Я ў ця­бе не та­кі!

Дня­мі ад­чуў на са­бе ней­кі кры­ху здзіў­ле­ны по­зірк дзяў­чы­ны-блан­дзін­кі — кі­роў­цы БМВ. Але на­па­чат­ку не на­даў гэ­та­му асаб­лі­вай ува­гі: па­гля­дзе­ла — і па­гля­дзе­ла. Мар­ку ін­шай ма­шы­ны раз­гле­дзець не па­спеў, бо су­стрэў­ся з та­кім жа пры­клад­на по­зір­кам ад­ра­зу ча­ты­рох пар жа­но­чых ва­чэй. У ін­ша­мар­цы, ві­даць, еха­ла ўся жа­но­чая част­ка сям'і: ба­бу­ля, ма­ці, унуч­ка з ма­лой дач­кой. Роз­ныя па ўзрос­це, яны па­гля­дзе­лі на мя­не амаль ад­ноль­ка­ва. А ўнуч­ка, што бы­ла за ру­лём, на­ват па­спра­ба­ва­ла не­як мя­не яшчэ і аб'­ехаць — гэ­та на на­шым і без та­го не­шы­ро­кім за­вул­ку... Ві­да­воч­на, га­рад­скія еха­лі. У той мо­мант я ўга­няў у дош­ку чар­го­вы цвік: мы з бра­там пе­ра­роб­лі­ва­лі ага­ро­джу...

«Вя­до­ма, ты іх здзі­віў. Сён­ня ж ужо амаль ні­хто цві­кі не вы­ка­рыс­тоў­вае. Усё на шру­бах!» — жар­там пра­ка­мен­та­ваў сі­ту­а­цыю брат. Ну, тое праў­да. Вы­раз «убіць цвік» фак­тыч­на стра­ціў ак­ту­аль­насць. Ця­пер трэ­ба пер­фа­ра­тар, каб по­тым бы­ла маг­чы­масць укру­ціць той са­мы вы­шэй­уз­га­да­ны шруб. Тут, да­рэ­чы, мож­на пры­га­даць анек­дот. Жон­ка за­ві­ха­ец­ца па гас­па­дар­цы, а су­жэ­нец яе ў гэ­ты час на ка­на­пе з га­зе­тай ля­жыць, тэ­ле­ві­зар гля­дзіць. Жон­ка гля­дзе­ла, гля­дзе­ла на тое, по­тым не вы­тры­ма­ла і ка­жа: «Ты ха­ця б смец­це вы­нес!» А той ад­каз­вае: «А гэ­та не муж­чын­ская ра­бо­та!» Жон­ка тут жа па­чы­нае рас­шпіль­ваць ха­ла­цік: «Доб­ра, ра­бі та­ды сваю муж­чын­скую ра­бо­ту!» Паў­за... «Ну, дзе там тое смец­це?» — пе­ра­пыт­вае муж... Але ж я пра ін­шае. Як па­да­ло­ся, сён­ня дзяў­чы­ну мож­на ка­лі не за­ці­ка­віць, дык здзі­віць тым, што ты ўме­еш тры­маць у ру­ках прос­ты ма­ла­ток. Па­боч­ны, так бы мо­віць, эфект на­ша­га ліч­ба­ва­га і ма­біль­на­га жыц­ця. Як той ка­заў, ня­ма та­го, што ра­ней бы­ло: каб раз­бі­рац­ца ў га­джэ­тах, ма­ла­ток са­праў­ды не па­трэб­ны.

Не ча­ка­ю­чы цёп­ла­га на­двор'я, на­шы дзяў­ча­ты і жан­чы­ны тра­ды­цый­на не ста­лі пра­сіць (ка­лі тое бы­ло?) мі­лас­ці ад пры­ро­ды — ра­шу­ча пе­рай­шлі на мі­ні. Там доў­гія нож­кі, тут аго­ле­ныя ка­лен­кі... І паў­сюд­на — шпіль­кі... Яшчэ кры­ху, і ад­кры­ец­ца да­дат­ко­вы «пар­тал» — глы­бо­кі вы­раз. Даў­но ад­пра­ца­ва­ны спо­саб зла­віць за­ці­каў­ле­ныя муж­чын­скія по­зір­кі. Але ж дзей­ні­чае: і ло­вяць, і бу­дуць ла­віць. Ва ўсіх уз­рос­тах. Як не­ка­лі ка­за­ла ге­ра­і­ня Кла­ры Но­ві­ка­вай: «Бусики — что­бы велись дедусики». Што і ка­заць: веч­ныя каш­тоў­нас­ці...

