Цыркавы нумар

Можа, вы чулі такія назвы далёкіх мясцін: Ісландыя, Ірландыя, Корсіка, Сіцылія, Хакайда?..

А што іх аб'ядноўвае, ведаеце? Па-першае, гэта астравы, а па-другое... Зрэшты, выбачайце, я пачакаю крыху з адказам, каб расказаць вам маленькую гісторыю.

У адным вялікім горадзе з вялікім поспехам выступаў знакаміты цыркавы артыст са сваімі дрэсіраванымі коньмі. І кожны раз, калі ў запоўненым цырку заканчваўся яго нумар і коні пакідалі арэну, на ёй заставалася... сярэбраная падкова.

У той час знайсці яе лічылася вельмі добрай прыкметай. І таму артыст рабіў падарунак: падымаў гэтую падкову з зямлі і падносіў маленькаму гледачу — дзяўчынцы ці хлопчыку, што сядзелі ў трынаццатым крэсле трынаццатага рада.

Зразумела, у касу цырка стаяла чарга з тых, хто жадаў патрапіць на «шчаслівае» месца. Але білеты выдавалі толькі тым бацькам, у якіх дзеці святкавалі дні нараджэння трынаццатага чысла.

І ўсё ішло добра. Але аднойчы...

Вось уявіце: адгрымелі апладысменты, павісла цішыня, усе глядзяць, як артыст падымае падкову і ўручае сярэбраны падарунак хлопчыку. А той раптам гучна гаворыць:

— Дзякую, але мне не трэба, бо для мяне гэта падкова вялікая і цяжкая. Яна для дарослых.

Тут усе: і бабулі з дзядулямі, і татулі з матулямі, і дзеці — нібы аслупянелі. Толькі бацькі таго хлопчыка пачалі гаварыць яму, што гэтак няветліва, што трэба браць падарунак... Ну хоць бы і навырост... Спатрэбіцца... Потым...

— Усё навырост, — захныкаў малы, — адзенне, абутак, манная каша, нават казкі і розныя гісторыі расказваюць навырост... Забірайце падкову самі...

Каб вы бачылі, каб вы ведалі, як засмуціўся артыст! Назаўтра ж ён развітаўся з цыркам і адправіўся ў далёкі шлях — вандраваць па свеце.

І вось, блукаючы, ён трапіў на астравы, якія я назваў у пачатку казкі. І ўбачыў, што там для гаспадаркі людзі разводзяць маленькіх коней — поні.

Што адбылося потым, вы, вядома ж, здагадаліся самі. Так-так, ізноў напоўнены цырк, ізноў артыст падносіць сярэбраную падкову да трынаццатага месца з трынаццатага рада. Толькі на гэты раз — маленькую і зусім лёгкую.

Так, а можа, не зусім так з'явіліся ў нас першыя поні, якім вельмі падабаецца вазіць малых у дзіцячых парках.

Ілья Шахрай