«Я ды­ры­жы­ра­ва­ла дрэ­ва­мі...»

Му­зы­ку яна лю­бі­ла з дзя­цін­ства. Тац­ця­на хоць і атры­ма­ла аду­ка­цыю па спе­цы­яль­нас­ці «ды­ры­жы­ра­ван­не», але шля­хам кла­січ­на­га му­зы­кан­та не пай­шла. Ства­ры­ла свой гурт «Tanіn Jazz», у якім спа­лу­чае му­зы­ку роз­ных жан­раў. Вар­та за­зна­чыць, што пі­ша дзяўчына не толь­кі для ся­бе, але і для ін­шых ар­тыс­таў. Аран­жы­роў­кі, са­ўнд­трэ­кі да ра­сій­скіх філь­маў... Пра ўплыў му­зы­кі на твор­цу і не­вы­пад­ко­выя су­стрэ­чы ў сва­ім жыц­ці Тац­ця­на Га­рош­ка рас­ка­за­ла нашаму выданню.

— Мы ця­пер пе­ра­жы­ва­ем вель­мі ці­ка­вы пе­ры­яд у твор­час­ці. Па­сту­по­ва змя­ня­ец­ца кан­цэп­цыя му­зыч­на­га ма­тэ­ры­я­лу. Мы імк­нём­ся да якас­на­га гу­ку ў клуб­ных за­лах. Ёсць жа­дан­не ства­рыць но­вы пра­дукт, а для гэ­та­га па­тра­бу­юц­ца спе­цы­яль­ныя ўмо­вы. У нас за пля­чы­ма ба­га­та фес­ты­валь­ных і кан­цэрт­ных вы­ступ­лен­няў. Хо­чац­ца, каб пра­цяг быў ці­ка­вым, без паў­то­раў. Я даў­но са­спе­ла зра­біць аль­бом на бе­ла­рус­кай мо­ве. Но­вая пра­гра­ма бу­дзе ад­роз­ні­вац­ца па сты­лі…

Мне час­та шчас­ці­ла з ад­на­дум­ца­мі, вось і ця­пер пра­ект ні­бы сам пры­цяг­вае на­тхнё­ных та­ле­на­ві­тых лю­дзей, здоль­ных не толь­кі пра­па­ноў­ваць свае ідэі, але і слу­хаць адзін ад­на­го. Су­пра­цоў­ніц­тва з На­дзе­яй Пад­рэз як­раз прык­лад сін­тэ­зу, ка­лі му­зы­ка і тэкст яд­на­юц­ца так, што ўз­ні­кае адзін­ства воб­ра­за, агуль­ны сэнс та­го, што кож­ная з нас хо­ча ска­заць. А адзі­ны на­строй — рэч вель­мі важ­ная.

— Што бу­дзе ад­люст­роў­ваць но­вы ма­тэ­ры­ял?

Тац­ця­на: З ця­гам ча­су я ад­чу­ваю ся­бе больш ураў­на­ва­жа­най і да­рос­лай, з'яў­ля­юц­ца но­выя мэ­ты, змя­ня­юц­ца за­па­тра­ба­ван­ні. Ве­ру, што ўсё не­вы­пад­ко­ва, і ця­пер у нас мо­жа атры­мац­ца доб­рая пра­ца. У блі­жэй­шы час вы­пус­цім тры но­выя сін­глы. Я ні­ко­лі не ад­чу­ва­ла ся­бе та­кой упэў­не­най у твор­час­ці. Ма­быць, ад­бі­ва­ец­ца во­пыт за­пі­су аль­бо­маў ці прой­дзе­ны шлях з мност­вам му­зыч­ных экс­пе­ры­мен­таў. Сён­ня мне спя­ваць кам­форт­на. Па­да­ец­ца, усё ідзе так, як мае быць.

(Да раз­мо­вы да­лу­ча­ец­ца На­дзея Пад­рэз — аў­тар тэкс­таў бу­ду­ча­га аль­бо­ма.)

На­дзея: Мы па­зна­ё­мі­лі­ся ў ве­рас­ні мі­ну­ла­га го­да, пла­на­ва­ла­ся аб­мер­ка­ваць мар­ке­тын­га­выя пы­тан­ні, бо я пра­цую ў сфе­ры рэ­кла­мы. Ад­ра­зу зра­зу­ме­лі, што нам ці­ка­ва ра­зам, та­му вы­ра­шы­лі па­спра­ба­ваць су­мес­на ства­раць пес­ні. Мы на­ле­жым да тых лю­дзей, якім не толь­кі ёсць пра што ска­заць, але яшчэ ёсць пра што па­ду­маць і па­маў­чаць.

