За­ла­тыя ма­ры пра «Пес­ня­роў»

Ёсць твор­чыя асо­бы і ка­лек­ты­вы, якія не ма­юць па­трэ­бы ў ста­сун­ках з пуб­лі­кай зло­ўжы­ваць сло­ва­мі «ле­ген­дар­ны» і «куль­та­вы». Прос­та та­му, што та­кі­мі на­са­мрэч з'яў­ля­юц­ца. З іх лі­ку і ва­каль­на-ін­стру­мен­таль­ны ан­самбль «Пес­ня­ры», ство­ра­ны 45 га­доў та­му ў Мін­ску Ула­дзі­мі­рам Му­ля­ві­ным. Ня­змен­ны мас­тац­кі кі­раў­нік звыш­па­пу­ляр­на­га му­зыч­на­га гур­та здзейс­ніў са­праўд­ны цуд: ра­сі­я­нін па па­хо­джан­ні, ён сам стаў сім­ва­лам бе­ла­рус­кай на­цы­я­наль­най куль­ту­ры і здо­

леў за­ха­піць ёй жы­ха­роў ін­шых са­вец­кіх — і не толь­кі — рэс­пуб­лік... «Пес­ня­ры» за­да­лі амаль не­да­сяж­ную план­ку твор­чай пра­ца­здоль­нас­ці і пра­фе­сі­я­на­ліз­му, на якую да­гэ­туль ары­ен­ту­юц­ца мно­гія су­час­ныя му­зы­кан­ты.

Та­му не дзі­ва, што на­ват больш чым праз 15 га­доў пас­ля рас­па­ду ка­лек­ты­ву страс­ці ва­кол брэн­да «Пес­ня­роў» не сці­ха­юць. Звы­чай­ны гля­дач блы­та­ец­ца ў гур­тах, якія прэ­тэн­ду­юць на зван­не спад­чын­ні­каў, — хто больш «са­праўд­ны», «Бе­ла­рус­кія пес­ня­ры», якія ця­пер жы­вуць і пра­цу­юць у Маск­ве, або Бе­ла­рус­кі дзяр­жаў­ны ан­самбль «Пес­ня­ры», «Пес­ня­ры» на ча­ле з Іга­рам Свеч­кі­ным або «Пес­ня­ры» пад кі­раў­ніц­твам Ле­а­ні­да Барт­ке­ві­ча? І ні­я­кія ра­шэн­ні па­тэнт­ных ка­мі­сій і су­до­выя па­ся­джэн­ні не ста­вяць кроп­ку ў гэ­тым пы­тан­ні. Так і су­іс­ну­юць па­ра­лель­на не­каль­кі ка­лек­ты­ваў, — і гэ­та ка­лі не ўліч­ваць шмат­лі­кіх бы­лых са­ліс­таў, пра гіс­то­рыю спрэ­чак і пры­мі­рэн­няў якіх мож­на пі­саць ра­ман...

Трэ­ба браць сі­ту­а­цыю ў свае ру­кі і су­мес­на зай­мац­ца вяр­тан­нем брэн­да бы­лой сла­вы, вы­ра­шы­лі му­зы­кан­ты. Пры­нам­сі, ме­на­ві­та та­кую пры­чы­ну агу­чы­лі жур­на­ліс­там Ле­а­нід Барт­ке­віч і Ана­толь Ка­ша­па­раў, якія зноў аб'­яд­на­лі на­ма­ган­ні і склі­ка­юць пад свае сця­гі ін­шых му­зы­кан­таў. А ў най­блі­жэй­шы час, 10 кра­са­ві­ка, да­дуць у Мін­ску кан­цэрт «За­ла­тыя га­ла­сы за­ла­то­га са­ста­ву ан­самб­ля «Пес­ня­ры», пры­мер­ка­ва­ны да 45-год­дзя ка­лек­ты­ву. У гэ­тай наз­ве ня­ма ня­сціп­лас­ці: ме­на­ві­та ў вы­ка­нан­ні Ле­а­ні­да Барт­ке­ві­ча на­бы­лі ўсе­са­юз­ную па­пу­ляр­насць пес­ні «Але­ся», «Алек­санд­ры­на», «Ве­ра­ні­ка» і «Бя­ро­за­вы сок», а кра­наль­ную «Во­лаг­ду» не­маг­чы­ма ўя­віць у ін­шым гу­чан­ні, чым го­лас Ана­то­ля Ка­ша­па­ра­ва.

