Вы тут

На­ша «хут­кая да­па­мо­га»


Урач... Та­кая доб­рая і ад­на­ча­со­ва скла­да­ная пра­фе­сія, якая не цер­піць па­мы­лак і заў­сё­ды па­тра­буе быць піль­ны­мі. Праў­да, у на­ро­дзе ка­жуць: «Лепш з ура­ча­мі не су­ты­кац­ца». Але я ўдзяч­ная лё­су за тое, што мне па­шан­ца­ва­ла су­стрэць жан­чы­ну, гле­дзя­чы на якую ра­зу­ме­еш, што быць ура­чом — гэ­та пры­зван­не.

На­ра­дзі­ла­ся Га­лі­на Мі­ка­ла­еў­на Цэд­рык (дзя­во­чае проз­ві­шча Му­раш­ке­віч) у вёс­цы Ка­пін­ка Сен­нен­ска­га ра­ё­на. У дзя­цін­стве гэ­та пры­го­жая ка­ра­во­кая дзяў­чын­ка і не ма­ры­ла аб пра­фе­сіі ўра­ча.

— Я вель­мі лю­бі­ла сель­скую гас­па­дар­ку, — га­во­рыць Га­лі­на Мі­ка­ла­еў­на, — ду­ша «на­ле­жа­ла» зям­лі.

Пас­ля за­кан­чэн­ня 8-га­до­вай шко­лы Га­лі­на вы­ра­шы­ла пай­сці на­су­страч сва­ім ма­рам і па­сту­піць у сель­ска­гас­па­дар­чы тэх­ні­кум. Але та­та не да­зво­ліў. І дзяў­чы­не прый­шло­ся іс­ці ў 9 клас. Там яна пра­ву­чы­ла­ся два га­ды, а по­тым зноў па­спра­ба­ва­ла па­сту­піць у тэх­ні­кум. І зноў — за­ба­ро­на ад баць­кі... Дзяў­чы­на вы­ра­шае стаць на­стаў­ні­цай хі­міі і бія­ло­гіі. Але і тут ёй не шан­цуе: яна не пра­хо­дзіць па кон­кур­се. Вы­ра­шыў­шы не ся­дзець склаў­шы ру­кі, пай­шла пра­ца­ваць у «хут­кую да­па­мо­гу» са­ні­тар­кай.

— У ней­кі мо­мант мне так за­ха­це­ла­ся да­па­ма­гаць хво­рым, ра­біць хоць неш­та, каб змен­шыць іх боль... Зда­ец­ца, ней­кая не­вя­до­мая сі­ла ава­ло­да­ла мной, — ка­жа Га­лі­на Мі­ка­ла­еў­на. — І вось та­ды я зра­зу­ме­ла, што ха­чу быць ура­чом.

У 1979 го­дзе Га­лі­на па­сту­пі­ла на пад­рых­тоў­чае ад­дзя­лен­не Ві­цеб­ска­га мед­ін­сты­ту­та. І ме­на­ві­та тут дзяў­чы­на су­стрэ­ла сваё шчас­це, сваю дру­гую «па­ла­він­ку». Ула­дзі­мір Мі­ка­ла­е­віч Цэд­рык на­ра­дзіў­ся ў Рэс­пуб­лі­цы Ко­мі. За­кон­чыў Вар­ку­цін­скае мед­ву­чы­лі­шча. У 1978 го­дзе яго сям'я пе­ра­еха­ла ў вёс­ку Ду­ле­бы, што на Бя­рэ­зін­шчы­не. Хло­пец вы­ра­шыў па­сту­паць у мед­ін­сты­тут на ўра­ча-хі­рур­га і так­са­ма за­пі­саў­ся на пад­рых­тоў­чае ад­дзя­лен­не.

— Ра­ней мы прос­та ве­да­лі ад­но ад­на­го, — га­во­рыць Га­лі­на, — але асаб­лі­ва ўва­гі не звяр­та­лі. Сяб­роў­ства на­ша па­ча­ло­ся, ка­лі мы ста­лі сту­дэн­та­мі.

А ўжо пас­ля дру­го­га кур­са ма­ла­дыя лю­дзі па­жа­ні­лі­ся. У кан­цы трэ­ця­га кур­са, 22 чэр­ве­ня 1982 го­да, ня­бё­сы па­да­ры­лі пер­шы­нца, хлоп­чы­ка Сяр­гея.

