Маладзёжнае TV: а вы яшчэ не з намі?

«Сту­дэн­таў ад­сюль не вы­гнаць», — смя­юц­ца cупрацоўнікі маладзёжнай тэ­ле­сту­дыі БДУ­І­Р. Стаць аў­та­рам ро­лі­ка, клі­па ці тэ­ле­пе­ра­да­чы мо­жа кож­ны — та­му і ах­вот­ных проць­ма. Маладзёжнае тэ­ле­ба­чан­не БДУ­І­Р ста­но­віц­ца за­ка­на­даў­цам сту­дэнц­кай твор­час­ці — пра гэ­та свед­чаць прэ­міі за леп­шыя ві­дэа­ро­лі­кі, ак­тыў­ныя аб­мер­ка­ван­ні на ін­тэр­нэт-фо­ру­мах, спро­бы ін­шых ВНУ «паў­та­рыць» тво­ры «тэх­ні­каў». Дык што гэ­та — хва­ля ама­тар­скай са­ма­дзей­нас­ці ці сур'­ёз­ныя твор­чыя по­шу­кі сту­дэн­таў? Пра­ве­рым на спра­ве.

Пе­рай­ман­не — леп­шы пі­яр

Пра тэ­ле­ві­зі­ён­шчы­каў з БДУ­І­Р ве­да­юць не толь­кі ў сце­нах род­най аль­ма-ма­тар: сю­жэ­ты сту­дэн­таў ма­юць доў­гія «хвас­ты» з ка­мен­та­ры­яў на фо­ру­мах. Коль­касць пра­гля­даў на ін­тэр­нэт-ка­на­ле роз­ная — ад сот­ні да не­каль­кіх ты­сяч. Па сло­вах Але­ны Са­ка­лоў­скай, прэс-сак­ра­та­ра БДУІР, ліч­бы да­юць маг­чы­масць вы­свет­ліць — што ці­ка­ва гле­да­чам, а што не. «Мы цу­доў­на ра­зу­ме­ем свае хі­бы і не­да­пра­цоў­кі, але ста­ра­ем­ся ад­па­вя­даць узроў­ню са­праўд­на­га СМІ, — ка­жа Але­на. — На­шы жур­на­ліс­ты, апе­ра­та­ры, ман­та­жо­ры — звы­чай­ныя сту­дэн­ты, якія ву­чац­ца на ўлас­ным во­пы­це. Спе­цы­яль­най аду­ка­цыі ў іх ня­ма».

Сту­дэнц­кае тэ­ле­ба­чан­не БДУ­І­Р шмат у ка­го на слы­ху — лю­дзі га­во­раць, аб­мяр­коў­ваць, кры­ты­ку­юць. «Нас за­ўва­жа­юць і на­ват раў­ня­юц­ца на нас, — ад­зна­чае Вя­ча­слаў Пра­та­шчык, ад­каз­ны за фо­та і ап­ты­мі­за­цыю тэ­ле­пра­цэ­су. — Асаб­лі­ва ка­лі наш ка­нал «вы­бух­нуў» на­ва­год­нім клі­пам (ён, да­рэ­чы, са­браў больш за 6 ты­сяч пра­гля­даў!). Па­ча­лі­ся спро­бы пе­рай­ман­ня, на­прык­лад, у БДПУ зра­бі­лі ві­дэа­ро­лік «Ад­каз БДУ­І­Р». Мы та­ко­га не ча­ка­лі! За­тое да­ве­да­лі­ся пра ка­лег, бо су­вя­зяў з ін­шы­мі сту­дэнц­кі­мі сту­ды­я­мі амаль не пад­трым­лі­ва­ем. Вы­клю­чэн­не скла­дае толь­кі тэ­ле­цэнтр БДУ, з якім на­ла­джа­на су­пра­цоў­ніц­тва. Ка­лі нам па­трэб­на аб­ста­ля­ван­не, яны заўж­ды пра­цяг­ва­юць ру­ку да­па­мо­гі. Мы, у сваю чар­гу, так­са­ма з ра­дас­цю вы­ру­ча­ем ка­лег». Атрым­лі­ва­ец­ца, што БДУ­ІР дык­туе сваю мо­ду на сту­дэнц­кае тэ­ле­ба­чан­не. Але не бу­дзем ідэа­лі­за­ваць сту­дэнц­кую сту­дыю — ма­ла­дой ка­ман­дзе ёсць ку­ды ру­хац­ца і над чым пра­ца­ваць.

