Марк Вой­тка: «Я са сцэ­ны — ні на­гой!»

(Ма­ла­ды спя­вак ма­рыць пра ра­яль, бо пы­ла­сос у яго ўжо ёсць)

...Гле­дзя­чы на юна­ка, ра­зу­ме­еш, што ўзы­хо­дзя­чая «зор­ка» бе­ла­рус­кай эст­ра­ды і пад­час пе­ра­пын­каў у твор­чай дзей­нас­ці, та­кіх ка­рот­ка­ча­со­вых, як снег гэ­тай зі­мой, за­ста­ец­ца са­мым звы­чай­ным ча­ла­ве­кам. На­прык­лад, за­хап­ля­ец­ца фут­бо­лам, чы­тае звы­чай­ныя кні­гі.

Марк Вой­тка, ву­чань ся­рэд­няй шко­лы № 14 г. Ма­ла­дзеч­на, спя­вае 11 га­доў. Ця­пер яму 16. З не­да­ве­рам пе­ра­пыт­ваю: «Ня­ўжо з 5 га­доў?»

— Не тое каб я саль­фе­джыа ў дзі­ця­чым сад­ку вы­ву­чаў, але рот мне бы­ло не за­ткнуць! Ха­дзіў, спя­ваў са­бе пад нос. А ка­ра­о­ке бы­ло са­праўд­най уце­хай! Пер­шыя хві­лі­ны ма­ёй сла­вы, — жар­туе Марк.

Паў­та­ру­ся: жар­туе. Пры ўсіх сва­іх да­сяг­нен­нях на эст­ра­дзе ён не толь­кі на зайз­драсць мэ­та­на­кі­ра­ва­ны, але і за­ста­ец­ца прос­тым, ра­зум­ным, шчы­рым хлоп­цам, які адэ­кват­на ся­бе ацэнь­вае і не пе­ра­боль­швае сва­іх за­слуг. Пе­ра­мо­жца рэс­пуб­лі­кан­скіх і між­на­род­ных кон­кур­саў, шмат­лі­кіх фес­ты­ва­ляў, Марк не ад­маў­ля­ец­ца ад удзе­лу ў школь­ных і ра­ён­ных кан­цэр­тах, бо не за­бы­ва­ец­ца, з ча­го стар­та­ва­ла яго імк­лі­вая кар'­е­ра спе­ва­ка.

У па­чат­ко­вай шко­ле на­стаў­ні­ца му­зы­кі за­ўва­жы­ла лю­боў хлоп­чы­ка да спе­ваў, і ўжо ў пер­шым кла­се Марк стаў пе­ра­мож­цам школь­на­га кон­кур­су та­лен­таў: «Па­мя­таю, той ну­мар мы рых­та­ва­лі з ад­на­клас­ні­цай, а я да та­го ж ад­чай­на «зма­гаў­ся» з ба­ла­лай­кай. Ці не з гэ­тай на­го­ды мя­не на­кі­ра­ва­лі ву­чыц­ца ў му­зыч­ную шко­лу?»

Да­лей — раз'­ез­ды па кра­і­не і за яе ме­жа­мі з хо­рам «Пеў­ні­кі», дзе Марк са­лі­ра­ваў, асва­ен­не гі­та­ры, эк­за­ме­ны, і вось му­зыч­ная аду­ка­цыя за пля­чы­ма. Па­ра­лель­на з му­зыч­най шко­лай Марк на­вед­ваў і пра­цяг­вае на­вед­ваць сту­дыю эст­рад­най пес­ні «Бра­ва» дзі­ця­ча­га цэнт­ра куль­ту­ры «Рас­ток».

Пад фа­наг­ра­му ён ні­ко­лі не спя­вае, бо лі­чыць гэ­та аб­ра­зай для ар­тыс­та. За­тое ў спад­ні­цы — ка­лі лас­ка! Ча­сам Марк на­дзя­вае бе­лую спад­ні­цу вы­шэй ка­ле­на і бе­лыя ле­гін­сы, бо гэ­та част­ка на­цы­я­наль­на­га грэ­час­ка­га кас­цю­ма. Так Марк апош­ні раз вы­сту­паў на аб­лас­ным фес­ты­ва­лі на­цы­я­наль­ных куль­тур.

Пер­шай знач­най пе­ра­мо­гай стаў прыз гля­дац­кіх сім­па­тый на рэс­пуб­лі­кан­скім пра­ек­це «Звон­кая ра­ні­ца 2011». По­тым бы­лі дру­гія мес­цы на між­на­род­ных фес­ты­ва­лях «Зям­ля пад бе­лы­мі кры­ла­мі», Avantі, «Кры­ла­тыя арэ­лі», пер­шае — у ад­кры­тым му­зыч­ным кон­кур­се мас­тац­тваў «Ззян­не та­лен­таў 2013». На ад­ным з іх — рэс­пуб­лі­кан­скім кон­кур­се «За­ла­тая Лі­ра» — Марк вы­кон­ваў сваю лю­бі­мую пес­ню «Yesterday» гур­та The Beatles, за якую атры­маў гран-пры.

