«Летнія» эксперыменты Ганны Хітрык

Гурт S°unduk вы­лу­ча­ец­ца на фо­не бе­ла­рус­кіх му­зыч­ных ка­лек­ты­ваў. Пры­чы­на, ма­быць, у апан­та­нас­ці яго ўдзель­ні­каў, ня­згас­ным жа­дан­ні да­рыць ін­шым якас­ную му­зы­ку, доб­ры на­строй і ду­шэў­насць. Кож­ная іх су­стрэ­ча з аў­ды­то­ры­яй — гэ­та па­літ­ра эмо­цый, вель­мі па­доб­ных да тых, ка­лі пас­ля доў­гай да­ро­гі вяр­та­еш­ся да­до­му... 14 кра­са­ві­ка S°unduk за­пра­шае сва­іх пры­хіль­ні­каў на бе­ла­рус­ка­моў­ны кан­цэрт, які ад­бу­дзец­ца на сцэ­не Ку­па­лаў­ска­га тэ­ат­ра. Пра пад­рых­тоў­ку да свя­та і твор­чыя по­шу­кі раз­маў­ля­ем з са­ліст­кай гру­пы, акт­ры­сай тэ­ат­ра і кі­но, а га­лоў­нае шчас­лі­вай ма­май і жон­кай Ган­най Хіт­рык.

— Зла­дзіць кан­цэрт у сце­нах род­на­га тэ­ат­ра — сён­ня амаль здзейс­не­ная ма­ра. Ка­лі ўзнік­ла ідэя і хто да­па­ма­гаў у яе ажыц­цяў­лен­ні?

— У ка­ман­дзе вя­лі­ся раз­мо­вы пра тое, што хо­чам зра­біць кан­цэрт у Ку­па­лаў­скім. І ўяў­ля­лі яго вы­ключ­на бе­ла­рус­ка­моў­ным. А мы ж усё-та­кі больш рус­ка­моў­ны ка­лек­тыў. Але з ча­сам гэ­тай ідэ­яй вель­мі за­га­рэ­лі­ся.

Плюс я су­стрэ­ла ге­ні­яль­ных, на маю дум­ку, лю­дзей. І так­са­ма па­ве­ры­ла, што гэ­та знак. У мя­не не ха­па­ла доб­рых бе­ла­рус­кіх пе­сень і я пай­шла ў кніж­ную кра­му. Ка­лі ўжо збі­ра­ла­ся вы­хо­дзіць, ні­чо­га асаб­лі­ва не пры­гле­дзеў­шы, то за­ўва­жы­ла кніж­ку і прос­та па вок­лад­цы ад­чу­ла — вось тое, што мне па­трэб­на! У тэ­ат­ры пас­ля рэ­пе­ты­цыі раз­гар­ну­ла і па­ча­ла чы­таць. Аў­та­рка — Ка­ся Глу­хоў­ская. У вы­ні­ку знай­шла яе, і мы зра­бі­лі пес­ні на яе вер­шы.

Я не ма­гу да­зво­ліць са­бе дэ­ка­ра­цыі і ін­шыя рэ­чы, та­му вель­мі спа­дзя­ва­ла­ся су­стрэць тых, хто да­па­мо­жа ўва­со­біць па­та­ем­ныя за­ду­мы. На­прык­лад, дзя­ку­ю­чы ад­на­му з со­та­вых апе­ра­та­раў, мы змо­жам зра­біць якас­ны ві­дэа­за­піс гэ­та­га ве­ча­ра. Шмат лю­дзей да­па­ма­гае. На ад­ным пра­ек­це я па­зна­ё­мі­ла­ся з На­стай Шас­так — яна зай­ма­ец­ца пес­каг­ра­фі­яй (мас­тац­тва ма­ля­ван­ня пяс­ком.

