Мытныя плацяжы — пад «двайным» кантролем

Ка­лі рап­там па­ба­чы­це ў Мінску двух знеш­не падобных людзей у фор­ме мыт­ні­каў, не спяшайцеся спіс­ваць гэта на пад­ман зроку. Цалкам верагодна, што вам сустрэліся бра­ты Алях­но­ві­чы, героі нашага ар­ты­ку­ла. Тры гады та­му Аляксандр і Сяр­гей скончылі ўнівер­сі­тэт і прыйшлі працаваць на Мін­скую рэгіянальную мытню. Ня­даў­нія ма­ла­дыя спецыялісты рас­павялі нашым ка­рэспандэнтам, ці лёгка пераўвасо­біц­ца з юрыс­та ў мытні­ка і ка­му ў пер­шую чар­гу шан­цуе ў кар'­е­ры...

...Ад­на­му што­дня да­во­дзіц­ца мець спра­ву з вя­ліз­ны­мі сто­са­мі да­ку­мен­таў на роз­ную тэх­ні­ку, дру­го­му — з не менш буй­ны­мі мя­ха­мі паш­то­вых ад­праў­лен­няў. Аляк­сандр зай­ма­ец­ца мыт­ным афарм­лен­нем та­ва­раў, пры­мае дэк­ла­ра­цыі ад юры­дыч­ных асоб, ка­лі трэ­ба, пра­во­дзіць мыт­ны да­гляд. Спра­ва Сяр­гея — кант­роль між­на­род­ных паш­то­вых ад­праў­лен­няў. Як мож­на зра­зу­мець, сён­ня бра­ты, што на­ра­дзі­лі­ся з роз­ні­цай у не­каль­кі хві­лін і боль­шую част­ку жыц­ця зна­хо­дзі­лі­ся ра­зам, пра­цу­юць у роз­ных част­ках ста­лі­цы. Аляк­сандр — стар­шым ін­спек­та­рам ад­дзе­ла мыт­на­га афарм­лен­ня і кант­ро­лю № 10, што зна­хо­дзіц­ца ў Ка­ля­дзі­чах, Сяр­гей — стар­шым ін­спек­та­рам ад­дзе­ла мыт­на­га афарм­лен­ня і кант­ро­лю № 2 на Мін­скай по­шце.

— Наш род­ны го­рад — На­ва­гру­дак. Там мы і жы­лі да пе­ра­ез­ду ў ста­лі­цу, — рас­па­вя­дае Аляк­сандр.

Сту­дэн­та­мі юры­дыч­на­га фа­куль­тэ­та БДУ хлоп­цы ста­лі без асаб­лі­вых цяж­кас­цяў. Але, па сло­вах Аляк­санд­ра, ста­лі­ца не ад­ра­зу ста­ла мес­цам, дзе ад­чу­ва­еш ся­бе «ў сва­ёй та­лер­цы».

Як і боль­шасць бе­ла­рус­кіх сту­дэн­таў-бюд­жэт­ні­каў, пас­ля ву­чо­бы Алях­но­ві­чаў ча­ка­ла раз­мер­ка­ван­не. Але і тут яны ака­за­лі­ся по­руч, ды яшчэ і мес­ца пра­цы знай­шлі ў Мін­ску, «спраў­дзіў­шы» ма­ру мно­гіх бе­ла­рус­кіх вы­пуск­ні­коў. Пра­ца на Мін­скай рэ­гі­я­наль­най мыт­ні бы­ла ад­ным з ва­ры­ян­таў «раз­мер­ка­вац­ца» пас­ля ву­чо­бы, і бра­ты не пра­мі­ну­лі ска­рыс­тац­ца та­кой маг­чы­мас­цю.

— На­са­мрэч, ка­лі мы ўлад­коў­ва­лі­ся на мыт­ню, да­вя­ло­ся прай­сці сур'­ёз­ны ад­бор, — рас­па­вя­дае Сяр­гей. — Бы­ло шмат пры­чын, ча­му вы­бра­лі нас. Ду­маю, дып­лом уні­вер­сі­тэ­та з доб­ры­мі ба­ла­мі так­са­ма ады­граў сваю ро­лю.

Па пер­шым ча­се бра­ты пра­ца­ва­лі ў ад­ным ад­дзе­ле. Па­тра­ба­ва­ла­ся спа­сціг­нуць столь­кі ін­фар­ма­цыі, што без па­рад больш да­свед­ча­ных ка­лег ні­як нель­га бы­ло абы­сці­ся. На Мін­скай рэ­гі­я­наль­най мыт­ні так за­ве­дзе­на: у кож­на­га ма­ла­до­га су­пра­цоў­ні­ка ёсць ку­ра­тар, які на пра­ця­гу го­да да­па­ма­гае яму стаць пра­фе­сі­я­на­лам. Да­лей на­віч­ка ча­кае спра­ва­зда­ча і эк­за­мен.