— Доб­ра па­мя­таю, як год та­му ў Ма­зы­ры пра­хо­дзіў Між­на­род­ны фес­ты­валь юных та­лен­таў «Зям­ля пад бе­лы­мі кры­ла­мі», дзе мя­не ўзна­га­ро­дзі­лі дып­ло­мам ІІ сту­пе­ні і... пы­ла­со­сам. Гэ­та мя­не ўра­зі­ла. Да­рэ­чы, фес­ты­валь быў цу­доў­ны, — уз­гад­вае юнак.

— Ці мо­жаш пад­лі­чыць, коль­кі ра­зоў ужо вы­сту­паў на сцэ­не?

— Цяж­ка ска­заць. Бы­вае, за тыдзень па пяць кан­цэр­таў. Бы­вае, і ні­вод­на­га, але гэ­та рэд­кі вы­па­дак.

Уз­ні­кае пы­тан­не: як адзі­нац­ца­ці­клас­нік па­спя­вае за школь­най пра­гра­май ды яшчэ ідзе пры та­кіх на­груз­ках на за­ла­ты ме­даль? Хло­пец тлу­ма­чыць: «Да 10 кла­са я ста­ран­на на­за­па­шваў ве­ды, та­му ця­пер мне да­во­дзіц­ца толь­кі кант­ра­ля­ваць ад­зна­кі. Хат­нія за­дан­ні вы­кон­ваю ў элект­рыч­цы, марш­рут­цы, ноч­чу...». Марк зна­хо­дзіць час не толь­кі на ўро­кі, а і на рэ­пе­ты­та­раў — рых­ту­ец­ца да ЦТ. Не дзі­ва, што на­стаў­ні­кі ча­сам жар­ту­юць на­конт про­пус­каў за­ня­ткаў і яго па­пу­ляр­нас­ці: «Пры­ві­тан­не, Марк... Ой, пра­бач, за­бы­ла­ся тваё проз­ві­шча!»

Да­рэ­чы, на эст­ра­дзе Марк вя­до­мы не толь­кі ў якас­ці спе­ва­ка, але і як кан­фе­рансье. І зноў-та­кі, спа­чат­ку ён вёў школь­ныя кан­цэр­ты, а сён­ня яго за­пра­ша­юць на са­мыя ад­каз­ныя га­рад­скія ме­ра­пры­ем­ствы. «Да кан­фе­ран­су я па­ды­хо­джу твор­ча. Сцэ­на­рый для мя­не ця­пер не больш, чым план, мак­сі­мум — апор­ны кан­спект. Аса­біс­тыя лі­рыч­ныя ці ка­міч­ныя рэп­лі­кі пры­дум­ляю за ку­лі­са­мі, ка­лі гу­та­ру з ар­тыс­та­мі. Да­во­дзі­ла­ся ўда­ла жар­та­ваць і экс­пром­там. Ву­чу­ся май­стэр­ству ў Іва­на Урган­та, гля­джу ўсе кан­цэр­ты з яго ўдзе­лам».

Ха­пае эн­ту­зі­яз­му ў Мар­ка і на хо­бі. Га­лоў­ным за­хап­лен­нем з'яў­ля­ец­ца фут­бол. Не­ка­лі хло­пец сам гу­ляў у яго, час­цей за ўсё ста­яў на ва­ро­тах, бо «быў пух­лым». Ця­пер ён пе­ра­важ­на ба­лель­шчык, але ўсё роў­на ле­там у воль­ны час з за­да­валь­нен­нем вы­хо­дзіць з сяб­ра­мі на по­ле. «Са­мае ці­ка­вае, што я і мой леп­шы ся­бар, з якім мы ра­зам гля­дзім мат­чы, «хва­рэ­ем» за роз­ныя ка­ман­ды: я з шас­ці га­доў ня­змен­на за «Ман­чэс­тэр Юнай­тэд», а ён — за «Бар­се­ло­ну». Та­му пад­час гуль­ні «Ман­чэс­тэр—Бар­се­ло­на» мы ні­бы­та «трэ­цюю су­свет­ную» рых­ту­ем!»

Яшчэ Марк, як мно­гія су­час­ныя лю­дзі, лю­біць фа­та­гра­фа­ваць. З за­да­валь­нен­нем зды­мае сяб­роў, ка­лі па­про­сяць, і пры­ро­ду — для ся­бе. Трэ­ба ад­зна­чыць, што фо­та­апа­рат, як і но­вы «Ай­фон», юнак на­быў за свае гро­шы. «Гэ­та дру­гі плюс ад кан­цэр­таў. Акра­мя во­пы­ту, но­вых су­вя­зяў, раз­віц­ця, ма­ты­ва­цыі, я атрым­лі­ваю яшчэ і гро­шы, што да­зва­ляе ад­чу­ваць ся­бе са­ма­стой­ным, бо не ся­джу на шыі ў баць­коў».