— Аўт.). Уба­чыў­шы яе ра­бо­ты, па­лі­чы­ла На­сту не­да­сяж­най, ад­нак яна па­га­дзі­ла­ся на су­пра­цоў­ніц­тва. Ця­пер уяў­ля­ем, як усё ад­бу­дзец­ца.

— І як жа?

— Гэ­ты кан­цэрт я на­зы­ваю «спек­так­лем для ся­бе». Тыя, хто хо­дзіць на кан­цэр­ты, зра­зу­ме­юць пра што я, бо на­шы вы­ступ­лен­ні па фар­ма­це на­гад­ва­юць мі­ні-спек­так­лі. І не та­му, што я так ха­чу, а прос­та так атрым­лі­ва­ец­ца. Мне ж па­да­ба­ец­ца неш­та з куф­ра да­ста­ваць і на ся­бе апра­наць, плюс яшчэ і раз­маў­ляць люб­лю. Наш кан­цэрт бу­дзе та­кой лі­рыч­най гіс­то­ры­яй, але не на ўзроў­ні «ты і я — ка­хан­не», а пра­сяк­ну­тай прад­чу­ван­нем «вяс­на ўжо прый­шла, але пры­ро­да яшчэ не пра­чну­ла­ся». Ёсць, на­прык­лад, ад­на кам­па­зі­цыя, якую мы жар­таў­лі­ва на­зы­ва­ем «Пес­ня­ры», яна вы­бі­ва­ец­ца з лі­ку ас­тат­ніх. Мы яе вы­кон­ва­ем — і па­чы­на­ем усмі­хац­ца, ве­ся­ліц­ца і тан­ца­ваць. І На­ста ў нас па­він­на спра­ца­ваць не прос­та як мас­так, які пра­цуе на фо­не му­зы­кі. Мы хо­чам, каб бы­ла за­каль­ца­ва­насць дзеі, і мас­тач­ка ра­бі­ла свае ўстаў­кі ма­люн­каў там, дзе бу­дзе ад­чу­ваць у гэ­тым не­аб­ход­насць. Мне на гэ­тым спек­так­лі на­ват кас­цюм не па­трэ­бен, бо ён — мая гру­па, тое, што ства­рае На­ста і, спа­дзя­ю­ся, зро­біць гу­ка­вое афарм­лен­не.

— Не­аб­ход­ная су­ма для за­пі­су аль­бо­ма «Наш час» бы­ла са­бра­на з да­па­мо­гай пры­хіль­ні­каў за 17 дзён. Ці ста­ла гэ­та для гру­пы до­ка­зам ва­шай за­па­тра­ба­ва­нас­ці?

— Ра­зу­ме­еш, у кож­на­га з нас свае «пунк­ці­кі». Нех­та, на­прык­лад, лю­біць пры­го­жыя строі, ін­шы ба­іц­ца ўсмі­хац­ца, хоць усмеш­ка ў яго не­ве­ра­год­ная.

Я, ка­лі прый­шла ў Ака­дэ­мію, бы­ла су­цэль­ным клуб­ком комп­лек­саў. А ця­пер у мя­не за­стаў­ся толь­кі адзін, маг­чы­ма, доб­ры для пра­цы, але ён пе­ра­шка­джае ў жыц­ці, — комп­лекс не­па­трэб­нас­ці. Не ма­гу па­тлу­ма­чыць, ад ча­го ён уз­нік, але ча­сам вель­мі ба­ю­ся яго... Пры­хо­дзіць на кан­цэрт 300 ча­ла­век — доб­ра, а на­ступ­ны раз — 280, і ад­ра­зу ду­маю: ча­му не дай­шлі 20? Ін­шы раз ад­ва­рот­ная сі­ту­а­цыя, і ўсё: у ду­шы ра­дасць! І не з-за та­го, што нам, на­прык­лад, уда­ло­ся «ад­біць» да­ро­гу ў Пі­цер, а та­му, што ра­зу­ме­еш — ты па­трэб­на.

