«Пра надвор'е можна расказваць бясконца»

Ка­жуць, жан­чы­на ства­рае па­го­ду ў до­ме. А на­ша ге­ра­і­ня амаль сям­нац­цаць га­доў рас­каз­вае пра на­двор'е з эк­ра­на тэ­ле­ві­за­ра. Свят­ла­ну Панк­ра­та­ву гле­да­чы ве­да­юць як вя­ду­чую пра­гра­мы «На­ві­ны на­двор'я», якая ця­пер ідзе на тэ­ле­ка­на­ле «Бе­ла­русь-1», і пра­ек­та «Тэ­ле­ба­ро­метр», дзе з ня­даў­ніх пор ад­бы­лі­ся пе­ра­ме­ны. Пры су­стрэ­чы з вя­до­мым «на­род­ным сі­ноп­ты­кам» уда­ло­ся па­га­ва­рыць пра на­двор'е і да­ве­дац­ца спо­саб, як быць шчас­лі­вы­мі круг­лы год...

— Як ус­пры­ня­лі на­ві­ну, што пра­гра­ма «Тэ­ле­ба­ро­метр» змя­ні­ла фар­мат?

— «Тэ­ле­ба­ро­метр» быў не асноў­ным пра­ек­там, а анон­сам да «На­він на­двор'я» на пра­ця­гу апош­ніх трох га­доў. Быў пе­ры­яд, ка­лі гэ­тая пра­гра­ма з'яў­ля­ла­ся асноў­ным вы­пус­кам, а по­тым наз­ву змя­ні­лі на «На­ві­ны на­двор'я». Та­му, пас­ля май­го пе­ра­хо­ду са сва­ёй пра­гра­май на «Бе­ла­русь-1», на тэ­ле­ка­на­ле «Бе­ла­русь-2» «Тэ­ле­ба­ро­метр» вы­ра­шы­лі пе­ра­тва­рыць у вя­лі­кі пра­ект, дзе змя­ніў­ся не толь­кі вя­ду­чы, але і са­ма пра­гра­ма. Маг­чы­ма, трэ­ба бы­ло па-ін­ша­му на­зваць яе, бо «Тэ­ле­ба­ро­метр» стаў за га­ды свай­го іс­на­ван­ня брэн­дам, да яко­га пры­звы­ча­і­ла­ся аў­ды­то­рыя і, без­умоў­на, кар­ды­наль­ныя зме­ны бу­дуць вы­клі­каць пэў­ны рэ­за­нанс як ся­род гле­да­чоў, так і ў акру­жэн­ні спе­цы­я­ліс­таў, што зай­ма­юц­ца ства­рэн­нем пра­гра­мы. Тое, што вя­ду­чым стаў муж­чы­на, мо­мант, маг­чы­ма, на­ват ста­ноў­чы, а вось на­конт зме­ны бе­ла­рус­кай мо­вы на рус­кую — пы­тан­не спрэч­нае. Але гэ­та ўжо вы­ра­шаць кі­раў­ніц­тву. Лю­дзі, якія ства­ра­юць сён­ня «Тэ­ле­ба­ро­метр», апан­та­ныя сва­ёй пра­цай, та­му, ду­маю, усе ню­ан­сы з ча­сам вы­ра­шац­ца...

— Вод­гу­кі гле­да­чоў якія?

— Не­ка­то­рыя не за­да­во­ле­ны, ус­пры­ма­юць пе­ра­ме­ны як ней­кі экс­пе­ры­мент, які вар­та пе­ра­ча­каць. Лю­дзі пры­вык­лі да пра­гра­мы, та­му сён­ня не­ка­то­рыя здзіў­ле­на пі­шуць: маў­ляў, як так атрым­лі­ва­ец­ца, што вось ужо трэ­ці ты­дзень, а вас ня­ма ў эфі­ры? І тут ха­це­ла­ся б па­тлу­ма­чыць: ні я, ні мая пра­гра­ма ні­ку­ды не знік­лі, мы прос­та змя­ні­лі мес­ца іс­на­ван­ня ў сет­цы вя­шчан­ня. І той мо­мант, што «На­ві­ны на­двор'я» ця­пер ства­ра­юц­ца Агенц­твам тэ­ле­ві­зій­ных на­він, да­зва­ляе нам пра­ца­ваць больш апе­ра­тыў­на. Вар­та ця­пер па­тэ­ле­фа­на­ваць не­ка­му і па­ве­да­міць ці­ка­вую на­ві­ну — і мы змо­жам апе­ра­тыў­на зра­біць на пад­ста­ве гэ­та­га сю­жэт для эфі­ру. Ра­ней не заў­сё­ды так атрым­лі­ва­ла­ся, хоць і ста­ра­лі­ся за­піс­ваць пра­гра­му блі­жэй да да­ты вы­ха­ду.

— Як вам пра­цу­ец­ца ў но­вым ка­лек­ты­ве?

