«Студэнтаў адсюль не выгнаць», — смяюцца cупрацоўнікі маладзёжнай тэлестудыі БДУІР. Стаць аўтарам роліка, кліпа ці тэлеперадачы можа кожны — таму і ахвотных процьма. Маладзёжнае тэлебачанне БДУІР становіцца заканадаўцам студэнцкай творчасці — пра гэта сведчаць прэміі за лепшыя відэаролікі, актыўныя абмеркаванні на інтэрнэт-форумах, спробы іншых ВНУ «паўтарыць» творы «тэхнікаў». Дык што гэта — хваля аматарскай самадзейнасці ці сур'ёзныя творчыя пошукі студэнтаў? Праверым на справе.
Перайманне — лепшы піяр
Пра тэлевізіёншчыкаў з БДУІР ведаюць не толькі ў сценах роднай альма-матар: сюжэты студэнтаў маюць доўгія «хвасты» з каментарыяў на форумах. Колькасць праглядаў на інтэрнэт-канале розная — ад сотні да некалькіх тысяч. Па словах Алены Сакалоўскай, прэс-сакратара БДУІР, лічбы даюць магчымасць высветліць — што цікава гледачам, а што не. «Мы цудоўна разумеем свае хібы і недапрацоўкі, але стараемся адпавядаць узроўню сапраўднага СМІ, — кажа Алена. — Нашы журналісты, аператары, мантажоры — звычайныя студэнты, якія вучацца на ўласным вопыце. Спецыяльнай адукацыі ў іх няма».
Студэнцкае тэлебачанне БДУІР шмат у каго на слыху — людзі гавораць, абмяркоўваць, крытыкуюць. «Нас заўважаюць і нават раўняюцца на нас, — адзначае Вячаслаў Праташчык, адказны за фота і аптымізацыю тэлепрацэсу. — Асабліва калі наш канал «выбухнуў» навагоднім кліпам (ён, дарэчы, сабраў больш за 6 тысяч праглядаў!). Пачаліся спробы пераймання, напрыклад, у БДПУ зрабілі відэаролік «Адказ БДУІР». Мы такога не чакалі! Затое даведаліся пра калег, бо сувязяў з іншымі студэнцкімі студыямі амаль не падтрымліваем. Выключэнне складае толькі тэлецэнтр БДУ, з якім наладжана супрацоўніцтва. Калі нам патрэбна абсталяванне, яны заўжды працягваюць руку дапамогі. Мы, у сваю чаргу, таксама з радасцю выручаем калег». Атрымліваецца, што БДУІР дыктуе сваю моду на студэнцкае тэлебачанне. Але не будзем ідэалізаваць студэнцкую студыю — маладой камандзе ёсць куды рухацца і над чым працаваць.
Было б дзе развярнуцца!
Гэта сёння ва ўсіх карпусах
БДУІР вісяць «плазмы». А пачыналася студэнцкае тэлебачанне... з відэамагнітафона, камеры і групкі энтузіястаў.
— Студэнцкая відэастудыя БДУІР адлічвае сваю гісторыю з 2001 года, калі нарадзілася першая віншавальная праграма, — распавядае Максім Максак, «старажыл» відэастудыі і па сумяшчальніцтве кіруючы інжынер. — Хлопцы шукалі аператара, а я яшчэ ў школе быў з відэакамерай на «кароткай назе». Так і пачалося. Відэамагнітафоны, пасля — першая відэастанцыя для мантажу, пульт, мікрафоны, фотаапараты. Цяпер відэастудыя БДУІР — гэта цэлае падраздзяленне прэс-службы ўніверсітэта. Поле дзейнасці — жыццё навучальнай установы ў поўным аб'ёме: ад уручэння медаля лепшаму студэнту да рэспубліканскіх спаборніцтваў. Зараз у студыі тры напрамкі — гэта відэа, фота і мультымедыя. Калі ёсць патрэба зрабіць прома-матэрыялы для ўніверсітэта, каманда робіць і прэзентацыі, і фотакалажы.
Пяць гадоў таму Вячаслаў Праташчык прыйшоў на студыю інжынерам па размеркаванні. За гэты час малады спецыяліст пасябраваў з фотакамерай, але цяпер перадаў фотасправу ў рукі маладых — няхай практыкуюцца. «Я займаюся тэхнічнай аптымізацыяй працэсу, што тут адбываецца, — распавядае пра сваю работу Вячаслаў. — Усім — і выкладчыкам, і студэнтам — патрэбен доступ да нашай інфармацыі. У маіх планах — стварэнне адзінага медыяцэнтра, дзе будуць захоўвацца ўсе матэрыялы: і фота, і відэа. З апошніх дасягненняў варта ўзгадаць цэнтралізаванае кіраванне сеткай. Цяпер не трэба бегаць у іншы корпус, каб падключыць вяшчанне — усё робіцца тут, у студыі».
Крок за крокам тэхнічныя пытанні вырашаюцца. Аднак памяшканні тэлестудыі ўжо загрувашчаны тэхнікай — развярнуцца ўсёй камандзе, ды яшчэ і з абсталяваннем, вельмі складана. «Каб рухацца далей, патрабуецца больш месца, — уздыхае Вячаслаў. — Калі я прыйшоў на студыю, у гэтым пакоі стаяў толькі стол. А цяпер ёсць камп'ютары, мікрафоны, а для карэспандэнта месца няма». Відэастудыя расце як на дражджах!