На­конт бе­ла­рус­кай мо­вы ха­чу ска­заць — яна прос­та не­ве­ра­год­ная. Яна вель­мі ад­роз­ні­ва­ец­ца па фа­не­ты­цы ад ін­шых. На­ша мо­ва лі­чыц­ца дру­гой па пры­га­жос­ці пас­ля італь­ян­скай. Мы ад­чу­ва­ем ся­бе на­шчад­ка­мі ад­ной з еў­ра­пей­скіх куль­тур, але зда­ец­ца ча­сам, што на­ша мо­ва не­да­ацэ­не­ная, і на ёй мы — боль­шасць з нас — так абы­яка­ва і «су­час­на» маў­чым. А вар­та ха­ця б адзін раз па­спра­ба­ваць за­га­ва­рыць.

— Пра­ца над пра­ек­там — но­вы твор­чы крок для вас. Але ж, ма­быць, і да гэ­та­га за­дум­ва­ліся над за­па­тра­ба­ва­нас­цю мо­вы?

Тац­ця­на: Спе­цы­яль­на та­кое пы­тан­не ні­ко­лі не ста­ві­ла для ся­бе. Не бы­ло за­ду­мы ра­біць му­зы­ку і тым са­мым не­як да­па­ма­гаць мо­ве гу­чаць. Ця­пер так атрым­лі­ва­ец­ца, што ўсё скла­ла­ся ў ад­ну кар­цін­ку. І гэ­та тое, чым хо­чац­ца зай­мац­ца. Пад­час на­ву­чан­ня ў рэс­пуб­лі­кан­скім ка­ле­джы мас­тац­тваў імя Ахрэм­чы­ка я вы­хоў­ва­ла­ся ў ці­ка­вай твор­чай ат­мас­фе­ры, без­умоў­на, на мя­не ўплы­ва­ла ася­род­дзе ін­тэ­лі­гент­ных лю­дзей. По­тым бы­ла ву­чо­ба ў му­зыч­ным ву­чы­лі­шчы, дзе мне па­шчас­ці­ла з вы­клад­чы­кам. Але да пэў­на­га ча­су ўва мне не бы­ло той сі­лы, каб са­брац­ца і зра­біць пэў­ны крок. А ця­пер ужо не трэ­ба яе шу­каць.

На­дзея: Я заў­сё­ды ве­да­ла, што мо­ва — гэ­та не толь­кі сро­дак зно­сін. Мне па­да­ба­ла­ся пра­ца­ваць са сло­ва­мі яшчэ са шко­лы. Мя­не ва­бі­ла без­ліч ва­ры­ян­таў ства­рэн­ня роз­ных вы­каз­ван­няў і транс­фар­ма­цыі сэн­саў: там я ба­чы­ла кры­ні­цу на­тхнен­ня, якая вя­ла да акі­я­на маг­чы­мас­цяў. Спа­лу­чэн­не му­зы­кі і сло­ва бы­вае са­праўд­ным цу­дам. У ма­іх тэкс­тах на Та­ні­ну му­зы­ку ня­ма штуч­ных пры­ду­мак і ўпры­га­жэн­няў, усё грун­ту­ец­ца на глы­бі­ні ўлас­ных па­чуц­цяў. Яны пра нас з ва­мі, пра су­час­ных лю­дзей. Пра мя­не і пра Тац­ця­ну, пра наш «жыц­цё­вы джаз» — з яго ня­роў­ным рыт­мам, ад­хі­лен­ня­мі і лан­цуж­ком акор­даў-ду­мак, улас­ці­вых ма­ла­дой жан­чы­не. Мы на­ма­га­ем­ся зра­біць тое, што мо­жам, каб лю­дзі па-но­ва­му ад­чу­лі смак бе­ла­рус­кіх слоў у род­най та­наль­нас­ці.

— Су­пра­цоў­ніц­тва па­тра­буе быць на ад­ной хва­лі. Ці вар­та тут га­ва­рыць пра на­тхнен­не?