Дзя­ку­ю­чы сцэ­не Марк па­зна­ё­міў­ся з бе­ла­рус­кім ар­тыс­там Дзядзь­кам Ва­нем. Ён для хлоп­ца аў­та­ры­тэт і ся­бар ад­на­ча­со­ва. «Хоць за­раз ма­гу па­тэ­ле­фа­на­ваць яму і па­ці­ка­віц­ца спра­ва­мі!» — ка­жа Марк, ха­па­ю­чы­ся за тэ­ле­фон. Ве­рым сло­вам і тэ­ле­фо­ну з ну­ма­рам, пад­пі­са­ным як «Дзядзь­ка Ва­ня».

Пра што мо­жа ма­рыць су­час­ны хло­пец у 16 га­доў? Хі­ба не пра ка­хан­не? Ака­за­ла­ся, пра ра­яль! А дак­лад­ней, жа­дан­не доб­ра асво­іць кла­ві­шы ста­іць пер­шым пунк­там у пла­не на ле­та. Дру­гім — па­ступ­лен­не: «А ку­ды — не так важ­на, га­лоў­нае — за­ста­вац­ца ар­тыс­там. Я са сцэ­ны ўжо — ні на­гой!»

«За ўсе свае да­сяг­нен­ні я ўдзяч­ны ма­ёй ба­бу­лі. Яна мя­не, ка­лі ка­заць прос­та, «зля­пі­ла». З дзя­цін­ства Марк жыў пад яе на­гля­дам, але ма­ці з за­меж­жа заў­сё­ды і паў­сюд­на пад­трым­лі­ва­ла юна­ка. Вя­лі­кай па­дзя­кі за­слу­гоў­вае, без­умоў­на, і пе­да­гог сту­дыі «Бра­ва» На­тал­ля Ана­то­леў­на Со­ніч.

Мя­не здзі­ві­ла, што Марк не тра­піў на дзі­ця­чае «Еў­ра­ба­чан­не», але ён су­па­ко­іў:

— А я не шка­дую. На та­кія рэ­чы па­трэб­ны ша­лё­ныя гро­шы. Але ёсць у мя­не ад­на ідэй­ка для «Еў­ра­фэс­та». У ста­дыі ма­ры, рас­пра­цоў­ва­ец­ца. Ха­чу на­пі­саць му­зы­ку на верш Ні­ла Гі­ле­ві­ча. Лі­чу, што Бе­ла­русь не мае перс­пек­тыў на «Еў­ра­ба­чан­ні» з пес­няй не на род­най мо­ве. Дык пры­хо­дзі­лі ж на апош­ні ад­бор ма­ла­вя­до­мыя гур­ты з цу­доў­ны­мі бе­ла­рус­кі­мі пес­ня­мі, на свае во­чы ба­чыў, сва­і­мі ву­ша­мі чуў! А жу­ры не спа­да­ба­ла­ся. Прад­чу­ваю, да­ча­ка­юц­ца яны вар­тай пес­ні...

Ган­на ФІ­ЛІ­СТО­ВІЧ,
ву­ча­ні­ца 11 кла­са гім­на­зіі № 10 г. Ма­ла­дзеч­на

Пра аў­та­ра

— Я вя­лі­кі ама­тар тэ­ат­ра, зай­ма­ю­ся лю­бі­май спра­вай ва ўзор­ным тэ­ат­ры-сту­дыі «ТэсТ». Тэ­атр для мя­не — больш чым хо­бі. Гэ­та шлях раз­віц­ця, — ка­жа пра ся­бе 16-га­до­вая аў­та­рка.

Тым не менш Ган­на збі­ра­ец­ца звя­заць сваё жыц­цё з жур­на­ліс­ты­кай, та­му на­вед­вае ў сва­ім го­ра­дзе шко­лу жур­на­ліс­ты­кі «Ма­ла­дзік».

— І тут мне на да­па­мо­гу прый­дуць ка­му­ні­ка­бель­насць, ап­ты­мізм, воб­раз­нае мыс­лен­не і здоль­насць ба­чыць кры­ні­цу ін­фар­ма­цыі паў­сюд­на, — упэў­не­на дзяў­чы­на. — А са­мае ці­ка­вае — гэ­та вы­ву­чаць лю­дзей. Бо вя­до­ма, што кож­ны ча­ла­век — су­свет!

З ін­шых за­хап­лен­няў Ган­на ад­зна­чы­ла ванд­роў­кі на ве­ла­сі­пе­дах: ка­лі ле­там яны збі­ра­юц­ца ра­зам з сяб­ра­мі і ла­дзяць са­праўд­ныя па­да­рож­жы па ра­ё­не.