Навіны — прадукт лёгкі
З прыходам на студэнцкае тэлебачанне мінулай восенню журналісткі Алены Сакалоўскай на «СтудTV» пачаліся вялікія перамены. Адказная за творчую частку праекта, яна вырашыла перайграць усё па-іншаму. Праўду кажуць, што новая мятла па-новаму мяце. «Мне захацелася паказаць, што «тэхнары» нічым не горшыя за журналістаў, — запэўнівае Алена. — Першая «рэформа» закранула самае дарагое — канцэпцыю: студэнцкае тэлебачанне стала маладзёжным. Хіба гэта не адно і тое ж? Алена прызнаецца: «Хочацца, каб не толькі студэнты адчувалі сябе часткай нашага тэлебачання. Ёсць яшчэ і аспіранты, і магістранты, маладыя выкладчыкі, з якімі мы цяпер актыўна супрацоўнічаем — задзейнічаем у роліках і арыентуемся як на аўдыторыю гледачоў».
Другая рэформа прайшлася па фармаце выпускаў — каманда зрабіла стаўку на кароткія інфармацыйныя жанры: ролікі, кліпы. Доўгія інфармацыйныя выпускі навін канулі ў Лету нездарма: каму хочацца праглядаць падзеі мінулых тыдняў?
«Цяпер мы сталі больш аператыўнымі, — не без радасці заўважае Максім Максак. — Учарашняя падзея транслюецца ўжо сёння альбо заўтра. А раней працэс складання перадачы зацягваўся да месяца: кожны тыдзень запісвалася некалькі сюжэтаў, затым гэтыя кавалачкі склейваліся ў адзін вялікі выпуск».
Новаўвядзенні, безумоўна, маюць плён: сюжэты, размешчаныя на юцюбаўскім канале, маюць даволі шмат праглядаў, а таксама на сайце БДУІР. Значыць, зваротная сувязь знойдзена! «Мы хочам быць роўнымі з іншымі СМІ, не жадаем адставаць. Увесь час шукаем што дапрацаваць, зрабіць больш якасна. Адным словам, расцём», — прызнаецца Алена Сакалоўская.
Сціплым тут не месца!
Студэнтаў хлебам не кармі — дай папрацаваць на студыі. Тым не менш — нягледзячы на тое, што студэнтаў тут прымаюць, чакаюць, даюць магчымасць заняцца справай — ідзе адбор.
«Я прыходжу да высновы, што мне патрэбны толькі лепшыя, моцныя, самыя творчыя, — дзеліцца думкамі Алена Сакалоўская. — Мы, у сваю чаргу, гатовыя аддаваць сябе, ахвяраваць сваім часам, каб навучыць таму, што ўмеем самі».
«Сапраўды, студэнтаў прыходзіць вельмі шмат, — дадае Вячаслаў. — Але застаюцца працаваць некалькі чалавек. Бывае, прыходзіць юнак і кажа: «Хачу здымаць». А калі адправіш яго на «заданне», нічога не атрымліваецца... Альбо студэнты проста лянуюцца. Затое тыя, што застаюцца — людзі «ідэйныя».
Адным з такіх «ідэйных» з'яўляецца другакурснік Іван Андрушкевіч. Хлопец адкрыў для сябе свет тэлебачання выпадкова. «Убачыў рэкламныя банеры відэастудыі, маўляў, патрабуюцца аператары, карэспандэнты. Прыйшоў, спадабалася — і я застаўся тут, у цудоўнай камандзе прафесіяналаў. Мае аднакурснікі падпрацоўваюць, а для мяне магчымасць творчага росту важнейшая за грошы. Вучобе маё хобі не перашкаджае. Выкладчыкі, безумоўна, ведаюць, што я займаюся на відэастудыі, але глядзяць на такое баўленне часу з прыхільнасцю». Алена выдае сакрэт сціплага студэнта: Іван Андрушкевіч паспявае і падпрацоўваць, і вучыцца на «выдатна».
А для некаторых студэнтаў заняткі на ўніверсітэцкім тэлебачанні перараслі ў прафесію. Віталь Наркевіч, Віктар Шумскі — былыя актывісты студэнцкага тэлебачання — пайшлі працаваць на прафесіянальнае тэлебачанне. Сяргей Казловіч — студэнт чацвёртага курса, аднак ужо працуе відэаінжынерам на АНТ. Здавалася б, звычайнае захапленне...
«За нас усё скажуць нашы работы», — усміхаюцца супрацоўнікі маладзёжнага тэлебачання, і ім верыш. Цудоўна, калі ва ўніверсітэце разумеюць важнасць уласнай студыі... Поспеху і росту журналістам-аматарам з БДУІР!
Кацярына РАДЗЮК.
Цяпер, каб аформіць дачу, не трэба ехаць туды, дзе яна знаходзіцца.
Узмацненне адраснасці дзяржпадтрымкі і садзейнічання занятасці
Карэкціроўкі па аплаце жыллёва-камунальных паслуг закрануць чатыры катэгорыі жыхароў.