«Як так? Па­доб­ная знеш­насць, адзін уні­вер­сі­тэт, дык яшчэ і пра­ца агуль­ная, на якой трэ­ба ха­дзіць у ад­ноль­ка­вай фор­ме?» — спы­та­юць не­ка­то­рыя. А вось бра­ты Алях­но­ві­чы ў гэ­тых пунк­тах бія­гра­фіі не ба­чаць ні­чо­га дзіў­на­га:

— Мы на­ра­дзі­лі­ся ў адзін дзень (Аляк­сандр — на не­каль­кі хві­лін ра­ней), рас­лі ў ад­ноль­ка­вых умо­вах, ра­зам пра­хо­дзі­лі пэў­ныя жыц­цё­выя ве­хі, та­му по­гляд на свет у нас па­доб­ны. Ві­даць, па гэ­тай пры­чы­не мы ча­сам ро­бім ад­ноль­ка­вы вы­бар, — га­во­рыць Сяр­гей.

Хоць яны з бра­там — двай­ня­ты, а не бліз­ня­ты, ста­рон­ні ча­ла­век не ад­ра­зу мо­жа ра­за­браць, хто ёсць хто. Блы­та­лі? Вя­до­ма! «Дэ­жа вю» ў лю­дзей, якія, афор­міў­шы да­ку­мен­ты ў ад­на­го ін­спек­та­ра, вы­пад­ко­ва ба­чы­лі «яго» ў су­сед­нім акен­цы? Ка­лі лас­ка!

Але, па сло­вах хлоп­цаў, у су­мес­най пра­цы быў не­су­мнен­ны плюс: маг­чы­масць адзін ад­на­му ўвесь час да­па­ма­гаць. Па­тлу­ма­чыць неш­та, па­ра­іць. Ка­лі ад­на­му з бра­тоў вы­па­даў вя­лі­кі ка­ва­лак пра­цы, дру­гі мог яго «пад­стра­ха­ваць».

— Не ве­даю, як у Сяр­гея, а ў мя­не пер­шы дзень на мыт­ні аса­цы­ю­ец­ца з ко­дэк­са­мі і нар­ма­тыў­ны­мі ак­та­мі. На­па­чат­ку іх да­вя­ло­ся пе­ра­чы­таць без­ліч, але для ня­даў­ня­га сту­дэн­та-юрыс­та вя­лі­кая коль­касць ін­фар­ма­цыі і па­пер — спра­ва не но­вая. За адзін дзень зра­зу­мець, па­да­ба­ец­ца пра­ца ці не, не­маг­чы­ма, та­му ні­я­ка­га рас­ча­ра­ван­ня ці здзіў­лен­ня не бы­ло, — ус­па­мі­нае Аляк­сандр.

Хут­ка бра­ты зра­зу­ме­лі, што, акра­мя «па­пя­ро­вых» аба­вяз­каў, на мыт­ні трэ­ба яшчэ і шмат кан­так­та­ваць з людзь­мі. На жаль, ста­сун­кі не заўж­ды толь­кі пры­ем­ныя, і на іх ня­во­пыт­на­му су­пра­цоў­ні­ку да­во­дзіц­ца вы­дат­коў­ваць ня­ма­ла эмо­цый.

— Кан­флік­ты ўзні­ка­юць ча­сам з-за та­го, што ін­спек­тар па аб'­ек­тыў­ных пры­чы­нах ка­рэк­туе кошт та­ва­ру, а гэ­та зна­чыць, што ча­ла­ве­ку да­вя­дзец­ца ўно­сіць боль­шы мыт­ны пла­цеж, — тлу­ма­чыць Аляк­сандр. — Зра­зу­ме­ла, мно­гія з гэ­тым не згод­ныя. Яшчэ ад­но на­ра­кан­не — быц­цам бы ма­руд­нае афарм­лен­не.

Леп­шае вый­сце тут — ста­віць уяў­ны бар'­ер су­праць не­га­ты­ву. І га­лоў­нае — свое­ча­со­ва «пры­браць» свае эмо­цыі, каб не ад­каз­ваць раз­драж­нё­нас­цю на раз­драж­нё­насць.