— Я вель­мі ўдзяч­ная баць­кам му­жа за тое, што да­па­маг­лі нам вы­рас­ціць сы­на, бо су­мя­шчаць ву­чо­бу і ся­мей­ныя кло­па­ты бы­ло ня­лёг­ка, — ка­жа Га­лі­на Мі­ка­ла­еў­на, і слё­зы ўдзяч­нас­ці з'яў­ля­юц­ца на яе ва­чах.

Га­ды іш­лі... На­пры­кан­цы шос­та­га кур­са на­ра­дзі­ла­ся дач­ка Ган­на. І як­раз у гэ­ты час бы­ло раз­мер­ка­ван­не. У 1986 го­дзе ма­ла­дая сям'я ўра­чоў прай­шла ін­тэр­на­ту­ру ў аб­лас­ной баль­ні­цы Ма­гі­лё­ва. А пас­ля бы­ло на­кі­ра­ван­не ў Дры­бін, дзе яны ад­пра­ца­ва­лі два га­ды: муж — хі­рур­гам, а Га­лі­на, прай­шоў­шы кур­сы, — ура­чом-ін­фек­цы­я­ніс­там. По­тым пе­ра­еха­лі ў Бе­ра­зі­но, дзе ў 1991 го­дзе ў іх на­ра­дзі­ла­ся дач­ка Ма­рыя.

Рас­каз­ва­ю­чы пра дзя­цей, Га­лі­на Мі­ка­ла­еў­на ўзды­хае: маў­ляў, і не за­ўва­жы­ла, як пра­ля­це­лі га­ды. Кож­ны з іх зай­ма­ец­ца сва­ёй спра­вай, знай­шоў сваё мес­ца ў гэ­тым жыц­ці. Сяр­гей жы­ве ў Мін­ску, пра­цуе ў Бе­ла­грап­рам­бан­ку пра­гра­міс­там. Ган­на за­кон­чы­ла пе­да­га­гіч­ны ўні­вер­сі­тэт з «чыр­во­ным» дып­ло­мам і ця­пер пра­цуе вы­ха­валь­ні­цай у дзі­ця­чым сад­ку. А Ма­рыя ву­чыц­ца на 5 кур­се БДМУ. Хо­ча быць хі­рур­гам, як та­та. Ёсць у Га­лі­ны Мі­ка­ла­еў­ны і Ула­дзі­мі­ра Мі­ка­ла­е­ві­ча два ўну­кі. Ме­на­ві­та яны за­раз са­гра­ва­юць сэр­цы ба­бу­лі з дзя­ду­лем. Твар Га­лі­ны Мі­ка­ла­еў­ны асвят­ляе шчы­рая ўсмеш­ка, ка­лі га­вор­ка за­хо­дзіць пра іх.

— Так атры­ма­ла­ся, што ў ва­шай сям'і два ўра­чы. А гэ­та цяж­ка ўдвая. Дзе­ці ка­лі-не­будзь скар­дзі­лі­ся на тое, што ім не ха­па­ла ва­шай ува­гі?

— Ка­лі мы пе­ра­еха­лі ў Бе­ра­зі­но, у го­ра­дзе быў толь­кі адзін урач-хі­рург, та­му муж на дзя­жур­ствах быў час­та. Дзе­ці мя­не не ба­чы­лі па 15 су­так. Але што зро­біш? Трэ­ба бы­ло вы­кон­ваць свой пра­фе­сій­ны доўг. І дзе­ці ра­зу­ме­лі, што баць­кам цяж­ка.

— Ска­жы­це, а па­між ва­мі і му­жам ка­лі-не­будзь уз­ні­ка­лі ме­ды­цын­скія спрэч­кі?

— Не, гэ­та нас абы­шло. Але мы і па сён­ня дзе­лім­ся сва­і­мі мер­ка­ван­ня­мі на­конт якой-не­будзь хва­ро­бы. Бо роз­ныя бы­ва­юць сі­ту­а­цыі. Тым больш што ў ін­фек­цый­ным ад­дзя­лен­ні шмат лю­дзей з хі­рур­гіч­най па­та­ло­гі­яй. А з ін­ша­га бо­ку, гэ­та зруч­на, ка­лі мож­на па­ра­іц­ца з род­наю ду­шою. Доб­ра, ка­лі ёсць ча­ла­век, які заў­сё­ды да­па­мо­жа.

— На ваш по­гляд, якая га­лоў­ная мі­сія ўра­ча?