Тац­ця­на: Тое, што мы ро­бім за­раз, да­па­ма­гае даць вы­хад твор­чай энер­гіі. Я не ве­даю, чым аб­умоў­ле­на гэ­тая сі­ту­а­цыя — уда­лым збе­гам аб­ста­він аль­бо на­шай з На­дзе­яй га­тоў­нас­цю да та­ко­га кро­ку, але ў мя­не ад­чу­ван­не, што ра­на ці поз­на, але мы б аба­вяз­ко­ва су­стрэ­лі­ся. На­тхнен­не — прос­та ней­кі ка­нал, які ад­кры­ва­ец­ца та­бе пе­ры­я­дыч­на, і ты бя­рэш для ся­бе не­аб­ход­нае. Му­зы­ка, як і ін­шыя ві­ды мас­тац­тва, змя­няе ча­ла­ве­ка. Зра­зу­ме­ла, што я толь­кі пра­вад­нік, а ства­рэн­не му­зы­кі для мя­не — свое­асаб­лі­вая ме­ды­та­цыя. Та­му спе­цы­яль­на не шу­каю на­тхнен­ня, а толь­кі дзя­лю­ся тым, што збі­ра­ец­ца ў сэр­цы. Ча­сам па­трэб­на эма­цы­я­наль­ная пе­ра­за­груз­ка. Не­каль­кі дзён у Ры­ме ці Па­ры­жы — і ў ця­бе но­выя ўра­жан­ні, не­ча­ка­ныя воб­ра­зы і ме­ло­дыі. У кож­на­га го­ра­да свая энер­ге­ты­ка, якую на­за­па­шва­еш пад­час ванд­ро­вак. А по­тым вяр­та­еш­ся да­до­му і ўзгад­ва­еш, па­раў­ноў­ва­еш, пра­цу­еш зноў. Ча­сам трэ­ба апы­нуц­ца ў цяг­ні­ку ці ў са­ма­лё­це, каб ад­кры­ла­ся но­вае ды­хан­не. Бы­вае ка­рыс­на па­быць у адзі­но­це, ад­клю­чыц­ца ад знеш­ня­га све­ту, каб ад­па­чыць у ці­шы­ні. Так, на­прык­лад, за два тыд­ні на да­чы быў на­пі­са­ны мой пер­шы аль­бом.

— Як вас змя­ні­ла му­зы­ка?

Тац­ця­на: Мы з ёй увесь час змя­ня­ем­ся, я змя­няю аран­жы­роў­кі, яны — мя­не. Ма­лень­кай дзяў­чын­кай мне па­да­ба­ла­ся ды­ры­жы­ра­ваць дрэ­ва­мі. Не ду­маю, што яны мя­не слу­ха­лі­ся. За­раз пры­ем­на гэ­та­му ўсмі­хац­ца. Так­са­ма я ні­ко­лі ў дзя­цін­стве не ба­чы­ла ра­яль, але ад­ной­чы яго на­ма­ля­ва­ла, і ма­ма ад­да­ла мя­не ў му­зыч­ную шко­лу. Твор­чым лю­дзям па­трэб­на адзі­но­та, але ад­на­ча­со­ва яна ім шко­дзіць, ка­лі яе за­шмат. Мя­не му­зы­ка заў­сё­ды ра­туе. Ве­да­е­це, я да­во­лі за­мкну­ты ча­ла­век, гэ­та не вель­мі доб­ра для ар­тыс­та. Я ства­раю свой унут­ра­ны свет і цу­доў­на там жы­ву, ча­сам за­пра­шаю ў гос­ці. Мож­на ска­заць, я па­знаю свет і кан­так­тую з ім праз му­зы­ку.

— Што зна­чыць сва­бо­да для вас?

Тац­ця­на: Маё ра­зу­мен­не сва­бо­ды — маг­чы­масць зай­мац­ца лю­бі­май спра­вай і не за­ле­жаць ад аб­ста­він, вы­бі­раць той шлях, які бліз­кі та­бе, іс­ці за сва­ім сэр­цам без уро­ну для сум­лен­ня, мець свае каш­тоў­нас­ці і пры­яры­тэ­ты. Ве­даць, хто ты і што ро­біш.

— Неш­та здзіў­ляе вас у са­мой са­бе?

Тац­ця­на: Я раб­лю не­ка­мер­цый­ную му­зы­ку, і ў гэ­тым ужо шмат дзіў­на­га.

Але­на ДРАП­КО.