У Сяр­гея з «кан­флікт­ны­мі» асо­ба­мі сі­ту­а­цыя па­доб­ная. Спрэч­кі і скар­гі ўсё па той жа пры­чы­не — на­лі­ча­ныя пош­лі­ны. На шчас­це, на­конт паш­то­ва­га ад­праў­лен­ня аса­біс­та ін­спек­та­ра ні­хто не па­пра­кне: па­сыл­кі атрым­лі­ва­юць у паш­то­вых ад­дзя­лен­нях па мес­цы жы­хар­ства, ку­ды яны пры­хо­дзяць пас­ля мыт­на­га кант­ро­лю. Мож­на толь­кі на­кі­ра­ваць на мыт­ню пісь­мо­вы зва­рот з прось­бай пе­ра­гле­дзець су­му пош­лі­ны.

— Вось, на­прык­лад, возь­мем гэ­ты па­ку­нак. Яго ад­ра­сат над­звы­чай час­та ро­біць за­ка­зы за мя­жой, та­му мой аба­вя­зак — кант­ра­ля­ваць та­кія ад­праў­лен­ні, — рас­па­вя­дае ін­спек­тар.

На гэ­ты раз пош­лі­ну на­ліч­ваць не да­вя­ло­ся: уся­рэ­дзі­не ака­за­лі­ся звы­чай­ныя кас­ме­тыч­ныя сур­вэт­кі, кошт якіх не пе­ра­вы­шаў той, што быў па­зна­ча­ны ў да­ку­мен­тах на ад­праў­лен­не. Але, па сло­вах Сяр­гея, лі­та­раль­на за не­каль­кі га­дзін да на­шай раз­мо­вы ён вы­явіў амаль трыц­цаць ма­біль­ных тэ­ле­фо­наў, кошт якіх ад­праў­шчык з Кі­тая знач­на за­ні­зіў. У та­кіх сі­ту­а­цы­ях бе­ла­рус­ка­му атры­маль­ні­ку, вя­до­ма, да­во­дзіц­ца да­плач­ваць тое, што на­ле­жыць.

Да­рэ­чы, ця­пер знач­на ад­роз­ні­ва­юц­ца не толь­кі аба­вяз­кі, але і пра­фе­сій­ныя рыт­мы бра­тоў. Так, на ця­пе­раш­нім мес­цы пра­цы ў Аляк­санд­ра — тры зме­ны. Су­пра­цоў­ні­кі іх не вы­бі­ра­юць, усё па гра­фі­ку. Сяр­гей на Мін­скай по­шце за­раз пра­цуе па на­ступ­най схе­ме: два дні праз два з 9 ра­ні­цы да 8 ве­ча­ра. Без­умоў­на, цяж­ка­ва­та, але за­тое ёсць не­каль­кі вы­хад­ных, каб ад­на­віць сі­лы.

Ся­род плю­соў, якія дае пра­ца на мыт­ні, — тут мож­на да­стат­ко­ва хут­ка атры­маць пра­фе­сій­нае зван­не, ёсць маг­чы­масць пра­су­нуц­ца па кар'­ер­най лес­ві­цы.

А вось бяс­спрэч­ны мі­нус, асаб­лі­ва для Аляк­санд­ра, які не так даў­но ажа­ніў­ся, — гэ­та час­тая не­аб­ход­насць ах­вя­ра­ваць ча­сам, які мог бы пры­свя­ціць бліз­кім. Дзя­жур­ствы ж зда­ра­юц­ца і ў су­бо­ту-ня­дзе­лю.

Яшчэ ад­но пы­тан­не, якое хва­люе мно­гіх — жыл­лё.

— Сён­ня бу­ду­юц­ца тыя, хто стаў на чар­гу не­дзе ў 2004 го­дзе, та­му мож­на пад­лі­чыць, праз коль­кі ча­су та­кая маг­чы­масць вы­пад­зе і мне,— ка­жа Аляк­сандр.

Ця­пер ён атрым­лі­вае дру­гую вы­шэй­шую аду­ка­цыю па спе­цы­яль­нас­ці біз­нес-ад­мі­ніст­ра­ван­не. Сён­ня бра­ты, на жаль, ба­чац­ца рэд­ка, ве­ча­рам пас­ля пра­цы едуць кож­ны на сваю здым­ную ква­тэ­ру. На пы­тан­не аб тым, што па­трэб­на для пос­пе­ху ў кар'­е­ры, адзін за­дум­ва­ец­ца, а дру­гі ўпэў­не­на сцвяр­джае, што, каб да­сяг­нуць ча­гось­ці, най­перш трэ­ба мець доб­рую пра­ца­здоль­насць, і толь­кі пас­ля — атры­маць ад лё­су тро­хі шан­ца­ван­ня. Бо ўда­ча па­він­на аба­вяз­ко­ва ўсміх­нуц­ца та­му, хто га­то­вы шмат пра­ца­ваць.

Ган­на ГА­РУС­ТО­ВІЧ.

Фо­та Над­зеі БУ­ЖАН.