Вы тут

Вінцік з вачамі колеру свежай травы


Кож­ны з нас па-роз­на­му пе­ра­адоль­вае жыц­цё­выя пе­ра­шко­ды: ад­ных цяж­кас­ці толь­кі за­гар­тоў­ва­юць, дру­гія са­сту­па­юць і кі­да­юц­ца ў вір ад­чаю і ту­гі. Мне, без­умоў­на, па­да­ба­юц­ца пер­шыя. Мя­не заў­сё­ды ці­ка­ві­лі тыя, у ка­го ёсць мэ­та, і тыя, хто ўмее да­бі­вац­ца та­го, ча­го хо­ча. Гэ­тыя лю­дзі вы­клі­ка­юць у мя­не па­ва­гу, мне па­да­ба­ец­ца ба­чыць агень­чык у іх ва­чах. Кож­ны сам вы­бі­рае свой шлях, вы­бі­рае, якім яму быць.

У мя­не ёсць ці­ка­вы зна­ё­мы. Мы з сяб­ра­мі на­зы­ва­ем яго лас­ка­ва Він­ці­кам. Ён мне як брат. Мой ся­бар здзіў­ляе ўсіх і кож­на­га сва­і­мі па­во­дзі­на­мі. Ка­лі Вінт по­бач, то зда­ец­ца, што ўсё кру­ціц­ца ва­кол яго. Яго свет­лая ўсмеш­ка «а-ля 32, і гэ­та — не мя­жа» до­рыць цяп­ло і над­зею.

Він­цік, ня­гле­дзя­чы на не­сур'­ёз­ную мя­нуш­ку і вы­гляд, вель­мі ад­каз­ны ча­ла­век. Ён не апус­кае ру­кі ў цяж­кую хві­лі­ну і пры­хо­дзіць на да­па­мо­гу тым, ка­му яна па­трэб­на.

На­пэў­на, мой ся­бар па­мя­тае, што не­ка­лі і яму да­па­маг­лі. Вінт на­ра­дзіў­ся кво­лым і хво­рым. Ма­ці ад­мо­ві­ла­ся ад яго ад­ра­зу пас­ля на­ра­джэн­ня, бо па­ба­я­ла­ся ад­на га­да­ваць дзі­ця. Хлоп­чы­ка ад­пра­ві­лі ў Дом дзі­ця­ці. Там і пра­жыў ён да трох га­доў, па­куль яго не ўсы­на­ві­ла адзі­но­кая жан­чы­на, якая не ме­ла сва­іх дзя­цей. Він­цік жыў з ёю не­ка­то­ры час, а по­тым... По­тым пры­ём­ная ма­ту­ля па­ча­ла піць і спа­га­няць злосць на хлоп­чы­ку. Мой ся­бар тры­ваў цэ­лы год, а по­тым уцёк. Вы мо­жа­це ўя­віць шас­ці­га­до­ва­га хлап­чу­ка ад­на­го на ву­лі­цы поз­няй во­сен­ню? Ба­дзя­ю­чы­ся па ву­лі­цах, Він­цік за­хва­рэў, тра­піў у баль­ні­цу, а по­тым — у дзі­ця­чы дом. А ўжо ад­туль, ка­лі прай­шло ча­ты­ры га­ды, у апя­кун­скую сям'ю. На гэ­ты раз май­му сяб­ру па­шан­ца­ва­ла.

Пра ўсё гэ­та я да­ве­да­ла­ся паз­ней, ка­лі па­зна­ё­мі­ла­ся з Він­ці­кам. А ад­бы­ло­ся гэ­та бу­дзён­на: мы з сям'­ёй змя­ні­лі мес­ца жы­хар­ства, мне да­вя­ло­ся пай­сці ў но­вую шко­лу. У пер­шы ж дзень я су­тык­ну­ла­ся з хлоп­чы­кам, які мя­не ба­лю­ча штурх­нуў, я на­ват ка­ле­на раз­бі­ла. Ка­лі на­стаў­ні­ца пры­вя­ла мя­не ў клас, я прос­та аслу­пя­не­ла: за апош­няй пар­тай ся­дзеў той са­мы хлоп­чык-ху­лі­ган. Нас па­са­дзі­лі ра­зам. З та­го ча­су мы пе­ра­жы­лі шмат сва­рак і пры­мі­рэн­няў.

...Ад­ной­чы Він­цік пас­ля ўро­каў па­клі­каў мя­не з са­бою. Мы на­кі­ра­ва­лі­ся ў дзі­ця­чы дом, што по­бач з на­шай шко­лай. Ака­за­ла­ся, што хло­пец час­та сю­ды на­вед­ва­ец­ца. Мой ся­бар рас­ка­заў, што ле­там, пра­цу­ю­чы на мой­цы ма­шын, за­ра­біў гро­шы, якія цал­кам ад­даў дзе­цям-сі­ро­там.

Мы і ра­ней доб­ра ла­дзі­лі, а пас­ля су­мес­на­га па­хо­ду ў дзі­ця­чы дом ста­лі яшчэ блі­жэй. Мы ра­зам не­каль­кі ра­зоў на ты­дзень на­вед­ва­ем ма­лод­шых вы­ха­ван­цаў. А ў шко­ле ма­лыя не­па­се­ды не да­юць нам па­кою кож­ны пе­ра­пы­нак. Мая ма­ту­ля што­дзень дзі­віц­ца, як я ма­гу з'ес­ці ў шко­ле столь­кі пя­чэн­ня і цу­ке­рак!

А мне ўсё па­да­ба­ец­ца. Гэ­та маё жыц­цё, гэ­та мой вы­бар, як і вы­бар май­го сяб­ра. Ён ёсць у кож­на­га: прай­сці па жыц­цё­вым шля­ху це­нем ці, на­ад­ва­рот, упар­та, муж­на су­праць­ста­яць пе­ра­шко­дам. І ўспа­мі­на­ец­ца та­ды вя­до­мая пры­па­весць пра крыж... У кож­на­га ён свой. І трэ­ба па­мя­таць, што, не­су­чы яго, мы спаз­на­ём ра­дасць і шчас­це пе­ра­мог. Як Він­цік з ва­ча­мі ко­ле­ру све­жай тра­вы.

Юлія КЕ­ДЭЛЬ, ву­ча­ні­ца 7 кла­са СШ №3 імя В.М. Уса­ва г. Грод­на.

Выбар рэдакцыі

Здароўе

Якую небяспеку тоіць тэфлон?

Якую небяспеку тоіць тэфлон?

Шматмільярдны бізнес ні перад чым не спыняецца, у тым ліку не шкадуе здароўя людзей. 

Спорт

Самая галоўная ўзнагарода ў жыцці Яўгена Залатога

Самая галоўная ўзнагарода ў жыцці Яўгена Залатога

«Нават калі б не было медаля, з Парыжа я б ехаў самым шчаслівым».

Кіно

Яўген Арэндарэвіч: «Не ўсё ў кіно вызначаецца грашыма і эканамічнай выгадай»

Яўген Арэндарэвіч: «Не ўсё ў кіно вызначаецца грашыма і эканамічнай выгадай»

Хто і як павінен вызначаць дух беларускага кіно?