Бы­ло б дзе раз­вяр­нуц­ца!

Гэ­та сён­ня ва ўсіх кар­пу­сах
БДУ­І­Р ві­сяць «плаз­мы». А па­чы­на­ла­ся сту­дэнц­кае тэ­ле­ба­чан­не... з ві­дэа­маг­ні­та­фо­на, ка­ме­ры і груп­кі эн­ту­зі­яс­таў.

— Сту­дэнц­кая ві­дэа­сту­дыя БДУ­І­Р ад­ліч­вае сваю гіс­то­рыю з 2001 го­да, ка­лі на­ра­дзі­ла­ся пер­шая він­ша­валь­ная пра­гра­ма, — рас­па­вя­дае Мак­сім Мак­сак, «ста­ра­жыл» ві­дэа­сту­дыі і па су­мя­шчаль­ніц­тве кі­ру­ю­чы ін­жы­нер. — Хлоп­цы шу­ка­лі апе­ра­та­ра, а я яшчэ ў шко­ле быў з ві­дэа­ка­ме­рай на «ка­рот­кай на­зе». Так і па­ча­ло­ся. Ві­дэа­маг­ні­та­фо­ны, пас­ля — пер­шая ві­дэа­стан­цыя для ман­та­жу, пульт, мік­ра­фо­ны, фо­та­апа­ра­ты. Ця­пер ві­дэа­сту­дыя БДУ­І­Р — гэ­та цэ­лае пад­раз­дзя­лен­не прэс-служ­бы ўні­вер­сі­тэ­та. По­ле дзей­нас­ці — жыц­цё на­ву­чаль­най уста­но­вы ў поў­ным аб'­ёме: ад уру­чэн­ня ме­да­ля леп­ша­му сту­дэн­ту да рэс­пуб­лі­кан­скіх спа­бор­ніц­тваў. За­раз у сту­дыі тры на­прам­кі — гэ­та ві­дэа, фо­та і муль­ты­ме­дыя. Ка­лі ёсць па­трэ­ба зра­біць про­ма-ма­тэ­ры­я­лы для ўні­вер­сі­тэ­та, ка­ман­да ро­біць і прэ­зен­та­цыі, і фо­та­ка­ла­жы.

Пяць га­доў та­му Вя­ча­слаў Пра­та­шчык прый­шоў на сту­дыю ін­жы­не­рам па раз­мер­ка­ван­ні. За гэ­ты час ма­ла­ды спе­цы­я­ліст па­сяб­ра­ваў з фо­та­ка­ме­рай, але ця­пер пе­ра­даў фо­та­спра­ву ў ру­кі ма­ла­дых — ня­хай прак­ты­ку­юц­ца. «Я зай­ма­ю­ся тэх­ніч­най ап­ты­мі­за­цы­яй пра­цэ­су, што тут ад­бы­ва­ец­ца, — рас­па­вя­дае пра сваю ра­бо­ту Вя­ча­слаў. — Усім — і вы­клад­чы­кам, і сту­дэн­там — па­трэ­бен до­ступ да на­шай ін­фар­ма­цыі. У ма­іх пла­нах — ства­рэн­не адзі­на­га ме­ды­я­цэнт­ра, дзе бу­дуць за­хоў­вац­ца ўсе ма­тэ­ры­я­лы: і фо­та, і ві­дэа. З апош­ніх да­сяг­нен­няў вар­та ўзга­даць цэнт­ра­лі­за­ва­нае кі­ра­ван­не сет­кай. Ця­пер не трэ­ба бе­гаць у ін­шы кор­пус, каб пад­клю­чыць вя­шчан­не — усё ро­біц­ца тут, у сту­дыі».

