Спачатку анекдот на школьную тэму.
Тэлефануе адзін бацька школьніка другому і пытаецца:
— Ты матэматыку зрабіў?
— Зрабіў! — адказвае той.
— Дай спісаць!
Але анекдот анекдотам, а ўжо на самым першым бацькоўскім сходзе пераважная большасць педагогаў шчыра папярэджвае бацькоў першакласнікаў, што цяпер ім прыйдзецца вучыцца разам са сваімі дзецьмі.
І гэта не проста словы...
Калі раней задачай настаўніка з'яўлялася — навучыць, а асноўнай задачай бацькоў было, у першую чаргу, прасачыць за выкананнем дзецьмі сваіх хатніх заданняў, то цяпер вельмі часта настаўнікі свядома даюць дзецям-пачаткоўцам такія заданні, якія без дапамогі бацькоў яны выканаць не ў стане... Бо што рабіць, калі на ўроку настаўнікі проста не паспяваюць усё растлумачыць дзецям?!
Але ж раней неяк паспявалі! Не памятаю, каб хтосьці з маіх бацькоў сядзеў побач са мной у час выканання хатніх заданняў і цярпліва тлумачыў тое, што, калі казаць шчыра, растлумачыць павінен быў настаўнік — на працягу ўрока.
Безумоўна, школьная праграма стала цяпер больш складанай. Але ж, па-першае, не кожны з бацькоў зможа выкраіць столькі свабоднага вечаровага часу, каб гадзіну-дзве (а менш ніяк не атрымаецца!) прысвяціць выкананню хатніх заданняў сына ці дачкі. А многія з бацькоў і не захочуць для сябе гэткага дадатковага тлуму...
Не захочуць, а давядзецца. Бо інакш сын ці дачка пастаянна будуць прыносіць са школы вельмі нізкія адзнакі; не засвоіўшы пройдзены матэрыял (а самастойна дзіця проста не ў стане будзе гэта якасна зрабіць!), не змогуць паўнацэнна засвойваць і наступныя тэмы.
Але нават калі бацькі вучняў-пачаткоўцаў прымуць усё ж навязаныя школай «умовы гульні» і добрасумленна пачнуць кожны вечар рыхтаваць разам з дзецьмі хатнія заданні, вельмі хутка ўзнікне другая, не менш сур'ёзная праблема.
Нават калі ты не матэматык і даўно забыў усе тыя матэматычныя формулы і тэарэмы, то заданні другога-трэцяга (а магчыма, і чацвёртага) класа зможаш яшчэ больш-менш правільна зрабіць і нават растлумачыць механізм рашэння. А вось далей будзе складаней... Дакладней, надыдзе такі момант, калі ты нічым не зможаш дапамагчы свайму дзіцяці па той простай прычыне, што сам, як той казаў, «ні ў зуб нагой». Значыць, хочаш ты ці не, але ў старэйшых класах дзецям тваім усё ж давядзецца спраўляцца самім.
А яны не могуць! Не тое што не жадаюць — проста не могуць! Не прывучаны да гэтага, іншымі словамі! Таму і ўзнікаюць сітуацыі, калі вучні, якія былі выдатнікамі ў пачатковай школе (таму што кожны вечар тата ці мама цярпліва тлумачылі ім усё), у сярэдняй школе рэзка зніжаюць паспяховасць. Яно і зразумела: тата з мамай дапамагчы вучню ўжо не ў стане, бо самі не разумеюць складанага вучэбнага матэрыялу, а дзеці проста не прызвычаіліся дома працаваць самастойна. Няма ў іх для гэтага ні ўменняў, ні навыкаў...
І чыя тут віна? Бацькоў? Настаўнікаў?
Вось толькі ні ў якім разе не саміх вучняў!
Хіба ж яны вінаватыя ў тым, што з самых першых дзён вучобы ў час выканання хатняга задання хтосьці з бацькоў заўсёды сядзеў побач? І не проста сядзеў, а як бы замяняў на гэты час вучню настаўніка, усё падрабязна тлумачыў і правяраў зробленае?
Але ж ці вінаватыя бацькі ў тым, што з самых першых дзён вучобы хатнія заданні дзецям пачалі даваць неадольныя?
Ды і настаўнікаў тут цяжка абвінаваціць, бо школьная праграма нават у пачатковых класах такая, што проста немагчыма паспець даць усё, што неабходна па тэме, за час урока...
Нейкае замкнёнае кола атрымліваецца!
Не ведаючы, якім чынам яго можна разарваць, проста закончу гэты свой роздум яшчэ адным школьным анекдотам.
Падыходзіць бацька да дачкі, якая выконвае хатняе заданне, нейкі час уважліва глядзіць у яе сшытак, потым гладзіць дачку па галаве і кажа:
— Старайся, Машачка, старайся! Вось толькі кручочкі гэтыя больш акуратна выводзь!
— Гэта не кручочкі, тата! — адказвае дачка. — Гэта інтэгралы!
Генадзь АЎЛАСЕНКА
Цырымонія адкрыцця XXX Мінскага міжнароднага кінафестывалю «Лістапад» прайшла 1 лістапада ў Палацы Рэспублікі.
Для Блізнятаў падзеі на гэтым тыдні складуцца на іх карысць.
Эксперты адказалі на распаўсюджаныя пытанні аб зменах у пенсіённым забеспячэнні.