У сі­ту­а­цыі з за­пі­сам «На­ша­га ча­су» я не ве­ры­ла ў тое, што ад­бы­ва­ла­ся. Наш ды­зай­нер Ма­ша рас­па­вя­ла мне пра іс­на­ван­не сайта, дзе мож­на па­ка­заць ма­тэ­ры­ял для дыс­ка. За­пі­са­лі ві­дэа­зва­рот, дзе я шчы­ра ска­за­ла: спа­да­ба­ец­ца — слу­хай­це, а не — то не мар­нуй­це ча­су... А там яшчэ сіс­тэ­ма та­кая: не са­браў­шы па­трэб­ную су­му, ты на­ват ужо са­бра­ныя гро­шы вяр­та­еш спон­са­рам. Спа­чат­ку на­зі­ра­ла за па­ступ­лен­ня­мі, а по­тым пе­ра­ста­ла, ад­нак на 17-ты дзень па­ча­ла атрым­лі­ваць па­ве­дам­лен­ні: маў­ляў, ра­дуй­ся, усё атры­ма­ла­ся. Упэў­ніў­шы­ся, што гэ­та са­праў­ды так, пла­ка­ла ад гор­дас­ці і ра­дас­ці. У лю­бым вы­пад­ку аль­бом за­пі­са­лі б, але паз­ней. Та­му і та­ды, і ця­пер я ўдзяч­ная тым, хто па­ско­рыў гэ­тую па­дзею.

— Што зна­чыць для ця­бе аль­бом «Наш час», як ацэнь­ва­еш яго?

— Я вель­мі са­ма­кры­тыч­ны ча­ла­век. Люб­лю свае пес­ні і вель­мі сур'­ёз­на да іх стаў­лю­ся. Кож­ным сло­вам да­ра­жу. У гэ­тым аль­бо­ме ў нас ёсць пес­ня «Двор­ні­кі» ў сты­лі рэ­гі, там сло­вы, па сут­нас­ці, ства­ра­юць не сэнс, а на­строй. І ка­лі адзін з кры­ты­каў па­чаў раз­бі­раць сло­вы, то ста­ла смеш­на, бо мы не знай­шлі, ві­даць, агуль­най мо­вы, ці ён не зна­ё­мы са сты­лем, дзе на­огул спя­ва­юць пра тое, што, маў­ляў, сяб­ры, ра­дуй­це­ся сон­цу, і ўсё бу­дзе доб­ра! А мы вы­ра­шы­лі паэ­кспе­ры­мен­та­ваць «па-лет­ня­му». Што ты­чыц­ца ін­шых пе­сень, та­кіх як «Да­вай» ці «Сён­ня не мой дзень», то я з не­па­мер­най ад­каз­нас­цю па­ды­хо­джу да кож­най но­ты. Я га­на­ру­ся гэ­тым аль­бо­мам. Так­са­ма як пер­шым і дру­гім, бо за­піс аль­бо­ма за­бі­рае не толь­кі час з твай­го жыц­ця, у кож­ным з іх за­ста­ец­ца і част­ка твай­го сэр­ца.

— Ства­рэн­не пе­сень па­тра­буе ад ця­бе вя­лі­кіх ду­шэў­ных вы­дат­каў?

