Эн­ту­зі­яс­ты-цвя­роз­ні­кі

У кра­і­не дзей­ні­ча­юць 70 груп ана­нім­ных ал­ка­го­лі­каў.

Ал­ка­га­лізм не­здар­ма на­зы­ва­юць са­цы­яль­ным за­хвор­ван­нем: лю­дзі вы­ка­рыс­тоў­ва­юць спірт­ное ў якас­ці ўні­вер­саль­на­га ан­ты­дэ­прэ­сан­ту і за­паў­няль­ні­ка ма­раль­най пус­та­ты. Па ін­фар­ма­цыі Мі­ніс­тэр­ства ахо­вы зда­роўя, у Бе­ла­ру­сі на яго хва­рэ­юць (толь­кі па афі­цый­най ста­тыс­ты­цы) 170 ты­сяч ча­ла­век, а яшчэ пры­клад­на па­ло­ва ад гэ­тай коль­кас­ці ста­іць на пра­фі­лак­тыч­ным улі­ку. Уво­гу­ле ж атрым­лі­ва­ец­ца, зло­ўжы­ва­юць ал­ка­го­лем 250 ты­сяч ча­ла­век — на­сель­ніц­тва вя­лі­ка­га го­ра­да.

Спо­са­баў ля­чыць хва­ро­бу шмат. Адзін з іх — гэ­та збор ко­ліш­ніх са­бу­тэль­ні­каў не для та­го, каб у чар­го­вы раз «скі­нуц­ца на тра­іх», а па­дзя­ліц­ца сі­ла­мі і ўлас­ным во­пы­там. Та­кой так­ты­кі пры­трым­лі­ва­ец­ца та­ва­рыст­ва ана­нім­ных ал­ка­го­лі­каў, су­пра­цоў­ні­кі Офі­са яко­га зга­дзі­лі­ся па­гу­та­рыць з ка­рэс­пан­дэн­там «Звяз­ды». Па вя­до­мых пры­чы­нах іх ім­ё-
ны не на­зы­ва­юц­ца.

Хто та­кія ана­нім­ныя ал­ка­го­лі­кі?

«Гэ­та цал­кам доб­ра­ахвотнае су­свет­нае та­ва­рыст­ва, якое аб'­яд­ноў­вае муж­чын і жан­чын роз­ных уз­рос­таў, са­цы­яль­на­га ста­ту­су, уз­роў­ню аду­ка­цыі, якія збі­ра­юц­ца для та­го, каб па­ста­ян­на пад­трым­лі­ваць стан цвя­ро­зас­ці. Жа­дан­не кі­нуць піць і ёсць га­лоў­ная ўмо­ва член­ства. Удзель­ні­кі та­ва­рыст­ва не пла­цяць якіх-не­будзь уз­но­саў. Мы не атрым­лі­ва­ем гра­шо­вай і рэ­ча­вай да­па­мо­гі з-за мя­жы, не бя­ром ах­вя­ра­ван­няў ад лю­дзей, якія не ўва­хо­дзяць у та­ва­рыст­ва. Усё фі­нан­са­ван­не ад­бы­ва­ец­ца вы­ключ­на на доб­ра­ах­вот­най асно­ве, гро­шы ах­вя­ру­юць удзель­ні­кі. Мэ­та на­шай дзей­нас­ці — за­ста­вац­ца цвя­ро­зы­мі і да­па­ма­гаць ін­шым ал­ка­го­лі­кам зай­мець зда­ро­вы цвя­ро­зы лад жыц­ця. Мы не ад­но­сім­ся да якіхсь­ці рэ­лі­гій­ных ар­га­ні­за­цый, па­лі­тыч­ных гру­по­вак...

Ме­ха­нізм на­ша­га функ­цы­я­на­ван­ня прос­ты. Та­ва­рыст­ва ў кож­най кра­і­не скла­да­ец­ца з асоб­ных груп. Між ін­шым, іх у све­це на­ліч­ва­ец­ца ка­ля 125 ты­сяч — а гэ­та 2-3 міль­ё­ны ча­ла­век. Дак­лад­най ліч­бы на­зваць нель­га, бо гэ­тая ста­тыс­ты­ка не вя­дзец­ца на­ўмыс­на. Коль­касць лю­дзей у гру­пе, якія збі­ра­юц­ца для та­го, каб па­дзя­ліц­ца во­пы­там, так­са­ма жорст­ка не рэг­ла­мен­ту­ец­ца. Га­лоў­нае, каб іх бы­ло мі­ні­мум два. У Бе­ла­ру­сі ж пра­цу­юць 70 груп ана­нім­ных ал­ка­го­лі­каў, з іх толь­кі ў Мін­ску — 24. Пры­хо­дзі­лі да нас і юна­кі, і лю­дзі ва ўзрос­це за 60».

Як чле­ны та­ва­рыст­ва да­па­ма­га­юць ад­но ад­на­му?