— Нес­ці зда­роўе ў кож­ную сям'ю. Да­па­ма­гаць, ра­та­ваць. Умець ля­чыць лю­дзей не толь­кі пры да­па­мо­зе ле­каў, але і сло­вам.

— Вы мо­жа­це ска­заць, што пра­ца ста­ла част­кай ва­шай сут­нас­ці?

— Вя­до­ма, бы­вае, што ся­род но­чы пра­чы­на­еш­ся, бо ўспа­мі­на­еш, што не­аб­ход­на пад­рых­та­ваць па­пе­ры да на­ступ­на­га дня. Уста­еш і ро­біш. І я не лі­чу гэ­та не­чым ана­маль­ным. Кож­на­му ад­ме­ра­ны ня­бё­са­мі не толь­кі га­ды жыц­ця, але і пра­цы. Вось і я збі­ра­ю­ся іс­ці на пен­сію. Ха­чу зай­мац­ца сва­і­мі лю­бі­мы­мі спра­ва­мі: сям'­ёй і зям­лёй. Да і трэ­ба да­ваць да­ро­гу ма­ла­дым. Яны ця­пер ін­шыя, больш цям­лі­выя, зна­ход­лі­выя. Але ўсё роў­на мо­ладзь па­він­на ву­чыц­ца ў нас, пе­рай­маць наш во­пыт. Толь­кі та­ды на­ша кра­і­на змо­жа мац­нець і квіт­нець.

Свят­ла­на ЧЫ­ЖЫК,
ву­ча­ні­ца 11 кла­са СШ №3
г. Бе­ра­зі­но.

Пра аў­та­ра

Свят­ла­на ма­ла та­го, што ву­чыц­ца доб­ра, дык яшчэ па­спя­вае пры­маць ак­тыў­ны ўдзел у жыц­ці шко­лы. Сё­ле­та за­ня­ла пер­шае мес­ца ў ра­ён­най алім­пі­я­дзе па рус­кай і бе­ла­рус­кай мо­вах. Ле­тась пе­ра­маг­ла ў ра­ён­ных кон­кур­сах «Ву­чань го­да» і «Лі­дар го­да».

У воль­ны ад за­ня­ткаў час 17-га­до­вая аў­та­рка спя­вае і тан­цуе. А яшчэ — за­хап­ля­ец­ца кві­лін­гам. Гэ­та мас­тац­тва вы­ра­бу плос­кіх ці аб'­ём­ных кам­па­зі­цый са скру­ча­ных у спі­раль­кі доў­гіх і вуз­кіх па­ло­сак па­пе­ры. Дзяў­чы­на лю­біць экс­пе­ры­мен­та­ваць, пры­дум­ляць неш­та но­вае.

— Лі­чу, што жыц­цё — гэ­та рух, та­му не­аб­ход­на рас­ці, па­ка­раць но­выя вяр­шы­ні, імк­нуц­ца да леп­ша­га, пра­ца­ваць над са­бой — і ўсё атры­ма­ец­ца! — ка­жа Свят­ла­на.

Дзяў­чы­на мае за­па­вет­ную ма­ру — па­сту­піць у Ін­сты­тут жур­на­ліс­ты­кі БДУ на спе­цы­яль­насць «Дру­ка­ва­ныя СМІ». Спа­дзя­ец­ца, што змо­жа да­сяг­нуць па­стаў­ле­най мэ­ты.

Выбар рэдакцыі

Жыллё

Што змянілася ў парадку рэгістрацыіі жыллёвай нерухомасці?

Што змянілася ў парадку рэгістрацыіі жыллёвай нерухомасці?

Цяпер, каб аформіць дачу, не трэба ехаць туды, дзе яна знаходзіцца.  

Грамадства

Старт акцыі «Нашы дзеці» будзе дадзены 16 снежня

Старт акцыі «Нашы дзеці» будзе дадзены 16 снежня

Мерапрыемства пачнецца на Віцебшчыне.

Грамадства

Навацыі сацыяльнай сферы ў 2025 годзе

Навацыі сацыяльнай сферы ў 2025 годзе

Узмацненне адраснасці дзяржпадтрымкі і садзейнічання занятасці 

Грамадства

Плацяжы за «камуналку»: ёсць нюансы

Плацяжы за «камуналку»: ёсць нюансы

Карэкціроўкі па аплаце жыллёва-камунальных паслуг закрануць чатыры катэгорыі жыхароў.