У Мінску прэзентавалі вынікі маштабнага маладзёжнага праекта «Мой фільм пра вайну»
Ён прысвечаны 70-годдзю вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Гэта цыкл фільмаў-успамінаў з удзелам ветэранаў Вялікай Айчыннай вайны, рэжысёрамі, сцэнарыстамі і аператарамі якога выступілі актывісты Беларускага рэспубліканскага саюза моладзі з ліку сталічных школьнікаў і студэнтаў.
— Прыемна, што мы сабраліся ўсе разам напярэдадні аднаго з найгалоўнейшых свят як для нашай краіны, так і для ўсёй постсавецкай прасторы — Дня Перамогі. І ў гэтыя дні такі сход асабліва актуальны, бо, на жаль, падзеі ў суседніх дзяржавах сведчаць пра тое, чаго нават не маглі ўявіць: ветэраны і моладзь часам аказваюцца па розныя бакі барыкад. Спадзяёмся, у нашай краіне такога не адбудзецца дзякуючы вашай пазіцыі і палітыцы кіраўніка нашай дзяржавы, — адзначыў у сваім звароце да прысутных першы сакратар Мінскага гарадскога камітэта БРСМ Юрый Чачукевіч. — Калі казаць пра праект, то ён зроблены сіламі звычайных маладых людзей. Няхай відэа атрымалася не зусім прафесійным, але ўсе фільмы напоўнены душэўнасцю. Мы выступілі з ініцыятывай перад музеем Вялікай Айчыннай вайны, каб у новым будынку можна было стварыць экспазіцыю, дзе кожны ахвотны зможа азнаёміцца з відэаінтэрв'ю жывых сведак вялікай Перамогі.
Пачынаючы з ліпеня 2013 года, маладыя мінчане правялі і запісалі 15 сустрэч з удзельнікамі Вялікай Айчыннай вайны. Сярод іх — кавалер ордэна Чырвонай Зоркі Яўген Васільевіч Агурцоў, уладальнік медалёў «За вызваленне Варшавы», «За ўзяцце Берліна» Уладзімір Васільевіч Барадзін і іншыя. Інтэрв'ю з імі былі зманціраваны ў відэаролікі працягласцю 20—25 хвілін. На прэзентацыі праекта паказалі толькі невялікі ролік з найбольш відовішчных фрагментаў праекта «Мой фільм пра вайну». Гатовыя відэаінтэрв'ю будуць даступныя для прагляду таксама ў афіцыйных групах Саюза моладзі ў сацыяльных сетках. А вось анталогія фільмаў ужо запісана на DVD-носьбіты, якія плануюць перадаць у архіў музея гісторыі Вялікай Айчыннай вайны.
У фільмах гучаць гісторыі пра супрацьстаянне смерці і барацьбу за сяброў і сваю краіну. Ветэраны ўспамінаюць сваіх камандзіраў і ўрокі жыцця, дзякуючы якім адваявалі будучыню не толькі сваю, але і новых пакаленняў. Пачуцці, успаміны прасякнуты болем. Слухаючы іх, разумееш, што палітра ўспамінаў адлюстроўвае цану перамогі, мірнага жыцця. Пакуль жывуць ветэраны і захоўваецца памяць пра часы мінулай вайны, то верыцца, што гісторыя не паўторыцца.
— 9 мая 1945 года мы сустрэлі ў Яснай Паляне пад Тулай у сядзібе Льва Талстога. Мы там якраз аднаўлялі чыгуначныя пуці. Жылі ў зямлянках. Раніцай я пачуў стрэлы: недалёка ад нас размяшчаўся штаб батальёна. Там жа першымі атрымалі звестку пра перамогу. Потым са штаба прыбеглі да нас у роту і сказалі, што вайна скончылася. І тады ўжо ўсе стралялі ў паветра. Радасці было шмат. Абдымаліся, цалаваліся. А на наступны дзень адчулі, што нечага не хапае. Аказалася, не хапае «музыкі», дзе разрываюцца снарады, ідзе бамбёжка. Вось гэта ў душу ўрэзалася, — такім быў Дзень Перамогі для ветэрана Яўгена Васільевіча Агурцова.
І ў кожнага з удзельнікаў праекта свая гісторыя-ўспамін. Але расказаная новым пакаленням, яна становіцца больш чым проста гісторыяй.
Пасля прагляду старшыня Мінскай гарадской арганізацыі Беларускага грамадскага аб'яднання ветэранаў Анатоль
Адоньеў звярнуўся да моладзі:
— Вы ўбачылі тых, хто ў гады Вялікай Айчыннай вайны бараніў нашу радзіму. Хто праліваў кроў і змагаўся за тое, каб знішчыць фашыстаў і вызваліць у тым ліку і нашу родную Беларусь. Вы ўбачылі і пачулі патрыётаў. І іх словы павінны легчы ў душу кожнага маладога чалавека. Мы ўдзячныя тым, хто мае дачыненне да гэтага праекта, хто агучыў іх успаміны.
Алена ДРАПКО
Што змяняецца для аматараў сродкаў персанальнай мабільнасці?
Пенсіі працоўным — без абмежаванняў, дадатковая падтрымка — сем’ям.
Традыцыя Дня Кастрычніцкай рэвалюцыі.