Вы тут

Кан­ку­рэн­цыя слоў — кан­ку­рэн­цыя ду­мак


Спа­чат­ку зда­ец­ца, што на­тхнен­не вель­мі лёг­кае, ледзь улоў­нае, ле­ту­цен­нае… Ка­лі бя­рэш ста­ту­эт­ку «За­ла­той Лі­це­ры» ў ру­кі, то ад­ра­зу ад­чу­ва­еш брон­за­вы ця­жар ад­каз­нас­ці. Але ж той, хто ха­ця б ад­ной­чы зра­зу­меў, што зна­чыць «на­ра­джаць» сло­вы, ска­зы, аб­за­цы і, на­рэш­це, тэкст, ве­дае і пра ця­жар са­мо­га на­тхнен­ня, пад якім час­та мож­на і за­гі­нуць.

2На дум­ку пер­ша­га на­мес­ні­ка мі­ніст­ра ін­фар­ма­цыі Бе­ла­ру­сі Лі­ліі Ана­ніч, кон­курс дру­ка­ва­ных срод­каў ма­са­вай ін­фар­ма­цыі да­па­ма­гае га­да­ваць на­цы­я­наль­ную ін­фар­ма­цый­ную пра­сто­ру. «Дзе­сяць га­доў та­му іні­цы­я­ты­ва Мі­ніс­тэр­ства ін­фар­ма­цыі аб пра­вя­дзен­ні кон­кур­су атры­ма­ла пад­трым­ку Ад­мі­ніст­ра­цыі Прэ­зі­дэн­та Бе­ла­ру­сі. Ме­на­ві­та та­ды вы­дат­ная скульп­ту­ра Аляк­санд­ра Фін­ска­га на­бы­ла сваю наз­ву і ме­дый­нае жыц­цё», — ад­зна­чы­ла Лі­лія Ана­ніч на цы­ры­мо­ніі ўзна­га­ро­джан­ня. Па­вод­ле яе слоў, больш за дзвес­це на­тхняль­ных ста­ту­э­так за гэ­ты час знай­шлі сва­іх гас­па­да­роў у роз­ных кут­ках Бе­ла­ру­сі.

Га­лоў­ная жур­на­лісц­кая ўз­на­га­ро­да — ма­ра, ба­дай, кож­на­га га­зет­чы­ка. І, хут­чэй за ўсё, спра­ва на­ват не ў жа­дан­ні зда­во­ліць па­чуц­цё гор­дас­ці. Ён кож­ны дзень шу­кае, ду­мае, пі­ша, зноў шу­кае, бя­жыць, каб па­спець, па­спя­вае — і гэ­так бяс­кон­ца. На­ват у ад­па­чын­ку і быц­цам бы ў вы­хад­ныя ён не вы­хо­дзіць з гэ­та­га ко­ла. Вый­шаў — усё, ты не жур­на­ліст. І ўзна­га­ро­да па­трэб­на для та­го, каб ра­зу­мець, што ты бе­га­еш не мар­на. Каб са­мо­му са­бе ска­заць: «Раз атры­ма­ла­ся, зна­чыць, трэ­ба яшчэ ле­пей». Толь­кі гэ­та і па­трэб­на твор­ча­му ча­ла­ве­ку — пры­знан­не. На­ша га­зе­та яго ад­чу­ла: дзве «Лі­це­ры» (ся­род якіх Гран-пры) і ча­ты­ры лаў­рэ­а­ты — вы­дат­ны вы­нік. Што асаб­лі­ва пры­ем­на ад­зна­чыць, — ся­род іх — пар­тал Вы­да­вец­ка­га до­ма «Звяз­да». Мы ста­ра­ем­ся іс­ці ў на­гу з ча­сам, ак­тыў­на пра­цу­ем над ін­тэр­нэт-вер­сі­яй, і на­шу пра­цу за­ўва­жы­лі, спа­дзя­ём­ся, і на­шы чы­та­чы.

Усе, хто атры­маў ста­ту­эт­кі ці стаў на­мі­нан­там, хут­ка за­бы­лі­ся на ўзна­га­ро­ды і зноў без сто­мы пра­цу­юць. Ха­ця яшчэ па­за­ўчо­ра, пе­рад цы­ры­мо­ні­яй у Па­ла­цы Рэс­пуб­лі­кі, усе нер­во­ва пра­ходж­ва­лі­ся па за­ле і ду­ма­лі, ці вар­тыя яны ўсё ж та­кі брон­за­ва­га «на­тхнен­ня»… Мно­гія жур­на­ліс­ты схіль­ны да са­ма­кры­ты­кі, і гэ­та, шчы­ра ка­жу­чы, доб­ра. На­ват да­па­ма­гае ў пра­цы. Але гэ­та ж і пры­чы­на хва­ля­ван­ня. Усе — зу­сім «зя­лё­ныя», во­пыт­ныя і агуль­на­пры­зна­ныя мэт­ры — ад­ноль­ка­ва пе­ра­жы­ва­лі, як школь­ні­кі пе­рад вы­ха­дам да дош­кі. Як бы там ні бы­ло, а хо­чац­ца ад­чуць ся­бе пер­шым. Ха­ця б не­на­доў­га. Яшчэ больш хва­ля­ван­не ўзрас­тае та­ды, ка­лі вы­хо­дзіш на сцэ­ну і по­бач з та­бою ста­яць ка­ле­гі з ін­шых вы­дан­няў. Ра­ней ты ста­яў з імі по­бач з дык­та­фо­нам у вы­цяг­ну­тай ру­цэ, а ця­пер ду­ма­еш: «Мо­жа быць, ён глы­бей за мя­не зра­зу­меў і апі­саў ней­кую з'я­ву ці па­дзею?» Але вось на­зы­ва­юць пе­ра­мож­цу. На­ват ка­лі гэ­та не ты, усё роў­на ра­ду­еш­ся. За свай­го ка­ле­гу, за яго­ную пра­цу. Шчы­ра він­шу­еш пе­ра­мож­цу і ра­зу­ме­еш, што са­праў­ды неш­та не­да­пра­ца­ваў. А гэ­та яшчэ больш пад­ба­дзёр­вае на плён­ную дзей­насць, чым пе­ра­мо­га, бо ты ўжо пры­ду­маў, што на­пі­шаш да­лей. Ко­ла не мае кан­ца. На­ступ­ным го­дам су­стрэ­нем­ся зноў!

Выбар рэдакцыі

Здароўе

Якую небяспеку тоіць тэфлон?

Якую небяспеку тоіць тэфлон?

Шматмільярдны бізнес ні перад чым не спыняецца, у тым ліку не шкадуе здароўя людзей. 

Спорт

Самая галоўная ўзнагарода ў жыцці Яўгена Залатога

Самая галоўная ўзнагарода ў жыцці Яўгена Залатога

«Нават калі б не было медаля, з Парыжа я б ехаў самым шчаслівым».

Кіно

Яўген Арэндарэвіч: «Не ўсё ў кіно вызначаецца грашыма і эканамічнай выгадай»

Яўген Арэндарэвіч: «Не ўсё ў кіно вызначаецца грашыма і эканамічнай выгадай»

Хто і як павінен вызначаць дух беларускага кіно?