...І мы не горшыя

...«Спа­да­ры­ня, ну што вы ста­лі, як ка­ро­ва!» — «Якая я вам спа­да­ры­ня?»

Пра­чы­та­ла ў «Звяз­дзе» гэ­ты анек­дот і спа­чат­ку ад ду­шы па­смя­я­ла­ся, бо гэ­та ж трэ­ба: па­раў­на­нне з ка­ро­вай жан­чы­ну, што на­зы­ва­ец­ца, не за­ча­пі­ла, не абу­ры­ла, не аб­ра­зі­ла, а вось зва­рот...

Ка­лі быць шчы­рай, мне ён так­са­ма ра­ней не вель­мі па­да­баў­ся, зда­ваў­ся ней­кім штуч­ным, не ар­га­ніч­ным, за ву­шы пры­цяг­ну­тым. Але іш­лі га­ды, гэ­та сло­ва ўсё час­цей ста­ла з'яў­ляц­ца на ста­рон­ках «Звяз­ды», якую я вы­піс­ваю, ста­ла гу­чаць па ра­дыё, на­ват па тэ­ле­ба­чан­ні. Яно вяр­ну­ла­ся ў на­шу мо­ву, лю­дзі ўжо пры­вык­лі да яго, і ця­пер, як мне па­да­ец­ца, ха­це­лі б чуць як ма­га час­цей. Ну вось на­прык­лад: усе аб­вест­кі ў ста­ліч­ным гра­мад­скім транс­пар­це па­чы­на­юц­ца са слоў: «Па­ва­жа­ныя па­са­жы­ры!». Як быц­цам, доб­ра, пра­віль­на? Але ж, ка­лі пры­слу­хац­ца, не­як су­ха, ка­зён­на. Ку­ды пры­га­жэй, цяп­лей, а га­лоў­нае, па-на­ша­му, па-бе­ла­рус­ку, гу­чаў бы зва­рот: «Ша­ноў­нае спа­дар­ства!» Я мяр­кую, што ён пра­ца­ваў бы, бо аб­са­лют­ная боль­шасць да­стой­ных па­ва­гі, а тым больш вель­мі па­ва­жа­ных (як тлу­ма­чыц­ца сло­ва ша­ноў­ныя) спа­да­роў і спа­да­рынь, імк­ну­ла­ся б ад­па­вя­даць агу­ча­на­му зван­ню і та­кім чы­нам па­во­дзіць ся­бе больш па­важ­лі­ва, больш пры­стой­на.

Гэ­та — па-пер­шае, а па-дру­гое...

Бе­ла­русь, і ў пер­шую чар­гу яе ста­лі­ца, рых­ту­ец­ца ця­пер да чэм­пі­я­на­ту све­ту, да пры­ез­ду шмат­лі­кіх гас­цей. Ся­род іх, на­пэў­на ж, бу­дуць лэ­дзі і джэнтль­ме­ны, ма­дам і мсье, сень­ё­ры... Дык ня­хай бы ўсе яны — рус­кія, анг­лі­ча­не, фран­цу­зы, нем­цы, па­ля­кі ды ін­шыя — да­ве­да­лі­ся, што мы, бе­ла­ру­сы, так­са­ма не лы­кам шы­ты, што ёсць у нас свая мо­ва, ёсць свой ад­мет­ны і до­сыць пры­го­жы зва­рот да лю­дзей.

І як жа доб­ра бы­ло б, каб ён за­гу­чаў та­кі па гуч­най су­вя­зі ў аў­то­бу­сах і тра­лей­бу­сах, у на­шым мет­ро...

А. Са­зо­на­ва,

г. Мінск