Крок за кро­кам тэх­ніч­ныя пы­тан­ні вы­ра­ша­юц­ца. Ад­нак па­мяш­кан­ні тэ­ле­сту­дыі ўжо за­гру­ва­шча­ны тэх­ні­кай — раз­вяр­нуц­ца ўсёй ка­ман­дзе, ды яшчэ і з аб­ста­ля­ван­нем, вель­мі скла­да­на. «Каб ру­хац­ца да­лей, па­тра­бу­ец­ца больш мес­ца, — уз­ды­хае Вя­ча­слаў. — Ка­лі я прый­шоў на сту­дыю, у гэ­тым па­коі ста­яў толь­кі стол. А ця­пер ёсць кам­п'ю­та­ры, мік­ра­фо­ны, а для ка­рэс­пан­дэн­та мес­ца ня­ма». Ві­дэа­сту­дыя рас­це як на драж­джах!

На­ві­ны — пра­дукт лёг­кі

З пры­хо­дам на сту­дэнц­кае тэ­ле­ба­чан­не мі­ну­лай во­сен­ню жур­на­ліст­кі Але­ны Са­ка­лоў­скай на «СтудTV» па­ча­лі­ся вя­лі­кія пе­ра­ме­ны. Ад­каз­ная за твор­чую част­ку пра­ек­та, яна вы­ра­шы­ла пе­рай­граць усё па-ін­ша­му. Праў­ду ка­жуць, што но­вая мят­ла па-но­ва­му мя­це. «Мне за­ха­це­ла­ся па­ка­заць, што «тэх­на­ры» ні­чым не гор­шыя за жур­на­ліс­таў, — за­пэў­ні­вае Але­на. — Пер­шая «рэ­фор­ма» за­кра­ну­ла са­мае да­ра­гое — кан­цэп­цыю: сту­дэнц­кае тэ­ле­ба­чан­не ста­ла маладзёжным. Хі­ба гэ­та не ад­но і тое ж? Але­на пры­зна­ец­ца: «Хо­чац­ца, каб не толь­кі сту­дэн­ты ад­чу­ва­лі ся­бе част­кай на­ша­га тэ­ле­ба­чан­ня. Ёсць яшчэ і ас­пі­ран­ты, і ма­гіст­ран­ты, ма­ла­дыя вы­клад­чы­кі, з які­мі мы ця­пер ак­тыў­на су­пра­цоў­ні­ча­ем — за­дзей­ні­ча­ем у ро­лі­ках і ары­ен­ту­ем­ся як на аў­ды­то­рыю гле­да­чоў».

Дру­гая рэ­фор­ма прай­шла­ся па фар­ма­це вы­пус­каў — ка­ман­да зра­бі­ла стаў­ку на ка­рот­кія ін­фар­ма­цый­ныя жан­ры: ро­лі­кі, клі­пы. Доў­гія ін­фар­ма­цый­ныя вы­пус­кі на­він кан­улі ў Ле­ту не­здар­ма: ка­му хо­чац­ца пра­гля­даць па­дзеі мі­ну­лых тыд­няў?

«Ця­пер мы ста­лі больш апе­ра­тыў­ны­мі, — не без ра­дас­ці за­ўва­жае Мак­сім Мак­сак. — Уча­раш­няя па­дзея транс­лю­ец­ца ўжо сён­ня аль­бо заўт­ра. А ра­ней пра­цэс скла­дан­ня пе­ра­да­чы за­цяг­ваў­ся да ме­ся­ца: кож­ны ты­дзень за­піс­ва­ла­ся не­каль­кі сю­жэ­таў, за­тым гэ­тыя ка­ва­лач­кі склей­ва­лі­ся ў адзін вя­лі­кі вы­пуск».

Но­ва­ўвя­дзен­ні, без­умоў­на, ма­юць плён: сю­жэ­ты, раз­ме­шча­ныя на юц­ю­баў­скім ка­на­ле, ма­юць да­во­лі шмат пра­гля­даў, а так­са­ма на сай­це БДУ­ІР. Зна­чыць, зва­рот­ная су­вязь зной­дзе­на! «Мы хо­чам быць роў­ны­мі з ін­шы­мі СМІ, не жа­да­ем ад­ста­ваць. Увесь час шу­ка­ем што да­пра­ца­ваць, зра­біць больш якас­на. Ад­ным сло­вам, рас­цём», — пры­зна­ец­ца Але­на Са­ка­лоў­ская.