— На «Бе­ла­русь-1» у мя­не доб­рая ка­ман­да на ча­ле з кі­раў­ні­ком — Лі­зай Ка­за­ко­вай. Ака­за­ла­ся, там ся­род ка­лег ёсць пры­хіль­ні­кі май­го пра­ек­та. Мы ак­тыў­на ўсе ўклю­чы­лі­ся ў пра­цу. На­двор'е — яно ж за­ста­ец­ца на­двор'­ем заў­сё­ды, і ва­кол гэ­тай тэ­мы мож­на аб­мяр­коў­ваць роз­ныя пы­тан­ні, бо шмат што за­ле­жыць у жыц­ці ме­на­ві­та ад пра­гно­заў.

Не­ка­лі я ўжо пра­ца­ва­ла тут, але быў пе­ры­яд, ка­лі нас пе­ра­вя­лі на тэ­ле­ка­нал «Лад», які ця­пер называецца «Бе­ла­русь-2», та­му сён­ня, мож­на ска­заць, я вяр­ну­ла­ся ў бы­лую ат­мас­фе­ру, толь­кі што ка­лек­тыў змя­ніў­ся. Ад­нак я не ба­ю­ся пе­ра­мен, бо ча­сам яны вель­мі на­ват па­трэб­ны ў жыц­ці.

— На пра­гра­ме «На­ві­ны на­двор'я» вы пра­цу­е­це ўжо больш за 15 га­доў. Не ўзні­ка­ла жа­дан­ня змя­ніць тэ­му?

— У пра­ек­це я з 1997 го­да, але і да сён­ня ён не стра­ціў для мя­не сва­ёй ці­ка­вас­ці. Паў­та­ру­ся, пра ўсё, што мае да­чы­нен­не да на­двор'я і да пры­ро­ды, мож­на рас­каз­ваць бяс­кон­ца. Вось, да­рэ­чы, бы­ла ня­даў­на на да­чы. А там пе­рад зі­мой мы не аб­рэ­за­лі ві­на­град, ажы­ну, ма­лі­ну. Зла­ві­ла ся­бе на дум­цы: «Бы­ло б ці­ка­ва па­ра­іц­ца са спе­цы­я­ліс­там, як зра­біць усё ця­пер, каб не на­шко­дзіць бу­ду­ча­му ўра­джаю!» Чым не тэ­ма для сю­жэ­та? І та­кія тэ­мы заў­сё­ды по­бач у жыц­ці. Рых­ту­ю­чы­ся да кож­най но­вай пра­гра­мы я ўсё яшчэ раб­лю для ся­бе ад­крыц­ці. Пра звык­лае трэ­ба рас­ка­заць па-но­ва­му, што так­са­ма сты­му­люе ў пра­цы.

— Ваш пры­ход на тэ­ле­ба­чан­не па­чаў­ся з кас­тын­гу дык­та­раў. Як зра­зу­ме­лі, што пра­ца­ваць для гле­да­ча — гэ­та ва­ша сты­хія?

— Я на кас­тын­гу зра­зу­ме­ла, што мя­не вель­мі пры­ваб­лі­вае пра­ца на тэ­ле­ба­чан­ні, і ха­це­ла­ тра­піць у лік тых, ка­го вы­бе­руць для да­лей­ша­га су­пра­цоў­ніц­тва. Та­ды я яшчэ ву­чы­ла­ся на ак­цёр­скім, але ўжо ра­зу­ме­ла, што кож­ны раз рас­каз­ваць са сцэ­ны ад­но і тое ж па-но­ва­му мне скла­да­на (не лі­чы­ла я ся­бе Акт­ры­сай). А тут ад­кры­ва­ла­ся перс­пек­ты­ва рас­кры­ваць ня­зве­да­нае. Бо на тэ­ле­ба­чан­ні жы­веш у рыт­ме, ка­лі ад­на кар­цін­ка змя­няе дру­гую за лі­ча­ныя се­кун­ды, — гэ­та маё. Та­ды на­ват спаз­няц­ца ад­ву­чы­ла­ся, бо вель­мі ха­це­ла­ся за­стац­ца ў пра­фе­сіі. І, ма­быць, над гэ­тым пра­цую і сён­ня.

— Ні­ко­лі не шка­да­ва­лі, што не ста­лі акт­ры­сай?

— Ве­да­е­це, быць ар­тыст­кай, пры­чым не іс­тот­на спя­вач­кай, акт­ры­сай аль­бо на­ват цыр­кач­кай — гэ­та бы­ла мая за­па­вет­ная ма­ра з дзя­цін­ства. Та­му, маг­чы­ма, ка­лі сур'­ёз­на за­ду­мац­ца над пы­тан­нем, то і ад­шу­ка­ла б у са­бе шка­да­ван­не. Мо­жа з мя­не маг­ло неш­та і атры­мац­ца. Для мя­не важ­на, каб бы­лі зно­сі­ны з жы­вы­мі людзь­мі, бо хо­чац­ца і са­мой не­чым дзя­ліц­ца з імі, і ад іх атрым­лі­ваць ста­ноў­чы за­рад. А вось у ад­па­чын­ку мне па­трэб­ны ці­шы­ня і спа­кой, та­ды толь­кі ўда­ец­ца на­брац­ца но­вых сіл і зноў вяр­нуц­ца ў вір­лі­вае жыц­цё.