— Гэ­та не зна­чыць, што на сцэ­не бу­дзем ста­яць і кра­са­вац­ца толь­кі мы, — удак­лад­няе Ле­а­нід Барт­ке­віч. — У скла­дзе гур­та — адзін з най­леп­шых бе­ла­рус­кіх ба­ра­бан­шчы­каў Мі­ха­іл Пен­да, гі­та­рыст Вік­тар На­ву­мік (ён пэў­ны час пра­ца­ваў з Алё­най Сві­ры­да­вай), Ва­дзім Ка­сэн­ка, які пра­ца­ваў яшчэ з Му­ля­ві­ным, кла­віш­нік Ге­надзь Блі­ноў — ён, да та­го ж, вы­дат­ны аран­жы­роў­шчык, быў му­зыч­ным кі­раў­ні­ком у Ва­ле­рыя Ля­вонць­е­ва; ва­ка­ліст Мі­ха­іл До­ла­таў. Мы ста­ра­ем­ся пра­цяг­ваць тую тра­ды­цыю, якую за­клаў Ула­дзі­мір Ге­ор­гі­е­віч, — на­бі­раць леп­шых, пры­чым не аб­мя­жоў­вац­ца ў геа­гра­фіі. На­прык­лад, До­ла­таў — з Маск­вы, Блі­ноў — з Рас­то­ва...

На­конт спад­чы­ны «Пес­ня­роў» му­зы­кан­ты вы­каз­ва­юц­ца асця­рож­на: маў­ляў, доб­ра, што ідзе ак­тыў­нае вы­ка­ры­стан­не, су­час­нае пе­ра­асэн­са­ван­не тых пе­сень; але за­сму­чае, што «ўну­кі» сла­ву­та­га ан­самб­ля не спя­ва­юць жыў­цом, а не­ка­то­рыя толь­кі раз­бя­га­юц­ца і збя­га­юц­ца»...

— Але ж не пуб­лі­ка ў гэ­тым ві­на­ва­тая. Яна, пуб­лі­ка, з за­да­валь­нен­нем па­слу­ха­ла б «за­ла­тыя» хі­ты ў вы­ка­нан­ні ўсіх «за­ла­тых» га­ла­соў ка­лек­ты­ву, — асме­лі­лі­ся мы на вост­рае пы­тан­не. — 5 га­доў та­му, пом­ніц­ца, бы­ла та­кая ідэя — зра­біць агуль­ны кан­цэрт на «Сла­вян­скім ба­за­ры ў Ві­цеб­ску», але ні­чо­га з гэ­та­га не атры­ма­ла­ся. Ці ёсць шанц, што «Пес­ня­ры» роз­ных са­ста­ваў, роз­ных па­ка­лен­няў ка­лі-не­будзь збя­руц­ца на ад­ной сцэ­не?

— Пра­спя­ваць тое, што бы­ло ра­ней, — для гэ­та­га ні­чо­га скла­да­на­га не па­тра­бу­ец­ца: па­клаў пе­рад са­бой но­ты і пра­спя­ваў. Але ж трэ­ба, каб нут­ро бы­ло «пес­ня­роў­скае», а яго ня­ма! — га­ра­чыц­ца Ана­толь Ка­ша­па­раў. — Трэ­ба, каб лю­дзі не прос­та спя­ва­лі, а ўдзель­ні­ча­лі ў аран­жы­роў­ках, уно­сі­лі кож­ны неш­та сваё, як ра­бі­лі гэ­та Ігар Па­лі­во­да, Ана­толь Гі­ле­віч і ўсе ас­тат­нія вы­дат­ныя му­зы­кан­ты; і каб усе бы­лі на­цэ­ле­ны на агуль­ны вы­нік, а не цяг­ну­лі кож­ны ў свой бок. Ця­пер гэ­та­га ня­ма. Та­му і раз­мна­жа­юц­ца, як па­ра­зі­ты, экс-ан­самб­лі — іх сён­ня пяць ці шэсць, а бу­дзе яшчэ больш... І аб'­яд­нац­ца з кімсь­ці з та­кіх кло­наў — ба­ра­ні Бо­жа!