Сціп­лым тут не мес­ца!

Сту­дэн­таў хле­бам не кар­мі — дай па­пра­ца­ваць на сту­дыі. Тым не менш — ня­гле­дзя­чы на тое, што сту­дэн­таў тут пры­ма­юць, ча­ка­юць, да­юць маг­чы­масць за­няц­ца спра­вай — ідзе ад­бор.

«Я пры­хо­джу да вы­сно­вы, што мне па­трэб­ны толь­кі леп­шыя, моц­ныя, са­мыя твор­чыя, — дзе­ліц­ца дум­ка­мі Але­на Са­ка­лоў­ская. — Мы, у сваю чар­гу, га­то­выя ад­да­ваць ся­бе, ах­вя­ра­ваць сва­ім ча­сам, каб на­ву­чыць та­му, што ўме­ем са­мі».

«Са­праў­ды, сту­дэн­таў пры­хо­дзіць вель­мі шмат, — да­дае Вя­ча­слаў. — Але за­ста­юц­ца пра­ца­ваць не­каль­кі ча­ла­век. Бы­вае, пры­хо­дзіць юнак і ка­жа: «Ха­чу зды­маць». А ка­лі ад­пра­віш яго на «за­дан­не», ні­чо­га не атрым­лі­ва­ец­ца... Аль­бо сту­дэн­ты прос­та ля­ну­юц­ца. За­тое тыя, што за­ста­юц­ца — лю­дзі «ідэй­ныя».

Ад­ным з та­кіх «ідэй­ных» з'яў­ля­ец­ца дру­га­курс­нік Іван Анд­руш­ке­віч. Хло­пец ад­крыў для ся­бе свет тэ­ле­ба­чан­ня вы­пад­ко­ва. «Уба­чыў рэ­клам­ныя ба­не­ры ві­дэа­сту­дыі, маў­ляў, па­тра­бу­юц­ца апе­ра­та­ры, ка­рэс­пан­дэн­ты. Прый­шоў, спа­да­ба­ла­ся — і я за­стаў­ся тут, у цу­доў­най ка­ман­дзе пра­фе­сі­я­на­лаў. Мае ад­на­курс­ні­кі пад­пра­цоў­ва­юць, а для мя­не маг­чы­масць твор­ча­га рос­ту важ­ней­шая за гро­шы. Ву­чо­бе маё хо­бі не пе­ра­шка­джае. Вы­клад­чы­кі, без­умоў­на, ве­да­юць, што я зай­ма­ю­ся на ві­дэа­сту­дыі, але гля­дзяць на та­кое баў­лен­не ча­су з пры­хіль­нас­цю». Але­на вы­дае сак­рэт сціп­ла­га сту­дэн­та: Іван Анд­руш­ке­віч па­спя­вае і пад­пра­цоў­ваць, і ву­чыц­ца на «вы­дат­на».

А для не­ка­то­рых сту­дэн­таў за­ня­ткі на ўні­вер­сі­тэц­кім тэ­ле­ба­чан­ні пе­ра­рас­лі ў пра­фе­сію. Ві­таль Нар­ке­віч, Вік­тар Шум­скі — бы­лыя ак­ты­віс­ты сту­дэнц­ка­га тэ­ле­ба­чан­ня — пай­шлі пра­ца­ваць на пра­фе­сі­я­наль­нае тэ­ле­ба­чан­не. Сяр­гей Каз­ло­віч — сту­дэнт чац­вёр­та­га кур­са, ад­нак ужо пра­цуе ві­дэа­ін­жы­не­рам на АНТ. Зда­ва­ла­ся б, звы­чай­нае за­хап­лен­не...

«За нас усё ска­жуць на­шы ра­бо­ты», — усмі­ха­юц­ца су­пра­цоў­ні­кі маладзёжнага тэ­ле­ба­чан­ня, і ім ве­рыш. Цу­доў­на, ка­лі ва ўні­вер­сі­тэ­це ра­зу­ме­юць важ­насць улас­най сту­дыі... Пос­пе­ху і рос­ту жур­на­ліс­там-ама­та­рам з БДУ­І­Р!

Ка­ця­ры­на РА­ДЗЮК.