«Га­лоў­нае, каб ча­ла­век пе­ра­адо­леў страх і ска­заў са­бе: «Так, я за­леж­ны ад ал­ка­го­лю. Але не ха­чу больш піць — да­па­ма­жы­це мне вы­лез­ці з гэ­тай баг­ны». Бо га­лоў­ныя прын­цы­пы на­шай пра­цы, акра­мя ана­нім­нас­ці, — гэ­та шчы­расць і доб­ра­сум­лен­насць не толь­кі пе­рад людзь­мі на­во­кал, але і пе­рад са­мім са­бой. Зра­зу­ме­ла, што пра­гра­ма та­ва­рыст­ва ана­нім­ных ал­ка­го­лі­каў пра­ду­гледж­вае стап­ра­цэнт­нае ад­маў­лен­не ад вы­піў­кі. Цвя­ро­засць да­ся­га­ец­ца на асно­ве пра­гра­мы дзе­ян­няў «Два­нац­цаць кро­каў». На­кі­ра­ва­на яна не толь­кі на куль­ты­ва­цыю ў свя­до­мас­ці та­кіх ма­раль­ных якас­цяў, як ад­каз­насць, сум­лен­насць, дыс­цып­лі­на­ва­насць, ка­рыс­насць, але і на «ін­вен­та­ры­за­цыю» эта­паў свай­го жыц­ця. Да­ся­га­ец­ца гэ­та тым, што адзін ал­ка­го­лік не­па­срэд­на гу­та­рыць з дру­гім.

Чле­ны та­ва­рыст­ва рэ­гу­ляр­на збі­ра­юц­ца на су­стрэ­чах, якія бы­ва­юць за­кры­ты­мі і ад­кры­ты­мі. У пер­шых мо­гуць удзель­ні­чаць толь­кі тыя лю­дзі, якія па­ку­ту­юць на за­леж­насць ад ал­ка­го­лю. На ад­кры­тыя су­стрэ­чы мо­гуць пры­хо­дзіць і тыя, хто хо­ча пе­ра­няць во­пыт ана­нім­ных ал­ка­го­лі­каў у да­сяг­нен­ні цвя­ро­зас­ці. Ана­нім­насць — ба­дай што га­лоў­ны і важ­ней­шы кры­тэ­рый аба­ро­ны для на­віч­ка. У яго тут не спы­та­юць паш­парт­ных да­ных, не па­ста­вяць на ўлік у нар­ка­ла­гіч­ным ад­дзя­лен­ні, не за­рэ­гіст­ру­юць, не па­ве­да­мяць на пра­цу».

Як вы­гля­да­юць ста­сун­кі ана­нім­ных ал­ка­го­лі­каў з раз­на­стай­ны­мі гра­мад­скі­мі струк­ту­ра­мі?

«Мы не ўва­хо­дзім у іх склад, ха­ця з імі су­пра­цоў­ні­ча­ем. Мы не зай­ма­ем­ся па­ста­ноў­кай ды­яг­на­заў, але пры гэ­тым у нас на­ла­джа­ны доб­рыя кан­так­ты з ме­ды­цын­скі­мі ра­бот­ні­ка­мі. На­прык­лад, гэ­та пра­яў­ля­ец­ца та­ды, ка­лі ста­іць пы­тан­не аб не­аб­ход­нас­ці шпі­та­лі­за­цыі ча­ла­ве­ка. Ак­тыў­на су­пра­цоў­ні­ча­ем з Дэ­парт­амен­там па вы­ка­нан­ні па­ка­ран­няў МУС Бе­ла­ру­сі — на­вед­ва­ем ля­чэб­на-пра­цоў­ныя пра­фі­лак­то­рыі і па­праў­чыя ўста­но­вы ад­кры­та­га ты­пу — так зва­ныя «хі­міі». Ідуць нам на­су­страч і ад­мі­ніст­ра­цыі не­ка­то­рых ра­ё­наў, дзе сі­ту­а­цыя з ал­ка­го­лем прос­та ка­та­стра­фіч­ная».

Ча­го не ро­біць та­ва­рыст­ва?

«Мы не за­хоў­ва­ем які­ясь­ці за­пі­сы аб на­шых удзель­ні­ках і не зай­ма­ем­ся іх уцяг­нен­нем у на­шы ра­ды. Ні­я­ка­га кант­ро­лю за на­шы­мі чле­на­мі не вя­дзец­ца. Мы не ста­вім ды­яг­на­заў і не пры­ма­ем ні­я­кай апла­ты за свае па­слу­гі. Час­та нас блы­та­юць з ар­га­ні­за­цы­я­мі са­цы­яль­на­га кі­рун­ку. Але мы не за­бяс­печ­ва­ем лю­дзей жыл­лём, хар­ча­ван­нем, адзен­нем, пра­цай, гра­шы­ма...»

Ва­ляр'­ян ШКЛЕН­НІК.