— Брэнд, які мы за­раб­ля­лі кры­вёй і по­там, ця­пер кры­ху не той, і за­мест жы­вых «Пес­ня­роў», якія яшчэ спя­ва­юць, вы­сту­па­юць, рап­там вы­хо­дзяць на пер­шы план ней­кія ін­шыя юна­кі з рэ­ста­ра­наў, вы­кон­ва­юць «ка­шэ­чы­мі» га­ла­са­мі ста­рыя хі­ты і пі­шуць у роз­ныя ін­стан­цыі ліс­ты аб тым, што гэ­та яны са­праўд­ныя «Пес­ня­ры». Гэ­та нон­сэнс, — раз­во­дзіць ру­ка­мі Ле­а­нід Барт­ке­віч. — Ча­му ў Анг­ліі ня­ма ко­піі «Бітлз»? Ім прос­та ў га­ла­ву па­доб­нае не пры­хо­дзіць — ска­рыс­таць брэнд та­кой ве­лі­чы­ні. Нам прос­та крыўд­на ста­ла, та­му і вы­ра­шы­лі зноў аб'­яд­нац­ца. А вы­сту­паць на ад­ной сцэ­не? Не ве­даю на­ват. У «Бе­ла­рус­кіх пес­ня­роў», на­прык­лад, свой вы­дат­ны стыль, свой ад­мет­ны по­чырк і вы­со­кі пра­фе­сі­я­на­лізм. Але ў іх ня­ма мэ­ты быць му­ля­він­скі­мі «Пес­ня­ра­мі»...

Дырэктар ка­лек­ты­ву Ігар Куз­ня­цоў, тым не менш, мяр­куе, што зра­біць збор­ныя кан­цэр­ты — гэ­та ўсё ж не фан­тас­ты­ка, а цал­кам вы­ка­наль­ная за­да­ча. Ка­лі бу­дзе жа­дан­не і за­ці­каў­ле­насць ва ўсіх ба­коў. «5 га­доў та­му ра­зам з ад­ным з бе­ла­рус­кіх тэ­ле­ка­на­лаў мы зла­дзі­лі 4 ве­ча­ры кан­цэр­таў «За­ла­тая ка­лек­цыя «Пес­ня­роў», — ус­па­мі­нае ён. — Усіх, ка­го мог, я са­браў, у тым лі­ку «Бе­ла­рус­кіх пес­ня­роў», Ва­лян­ці­на Бадзь­я­ра­ва, Ула­дзі­мі­ра Тка­чэн­ку. Ка­лі атры­ма­ец­ца, сё­ле­та зро­бім дру­гую спро­бу і зла­дзім у ве­рас­ні вя­лі­кі фес­ты­валь з удзе­лам усіх за­ці­каў­ле­ных у куль­тур­ным брэн­дзе Бе­ла­ру­сі — ан­самб­лі «Пес­ня­ры». А прос­та на пло­шчы Пе­ра­мо­гі ў Мін­ску мы пра­па­на­ва­лі Мі­ніс­тэр­ству куль­ту­ры ад­крыць куль­тур­ны цэнтр, ку­ды кож­ны ча­ла­век змо­жа за­зір­нуць і па­слу­хаць му­зы­ку «Пес­ня­роў», па­зна­ё­міц­ца з гіс­то­ры­яй ка­лек­ты­ву, на­быць су­ве­нір».

Усе гэ­тыя ідэі ця­пер аб­мяр­коў­ва­юц­ца і, хо­чац­ца ве­рыць, хоць бы част­ко­ва ажыц­ця­вяц­ца. Каб за­мест зна­ка­мі­та­га «пес­ня­роў­ска­га» рад­ка (які так і на­прош­ва­ец­ца да гэ­тай сі­ту­а­цыі) «Ня­ма та­го, што раньш бы­ло»... у сэр­цы гу­чаў ін­шы: «...і там ду­шою спа­чы­ваю».

Вік­то­рыя ЦЕ­ЛЯ­ШУК.