на, хо­чац­ца гар­ма­ніч­на су­мя­шчаць гэ­тыя за­ня­ткі з сям'­ёй і вы­ха­ван­нем дзя­цей. Усё толь­кі па­чы­на­ец­ца. Час па­ка­жа, што атры­ма­ец­ца ў вы­ні­ку.

— Вам бы­лі ўлас­ці­вы са­рам­лі­васць на час пры­хо­ду ў жур­на­ліс­ты­ку, эпа­таж­насць — да за­муж­жа... Ці за­ста­лі­ся гэ­тыя якас­ці ў ха­рак­та­ры сён­ня?

— Са­праў­ды, да па­ступ­лен­ня я бы­ла са­рам­лі­вай, бо ў шко­ле мне ха­це­ла­ся ву­чыц­ца. Шмат чы­та­ла, заў­сё­ды бы­ла пад­рых­та­ва­най да ад­ка­зу. І з-за ма­ёй ця­гі да ву­чо­бы ў кла­се я бы­ла бе­лай ва­ро­най. Але з па­ступ­лен­нем на жур­фак усё змя­ні­ла­ся. Тра­піў­шы ў ася­ро­дак «ма­іх» лю­дзей, я раз­ня­во­лі­ла­ся і па­ча­ла з аса­ло­дай пра­жы­ваць кож­ны дзень. Та­ды знай­шоў вы­хад і эпа­таж. Але ні­ко­лі я не ха­дзі­ла па ля­зе ў тым сэн­се, каб эпа­таж пра­яў­ляў­ся праз за­хап­лен­не ал­ка­го­лем аль­бо ку­рэн­нем. Я прос­та жы­ла з ад­кры­тым сэр­цам для лю­дзей, якія бы­лі па­доб­ны­мі да мя­не. Сён­ня я пе­ра­маг­ла сваю са­рам­лі­васць і на­ву­чы­ла­ся стрым­лі­ваць сваё «вар'­яц­тва». Да за­муж­жа я ду­ма­ла, што мне па­трэ­бен та­кі ж, як я, ча­ла­век. Уяў­ля­ла, як бу­дзе ра­зы­гры­вац­ца пры­го­жая гіс­то­рыя на­шых ад­но­сін, дзе вір эмо­цый і па­чуц­цяў. У вы­ні­ку ўсе ро­лі вы­кон­ваю я, а муж — гля­дач. І гэ­та вы­дат­на, бо час­та там, дзе два ак­цё­ры, гіс­то­рыя хут­ка за­кан­чва­ец­ца і ні­чо­га не за­ста­ец­ца. Та­му хо­чац­ца ве­рыць, што ро­лі ў на­шай сям'і пра­віль­на рас­пі­са­ны. Ад­нак жыц­цё та­кое не­прад­ка­заль­нае...

— На­коль­кі скла­да­на лю­дзям за­ва­я­ваць ваш да­вер?

— Вель­мі скла­да­на, бо я заў­сё­ды шу­каю і ад­стой­ваю праў­ду. Імк­ну­ся жыць па сум­лен­ні. І не шка­дую ні пра адзін учы­нак. На лю­дзей, якія з'яў­ля­юц­ца ў ма­ім жыц­ці, я гля­джу праз ру­жо­выя аку­ля­ры. Але ў ней­кі мо­мант ад­бы­ва­ец­ца так, што той ці ін­шы ча­ла­век сам з мя­не іх зды­мае, і ста­но­віц­ца ўсё зра­зу­ме­ла. Я заў­сё­ды і ўсё вы­ба­чаю, але ней­кіх рэ­чаў ма­гу не зра­зу­мець, та­ды прос­та зраб­лю вы­сно­вы і пай­ду да­лей. По­тым на­блі­зіц­ца да мя­не ўжо не бу­дзе маг­чы­мас­ці. Гэ­та не зна­чыць, быц­цам я дрэн­ная: прос­та кож­ны ж сам вы­бі­рае сваю да­ро­гу...

— Па­чуц­цё спра­вяд­лі­вас­ці вам не пе­ра­шка­джае па жыц­ці?

— Вель­мі і заў­сё­ды, бо я не ад­чу­ваю ме­жаў. Звы­чай­на ж, ка­лі, на­прык­лад, трэ­ба змаў­чаць, я не ма­гу. Ка­лі ад­чу­ваю, што праў­да зна­хо­дзіц­ца не­дзе по­бач, то аба­вяз­ко­ва ска­жу. І мне не страш­на, які­мі мо­гуць быць на­ступ­ствы. Больш важ­на не схлу­сіць. Я заў­сё­ды ка­жу праў­ду, ха­ця ра­зу­мею: не заў­сё­ды яна па­да­ба­ец­ца — і мне, і ін­шым. Хто здоль­ны быць шчы­рым, да та­го я пра­ні­ка­ю­ся сім­па­ты­яй. А ка­лі ба­чу, што ча­ла­век ба­іц­ца неш­та ска­заць, то та­ды ўзні­ка­юць па­да­зрэн­ні на­конт яго на­ме­раў і не­да­вер. На­ват у жыц­ці ў мя­не ўсё раз­ві­ва­ец­ца па­воль­на, бо не ўмею хіт­рыць, пус­каць пыл у во­чы. Так, я акт­ры­са, але іг­раю са­му ся­бе і заў­сё­ды ка­жу тое, што ду­маю.

Але­на ДРАП­КО.