Доб­рыя вест­кі з Бя­ро­заў­кі

У Ка­лін­ка­віц­кім ра­ё­не ша­ну­юць і за­хоў­ва­юць уні­каль­ны мяс­цо­вы аб­рад

Што­год на Даб­ра­ве­шчан­не Бя­ро­заў­ка ні­бы ажы­вае. Ста­рэй­шыя лю­дзі вы­хо­дзяць з два­роў, каб спра­віць свя­та — пра­спя­ваць, прай­сці­ся па ся­ле, па­гу­каць вяс­ну. Вось і сё­ле­та спя­ваць вяс­нян­кі і ва­дзіць ка­ра­го­ды сю­ды за­ві­та­ла гэ­тая вя­до­мая ад Ма­зы­ра да Хой­ні­каў спя­вач­ка і гар­ма­ніст­ка, кі­раў­нік Бя­ро­заў­ска­га До­ма куль­ту­ры Па­лі­на Ла­па­цік з дзі­ця­чым фальк­лор­ным гур­том «Па­це­хі».

— Пач­нем вяс­ну гу­каць! — ві­та­ец­ца з вяс­коў­ца­мі Па­лі­на Паў­лаў­на і про­сіць ста­рэй­ша­га жы­ха­ра Бя­ро­заў­кі 86-га­до­ва­га Дзміт­рыя Ка­ма­рэн­ку бла­сла­віць на доб­рае свя­та.

Дзміт­рый Іва­на­віч, тры­ма­ю­чы ў ру­ках іко­ну, трой­чы звяр­та­ец­ца да сва­іх су­се­дзяў і су­се­дак:

— Бла­­сла­ві, Бо­жа, і вы, лю­дзі доб­рыя, зі­му за­мы­ка­ці, вяс­ну за­клі­ка­ці. На цёп­лае ле­цей­ка, на доб­рае жы­цей­ка!

— Бог бла­­сла­віць! — чу­ец­ца ў ад­каз.

А дзе­ці  даў­но ча­ка­лі гэ­та­га мо­ман­ту. Яны гу­ля­юць у «Ве­ра­бей­ку», спя­ва­юць:

— Ой, ска­каў ве­ра­бей

На та­ку, на та­ку.

Ды збі­раў ве­ра­бей

Та­ла­ку, та­ла­ку...

Ма­лень­кія ар­тыс­ты — вуч­ні Бя­ро­заў­скай ся­рэд­няй шко­лы, удзель­ні­кі мас­тац­кай са­ма­дзей­нас­ці — упэў­не­ны, што ме­на­ві­та яны пры­нес­лі ў ста­рую Бя­ро­заў­ку вяс­ну. За гэ­та іх ба­бу­ля На­дзея (На­дзея Пі­лі­паў­на Коў­гар) шчод­ра ўзна­га­ро­дзі­ла «су­ха­ры­ка­мі», якія спяк­ла ў пе­чы яшчэ з ра­ні­цы. Су­ха­ры­ка­мі ў вёс­цы здаў­на на­зы­ва­юць сім­ва­ліч­ных пту­ша­чак з цес­та ў вы­гля­дзе ром­бі­каў і квад­ра­ці­каў.

Даб­ра­веч­шан­скія аб­ра­ды су­стрэ­чы вяс­ны амаль паў­сюль пе­рай­шлі ў шэ­раг фальк­лор­ных «ра­ры­тэ­таў». Але Бя­ро­заў­ка дзя­ку­ю­чы ста­рэй­шым жы­хар­кам і апан­та­най у за­ха­ван­ні на­род­най пе­сен­най спад­чы­ны Па­лі­ны Ла­па­цік мо­жа па­хва­ліц­ца, што аб­рад яшчэ жы­вы. Па­лі­на Паў­лаў­на спа­дзя­ец­ца на мо­ладзь, якую да­лу­чае да вы­то­каў на­род­най куль­ту­ры, каб леп­шыя тра­ды­цыі Пры­пяц­ка­га краю за­ха­валіся.

Якое Даб­ра­ве­шчан­не ў Бя­ро­заў­цы без кан­цэр­та пад бус­лі­ны клё­кат! Са­праў­ды, са свай­го гняз­да-куб­ла птуш­ка па­зі­ра­ла на лю­дзей, чу­ла іх га­ла­сы і ні­бы ад­гу­ка­ла­ся. Са­праўд­нае свя­та па­чы­на­ец­ца та­ды, ка­лі Па­лі­на бя­рэ ў ру­кі свой звон­кі гар­мо­нік, яе дач­ка Тац­ця­на — бу­бен, ка­лі льюц­ца вя­сё­лыя пес­ні ў вы­ка­нан­ні Ні­ны Цы­ру­лік і Ма­рыі Се­мі­ко­вай.

— Ну вось, Даб­ра­ве­шчан­не спра­ві­лі, зям­лю ада­мкну­лі, ця­пер мож­на і кроп се­яць! — з доб­рым на­стро­ем ра­зы­хо­дзяц­ца па сва­іх два­рах бя­ро­заў­скія жы­ха­ры.

Ана­толь Кля­шчук.

Фо­та аў­та­ра.

Ка­лін­ка­віц­кі ра­ён.