— Ёсць пес­ня «За ка­го», якая не з'я­віц­ца ні ў ад­ным аль­бо­ме. На­ват на кан­цэр­тах я яе вы­кон­ваю толь­кі пад ад­па­вед­ны на­строй. На­пі­са­ла пес­ню лі­та­раль­на за не­каль­кі хві­лін, і ў ёй не зме­не­на ні сло­ва. А по­тым га­дзі­ны не­дзе праз тры да­ве­да­ла­ся, што не ста­ла май­го дзя­ду­лі, і зра­зу­ме­ла: не я яе на­пі­са­ла на­са­мрэч, а так ён са мной раз­ві­таў­ся. Я спя­ваю яе, але ўспры­ман­не ста­ла зу­сім ін­шым. З ча­сам не ха­пае бліз­кіх та­бе лю­дзей, і я ду­маю пра іх сы­ход, спя­ва­ю­чы яе. А пес­ня «Вяс­на» на бе­ла­рус­кай мо­ве, на­прык­лад, з'я­ві­ла­ся, ка­лі я слу­ха­ла до­ма Б'ёрк і тан­ца­ва­ла пе­рад Сцёп­кам (ма­лень­кі сын акт­ры­сы. — Аўт.). Ён ве­ся­ліў­ся. Та­му кам­па­зі­цыя не толь­кі лёг­ка на­ра­дзі­ла­ся, але і па сва­ім на­строі атры­ма­ла­ся та­кой. Ча­сам прос­та гля­дзіш на ней­ка­га ча­ла­ве­ка, пры­дум­ля­еш яму гіс­то­рыю, а ў вы­ні­ку на­ра­джа­ец­ца но­вая пес­ня.

— Ска­жы, твая эма­цый­насць і ад­кры­тасць — гэ­та сі­ла ці сла­басць, ураз­лі­васць?

— Ду­маю, тут і тое, і дру­гое. Ча­сам мне ўда­ец­ца знай­сці агуль­ную мо­ву з кімсь­ці, а бы­вае, атрым­лі­ваю ба­лю­чыя «пляў­кі» ў свой бок. Ня­даў­на быў не­пры­ем­ны ін­цы­дэнт на кан­цэр­це ў Маск­ве. Аб­ста­ві­ны скла­лі­ся так, што мне бы­ла вель­мі па­трэб­на пад­трым­ка аў­ды­то­рыі, а ў ад­каз атры­ма­ла не са­мыя пры­ем­ныя ўра­жан­ні. Бы­ло ад­чу­ван­не, быц­цам у за­ле шмат п'я­ных. Гос­ці па­ча­лі нам пе­ра­шка­джаць. І я ба­чы­ла — гэ­та не вы­пад­ко­выя лю­дзі, а тыя, хто на на­шым кан­цэр­це не ўпер­шы­ню. Бы­ло вель­мі крыўд­на. Та­му, зда­ра­ец­ца, мая лю­боў да лю­дзей гу­ляе су­праць мя­не. Мне муж час­та ка­жа, што нель­га так лю­біць лю­дзей і апраўд­ваць іх. Я ж ра­зу­мею: па­куль я ве­ру ў ін­шых, то нех­та ве­рыць і ў мя­не.

— Ган­на, ты рэа­лі­за­ва­ла­ся ў пра­фе­сіі, ты шчас­лі­вая ма­ці і жон­ка; ча­го яшчэ не ха­пае для шчас­ця?

— Вель­мі ха­чу, каб мой муж больш зды­маў­ся ў кі­но. Бо ён доб­ры ак­цёр з ці­ка­вай фак­ту­рай. Пры­чым я вель­мі кры­тыч­на стаў­лю­ся да яго пра­цы. Мне зда­ец­ца, ка­лі муж­чы­на мае маг­чы­масць больш за­раб­ляць, то ад­чу­вае ся­бе лепш. І для яго сям'і гэ­та доб­ра. Ха­чу (не ве­даю, праў­да, як тое мо­жа зда­рыц­ца), каб змя­ні­лі­ся да леп­ша­га на­шы жыл­лё­выя ўмо­вы і ў сы­на з'я­віў­ся свой па­кой. Але лепш аб пры­ем­ным... Ха­чу, каб наш ка­лек­тыў з'ез­дзіў на фес­ты­ва­лі, каб уда­ло­ся за­пі­саць бе­ла­рус­ка­моў­ны аль­бом. Не та­му, што гэ­та мод­на, а та­му што на­кі­пе­ла і мы са­спе­лі для та­кой пра­цы. Спа­дзя­ю­ся на леп­шае і заў­сё­ды ка­жу: усё бу­дзе доб­ра.

Але­на ДРАП­КО.