Яшчэ адзін ад­пра­ца­ва­ны і лі­та­раль­на ад­шлі­фа­ва­ны ад па­ста­ян­на­га ка­ры­стан­ня спо­саб — я не та­кі! Яму, ка­лі па­мя­та­е­це, вя­до­мы Ся­мён Сле­па­коў на­ват цэ­лую пес­ню пры­свя­ціў пад наз­вай «Тай­на аб усіх муж­чы­нах»: «Все мужчины изменяют своим жё­нам, а я не та­кой, я не та­кой, я не та­кой, именно я, именно я, я не та­кой!.. Они все такие, я у те­бя один не та­кой!» Сут­насць спо­са­бу ў тым, што ты вы­да­еш ся­бе за тро­хі ін­ша­га, вя­до­ма, леп­ша­га, чым ёсць на­са­мрэч. Гэ­та як быц­цам бы і не пад­ман. Так, хіт­рык не­вя­лі­кі. Па­мя­таю, да нас адзін час час­та бе­гаў су­сед — сту­дэнт Лё­ня, які жыў на здым­най ква­тэ­ры. Кож­ны раз, ка­лі да яго пры­хо­дзі­ла дзяў­чы­на, ён звяр­таў­ся да нас — па што­пар. Гэ­та ад­бы­ва­ла­ся на­столь­кі рэ­гу­ляр­на, што між­во­лі ўзнік­ла дум­ка, што спра­ва — зу­сім не ў што­па­ры. Кштал­ту: «Вой, а ў мя­не што­па­ра ня­ма... Але дзе­ля та­ко­га вы­пад­ку... Ты не хва­люй­ся, я за­раз аба­вяз­ко­ва неш­та пры­ду­маю і ўсё вы­ра­шу». Га­лоў­нае, каб гэ­ты хіт­рык ака­заў­ся без гла­баль­ных на­ступ­стваў. Гэ­та ўжо як у чар­го­вых анек­до­тах на тэ­му. Па­чы­на­ец­ца з аб'­явы — «Па­зна­ём­лю­ся з ра­зум­най дзяў­чы­най для за­ня­ткаў глуп­ства­мі». А за­кан­чва­ец­ца... Ад­на блан­дзін­ка скар­дзіц­ца дру­гой. «Ты не ўяў­ля­еш, як мне не шан­цуе! Пя­ты су­жэ­нец — і зноў ра­га­но­сец!» Та­му, каб та­ко­га не бы­ло, ча­сам лепш ска­рыс­тац­ца свое­асаб­лі­вай па­ра­дай ад ра­сій­скай ка­ман­ды «25-я» з Вы­шэй­шай лі­гі Клу­ба вя­сё­лых і зна­ход­лі­вых: «Ну што, да ця­бе?» — пы­та­ец­ца хло­пец у дзяў­чы­ны пас­ля зна­ём­ства. — «У Ва­ро­неж?» — «А ты ўме­еш ад­шы­ваць!»

Тэ­ма па­да­рун­каў збі­тая, але ж ку­ды без яе? Гэ­та так­са­ма з раз­ра­ду веч­на­га, толь­кі ма­тэ­ры­яль­на­га. Ба­ра­ні Бо­жа, за­быц­ца пра іх! Мож­на па­чуць неш­та кштал­ту та­ко­га. «Кру­чу­ся, як дур­ні­ца ў ко­ле!» — «Не дур­ні­ца, а ва­вёр­ка». — «У ва­вёр­кі ха­ця б фут­ра ёсць, а я дур­ні­ца!». Але як заў­сё­ды, у ме­да­ля бы­вае два ба­кі, та­му та­кім за­над­та праг­ма­тыч­ным асо­бам аба­вяз­ко­ва трэ­ба па­мя­таць, што за цу­ке­рач­на-квет­ка­вым пе­ры­я­дам на­ды­хо­дзіць кат­лет­на-бар­шча­вы...

Так, не тыя ча­сы ўжо, не тыя і ка­ва­ле­ры... Не шмат зной­дзец­ца тых, хто здо­лее пра­віль­на па­даць ру­ку да­ме, ка­лі тая вы­ла­зіць са скле­па з ме­хам буль­бы. Жарт, вя­до­ма. Да­рэ­чы, гу­мар — так­са­ма адзін са спо­са­баў пры­цяг­нуць да ся­бе ўва­гу. Я, вя­до­ма, асо­ба за­ці­каў­ле­ная і мне мож­на не да­вя­раць. Але я не­ад­ной­чы чуў, што мно­гія дзяў­ча­ты лі­чаць на­яў­насць у муж­чы­ны па­чуц­ця гу­ма­ру ад­ным з са­мых га­лоў­ных сек­су­аль­ных ор­га­наў. Вось я, да пры­кла­ду, як на­ро­джа­ны ў кра­і­не Са­ве­таў, вель­мі люб­лю да­ваць па­ра­ды па пі­кант­най тэ­ме. Дзей­ні­чаю вы­ключ­на па прын­цы­пе: не да­па­ма­гу, дык па­смя­ю­ся.

Што да­ты­чыц­ца на­яў­нас­ці па­чуц­ця гу­ма­ру ў прад­стаў­ніц пры­го­жай па­ло­вы ча­ла­вец­тва, дык яно муж­чы­на­мі звы­чай­на так­са­ма толь­кі ві­та­ец­ца. Ужо ад­но толь­кі сло­ва­злу­чэн­не «жа­но­чы гу­мар» ча­го каш­туе, ка­лі яны спра­бу­юць даць тлу­ма­чэн­ні з'я­вам гэ­та­га све­ту. «Жан­чы­ны ство­ра­ны для та­го, каб іх ка­ха­лі, а не ра­зу­ме­лі». «Я дзяў­чы­на моц­ная: і смец­це вы­не­су, і мозг, ка­лі трэ­ба». «Ка­лі пры­го­жых і ра­зум­ных ад­на­ча­со­ва не бы­вае, дык што гэ­та азна­чае? Што я не іс­ную?» Пес­ня, праў­да... Але ж га­лоў­ная мэ­та да­сяг­ну­та: мы аб­мяр­коў­ва­ем, па­га­джа­ем­ся, спра­ча­ем­ся — ло­вім­ся, ад­ным сло­вам!

Та­му і за­кон­чыць ха­це­ла­ся б зноў жа іх сло­ва­мі. «Жан­чы­ны звяр­та­юць ува­гу не на пры­го­жых муж­чын, а на муж­чын з пры­го­жы­мі жан­чы­на­мі!» Ад ся­бе толь­кі б ха­це­ла­ся яшчэ да­даць — «і ра­зум­ны­мі». І гэ­тыя сло­вы, як той ка­заў, ды Бо­гу ў ву­шы!

Кас­тусь ХА­ЦЕ­ЛАЎ-ЗМА­ГЕ­ЛАЎ.