Яна з тых жанчын, якія ўмеюць адстойваць сваю пазіцыю і ўласныя інтарэсы. Па яе версіі, усё атрымліваецца ў жыцці тады, калі не ісці супраць сябе і свайго сумлення. Схільная да самаіроніі, авантурызму і свабоды выражэння сябе ва ўсім. Аднойчы плануе напісаць кнігу для нашчадкаў і адкрыць сваю справу. А пакуль што выхоўвае дзіця, захапляецца аздабленнем мэблі і працуе на тэлебачанні. На тэлеканале «Мір» Алену Купчык можна ўбачыць у праграме «Агульны інтарэс» кожны панядзелак.
—Рыхтуючыся да інтэрв'ю, вельмі мала знайшла пра вас у сеціве. Гэта пазіцыя закрытасці ці асцярожнае стаўленне да публічнасці?
—Не, проста, калі я толькі пачынала працаваць, то была вельмі маладой. І ў нейкай ступені было рана знаходзіцца ў цэнтры ўвагі. А з прыходам на тэлеканал «Мір», дзе працую ўжо 12 гадоў, мабыць, таксама не было аб'ектыўных прычын «свяціцца», бо спачатку я вяла нейкія праекты, якія ствараліся толькі для расійскага вяшчання. Усё адбываецца вельмі правільна — кожнай падзеі свой час.
Наконт публічнасці, шчыра скажу, я не з тых, хто ставіцца да яе сур'ёзна. Мяне яна, хутчэй, забаўляе. У нас жа, хоць і з'явілася сфера тусовак і шоу-бізнесу, але ў ёй усе адзін аднаго ведаюць. Для мяне важна, каб была мяжа паміж асабістым жыццём і тым, чым я дзялюся са светам.
—Давайце аб прафесіі… Адкуль жаданне пайсці ў журналістыку?
—Смешная гісторыя была. Я вучылася ў спецыялізаванай школе і паглыблена вывучала іспанскую мову. Удзельнічала ў розных алімпіядах, але душа прасіла яшчэ нечага. І я разумела, што замежная мова без асноўнай прафесіі — не самы лепшы варыянт, бо добра мець нейкія веды як дадатак да асновы. І ў адзінаццатым класе, упэўненая, што паступаю на замежныя мовы, я пачала наведваць курсы падрыхтоўкі і пры гэтым паралельна пайшла на такія ж на журфаку. Нават бацькі не былі ў курсе маёй стратэгіі. У тым жа годзе я яшчэ ўдзельнічала ў рэспубліканскай алімпіядзе. А там была наступная сістэма: яе прызёры аўтаматычна маглі паступіць на адпаведны профіль ва ўніверсітэт. Выдзялялі адно месца на Мінск і пяць на рэгіёны. Я вырашыла: калі ўвайду ў шасцёрку, то паступаю на замежныя мовы. І, будзеце смяяцца, але я заняла сёмае месца. Бацькі тады вельмі перажывалі за мой выбар, але маўчалі. Так я трапіла на журфак. Цяпер такога авантурызму ўсё менш, а тады рызыкавала не раздумваючы.
—І якімі былі першыя крокі ў прафесіі?
—Я пачала працаваць у штаце на трэцім курсе. З'явілася разуменне таго, што шмат тэорыі і мала практыкі, таму, калі хачу займацца гэтай справай па жыцці, трэба здабываць практычны вопыт. А потым трапіла на тэлеканал «Мір», дзе былі маштабныя праекты, дакументальныя фільмы. Такую працу не параўнаць з навінамі і штодзённымі праектамі. Змагла навучыцца многім карысным рэчам. А веды, як вядома, за плячыма не насіць.
—«Проба сябе» ў кадры цяжка давалася?
—Пра тое, як я пачынала працаваць у кадры, можна складаць анекдоты. Я, можа, таму з пэўнай іроніяй стаўлюся сёння да «зорнасці» на экране. Падчас першых эфіраў у мяне на зубах стаялі брэкеты. Каб іх неяк замаскіраваць, я рабіла «вініры» з жавальнай гумкі. З‑за гэтага ў пэўнай ступені змянялася манера гаварыць. Нават дзіўна, як пагаджалася на такія эксперыменты маё кіраўніцтва. А вось хваляванне заўсёды адсутнічала. Мне, праўда, не даводзілася працаваць у прамым эфіры. Там, кажуць, атрымліваеш ні з чым не параўнальны адрэналін. А праца ў запісе заўсёды дае магчымасць выправіць нейкія няўдачы, больш звяртаеш увагу на сваю дыкцыю, на тое, як трымаешся ў кадры, як падаеш матэрыял. Наогул, мне здаецца, усё гэта альбо ёсць у чалавеку, альбо няма...
