___________________________________________________________________________
Ёсць нешта чароўнае ў французскіх камедыях. Менавіта ў французскіх! Амерыканскія —занадта кідкія, абавязкова з банальным хэпі-эндам. Англійскія — са спецыфічным гумарам. У рускіх — шмат сацыяльных пытанняў. А вось французскія — лёгкія для ўспрымання, часам з ноткай трагізму…
У Рэспубліканскім тэатры беларускай драматургіі прэм’ера — камедыя Франсіса Вебера “Кантракт”. Знакаміты французскі сцэнарыст і рэжысёр стварыў процьму фільмаў, падчас прагляду якіях можна шчыра смяяцца: “Няўдачлівыя”, “Бацькі”, “Беглякі”, “Цацка”… У гэтым спісе і “Зануда”, што быў пастаўлены па п’есе “Кантракт”. На сцэне РТБД — “знаёмыя ўсё твары”. Няўдачлівы неўрастэнік Франсуа і прафесійны кілер Ральф. Тыповае сутыкненне двух антыподаў у прасторы аднаго нумара атэля спараджае традыцыйную камедыю палажэнняў з лёгкім адценнем меладрамы.
Як рэжысёр можа паставіць такі папулярны сцэнарый? Ёсць два варыянты. Можна эксперыментаваць з формай, перайначыць увесь сюжэт. А можна захаваць класіку да якой усе прызвычаіліся. Аляксандр Гарцуеў зрабіў апошняе: ніякіх мудрагельстваў, вытанчаныя дэкарацыі Парыжа, мінімум светлавых эксперыментаў, глянец і выразныя дэталі ў стыльных касцюмах персанажаў. І — удала падабраная французская музыка.
Але ж гэта тэатр! Хацелася нейкіх рэжысёрскіх “гульняў”. Да прыкладу, дэкарацыі, хоць і прыгожыя, але паўколам абрамлялі сцэну. І гэта звужала сцэнічную прастору – не хапала паветра, лёгкасці, а недзе — і сімвалічнасці, дадатковых сэнсавых адценняў. Гамерычны смех выклікалі “свавольствы” портак, што “лёталі” па сцэне і ніяк не слухаліся раззлаванага Ральфа.
Зразумець задуму рэжысёра няцяжка: максімальна спрошчваючы сцэнаграфію, ён вырашыў зрабіць акцэнт на гульні акцёраў. Успомнім, што і фільмы Франсіса Вебера ззяюць так яскрава менавіта з-за таленавітых П’ера Рышара, Жэрара Дэпардзье, Патрыка Тымсіта і Рышара Беры. Як вынік —не адно пакаленне адпачывае і разважае разам з персанажамі французскіх камедый. Што атрымалася ў беларускіх акцёраў? Без перабольшання, усё на “выдатна” ў Сяргея Шымко — выканаўцы ролі Франсуа. Нізенькі, са смешнай залысінай і вялікімі вачыма… Але ж не толькі каларытны від чапляе — міміка, пластыка, голас… Ці то хочацца самому выхапіць вінтоўку ў Ральфа і стрэліць у гэтага балбатуна, ці то абняць яго моцна-моцна і плакаць разам: настолькі па-майстэрску перададзены супярэчлівы вобраз Франсуа Піньёна!
Максім Брагінец у ролі Ральфа таксама пераконвае, але ж цікава, што малады і таленавіты акцёр найбольш удала выглядае ў камедыйных, а не ў сур’ёзных момантах. Мноства адметных камічных сітуацый падараваў спектаклю Гарсон — заслужаны артыст Рэспублікі Беларусь Валянцін Салаўёў, добра ўвасоблены Фелікс (Андрэй Дабравольскі) і Вольф (Дзяніс Паршын). Мабыць, толькі апошні з-за свайго юнацкага запалу часам перабольшвае.
Але… Сума акцёрскіх эмоцый дае неверагодны вынік. Ён нагадвае велізарны эмацыянальны ком, што коціцца і часам нават не разумее куды, знішчаючы асобныя цікавыя жарты і дыялогі. Мараль гэтай байкі простая: калі адзін акцёр надта каларытны, іншаму лепей быць больш стрыманым — баланс эмоцый. Інакш дзеянне на сцэне рызыкуе ператварыцца ў аглушальны лямант.
Паліна ПЛАТАВА
Два дні былі насычаны ўнікальнымі выставамі, карыснымі праектамі і інтэрактыўнымі пляцоўкамі.
«Нашы работы — жывыя, з энергетыкай любові і дабра».
Галоўная мэта дзяржавы сёння — інтэграваць чалавека з інваліднасцю ў грамадства.