— Ад­па­чы­ваць лю­бі­це, на­коль­кі ве­даю, у ся­мей­ным ко­ле...

— Так, леп­шы ад­па­чы­нак для мя­не ў кам­па­ніі му­жа і дзя­цей. Ця­пер яшчэ і зяць з'я­віў­ся. Ра­ней мы вель­мі лю­бі­лі ез­дзіць на Брас­лаў­скія азё­ры, а апош­нія не­каль­кі га­доў яшчэ і на мо­ра вы­яз­джа­ем. Ста­ра­ем­ся са­брац­ца ўсе ра­зам. За­га­дзя ўзгад­ня­ем свае пла­ны на ад­па­чы­нак. На­прык­лад, на бу­ду­чае ле­та ду­ма­лі пра па­езд­ку ва Укра­і­ну, але з улі­кам апош­ніх па­лі­тыч­ных па­дзей па­куль не­вя­до­ма, ці спраў­дзяц­ца на­шы жа­дан­ні.

— Уліч­ва­ю­чы ва­шу лю­боў да ад­па­чын­ку на пры­ро­дзе, на­коль­кі важ­ны для вас кам­форт і што па­трэб­на для яго за­бес­пя­чэн­ня?

— Ка­лі ка­заць пра ад­па­чы­нак, то ў нас ёсць па­лат­ка, дзе мож­на сва­бод­на пе­ра­мя­шчац­ца ў поў­ны рост. Аба­вяз­ко­ва бя­ром з са­бою душ, га­за­вы ба­лон, сло­вам, усё не­аб­ход­нае заў­сё­ды пад ру­кой...

А на­огул па жыц­ці я най­больш кам­форт­на ад­чу­ваю ся­бе та­ды, ка­лі ве­даю, што з ма­і­мі род­ны­мі і бліз­кі­мі ўсё доб­ра. А ў по­бы­це ўсё мож­на змя­ніць пры жа­дан­ні, та­му тут па­няц­це кам­фор­ту для мя­не ад­нос­нае.

— Для вас сям'я заў­сё­ды бы­ла ў пры­яры­тэ­це?

— Без­умоў­на! Для жан­чы­ны ме­на­ві­та сям'я па­він­на ста­яць на пер­шым мес­цы. Мне зда­ец­ца, тыя, хто спа­чат­ку імк­нец­ца ра­біць кар'­е­ру, прос­та мас­кі­ру­юць свае стра­хі, мі­ну­лыя рас­ча­ра­ван­ні і па­мыл­кі ў ад­но­сі­нах. Бог ства­рыў жан­чы­ну перш за ўсё для та­го, каб яна бы­ла ма­ці. У гэ­тым на­ша пры­зна­чэн­не, га­лоў­нае шчас­це і пра­цяг нас са­міх на зям­лі.

— Як ста­ві­це­ся да так зва­на­га гра­ма­дзян­ска­га шлю­бу, які мно­гія ўспры­ма­юць маг­чы­мас­цю пры­гле­дзец­ца адзін да ад­на­го?

— Гэ­та вя­лі­кі міф, які трэ­ба раз­вей­ваць. Вось гля­дзі­це: кож­ны муж­чы­на хо­ча ажа­ніц­ца з чыс­тай дзяў­чы­най. Возь­мем яб­лык: ка­лі адзін па­каш­та­ваў, то вя­лі­кая ве­ра­год­насць, што дру­гі ўжо не за­хо­ча ад яго ад­кус­ваць. Аль­бо, ка­лі дру­гі ад­ку­сіць, то пер­шы, хут­чэй за ўсё, ад­мо­віц­ца да­ядаць. Та­му трэ­ба ра­зу­мець, на­коль­кі та­кая так­ты­ка пе­ра­шка­джае ў па­бу­до­ве ад­но­сін. На­ват ста­тыс­ты­ка свед­чыць, што жан­чы­на ў су­жыц­ці лі­чыць ся­бе за­муж­няй, а муж­чы­на ўспры­мае ся­бе сва­бод­ным ча­ла­ве­кам. А ка­лі ў та­кім са­ю­зе з'яў­ля­юц­ца дзе­ці, то яны, як і іх ма­ці, у вы­пад­ку ча­го не аба­ро­не­ны ні­я­кі­мі пра­ва­мі. Пры раз­ры­ве ад­но­сін муж­чы­на і жан­чы­на так­са­ма не ўсве­дам­ля­юць, што страч­ва­юць сям'ю... Та­му не вар­та так пра­вя­раць ся­бе на су­мя­шчаль­насць. Лепш на­огул не толь­кі юры­дыч­на афарм­ляць ад­но­сі­ны, а яшчэ і вян­чац­ца. Та­ды Бог бла­слаў­ляе са­юз за­ка­ха­ных і абе­ра­гае яго.

— Вас за­муж­жа змя­ні­ла?

— Я ста­ла па-са­праўд­на­му шчас­лі­вай!

Але­на ДРАП­КО.