—«Мір» з тых тэлеканалаў, куды не проста трапіць…
—Калі прыйшла сюды, то быццам нанова пачала вучыцца. Былі розныя праекты, назапашвала вопыт. Напрыклад, праграму «Мар! Дзейнічай! Будзь!» я прыдумала за вечар, таму што хацелася новых крокаў пасля праекта «Як жывяце-можаце» (гэта была серыя дакументальных праграм). А ў нас якая пазіцыя на канале: хочаш развіцця — прыдумвай сваё і новае. Тады якраз была замова з Масквы на маладзёжны праект. Я села і зрабіла. Працавала ў ім тры гады, потым сышла ў дэкрэт, вярнулася. На праграме змянілася каманда і фармат, але ён вось ужо восем гадоў жыве.
—Сёння вы ў праекце «Агульны інтарэс» разглядаеце актуальныя тэмы. Як удаецца знаходзіць герояў?
—У нас вельмі шчыльны графік падрыхтоўкі праграмы, і праца будуецца адпаведна. Мы з Андрэем (Андрэй Алексіенка — сувядучы. — Аўт.) па чарзе прыдумваем тэмы, распісваем, арыентуючыся на герояў. А вось шукае іх і дамаўляецца пра сустрэчу наш прадзюсар Таццяна Раманава. Класны герой забяспечвае поспех праграмы: здабыўшы добры матэрыял, потым і тэкст лёгка напісаць, і зманціраваць. Тады нават сама праграма глядзіцца на адным дыханні. Тэлебачанне — гэта вынік каманднай працы, дзе ад аднаго залежыць праца іншых. Я працую з цудоўнымі людзьмі. Вялікая ўдача, калі прысутнічае паразуменне з вядучым, рэжысёрам. Я, напрыклад, не магу дазволіць сабе не прачнуцца раніцай і не сесці за працу, бо ведаю, што іншыя калегі чакаюць.
—У вас праграма будуецца на супрацьлеглых пазіцыях. Калі здараецца, што герой выказвае сваё бачанне і яно адрозніваецца ад патрэбнага вам, то як «накіроўваеце» яго?
—Кіраваць любым чалавекам складана. Спачатку нават губляліся, сядзелі і думалі: на што мы страцілі час, як вывесці яго на патрэбныя думкі? Цяпер такіх момантаў ужо значна менш. Трэба рыхтавацца да любых паваротаў яшчэ на стадыі планавання, інакш такія недахопы спрацуюць нам у мінус. Стараемся больш дакладна акрэсліваць свае пазіцыі і размяжоўваць пункты гледжання герояў. У адной з нядаўніх праграм «пісалі» сямейную пару псіхолагаў і ўдалося падвесці іх да таго, што адзін спецыяліст быў на маім баку, а другі адстойваў пазіцыю майго сувядучага, хаця спачатку яны прытрымліваліся аднолькавых поглядаў.
—Ад чаго, на вашу думку, залежыць поспех таго ці іншага праекта сярод гледачоў?
—Па-першае, павінен быць фармат, якога няма на іншых каналах. Праект «Мар! Дзейнічай! Будзь!» не меў аналагаў ні ў нас, ні нават у Маскве. Яго глядзелі і глядзяць вось ужо восем гадоў — і добрыя рэйтынгі. Па-другое, трэба шукаць герояў. Калі чалавек ходзіць з канала на канал і расказвае пра адно і тое ж, то каму ён цікавы? Нарэшце, праца каманды — ад яе ж залежыць якасць здымкаў, мантаж і шмат іншых нюансаў.
—Што для вас значыць быць журналістам?
—Я не стала б ідэалізаваць нашу прафесію. У нас такая спецыфіка працы... Зразумела, многае залежыць ад умення планаваць час. Але ў журналістыцы нельга пакінуць працу ў офісе і забыцца на яе да раніцы.
—У вас ёсць нейкая планка? Чаго хочацца дасягнуць у прафесіі?
—Я хацела паступіць у Маскву на рэжысёра. Але з часам зразумела: няма ў гэтым неабходнасці, бо, можа, трохі саманадзейна прагучыць, я шмат што ўжо ўмею рабіць. У мяне была магчымасць паспрабаваць сябе ў якасці і рэжысёра, і аўтара, і вядучай. Магу сама манціраваць, музыку падбіраць. Яшчэ прыйшла да высновы, што кар'ера, дасягненні — не самае галоўнае, і такая пазіцыя нармальная. Самае страшнае для мяне, калі людзі не развіваюцца.
Алена ДРАПКО.
У цэнтры аказваюць паслугі па рэабілітацыі і абілітацыі інвалідаў усіх груп.
Пачынаць інвеставаць можна хоць з рубля, хоць з двух: так вы хоць бы зразумееце, як усё гэта працуе.